คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : MINAM story : dtua ìt-chăa EP.3
PS' อนหน้าะเป็นอนบแล้วนะะ อบุทุๆนที่ิาม่ะ :)
EP.3
“นายอบมินโฮริหรอ?” ินวูฮยอทำาโมาว่าเิมหลัาที่ผมัสินใบอเาไปว่าผมิอะไรับมินโฮฮยอ
หึ!
็โนเลียแล้วนี่..โนเลียมายิ่ึ้นะเป็นอะไรไป แ่ผม็แ่บอินวูฮยอเอ ผมไม่ไ้ัวาอะไรมินโฮฮยอเลย อยาะีบใร็ีบไปสิ
“ริสิรับ แ่มินโฮฮยอเาไม่สนใผมหรอ ผม็แ่แอบอบ”
“โธ่..เรื่อแบบนี้็พูยาหน่อยนะ ฮยอเอ็ไม่รู้ะ่วยยัไอะ นายมีอะไรให้ฮยอ่วยไหมละ?”
“่วยอยู่ห่าามินโฮสิรับ” ึยูนฮยอเินเ้ามานั่้าๆับินวูฮยอ ผมว่าไอัวเลือนี้เพราะัวึยูนฮยอเออยาให้เป็นแบบนี้มาว่านะ
“ไ้สิ ันะแอบ่วยนายแน่นอน แ่เรื่อสารภาพรัอะไรพวนี้นาย้อบอเอนะ”
“ผมอาะไม่บอ็ไ้”
“ทำไมละ?” ินวูฮยอเอียอถามแบบน่ารั
“เพราะผมรู้ว่าเาไม่ไ้รัผม”
“ไม่รัไม่มีสิทธิ์ั้นหรอ? เรามีสิทธิ์บอเานะ บาทีมันอาะทำให้เาาสว่าึ้น็ไ้”
“ฮยอิแบบนั้นหรอรับ?” ึยูนฮยอถาม้วยแววาแน่วแน่สุๆ ผมเอแถบอยาะหลุำ ูท่าทาึยูนฮยอะมีวามหวัมาว่าผมะอีนะเนี่ย
“ใ่”
“ั้นผมะเอาวิธีอฮยอไปลอทำูนะรับ แ่ถ้าไม่ไ้ผล ผมะ่าฮยอทิ้ะ”
“ึยูนนี่นายใร้ายแบบนี้ลอเลยหรอ”
“ผม็เป็นแบบนี้แหละ” พูบึยูนฮยอ็เินออไป..ือ..ิว่าัวเอเท่ห์มาสินะ
ทำเป็นพูไปเถอะฮยอ เี๋ยวถ้าินวูฮยอเาไม่อบรับรัละผมะำใหู้
“ว่าไ ะให้ฮยอ่วยอะไรไหม? หรือะให้ฮยอ่วยเหมือนที่ึยูนพู”
“แล้วแ่ฮยอเถอะรับ ฮยอไม่่วย็ไ้ แ่ที่ผมมาบอเพราะผมอิาฮยอ็เท่านั้นเอ” พูออไปแล้ว..อิา...
“ฮยอมีอะไรให้นายอิาละ?”
“ฮยอสนิทับมินโฮฮยอ ฮยอไ้อยู่ใล้มินโฮฮยอ และ..”
“และอะไร?”
“และ...” ฮยอไ้รับวามรัามินโฮฮยอ..
“และอะไร เียบทำไมเนี่ย”
“เปล่ารับ..็แ่นั้นแหละ ผมอิา”
“ลริๆนะ เอาเป็นว่าฮยอะ่วยไ้เท่าที่่วยไ้แล้วัน” ินวูฮยอบไหล่ผมสอสามรั้แล้ว็ออาห้อไป
ถ้ามินโฮฮยอรู้ เาอยา่าผมเลยแหละ
แ่ผมหน่ะ...
ไม่สนอะไรอีแล้ว...
่อให้เาเลียผมมาว่านี้..ผม็ไม่สนอีแล้วแหละ
“วันนี้ันะนั่ับึฮุน นายไปนั่้าๆแทฮยอนโน่น!” ินวูฮยอไล่มินโฮฮยอมานั่้าๆผม อนนี้พวเราทั้ 5 นออมาทาน้าว้วยัน้านอ
ินวูฮยอนั่้าๆึฮุนฮยอและึยูนฮยออยู่้านในสุ ฝั่ผม็มีผมที่เ้ามานั่่อนและ็นๆนั้นที่ถอนหายใเล็น้อย่อนะยอมนั่ล ฝืนใมาสินะ..
“นี่พวนายยัไมุ่ยันอีหรอ?” ึฮุนฮยอเห็นท่าทาที่อึอัอพวเราเลยเปิปาถาม หึ! เาหรอะมาุยับผม แล้วผมหรอ? ะยอมอโทษ่อน..
“ทำแบบนี้ไม่อึอัันหรอ?” ินวูฮยอผู้แสนีอมินโฮฮยอเริ่มเอ่ยึ้นมาบ้า
มินโฮฮยอหันมามอผมเล็น้อย่อนะใ้ะเียบีบอาหารลในหมอ้มโยไม่สนใในสิ่ที่ึฮุนฮยอและินวูฮยอพู
“ปล่อยพวมันไปเถอะ ถ้าไม่ีัน็้อมที่ะเปิอนฯให้พวีแอลนูน่าไม่ไ้หรอนะ ะทำอะไร็ทำเลย เิเลย ันไม่ห้าม ไม่สนใอะไรอีแล้ว” ึยูนฮยอที่เียบอยู่นานเอ่ยประ
“อย่าทำให้อาหารมื้อนี้มันไม่อร่อยเถอะรับ” ผมเป็นนเอ่ยึ้นมา
“มันไม่อร่อยั้แ่มีนายมาแล้วแหละ”
เ็บีนะ..
“มินโฮ! พูแบบนี้ับน้อไ้ยัไ!” ึฮุนฮยอเอ่ยเสียั ทั้ๆที่ปิเาเป็นนเียบๆ เฝ้ามอูพวเราทะเลาะันแบบเียบๆ แ่รั้นี้..มันแรริๆ ประโยนั้น..
โรสะอึเลย..
“็ูมันสิ! เป็นบ้าอะไรนัหนา ประประัน อโทษัำยัไม่มี”
“ถ้าเรื่อนั้น ันอนายแล้วไม่ใ่หรอมินโฮ..” ึยูนฮยอหมายถึเรื่อที่ผมโยนเสื้อุไฟนั่นใส่มินโฮฮยอสินะ
“ูอิไม่ไ้ บไหม! มันไม่อโทษู อีอย่าูไม่เ้าใว่าูไปทำอะไรให้?”
“ผมเลวเอ ผมเหี้ยเอรับฮยอ ผมว่าผมทานอาหารมื้อนี้ไม่ลแล้ว อโทษนะรับทุน” ผมพูบแล้วรีบลุออมา ีหน่อยที่ยัมี่อว่าให้ผมไ้เินออมาโยที่ไม่้อไปสัมผัสโนัวนๆนั้น
ผมรีบออมาเพราะว่าผมเอ็ลัวว่าน้ำามันะไหลออมา ผมแม่โรี้แย่เลยว่ะ
โรเลียัวเอที่เป็นแบบนี้เลย
“มันไม่อร่อยั้แ่มีนายมาแล้วแหละ”
“มันไม่อร่อยั้แ่มีนายมาแล้วแหละ”
“มันไม่อร่อยั้แ่มีนายมาแล้วแหละ”
นี่เาเลียผม นาที่ว่า..นั่ิน้าว้วยัน็ไม่ไ้แล้วสินะ..
มันมาไลนานั้นเลยหรอ?
เราทะเลาะันออะบ่อย็ริ..แ่มันไม่เยมาไลนานี้มา่อน..
ผมเอ็เหนื่อยมาๆแล้ว้วย..
2 : 00 AM.
นี่มันึนานี้เลยหรอเนี่ย..
ผมมอเวลาอนที่ผมออมาาร้านอาหารั้แ่ 2 ทุ่มว่าๆ นูสิ.. อนนี้มันีสอแล้ว..ผมไม่ไ้ไปไหนไลหรอ ็แ่ไปหาเพื่อนเ่า ไปิน ไปื่มและสูบบุหรี่ัมาว่าทุๆรั้ในืนนี้ ผมไม่ไ้อยาทำัวแบบนี้ แ่เพราะผมแ่อยาลืม ลืมำพูบ้าๆนั่นที่มันิอยู่ในหัวผมลอเวลา
“ปวหัวะมั..อา...” ผมพยายามสะบัหัวัวเออยู่หลายๆรั้ให้หายาวามมึนเพราะอนนี้ผม้อลับเ้าหอแล้ว ปวหัวริๆนะ
“ลับมาไ้ะที สร้าแ่เรื่อ” เสียุ้นๆัมาาล็อบบี้อหอพั ที่ประำอพวเราเวลามารอึยูนฮยอ ผู้ที่ื่นสายว่าผม..
“ฮยอมายุ่อะไร้วย”
“ไม่ไ้อยายุ่ แ่ที่มารอเพราะไอพวนั้นมันบอให้มารอ ไปึ้นห้อไ้แล้ว” ร่าหนาว่าะเ้ามาพยุผมไว้ ผมพอมีสิอยู่บ้าึสะบััวออไป
“อย่ามาับ เินเอไ้”
“แทฮยอน!! มีอะไรนั! เรียร้อวามสนใหรอ? ทำัวเป็นเ็ๆไปไ้” มินโฮฮยอทำหน้าเหนื่อยใ ถึแม้ผมะเห็นราๆแ่ผม็ูออว่าเาำลัเหนื่อยใับผม
“เออ! ผมเรียร้อวามสนใ ฮยอะทำไม?”
“เรื่ออะไร”
“หึ..บอไปฮยอ็ให้ผมไม่ไ้หรอ!”
“อะไรละ บอสิ! มีอะไร็บอ ไม่ใ่ทำัวแบบนี้ ี่เ่า!”
“เออ! ผมมันี่เ่า ไม่มีอะไรีเหมือนนที่ฮยออบหรอ”
“อย่าประนะแทฮยอน” มินโฮฮยอถึับี้หน้าผม..หึ! แ่พาพิ็ไม่อบสินะ
“ถ้าฮยออยารู้นัผมะบอฮยอให้ว่าทำไมผมถึเป็นแบบนี้..”
“....”
“ผมอบฮยอไ ผมอิาินวูฮยอที่มัะอยู่ในสายาฮยอเสมอ ินวูฮยอโนเล็บผม่วนหน้านิหน่อยฮยอ็แทบะเป็นะาย แ่พอผมสระน้ำาแพลฮยอันหัวเราะเยาะผม ลีนะ..ทั้ๆที่ฮยอิถึแ่ัวเอ แ่ผมลับิถึแ่ฮยอ
ทั้ๆที่ผมวระเลียนเห็นแ่ัวอย่าฮยอ แ่ผมลับรัฮยอ และที่ผมทำไปทั้หม็เพราะผมอิา อิาินวูฮยอ บไหม?” สำหรับผมมันบแล้วแหละ..
“.....”
“อึ้สินะ..ไม่้ออึ้เพราะผมะบออีรั้ว่า ผมรัฮยอ นัมแทฮยอนรัมินโฮ”
พูบผม็รีบึ้นห้อมา ทิ้ให้เายืนนิ่ๆอยู่แบบนั้นแหละ ผมไม่ไ้ัสินใที่ะบอเาหรอ แ่อนนี้หัวใมันหนัอึ้ไปหม มันแบรับวามรู้สึนี้ไม่ไ้แล้วริๆ...
อโทษนะ มินโฮ...
T B C .
ความคิดเห็น