ฝันรักโอกินาว่า

ลำดับตอนที่ #9 : อย่า"ยุ่ง"กับมีน

ชินยะยืนมองจุนอิจิกับมีนจากห้องซักผ้า

                เขารู้ว่านี่ไม่ใช่จังหวะที่ดีที่จะเข้าไปในห้องตอนนี้ แต่ถึงอย่างไร มีนก็ต้องการเสื้อผ้าของเธอไม่ใช่หรือ เขาคิด ชินยะไม่เคยเห็นเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยประถมของเขาเป็นอย่างนี้ จุนหน้าดี นิสัยดี ถูกห้อมล้อมไปด้วยสาวๆ น่ารักมากมาย กลับเป็นจุนเองต่างหากที่ขี้อายเกินกว่าที่จะเริ่มต้นกับใคร ชินยะสงสัยมาตลอดว่าทำไมจุนไม่มีแฟน ไม่เคยมีแฟนทั้งก่อนหน้านี้ และตอนนี้ชินยะแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองที่เห็นท่าทีแปลกๆ ของจุนเวลาอยู่ต่อหน้ามีน ผู้หญิงไทยคนนี้ แม้ว่าจุนไม่ตอบคำถามว่าชอบมีนหรือไม่ในวันนั้นก็ตาม แต่ชินยะเชื่อในความรู้สึกตัวเอง จุนชอบมีน

                "มินะจัง เสื้อแห้งแล้วนะ" ชินยะตะโกนเสียงดังออกไปข้างนอก ทำให้ทั้งคู่หลุดจากภวังค์ เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าทำไมตัวเองจึงเลือกที่จะเข้ามาขัดจังหวะทั้งคู่ในเวลานี้

                "อ่ะ..." มีนหลบสายตาจากจุน "ขอบคุณมาก" เธอตะโกนตอบชินยะ

                "ฉันไปเปลี่ยนชุดนะ" มีนบอกจุนเบาๆ โดยไม่ได้มองหน้าเขา แล้วลุกขึ้นไปทันที

                "เอ้อ จุน" ชินยะเดินสวนทางกับมีนออกมาข้างนอก "คุยอะไรกันวะ มินะจังหน้าแดงเชียว" ชินยะแกล้งยั่วโดยแสร้งทำทีเป็นไม่รู้ไม่เห็นเหตุการณ์เมื่อครู่

                "แล้วคิดว่าคุยอะไรกันล่ะ" จุนย้อนถาม เขายังคงเคืองชินยะอยู่

                "อะไรของแก พูดด้วยดีๆ มาย้อนซะนี่" ชินยะทำเป็นโมโห

                "มีนไม่เหมือนผู้หญิงอื่นๆ" เสียงของจุนฟังเคร่งเครียด ชินยะทำเป็นยักไหล่กลบเกลื่อน

 "พูดอะไรของแก ฟังแล้วงง" ชินยะแสร้งไก๋

"ชิน!!" จุนลุกขึ้นพรวด เดินตรงมาที่ชินยะ

"อะไร" ชินยะลอยหน้าท้าทาย

"ฉันหมายถึงอะไร แกก็รู้ดีอยู่แล้ว" จุนจ้องตาชินยะไม่ลดละ

"แล้วฉันไปทำอะไรเข้ารึไงล่ะ?" ชินยะแกล้งถามไปอย่างนั้น

"ถึงฉันจะไม่รู้ หรือแกจะยังไม่ได้ทำ เอาเป็นว่านับจากนี้ อย่ายุ่งกับมีน!!""

"ยุ่ง? ยุ่งของแกนี่หมายความว่ายังไง" ชินยะย้อนคำ

"ก็ "ยุ่ง" ในความหมายของแกไงล่ะ" จุนเน้นตรงคำว่า "ยุ่ง"

"แล้วแกมาห้ามไม่ให้ฉัน "ยุ่ง" กับมินะจัง ด้วยสิทธิ์อะไรไม่ทราบ" ชินยะยังกวนไม่เลิก

"ชิน! แก!" จุนคว้าคอเสื้อชินยะ

"ทำไม? แกจะทำอะไร" ชินยะพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"อย่าให้ถึงกับขอร้องเลยนะ" จุนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

มีนเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วกลับเข้ามาในห้อง เธอมาทันได้ยินเพียงแค่บทสนทนาช่วงท้ายๆ

"เอ้อ..." มีนส่งเสียง จุนจึงลดมือที่คว้าคอเสื้อชินยะไว้เมื่อครู่นี้ลง

"ว่าไง มินะจัง" ชินยะทัก เขายิ้มให้มีนก่อนเดินมาทิ้งตัวลงที่โซฟา

"ขอโทษนะ มันมืดแล้ว ฉันต้องกลับล่ะ ขอโทษที่มารบกวน" มีนพูด

"ไปสิ เดี๋ยวไปส่ง" จุนว่าแล้วทำท่าจะเดินออกไปทันที

"อุ้ย ไม่ต้องหรอก จุน" มีนห้ามจุนไว้

"ไม่ได้หรอก มันอันตรายนะ มินะจัง ให้จุนมันไปเหอะ ไม่งั้นมันคงนอนไม่หลับแน่คืนนี้" ชินยะใช้คำพูดเล่นสงครามประสาทโดยไม่ได้หันมามองหน้าจุน เขาจึงไม่ได้เห็นสายตาเกรี้ยวกราดนั้น

"แต่ฉันเอารถจักรยานมา..." มีนไม่อยากให้จุนไปส่งจริงๆ เธอไม่ต้องการอยู่กับเขาสองคนตอนนี้

"ก็บอกว่าจะไปส่ง" จุนพูดเสียงเข้ม แล้วเดินลงส้นเท้านำไปทันที

"รีบตามไปสิ มินะจัง แล้ววันหลังผมเอารถไปส่งนะ" ชินยะกระซิบ

"อ่า.. อื้ม ขอบใจนะ" แล้วมีนก็วิ่งตามจุนออกไปทันที

"ไม่ได้ทำการบ้านเลย"  มีนพูดลอยๆ บนเบาะหลังเวสป้าสีขาวของจุน

"ก็เพราะฝนนั่นแหล่ะน๊า... ไม่น่าตกมาเล้ย" มีนพูดต่อ

"แต่จะว่าไปก็เพราะจุนนั่นแหล่ะ ก็บอกว่าไม่ต้องมารับ" มีนยังคงพูดต่อไปคนเดียว เธอไม่อยากให้เกิดบรรยากาศแบบเดียวกับเมื่อครู่อีก จึงหาเรื่องพูดไปเรื่อยๆ

"จุนก็เลยลำบากไปด้วยเลย แต่ว่านะ ฉันน่ะ..." แม้ว่าจะรู้ดีว่าคู่สนทนาที่ขับรถอยู่นั้น ไม่ได้อยู่ในอารมณ์จะพูดคุยเรื่องอื่น "จริงๆ ก็ต้องโทษฉันเอง ที่ดื้อจะขี่จักรยานออกมา..." เธอยังคงพูดไปเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด 

"เราจำเป็นต้องพูดเรื่องนี้กันด้วยเหรอ" จุนพูดขัดขึ้น

"รำคาญเหรอจ๊ะ" มีนแตะที่บ่าทั้งสองแล้วเบียดเข้าไปใกล้แล้วกระซิบข้างใบหูของจุน "ฉันก็ขอโทษ" เสียงมีนแผ่วเบา เสียงรถดังรบกวน แต่จุนได้ยินเสียงนั้นชัดเจนว่า "ขอบคุณนะ ที่เป็นห่วงมีน" มีนพูดเท่านี้ รอยยิ้มก็ระบายทั่วใบหน้าของจุน

จุนดับเครื่องยนต์จอดที่หน้าหอพักโคคุไซโคริวไคคัง

                "คราวหน้า ถ้าจะไปที่ห้อง จะมารับนะ" จุนบอกมีน ขณะที่เธอยื่นหมวกกันน๊อคคืนให้เขา

                "เข้าใจแล้ว" มีนรับคำ

                "อ้อ พรุ่งนี้จะเอาจักรยานมาคืนให้ตอนเย็นนะ ไม่ต้องไปเอาด้วยตัวเองล่ะ" จุนพูดในท่าทีเหมือนเดิม แต่มีนก็ไม่ได้รู้สึกไม่พอใจ ถึงแม้จะฟังเหมือนเป็นคำสั่งอีกแล้ว...

"อื้อ... ไปนะ ขับรถดีๆ ล่ะ" มีนล่ำลาก่อนหันหลังเดินขึ้นบันไดหอพักไปทันที

"มีน เดี๋ยว!" จุนเรียกไว้ไม่ทัน เขามองตามด้านหลังของมีน แต่เธอก็ไม่ได้หันกลับมามองอีกเลยจนลับตา

"เห้อ..." จุนถอนหายใจยาว แล้วขับรถออกไป