ฝันรักโอกินาว่า

ลำดับตอนที่ #8 : ความรู้สึกนี้คือ?

หกนาฬิกา

นั่นเป็นเวลาที่จุนมาถึงหอพัก เขารู้สึกไม่ค่อยดีนัก แต่กลับตอบตัวเองไม่ได้ว่าเพราะอะไรถึงได้รู้สึกไม่ค่อยดี

อาจเป็นเพราะละอองฝน อาจเป็นเพราะรองเท้าระเกะระกะหน้าห้องของชินยะ เขาคิด

เบื้องหน้าเขาตอนนี้ คือ ภาพของมีนในเสื้อยืดสีขาวตัวยาว (ของเขาเอง) นั่งอ่านหนังสือหน้าทีวีไม่ยินดียินร้ายกับการเหยียบเข้ามาในห้องของจุน

“ไม่หนาวเหรอไง” จุนถามเสียงเย็นเฉียบ

“เอ๊ะ ไม่นี่” จะหนาวได้ยังไง นายต่างหากที่ตัวเปียกอย่างกับลูกหมาตกน้ำ ใครกันแน่น่าจะหนาว... แปลกคน

มีนคิดและนึกสงสัยในท่าทีเย็นใจของจุน

“อ๋อเหรอ... ก็ใส่เสื้อบางแค่นั้น แถม... นั่น กางเกงก็ไม่ใส่ ทั้งๆ อยู่ในห้องผู้ชายแท้ๆ ก็เลยห่วงว่าไม่หนาวบ้าง...รึไงนะ” จุนยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเดิมและไม่ยอมสบตามีน

“อ่ะ...” มีนหน้าแดงก่ำ ก้มมองดูตัวเองช้าๆ เธอรู้สึกทั้งอับอายทั้งน้อยเนื้อต่ำใจ บางครั้งเธอคิดว่าจุนทำไมช่างไร้เหตุผล มันเป็นความจริงที่เธอกับจุนสนิทกันมาก แต่นั่นไม่เพียงพอให้เขาสามารถพูดจาแดกดันเสียดสีเธออย่างนี้

“เฮ้ กลับมาแล้วเหรอ” ชินยะทักจุน สีหน้าสดชื่นเพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมของชินยะยังเปียกอยู่ เขาเลิกผ้าขนหนูที่คล้องไว้ที่คอซับผมไปมา สายตามองสลับไปมาระหว่างจุนกับมีน

“เอ่อ... มีอะไรกันหรือเปล่า” ชินยะตัดสินใจถามออกไป

“เสื้อผ้าของฉันแห้งหรือยัง ฉันจะกลับแล้ว” มีนลุกพรวดขึ้น แล้วเดินชนไหล่จุนสวนทางไปหาชินยะ

“ยะ... ยังเลย ยังปั่นอยู่น่ะ” ชินยะมองหน้าจุนที่ตอนนี้ทอดสายตาไกลออกไปนอกหน้า สีหน้าไร้อารมณ์

“ดี! ความจริงฉันก็ชอบเสื้อตัวนี้อยู่เหมือนกัน เย็นสบายดี” มีนเน้นเสียงทุกๆ คำ ใบหน้ายังแดงก่ำเหมือนเดิม ตอนนี้เริ่มมีน้ำใสๆ คลออยู่เบ้าตา ชินยะเริ่มเดาสถานการณ์ออกบ้างแล้ว

“มินะจัง เอ่อ... ดื่มกาแฟมั้ย? มาในครัวกับฉันสิ ช่วยฉันชงกาแฟหน่อยนะ” ชินยะละมือจากผม แล้วดันหลังมีนให้เข้าไปในห้องครัว แล้วตะโกนไล่หลัง “แกเอาด้วยเปล่า ฮะ จุน”

เงียบ...

“เอาแบบเดิมใช่มั้ย วันนี้ฉันอารมณ์ดี เดี๋ยวจะชงบริการให้ละกันนะ” ชินยะพูดแก้เก้อ

“อืม” จุนตอบเสียงเบา แล้วทรุดลงนั่งที่โซฟาใหญ่สีขาวกลางห้อง

จุนรู้สึกหงุดหงิดจริงๆ กับภาพมีนในเสื้อสีขาวบางเบา พาลให้จินตนาการว่าไม่น่าจะสวมชุดชั้นในอยู่ ชินยะเคยถามว่าเขาชอบมีนเหรอ... เขาไม่ได้ตอบ เพราะเขาตอบไม่ได้ เพราะสิ่งที่เขารู้สึกต่อมีนมันซับซ้อนจนเริ่มไม่สามารถอธิบายให้ตัวเองเข้าใจได้

มีน... เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ลูกสาวคนเล็กของบ้านโฮส แฟมิลี่ที่รับดูแลนักศึกษาจากโครงการแลกเปลี่ยนเมื่อสามปีที่แล้ว ตอนนั้นมีนอายุ 18 เพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยปี 1 ขณะที่พี่สิงห์ พี่ชายคนโตของเธอเรียนจบไปในปีนั้น ส่วนพี่เมษ์กำลังจะขึ้นปี 3 คณะรัฐศาสตร์ สาขาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ ซึ่งเป็นคณะที่รับผิดชอบโครงการแลกเปลี่ยนที่จุนมานี่เอง และก็เป็นพี่เมษ์ ที่เป็นคนเสนอให้ทางบ้านรับเป็นโฮส แฟมิลี่ให้นักศึกษาแลกเปลี่ยน สาเหตุหนึ่งก็เนื่องมาจากพี่เมษ์กำลังเรียนภาษาญี่ปุ่นอยู่ จึงนับเป็นโอกาสที่ดีที่จะได้พูดคุยแลกเปลี่ยนกับนักศึกษาญี่ปุ่น

นับจากครั้งแรกที่พบกัน ตลอดเวลาที่อยู่บ้านเดียวกันมา (โครงการแลกเปลี่ยนมีระยะเวลา 1 ปี) ความรู้สึกของจุนมีต่อมีนก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง ซึ่งความรู้สึกที่ว่าเขาเองก็ยังให้คำตอบไม่ได้

“ฉันใช้ถ้วยกาแฟตรงนี้ได้มั้ย” มีนถาม

“ได้สิ หยิบมาเลย” ชินยะตอบ มือไม่ว่าง เขากำลังง่วนอยู่กับการเปิดกาแฟกระปุกใหม่

“เอ้อ! ช่วยหยิบถ้วยของจุนใบ...” ชินยะยังพูดไม่จบประโยค มีนก็กลับมาพร้อมกับถ้วยกาแฟสามใบ เธอเลือกหยิบถ้วยสีขาวลายเดียวกันสองใบ และอีกใบ ลายมิกกี้เมาส์ใบโต “อ้า ใช่ ใบนั้นแหล่ะ จุนมันจะใช้ถ้วยใบนี้เท่านั้น ว่าแต่ทำไมมินะจังถึงหยิบมาถูกนะ เซนส์ดีจังเลย” ชินยะว่าพลางตักกาแฟใส่ถ้วยทั้งสาม

“ตลกดีใช่ไหมล่ะ มิกกี้เมาส์กับผู้ชายตัวโต” ชินยะพูด

มีนหยิบถ้วยมิกกี้เมาส์ขึ้นมาแล้วยิ้มให้ตัวเอง “ฉันเลือกเองน่ะ” เธอบอกชินยะ

ชินยะชะงักมือไว้เล็กน้อย “อ้า... เหรอ อืม... เลือกได้น่ารักสมกับเป็นมินะจังเลยนะ ฮะฮะ” ชินยะหัวเราะกลบเกลื่อน

“เอ้า เสร็จแล้ว มินะจังช่วยเอาไปให้จุนหน่อยได้มั้ย” ชินยะขอร้องแล้วยื่นถ้วยมิกกี้เมาส์ให้เธอ

“แต่...” มีนลังเล

“นะ นะ ช่วยหน่อย เดี๋ยวฉันไปดูเสื้อผ้าให้ว่าปั่นเสร็จหรือยัง”

มีนรับถ้วยมาในที่สุด “ก็ได้” เสียงกระเง้ากระงอด

“กาแฟ” มีนยื่นถ้วยกาแฟให้จุน

จุนเงยหน้าขึ้นมองมีน ไม่ยอมรับถ้วยกาแฟ “นั่งลงก่อนสิ” เขาบอก (ฟังเหมือนสั่ง)

“ไม่” มีนเบือนหน้าหนี “แล้วมันร้อนนะ รีบๆ รับไปสิ” เธอพูดโดยไม่มองหน้าเขา

“บอกให้นั่งลง” จุนจับข้อมือที่ยื่นถ้วยกาแฟมานั้น

มีนที่กำลังประคับประคองถ้วยกาแฟสองถ้วยร้อนๆ ด้วยสองมือ จำเป็นต้องนั่งลงโดยดีเพื่อไม่ให้กาแฟหก

“เอ้า! บอกว่ามันร้อน” มีนบ่น

จุนรับถ้วยกาแฟมาใส่ไว้ในมือ แล้วพูด “มีน ฟังนะ” มีนก้มลงจิบกาแฟ

“ขอโทษ” จุนพูดห้วนๆ

“อะไรนะ?” มีนเงยหน้าจากถ้วยกาแฟมามองจุน

“ผมขอโทษ” จุนทำสีหน้าจริงจัง

มีนสบตาจุนแล้วหันกลับมาจ้องถ้วยกาแฟในมือ “ฉัน...”

“ผมเป็นห่วงมีนนะ และขอโทษที่พูดจาไม่ดี”

จุนก็เป็นอย่างนี้ ขอโทษมีนเสมอ ไม่ว่าเขาจะถูกหรือผิด และมีนก็ให้อภัยเสมอเช่นกัน มีนไม่มีวันเข้าใจจุนได้หรอกว่าทำไมเขาต้องเป็นห่วงมีนถึงขนาดนี้ เธอก็เคยคิดสงสัยบ้างเหมือนกันว่า เขารู้สึกอย่างไรกับเธอกันแน่ เท่าที่จำได้ก็คือ หลังจากที่จุนกลับญี่ปุ่น ไม่มีวันไหนที่ไม่มีอีเมล์โต้ตอบกัน พวกเขาติดต่อกันตลอดเวลาราวกับอยู่ประเทศเดียวกัน แต่ครั้งที่มีนเล่าให้ฟังว่าเธอเริ่มคบหาเป็นแฟนกับพี่วิน รุ่นพี่ที่คณะฯ เธอกลับไม่เห็นปฏิกิริยาใดๆ จากจุน ทำให้มีนแน่ใจแล้วว่าระหว่างเธอกับจุนไม่มีอะไรมากไปกว่าความรู้สึกฉันท์เพื่อนเท่านั้น