ฝันรักโอกินาว่า

ลำดับตอนที่ #7 : ฝนตกหนักขึ้น...

ละอองฝนสาดสายตามแรงลมหนักขึ้นเรื่อยๆ

จุนที่เปียกปอนกำลังตั้งขาตั้งรถเวสป้าสีขาวของเขาให้เข้าที่เรียบร้อยแล้วจึงวิ่งเข้ามาหลบฝนใต้ชายคาร้านคอนวีเนี่ยนสโตร์หน้า “โคคุไซโคริวไคคัง” หอพักของมีน

ทั้งๆ ที่แดดยังออกอยู่แท้ๆ ฝนกลับไม่มีทีท่าว่าจะหยุด จุนคิดว่าถ้าฝึนขับรถออกไปในสภาพนี้ คงต้องเป็นหวัดแน่ และถึงเขาอยากจะทำอย่างนั้นแค่ไหน แต่มีนคงไม่พอใจเป็นที่สุดที่เขาต้องมาลำบากเพราะตัวเอง

“ไม่ต้องมารับหรอก เดี๋ยวมีนขี่จักรยานออกไปหาเอง วันนี้ท่าทางอากาศดีด้วย” มีนบอกเขาไว้อย่างนั้นแท้ๆ... แล้วมีนก็มาไม่ถึงในเวลาที่สมควรเสียที จุนจึงเป็นห่วง และยิ่งห่วงขึ้นไปอีกก็ตรงที่เขาโทรหามากกว่าสิบครั้งแต่มีนก็ไม่รับสาย ด้วยความเป็นห่วง จุนจึงด่วนออกจากบ้านโดยไร้ร่มที่เขามักพกไว้เป็นประจำเนื่องจากอากาศที่โอกินาว่าเอาแน่เอานอนไม่ได้ และนั่นก็เป็นสาเหตุที่เขาต้องมาติดฝนอยู่ที่นี่ตอนนี้นั่นเองทำไมเขาถึงได้เป็นห่วงมีนมากขนาดนี้นะ ไม่ว่าจะก่อนหน้านี้ และยิ่งตอนนี้มีนก็ยิ่งทำให้เขาเป็นห่วงด้วยข่าวสารที่เธอกำลังรอเขาอยู่ในห้องของเขากับชินยะ

ทำไมมีนมาพร้อมกับชินยะ

แล้วทำไมเขาต้องรู้สึกเป็นห่วงมีนถึงขนาดนี้ด้วย

สายฝนสาดสายเข้ามาไม่ขาดระยะ ราวกับคำถามในความคิดคำนึงของจุนเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดยั้ง

มีแต่คำว่า ทำไม ทำไม เต็มไปหมด

 “จุนอิจิ! เฮ้! ทำไมถึงอยู่ที่นี่ล่ะ” อาคินะลดกระจกรถลงแล้วตะโกนถามจุน

“อะไรนะ! ไม่ได้ยินเลย” จุนตะโกนกลับ

เป็นเพราะเสียงฝนดังเกินกว่าที่จะได้ยินกันและกัน อาคินะจึงตัดสินใจเลี้ยวรถเข้ามาจอดที่ลานจอดรถหน้าร้านคอนวีเนี่ยน แล้ววิ่งเข้ามาหาจุนที่ยืนเปียกปอนอยู่ตรงนั้น

“เอ้า ใช้นี่สิ” อาคินะยื่นผ้าเช็ดหน้าให้จุน

“เอ๋? จะดีเหรอ” จุนไม่ยื่นมือไปรับ

“รังเกียจเหรอ? ฉันยังไม่ได้ใช้เลยนะ” อาคินะดึงมือจุนขึ้นมารับผ้าเช็ดหน้าไป

“เปล่าๆ ไม่ใช่อย่างนั้น คืออาคินะก็เปียกนิดหน่อย ไม่ใช้เหรอ?” จุนรับผ้าเช็ดหน้ามาจนได้

“ไม่เป็นไร ฉันยังมีทิชชู” อาคินะยิ้มแล้วควักทิชชูออกมาจากกระเป๋าใบใหญ่ของเธอ

“เมื่อกี้เธอตะโกนว่าอะไรนะ” จุนเช็ดหน้าพลาง

“อ๋อ ฉันว่า ทำไมจุนอิจิถึงมาอยู่ที่นี่ น่ะ”

“ที่นี่? หน้าฮอปป้าน่ะเหรอ? ก็ติดฝนไง”

“ไม่ใช่อย่างนั้น คือทำไมถึงมาติดฝนอยู่แถวนี้น่ะ”

“อ๋อ... อืม... ว่าจะมารับมีน เอ้อ ผมหมายถึงมินะจังน่ะ” จุนเช็ดหน้าเสร็จแล้วแต่ยังคงถือไว้อยู่

“มารับมินะจัง?”

“อื้อ มินะจังที่มาจากประเทศไทยน่ะ คนที่เป็นรูมเมทของไอวี่ อาคินะจำไม่ได้เหรอ? เอ๊ะ! อาคินะเป็นติวเตอร์ให้ไอวี่ไม่ใช่เหรอ?”

“เปล่า ฉันเป็นติวเตอร์ให้แชยีแล้วมินะจังก็เป็นเพื่อนของแชยีไง ฉันรู้ว่าจุนหมายถึงมินะจังคนไหน แต่ทำไม...”

“ทำไม?”

“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร จุนจะไปไหนล่ะ เดี๋ยวฉันไปส่งให้นะ”

จุนอิจิยังคงสงสัยในคำพูดของอาคินะอยู่บ้าง แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมอาคินะถึงมีท่าทีอย่างนั้น

“ขอบคุณมาก แต่ผมเอารถมาด้วย นั่นไง” จุนชี้ไปยังเวสป้าสีขาวที่เปียกปอนอยู่กลางสายฝน

“โอ้โห... รถน่ารักจัง”

“อาคินะล่ะ มาทำอะไรอะไรแถวนี้”

“อ๊ะ อ๋อ... ฉันมาส่งแชยีน่ะ เมื่อวานไปนอนค้างที่บ้านฉันมา”

“บ้าน? เอ๊ะ... อาคินะเป็นคนโอกินาว่าเหรอ?”

“ใช่ๆ ฉันเกิดที่นี่จ๊ะ บ้านอยู่นาโกะน่ะ อยู่ที่บ้านทำสวนส้มด้วยวันหลังไปเที่ยวมั้ย”

“โอ... จริงเหรอ น่าไปจังเลย ผมชอบนาโกะมากเลย สวยมากๆ”

“จ๊ะ งั้นต้องไปเที่ยวให้ได้นะ ว่าแต่... จุนเป็นคนที่ไหนเหรอ?”

“อ๋อ ความจริงก็เป็นคนโอกินาว่านั่นแหล่ะ แต่พ่อแต่งงานใหม่ ผมก็แยกจากแม่ ย้ายไปอยู่ฟุคุโอกะตั้งแต่เด็ก”

“อา... ขอโทษนะ”

“ไม่เป็นไรๆ ผมไม่ใช่เด็กมีปัญหาอะไร พูดเรื่องพ่อแม่ได้ปกติ แล้วพวกท่านก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันด้วย” จุนระบายยิ้มบนใบหน้า

“ดีจังนะ แล้วตอนนี้พักกับคุณแม่เหรอ?” อาคินะซักไซ้ต่อไป

“เปล่า ผมอยู่หอพักกับชินยะไง เราเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่ตอนผมเรียนประถมอยู่ที่นี่ เราก็ติดต่อกันตลอดนะ พอผมบอกว่าสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่โอกินาว่าได้ และจะย้ายมาเรียนที่นี่ เขาก็ชวนมาอยู่ด้วยกัน”

“เอ๊ะ แต่บ้านของชินยะอยู่นาฮะเอง ทำไมถึงย้ายออกมาอยู่ข้างนอกล่ะ”

“ก็คงเพราะที่บ้านเขามีแต่พ่อ แล้วก็คงรู้สึกว่าถ้ามัวแต่อยู่กับพ่อก็คงไม่โตสักที เลยอยากออกมาอยู่ด้วยตัวเองมั้ง”

“งั้นคุณแม่ของชินยะก็...” อาคินะพูดเสียงเบา

“เรื่องของชินยะไม่เหมือนกับผมน่ะนะ”

“ขอโทษ... ฉันไม่น่าสอดรู้สอดเห็นเลยจริงๆ” อาคินะก้มหน้าสำนึกผิด

“ไม่เป็นไรๆ ไม่ต้องขอโทษหรอก ชอบขอโทษจังนะ อาคินะ” จุนยิ้มๆ

“ขอโทษจริงๆ” อาคินะยิ้มไม่ออก

“อ๊ะ ฝนหยุดแล้วล่ะ ผมต้องไปละ ขอบคุณนะที่แวะมาทัก ไม่ต้องคิดมากล่ะ แล้วเจอกันนะ” จุนโบกมือลาอาคินะหลังจากที่สตาร์ทเครื่องเวสป้าสีขาวของเขา

อาคินะมองตามจุนจนลับตาแล้วจึงขึ้นรถนิสสันคันเล็กของเธอขับออกไป

ที่ห้อง 213 เครื่องซักผ้ากำลังปั่นซักผ้าของมีนอยู่

มีนยืนหลบขอบประตูห้องที่ขั้นอยู่ระหว่างห้องน้ำกับห้องนั่งเล่น (โดยปกติ ที่อพาตเมนต์หรือบ้านพักของญี่ปุ่น จะมีห้องลักษณะนี้ที่ใช้ตั้งเครื่องซักผ้า ชั้นวางเครื่องอาบน้ำ ที่ชั่งน้ำหนัก ผ้าขนหนู ผ้าเตรียมซัก เป็นต้น)

มีนโผล่หน้าพ้นขอบประตูเมียงมองมาทางชินยะที่นั่งอยู่บนโซฟาสีขาวตัวใหญ่กลางห้องนั่งเล่นดูทีวีอยู่

“เอ่อ...” มีนส่งเสียง

“ฮึ? อ้าว เสร็จแล้วเหรอ” ชินยะมองตามเสียง

“ใช่ เอ่อ แต่...”

“งั้นก็ออกมานั่งที่นี่สิ มาดูทีวีรอจุนก็ได้”

“คือ...”

“ทำไมเหรอ?”

“กางเกงน่ะ... คือมันตัวใหญ่เกินไป ฉันใส่ไม่ได้” มีนหน้าแดง

“อ๋อ... งั้นก็ไม่ต้องใส่สิ ก็เสื้อตัวนั้นยาวจะตายไป ตัวมินะจังเล็กนิดเดียวเอง ดูสิ เหมือนใส่กระโปรงเลย”

“อุ้ย ไม่ต้องมองสิ” มีนหลบตัวใช้ประตูบังไว้

“ฮ่าๆๆ ไม่ต้องอายหรอก เสื้อยาวขนาดนั้น ออกมาได้แล้ว” ชินยะลุกจากโซฟาเดินมาหามีน

“อย่ามานะ ฉันอายนี่” ทีนี้มีนหลบทั้งตัวเข้าไปหลังประตู

“อายอะไรเล่า มานี่สิ ผมจะได้อาบน้ำบ้าง” ชินยะคว้าข้อมือมีนแล้วดึงให้ออกมาจากหลังประตู

“ไม่เอา... นี่ ปล่อยนะ” มีนสะบัดข้อมือในจังหวะเดียวกับที่ชินยะดึงเข้าหาตัวเขา มีนจึงเซล้มไปข้างหน้า

ชินยะใช้แขนอีกข้างรวบคว้าเอวบางของมีนไว้ไม่ให้ล้ม

“ว้าย!” มีนร้องเสียงเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของชินยะ แล้วสะบัดหน้าหันหลังกลับมา ผมยาวที่ชุ่มน้ำสะบัดเคลียใบหน้าของชินยะ เขากระพริบตาหลบปลายผมของมีน แล้วพบว่าใบหน้าของมีนห่างจากใบหน้าของเขาไม่ถึงคืบเมื่อเปิดตาขึ้นมา

สายตาของทั้งคู่ประสานกันนิ่งอยู่เสี้ยววินาทีก่อนมีนจะสลัดตัวให้พ้นจากอ้อมกอดนั้น

“...”  ชินยะนิ่งอึ้งไป

“...” มีนยืนหน้าแดงนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น

“เอ่อ... ขอโทษที กลัวจะล้มลงไปน่ะ” ชินยะพูดทำลายความเงียบ

“ไม่เป็นไร... ไม่สิ... ขอบคุณ” มีนก้มหน้างุด

“นี่... อย่าทำสีหน้าอย่างนั้นสิ”

“เอ๊ะ?” มีนเงยหน้าขึ้นมองชินยะด้วยความสงสัย

“ไม่มีใครเคยบอกเหรอว่า มันดูน่ารัก แล้วก็ยั่วยวนแค่ไหน”

“เอ๊ะ?” มีนงงกับสิ่งที่ได้ยิน

“มินะจังนี่ น่าทึ่งนะ ทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำอะไร กลับดูเซ็กซี่อย่างใสๆ” ชินยะพูดหน้าตาเฉย

“นี่ พูดอะไรน่ะ” มีนขมวดคิ้ว

“ชมน่ะ มินะจัง จริงๆ นะ ดูมีเสน่ห์ เป็นผู้หญิงที่น่าหลงใหลมาก” ชินยะพูดพลางเดินสวนทางเข้าไปในห้องชินยะหยุดอยู่หน้าประตูห้องน้ำแล้วหันหลังกลับมา ยืนมองด้านหลังของมีน

มีนที่นิ่งอึ้งอยู่กับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ ยิ่งอึ้งงงกับสิ่งที่ได้ยิน

ก็มันแปลกไม่ใช่เหรอ... ไม่ใช่ว่าจะมีให้ได้ยินบ่อยๆ คนประเภทที่พิพากษ์วิจารณ์หรือชมคนอื่นอย่างซึ่งๆ หน้าอย่างนี้

“ออกไปรอข้างนอกนะ ไม่ต้องอายหรอก เดี๋ยวผ้าปั่นแห้งแล้วค่อยเปลี่ยนชุดคืน” ชินยะพูด และยังมองสำรวจด้านหลงของมีนอยู่ไม่ละสายตา

มีนที่ยืนหันหลังให้อยู่นั้นยังคงไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ

“หรือจะให้ผมแก้ผ้าโชว์ หืม? หันมาสิ มาม๊ะ ผมถอดแล้วน๊าา..” ชินยะทำเสียงล้อเลียน

“ว้าย! อย่านะ” มีนรีบดึงประตูห้องปิดแล้ววิ่งมานั่งที่โซฟาทันที