ฝันรักโอกินาว่า

ลำดับตอนที่ #6 : จุนไม่อยู่ที่ห้อง? (So Long Talk)

ที่หอพักรวมทิศใต้

ชินยะพามีนไปที่โรงจอดจักรยานแล้วจึงขึ้นไปที่ห้อง 213 ห้องพักของจุนอิจิและชินยะ

“อ้าว จุนไม่อยู่นี่” ชินยะพูดขึ้น แล้วควานหากุญแจเพื่อไขประตูที่ล๊อคอยู่

“เอ๊ะ แต่ฉันโทรมา เขาบอกว่าจะอยู่รอที่ห้องนี่นา” มีนเอียงคอทำท่าสงสัย

“ฝนก็ตก ออกไปไหนของมัน”

มีนคว้ามือถือขึ้นมาเพื่อโทรศัพท์หาจุนอิจิ

“อ๊ะ! จุนโทรเข้ามาตั้งหลายหน แย่ละ” มีนตกใจเมื่อพบว่าหน้าจอมือถือแสดงสายเข้า 17 ครั้ง เป็นของจุนอิจิ

ทั้งหมด

“เข้ามาข้างไหนก่อนเหอะ ฝนทำท่าตกหนักขึ้นอีกละ เดี๋ยวหาชุดให้เปลี่ยน”

“เอ... แต่...” มีนลังเลเล็กน้อย

เรื่องที่ชินยะมีสาวเยอะ เจ้าชู้ คารมดี เทคแคร์เก่งเป็นคุณสมบัติที่อาคินะเล่าให้เธอฟัง และมันยังคงติดอยู่ในใจมีนจนทำให้รู้สึกกังวลเล็กน้อยเมื่อต้องอยู่กันสองต่อสอง

“เข้ามาสิ ไม่ปล้ำหรอกน่า ไม่ต้องกลัว” ชินยะหัวเราะที่มุมปากพลางกวักมือเรียก

“เปล่านะ ไม่ได้กลัว... ฉัน...” มีนหลบสายผลุบลง

“อ๋อ รู้แล้ว เป็นห่วงว่าจุนมันไปไหนล่ะสิ เข้ามาก่อนเหอะ จะได้โทรหามัน ยืนตรงนั้นมันเปียกนะ” ชินยะคว้าข้อมือมีนดึงเข้าไปในห้อง

ละอองฝนสาดสายเข้ามาทางระเบียงหน้าห้อง จนมีนรู้สึกได้ถึงขนาดเม็ดฝนที่ใหญ่ขึ้น

“ขอรบกวนนะคะ” มีนพูดตามธรรมเนียมญี่ปุ่น เป็นประโยคที่คนญี่ปุ่นใช้พูดก่อนเข้าบ้านหรือห้องพักของผู้อื่น

“ปล่อยได้แล้ว” มีนรั้งข้อมือตัวเองไว้ แต่ชินยะไม่ปล่อยกลับฉุดแรงขึ้นอีกนิด

“นี่! ปล่อยสิ” มีนกระชากข้อมือแต่ไม่เป็นผล

“ดื้อจัง บอกว่าไม่ทำอะไรไงล่ะ เอ้า! เข้าไป” ชินยะผลักมีนเข้ามาถึงห้องเก็บห้องที่มีเครื่องซักผ้าตั้งอยู่

เขาใช้มืออีกข้างชี้มุมๆ ต่างๆ ภายในห้อง

“นี่เครื่องซักผ้า แล้วก็นั่นห้องน้ำ มีโอะฟุโระนะ ใช้เป็นป่ะ? เอ้อ... เดี๋ยวมาทำให้ดีกว่า ยืนอยู่ตรงนี้นะ จะหาเสื้อผ้ามาให้”  

มีนพยักหน้าหงึกๆ ชินยะจึงปล่อยข้อมือ แล้วเดินออกไปข้างนอก

ห้าวินาทีเท่านั้น เขาก็วิ่งกลับเข้ามา

“โทรหาจุนซะ นี่ ใช้เครื่องนี้ละกัน” ชินยะยื่นโทรศัพท์ไร้สายให้มีน

“ขอบใจ” มีนรับโทรศัพท์บ้านไร้สายมา

“อย่าเพิ่งใจร้อนแก้ผ้าล่ะเธอ เดี๋ยวเอาชุดมาให้ก่อน”

“บ้า”

“แปลว่า ขอบคุณ เหรอ? ฮ่าๆๆๆ” ชินยะยิ้มยั่ว มีนได้แต่มองค้อนตามหลังเขาไป

ไม่ถึงสองนาที ชินยะก็วิ่งกลับมาพร้อมผ้าขนหนูผืนยาวสีฟ้ากับเสื้อยืดตัวยาวสีขาวสะอาด

“ใช่ ตอนนี้รออยู่ที่ห้องกับชินยะ ฝนตกหนักมากไม่ใช่เหรอ? หลบฝน? จริงสินะ... อย่าเพิ่งมาก็ได้ อืม... อื้อ โอเค เข้าใจแล้ว จ๊ะ แล้วเจอกัน”

ชินยะยืนฟังมีนพูดโทรศัพท์จนจบจึงเข้ามา

“จุนว่าไงบ้างอ่ะ เอ้า นี่เสื้อของจุน” ชินยะถามพร้อมวางเสื้อที่นำมาลงบนเครื่องซักผ้า

“เอ๊ะ! อ๋อ... ขอบคุณนะ” มีนรับผ้าขนหนูมาซับใบหน้าที่มีละอองฝนเกาะอยู่

“มานี่” ชินยะคว้าผ้าขนหนูมาแล้วเช็ดผมที่ยาวถึงหลังของมีน

มีนหน้าแดงขึ้นอีกครั้ง

“เดี๋ยวเข้าไปอาบน้ำดีกว่านะ ไม่งั้นเป็นหวัดแน่ๆ” ชินยะพูดพลางขยับมือขึ้นลง

“พอแล้ว ฉันไปน้ำล่ะ ออกไปซิ” มีนคว้าผ้าขนหนูมากอดไว้

“ทำหน้าตาตื่นอะไรขนาดนั้น บอกแล้วไงว่าไม่ทำอะไรหรอก” ชินยะอมยิ้มขำท่าทางหวาดๆ ของมีน

“เธอน่ะ ไม่ใช่สเปคฉันหรอกน่า” ชินยะขยับเดินประชิดถึงตัวมีนที่ถอยหลังมาเกือบจะถึงเครื่องซักผ้า

“ถอยไปนะ ขวางไว้อย่างนี้ฉันจะเข้าห้องน้ำได้ยังไงเล่า” มีนหลบสายตาที่จ้องมาคู่นั้น

“นี่... อย่าบอกนะว่าเธอกลัวฉันน่ะ ฮึ?” ชินยะโน้มตัวลงมา ทำให้ใบหน้าของเขาห่างจากหน้ามีนไม่ถึงห้านิ้ว

“ว้าย... ทำอะไรของนาย บ้า เอาหน้าออกไปห่างๆ นะ” มีนผลักอกชินยะ แล้วเลี่ยงตัวหลบฉากออกมา

“ฮ่าๆๆๆๆๆ” ชินยะหัวเราะตัวงอ

“ท่าทาง... ท่าทางของเธออ่ะ มินะจัง ฮ่าๆๆๆๆ ตลกชะมัด ฮ่าๆๆๆๆ” ชินยะหัวเราะตัวงอ

มีนในตอนนี้ หน้าแดงก่ำเป็นลูกมะเขือเทศ กำมือแน่น กัดริมฝีปากล่างเล็กน้อย

“อย่ามาล้อเล่นอย่างนี้อีกนะ บ้า!” มีนสะบัดเสียง

“เฮ้... ฉันล้อเล่นน่า... ไม่กวนละ เชิญตามสบายนะ” ชินยะผิวปากเดินออกไปจากห้อง

So Long Talk:

หวัดดีค่ะ นักอ่านที่รัก ขออนุญาติแทรกนิดนึงนะคะ So Long อาจจะอัพได้น้อยตามกำลังมันสมองที่มีอยู่น้อยนิดและเวลาที่จำกัดนั่นเอง อย่างไรก็ฝากติดตามให้กำลังใจกันด้วยนะคะ :)