คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เจ้าชมพู
เช้าวันที่อากาศดีๆ อย่างวันนี้ไม่ได้มีบ่อยนักในเขตทะเลใต้
มีนตั้งใจจะปั่นจักรยานไปหาจุนอิจิให้สอนการบ้านให้เช่นเคย
ครืดดดด ครืดดดด... โคร้มม!
“โธ่เว้ยย... เจ้าบ้านี่ โซ่ตกซะงั้นน่ะ เฮ้ออออ...”
เจ้าชมพู จักรยานคันน้อยที่มีนเพิ่งถอยออกมาได้ไม่ถึงสัปดาห์นี่ กลับทำท่าเกเรเข้าซะแล้ว
“แล้วเอาขึ้นยังไงเนี่ย จริงๆ เลยนะเจ้าชมพู เดี๋ยวเอาไปขายต่อให้ฝรั่งในฐานทัพซะเลยนี่”
กุกกัก กุกกิก กึกกึก
“เฮ้ออออออออ!” มีนถอนหายใจยาวหลังฟาดฟันกับเจ้าชมพูอยู่นาน แต่ก็ไม่เป็นผล
“เอากับแกสิ เจ้าบ้า ฉันเอาไปขายจริงๆ ด้วยนะ”
มีนบ่นพรึมพรำ พร้อมกับทรุดตัวนั่งกับพื้นฟุตบาตรข้างถนนอย่างยอมแพ้
“เฮ้!”
มีนหันหลังควับตามเสียงร้อง แล้ว “อุ๊บส์! โอ้ยย...” มีนร้องเสียงหลง
เนื่องจากหน้าของที่หันมานั้นชนเข้ากับหัวเข่าใครบางคนอย่างจัง
“เฮ้ย! เป็นอะไรมากมั้ยคุณ” เจ้าของหัวเข่ารีบก้มลงถามไถ่อาการของมีนที่ขณะนี้ได้แต่เอามือกุมหน้าผากไว้
“ก็เจ็บน่ะสิ โอ้ยย...” มีนสวนทันควันเป็นภาษาไทย ทำให้อีกฝ่ายงงไปเล็กน้อย
“เอ๊ะ? อะไรนะ?”
มีนค่อยๆ เอามือที่กุมหน้าผากเปิดออก เงยหน้ามองเจ้าของเสียงคุ้นหู
อา... ชินยะนั่นเอง
“อ่ะ นายเองเหรอ”
“ใช่ ว่าแต่คุณโอเคมั้ย?”
“ไม่โอเคหรอก หมายถึงเจ้าชมพูของฉันน่ะ ส่วนหน้าผากนี่น่ะ ไม่ตายหรอก ไกลหัวใจเยอะ” มีนตอบยียวน
“โอเคก็ดีแล้ว อืม... ถ้าเจ้าชมพูของคุณหมายถึงเจ้าคันที่นอนแผ่อยู่กลางถนนอยู่นี่ล่ะก็... ไหน มันเป็นอะไรไปน่ะ ให้ผมดูหน่อยซิ” ชินยะอาสาช่วยเหลือ
“เอ้อ... คือ... มัน... ตรงนี้น่ะ ดูสิๆ มันเป็นอย่างนี้” มีนไม่รู้จักคำศัพท์ที่จะอธิบายว่าโซ่ตกในภาษาญี่ปุ่นว่าอย่างไร จึงได้แต่ชี้ไม้ชี้มือให้ชินยะดู
“อ๋อ รอเดี๋ยวนะ”
กึกกึก ครืด ครืดดดด ครืดดด
“อ๊ะ ใช้ได้แล้ว” ชินยะซ่อมเจ้าชมพูเสร็จภายในสามนาทีเห็นจะได้
“โห... เก่งจังอ่ะ ทำได้ไงเนี่ย... นอกจากร้านอิซางายะแล้ว นายเปิดร้านซ่อมจักรยานด้วยรึเปล่า”
“ฮ่าๆๆๆ ตลกดีนะคุณ จักรยานของผมก็เป็นงี้บ่อยๆ จนชำนาญละ”
มีนยิ้มให้ชินยะ เป็นอีกครั้งที่คิดว่าชินยะมีรอยยิ้มที่ดูดีมากจริงๆ
“ขอบคุณนะ”
“ยินดี แล้วนี่คุณกำลังจะไปไหน”
“อ๋อ ว่าจะไปหาจุนที่ห้องน่ะ”
“อ้าว งั้นไปด้วยกันสิ ผมกำลังจะกลับพอดี”
จริงสิ ก็ชินยะเป็นรูมเมทของจุนอิจินี่นา... มีนคิด
“อื้อ” มีนผงกหัวรับคำ
ทั้งคู่ปั่นจักรยานเคียงคู่กันไป ส่วนทางกับนักศึกษาอีกหลายคน เพราะพื้นที่แคมปัสกว้างขวางมากทำให้นักศึกษาส่วนใหญ่ใช้จักรยาน มอเตอร์ไบต์และรถยนต์เป็นพาหนะภูมิประเทศบนเกาะโอกินาว่าเต็มไปด้วยเนินเขา ทำให้ถนนหนทางไม่ราบเรียบ จึงต้องออกแรงมากในการปั่นจักรยานผ่านทางลาดชันต่างๆ
“โอ... ไม่นะ นี่แดดออกแท้ๆ นะเนี่ย” มีนบ่น เมื่อฝนลงเม็ดปรอยๆ ทั้งๆ ที่ท้องฟ้ายังสว่างจ้า
“ยังไม่ชินกับอากาศที่โอกินาว่าอีกเหรอ”
“จะให้ชินยังไงล่ะ เช้าแดดออก บ่ายพายุเข้า กลางคืนร้อนซะงั้น”
“ฮ่าๆๆๆ อย่าว่าแต่คุณเลย ผมเกิดที่นี่ยังงงๆ กับอากาศอยู่เลย”
ชินยะหัวเราะจนตาหยี
“นี่... เลิกเรียกว่าคุณได้มั้ย” มีนถามเชิงขอร้อง
“เอ้อ จริงสิ แล้วเรียกว่าอะไรดีนะ”
“มีนก็ได้”
“เรียกมินะจังละกันนะ เห็นคนอื่นๆ เรียกกันนี่”
“ตามใจละกัน เรียกคุณ มันฟังแปลกๆ น่ะ”
“เข้าใจแล้ว มินะจังก็เรียกว่า ชินหรือชินยะก็ได้นะ”
“อื้อ แล้วชินยะปั่นจักรยานมาเรียนทุกวันเลยเหรอ?”
“ใช่ แต่ผมไม่ได้ปั่นเคียงคู่กับสาวน่ารักมานานแล้วล่ะ”
“แหมนะ...” มีนเอียงคอเขินอายเล็กน้อย
“มินะจังสนิทกับจุนมากเลยเหรอ?” ชินยะถามขึ้นบ้าง
“เอ๋? อืม... ที่เมืองไทยก็สนิทกันมากเลยนะ จุนมาพักที่บ้านตอนที่ฉันเพิ่งเข้าปี1 ก็เลยยังไม่ค่อยมีเพื่อนด้วย”
“เขาเล่าเรื่องมินะจังเยอะเลยล่ะ ทำให้อยากเจอตัวจริง ว่าจะเป็นยังไง”
“เล่าเรื่องตลกๆ ของฉันสินะ”
“ตลก? เยอะจนไม่น่าเชื่อเลยล่ะ” ชินยะย้อนคำแล้วแกล้งให้มีนสงสัย
“เรื่องอะไรอ่ะ? จุนคงบอกเรื่องที่ฉันร้องไห้เพราะหมาเห่าด้วยล่ะสิ”
“ใช่ๆ เรื่องนั้นเป็นเรื่องแรกๆ เกี่ยวกับมินะจังที่จุนมันเล่าเลยนะ ว่าแต่... เชื่อจริงๆ เหรอว่าหมาทุกตัวบนโลกเกลียดเธออ่ะ ฮึ? ฮ่าๆๆ”
“ไม่ขำนะ นี่ฉันจริงจังด้วยล่ะ ฉันน่ะชอบพวกมันจะตาย แต่ทำไมมันต้องเห่าฉันด้วยก็ไม่รู้ แม้แต่หมาของพี่สิงห์ พี่ชายฉันน่ะ เชื่อมั้ยว่าอยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ มันยังเห่าฉันอยู่เลยนะ”
“ฮ่าๆๆๆ น่ารักดีนะ มินะจัง” ชินยะหัวเราะเสียงดังลั่น ในขณะที่อีกฝ่ายออกอาการเขินเล็กน้อย
“แล้วเรื่องที่เข้าห้องผิดล่ะ?” ชินยะทำยิ้มล้อเลียน
“ว๊าย... นี่นายจุนเขาเล่าเรื่องนั้นด้วยเหรอเนี่ย น่าอายจริงๆ”
“แน่นอน รวมทั้งเรื่องที่มินะเห็นจุนโป๊ท่อนบนเท่านั้นล่ะตัวแข็งเป็นหิน อึ้งไปเลย ตลกจริงๆ นะ ฮ่าๆๆ”
“หัวเราะเกินไปแล้วนะยะ ไม่ได้เป็นหินซะหน่อย”
“ใช่ๆ ไม่ได้เป็นหิน เพราะหลังจากนั้นก็โวยว่าจุนมาโป๊อะไรอยู่ในห้องตัวเอง ฮ่าๆๆๆ”
“ช่าย... ยังอายอยู่เลย ทั้งๆ ที่มันเป็นห้องของจุนแท้ๆ อ่ะนะ” มีนยอมรับโดยดี
“เฮ้ย! ระวัง!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!”
โครมมมมมมมมมม! ! “โอ้ย...”
เพราะมัวแต่คุยจนไม่ได้ดูทาง คันบังคับจักรยานของมีนเกี่ยวเข้ากับต้นไม้ข้างทางเข้า ทำให้เสียหลักเฉไปทางชินยะ แล้วจักรยานทั้งสองก็ล้มลงตรงนั้นเอง
“อู้ยย...”
ชินยะที่นอนหงายอยู่ขยับตัว
“ว้าย” มีนทับอยู่บนร่างชินยะ
มิน่าล่ะ... ไม่เจ็บเลย มีนคิดในใจ
มีนสบตาชินยะค้างอยู่อย่างนั้น รู้สึกสำนึกบุญคุณที่เขาเอาตัวมารองไม่ให้เธอล้มลงพื้นถนน
“นี่... ตัวหนักไม่เบานะเธอ”
“อ๊ะ! ขอโทษ”
มีนผลุดลุกขึ้น แก้มแดงระเรื่อก้มหน้าลงเล็กน้อย “ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก เชื่อเลย มินะจัง เธอนี่... โก๊ะจริงๆ อ่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“นี่!”
“ตัวหนักไปนิดนะ แต่นุ่มนิ่มดี อภัยให้ได้” ชินยะยิ้มกริ่ม พลางลุกขึ้นปัดฝุ่น
“หา?”
“ซ่อนรูปไม่เบานะเนี่ย... คัพซีล่ะมั้ง”
ทีนี้หน้ามีนแดงไปถึงใบหู
“พูดอะไรของนาย บ้า! ฉันจะกลับล่ะ” มีนว่าพลางยกจักรยานที่นอนแผ่อยู่ขึ้นมา
“เฮ้ย... ขอโทษๆๆๆ ผมปากเสียอย่างนี้เองล่ะ อย่าถือสาเลยนะ” ชินยะคว้าที่คันบังคับจักรยาน
มีนอมยิ้มไว้ไม่ให้ชินยะเห็น
“ล้อเล่นเอง ขอโทษจริงๆ นะ ไปต่อกันเถอะนะ เดี๋ยวฝนตกหนักล่ะแย่เลย” ชินยะหน้าจ๋อยลง
มีนกัดริมฝีปากด้านล่างไว้เล็กน้อย หันหน้ามาทำท่ากระเง้ากระงอดแล้วว่า “ไปก็ไปสิ...”
ชินยะที่หน้าจ๋อยอยู่ก็ยิ้มออก แล้งทั้งคู่ออกตัวปั่นจักรยานอีกครั้ง จุดหมายคือ หอพักนักศึกษาที่อยู่ทิศใต้ของมหาวิทยาลัย
ความคิดเห็น