ฝันรักโอกินาว่า

ลำดับตอนที่ #3 : ชินยะ

“อิรัชไชมาเซะ”

เสียงเด็กเสิร์ฟดังขึ้นทั้งร้าน เมื่อทั้งสี่สาวก้าวเข้าไป ตามแบบฉบับของร้านอิซางายะ

บรรยากาศของอิซางายะร้านนี้ค่อนข้างโมเดิร์น ที่ข้างฝาประดับประดาด้วยเปลือกหอยและปะการังสีสันสวยงาม ภายในร้านมีเสียงพูดคุยระงมไปหมด ถ้าไม่รวมกลิ่นบุหรี่คละคลุ้งนี่แล้ว มีนคงชอบอิซางายะมากกว่านี้

“วันนี้มินะจังดูไม่ค่อยสบายใจเลยนะ” อาคินะถาม หลังจากที่สั่งอาหาร เครื่องดื่มเรียบร้อยแล้ว

“จริงด้วย หลังจากเช็คอีเมล์ที่ห้องสมุดนั่นแหล่ะ มีอะไรหรือเปล่า” แชยีถามด้วยความเป็นห่วง

มีนคิดถึงเนื้อความในอีเมล์จากเจน

ไปรับไปส่ง? จิ๊บ เด็กวิทยาฯ? พี่วินที่คบกันมาเกือบสองปี? อะไรกัน? ยังไง? มีนสับสนไปหมด

“จริงๆ แล้วมันก็ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก แค่... กำลังคิดว่าแฟนที่เมืองไทยกำลังนอกใจฉันอยู่หรือเปล่านะ

แค่นั้นเอง” มีนตอบด้วยสีหน้าราบเรียบ
                “เอ๋... มินะจังมีแฟนแล้วเหรอ” ไอวี่ถามอย่างตกใจ

“อ้าว ทำไมทำหน้าตกใจขนาดนั้น ฉันมีแฟนมันแปลกเหรอ?”

“เอ่อ... ก็ไม่หรอก แฟนที่เมืองไทย? คือ.... ฉันนึกว่าเธอเป็นแฟนกับจุนคุงน่ะสิ” ไอวี่หมายถึงจุนอิจิ

“จุนอิจิเป็นเพื่อนจ๊ะ เพื่อนสนิท เราเป็นเพื่อนกันมาสี่ปีตั้งแต่ตอนที่จุนเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่เมืองไทย...”  มีนยังพูดไม่ทันจบ แชยีก็ส่งเสียงดังแทรกขึ้นมา

“แต่แฟนอาจจะนอกใจนี่ มันไม่ใช่เรื่อง “แค่นั้น” นะ” 

“จริงด้วย มันเป็นเรื่องใหญ่มากต่างหาก” อาคินะเสริม

“อืม... มันเป็น “เรื่องแค่นั้น” จริงๆ นะ เพราะก็ยังไม่มีหลักฐานอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันก็ไม่อยากคิดมากเกินไป”

“มินะจังต้องระวังนะ รักทางไกลน่ะ ลำบากน่าดู” อาคินะพูดต่อไป

ดูเหมือนเรื่อง “รักทางไกล” จะกลายเป็นหัวข้อสนทนาของสาวๆ ในคืนนี้

“นี่ไม่ใช่ของเรา” แชยีพูดกับพนักงานที่นำอาหารมาเสิร์ฟ ซึ่งก็คงเป็นนักศึกษาที่มาทำงานพิเศษที่นี่

“เอ๊ะ! อ่ะ ค่ะ ขอโทษนะคะ” พนักงานสาวกล่าวอย่างนอบน้อม แล้วยกจานอาหารสองจานที่เพิ่งนำมาวางเมื่อครู่นี้ไป

“ไม่ต้องเอาไปหรอก นั่นเป็นอาหารแนะนำของที่นี่น่ะ อยากให้ลองทาน” เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายมาดเท่ห์ ผิวเข้ม ตัวสูงเด่นดังอีกด้าน

“วางไว้นั่นล่ะ ขอบใจ” เขากล่าวกับพนักงานสาวคนเดิม

“ชินยะ! ฉันนึกว่านายไม่อยู่ที่ร้านนะนี่” อาคินะลุกขึ้นทักทายเจ้าเสียงทุ้มต่ำคนนั้นอย่างเป็นกันเอง

“หวัดดีอาคินะ วันนี้ไม่มีชมรม กลับบ้านเร็ว ก็เลยมาช่วยร้านน่ะ” ชายหนุ่มยิ้มกว้างทักทายอาคินะอย่างเป็นกันเอง

“ขยันจริงๆ เลย ขอบใจมากนะสำหรับอาหารแนะนำ อ๊ะ จริงสิ นี่เพื่อนๆ ฉัน คนนี้ คิม แชยี ที่เคยเล่าให้ฟังว่าฉันเป็นติวเตอร์ให้อยู่ และนี่ก็มินะจัง มาจากประเทศไทย ไอวี่จัง มาจากสิงคโปร์” อาคินะแนะนำ

สาวๆ โค้งตัวทักทายตามธรรมเนียม แล้วชายหนุ่มก็โค้งตอบ

“ยินดีที่ได้พบครับ ผมชื่อ ชินยะครับ ถึงคนอื่นจะชอบเรียกว่า ชิน เฉยๆ แต่ผมชื่อชินยะครับ ตามสบายนะครับ ร้านอาจจะเล็กไปหน่อย แต่อาหารอร่อยนะครับ พ่อผมทำอาหารเอง นานๆ ผมจะได้มาช่วยดูบ้าง แต่ที่นี่ก็เป็นร้านเล็กๆ และมีพนักงานอยู่ตั้งหลายคนอยู่แล้ว ฮะฮะฮะ...” ผู้ชายที่ชื่อชินยะคนนี้ท่าทางร่าเริง เป็นกันเอง พูดรัวและเร็วมาก

มีนจับได้แต่ใจความสำคัญๆ เท่านั้น แต่แชยีที่พูดภาษาญี่ปุ่นไม่ค่อยได้นั้น ทำหน้างง เงียบอึ้งไปเลย

“นี่ ชินยะ นายก็เห็นแล้ว เพื่อนฉันเป็นคนต่างชาตินะ พูดให้มันช้ากว่านี้หน่อยสิ เอ้อ นั่งก่อนไหมล่ะ” อาคินะพูดพลางชำเลืองมาที่สามสาวนัยว่าขออนุญาต

“เชิญ” มีนยิ้มให้พร้อมกับผายมือไปที่เก้าอี้ที่ว่างอยู่ข้างๆ ตัวเอง

“ขอบคุณครับ”

“เอ่อ... ชื่ออะไรนะ อ้อ... ชินยะคุงเป็นเพื่อนร่วมชั้นของอาคินะเหรอ?” ไอวี่สนใจซักไซ้ตามนิสัยอัธยาศัยดีของเธอ

“เปล่าหรอก เราอยู่ชมรมดำน้ำเหมือนกัน แล้วยังไปเจอกันที่ชมรมภาษาอังกฤษอีกด้วย” อาคินะเล่า

“ก็เลยคิดว่า ชะรอยฟ้าจะลิขิตมาให้เราคู่กัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ชินยะพูดเล่นแล้วหัวเราะร่วน

“ตาบ้าเอ้ย อย่าสนใจนะ นายคนนี้ก็เป็นอย่างนี้ล่ะ  เอ้อ...  (ทำท่านึกออก) จริงๆ แล้ว ฉันลืมบอกไป ชินยะเป็นรูมเมทของจุนอิจิน่ะ ที่ฉันรู้จักจุนอิจิก็เพราะรู้จักกับชินยะก่อนนี่แหล่ะ มินะจังยังไม่เคยเจอใช่มั้ย?” อาคินะหันมาถามมีน

 อาคินะเคยเข้ามาทักทายจุนอิจิที่ห้องสมุดขณะที่เขากำลังนั่งสอนภาษาญี่ปุ่นให้มีน  และนั่นเป็นครั้งแรกที่อาคินะได้พบกับมีน หลังจากนั้นก็ได้รู้จักอีกครั้งว่ามีนเป็นเพื่อนของแชยี

“อ๊ะ ชินยะคนนี้เองเหรอ เคยได้ยินเรื่องราวมาบ้าง แต่ปกติจุนจะเรียนว่าชินเท่านั้น อ๋อ... ชินยะนี่เอง” มีนว่าแล้วส่งยิ้มให้ชินยะ

“ผมรู้จักมินะจัง หรือมีนมาก่อนแล้ว นายจุนพูดถึง มีน และครอบครัวโฮสที่เมืองไทยให้ฟังมากเชียวล่ะ”

“เหรอ... หวังว่าคงเป็นเรื่องดีๆ นะ” มีนย้อนคำแล้วยิ้ม

“แน่นอน” ชินยะยิ้มจนลักยิ้มทั้งสองข้างบุ๋มลึกเป็นรอย

ชินยะคุยสนุก เข้ากับทุกคนทั้งๆ ที่เป็นคนต่างชาติได้อย่างดี และรอยยิ้มของเขาดูมีเสน่ห์มากทีเดียว