ฝันรักโอกินาว่า

ลำดับตอนที่ #2 : มีนา ที่มาจากคำว่าเดือนมีนาคม

มีน – มีนา ทวีดำรงกุล อายุ 20 (จะ21ปลายปีนี้แล้วล่ะ)

และใช่...มีนา ที่มาจากคำว่าเดือนมีนาคม

พี่สาวชื่อเมษ์  – เมษา เกิดเดือนเมษายน พี่ชายคนโตชื่อสิงห์ – สิงหา เกิดเดือนสิงหาคม พ่อชื่อธันว์ – ธันวา เกิดเดือนธันวาคม ส่วนแม่ชื่อหญิง – กัลยา แต่พ่อเรียกแม่ว่า “คุณกันย์” เป็นชื่อที่พ่อเท่านั้นที่เรียกมาตั้งแต่สมัยเป็นแฟนกัน พ่อบอกว่าอยากให้คล้องจองกับชื่อตัวเอง ทั้งๆ ที่แม่เกิดเดือนมกราคมแท้ๆ และก็เพราะไอเดียเดียวกันนี้เอง บ้านนี้ถึงได้ไม่ต้องคิดชื่อลูกให้ยากเย็นเลย ตลกดีไหมล่ะ

นอกจากนี้ บ้านนี้ยังค่อนข้างเลี้ยงลูกให้เป็นตัวของตัวเอง หรือจะเรียกว่าให้อิสระเต็มที่ในการคิด ตัดสินใจ ทำอะไรทุกอย่าง ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะที่บ้านฐานะค่อนข้างดี และนอกจากมีนแล้ว พี่ทั้งสองของเธอต่างก็เรียนจบหมดแล้ว มีนจึงเป็นลูกคนเล็กที่เป็นที่รักของพ่อ แม่ และพี่ทั้งสอง เป็นครอบครัวสนิทสนมกันมาก ดังนั้น เมื่อมีนเอ่ยปากว่าอยากไปเรียนเมืองนอก จึงไม่มีใครคัดค้านเรื่องที่มาเรียนภาษาญี่ปุ่นที่โอกินาว่าเลย

จริงๆ แล้วเป็นมีนนักศึกษาชั้นปีสุดท้ายของมหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่ง เพื่อนๆ ทำหน้างง ตอนที่มีนบอกว่าจะมาเรียนภาษาญี่ปุ่นที่นี่ จังหวัดโอกินาว่า เกาะทางใต้ของประเทศญี่ปุ่น

“ทำไมต้องโอกินาว่าด้วยล่ะ?” ใครคนหนึ่งในกลุ่มเพื่อนถาม

นั่นสิ... ทำไมล่ะ มีนเองก็ยังคงตั้งคำถามนี้กับตัวเองมาตลอด

จะเรียกว่า “ตามความฝัน” มาก็ได้ แต่วันนี้ ในที่สุด... มีนจึงอยู่ที่นี่ “โอกินาว่า”

ที่โอกินาว่า เพื่อนใหม่ทั้งชาวต่างชาติและชาวญี่ปุ่นต่างเรียกมีนว่า มินะ หรือมินะจัง ซึ่งดูเหมือนเธอเองก็ชอบชื่อนี้ คงเพราะ จุนอิจิ เคยเรียกอย่างนี้ ในครั้งที่มีนรบเร้าขอให้ตั้งชื่อเป็นภาษาญี่ปุ่นให้เธอ ในปีนั้น ครอบครัวมีนรับเป็นโฮสให้นักศึกษาญี่ปุ่นมาพัก นักศึกษาคนนั้นก็คือ มาคิซาโคะ จุนอิจิ นั่นเอง

รถยนต์สีบลอนซ์ฟ้าคันเล็กกะทัดรัดตามแบบฉบับรถของประเทศญี่ปุ่น กำลังมุ่งหน้าไปนาฮะซิตี้ เปรียบแล้วก็คือ “อำเภอเมือง” นั่นเอง

สาวเกาหลีคนสวยที่นั่งอยู่ด้านหน้ารถที่ข้างคนขับ กำลังขยับนิ้วกดหาคลื่นวิทยุฟัง

“ว้าว นี่เสียงของโอนิทสึกะ จิฮิโระใช่ม๊ะ ฉันชอบเสียงคนนี้จัง” แชยีพูดแล้วร้องคลอตามจังหวะดนตรี

คิม แชยี อายุ 21 สาวเกาหลี มาโอกินาว่ากับคณะเผยแพร่ศาสนาคริสต์ ตอนนี้กำลังเรียนภาษาญี่ปุ่นที่มหาวิทยาลัยเดียวกันกับมีน

มีนเจอแชยีเมื่อเดือนที่แล้ว ที่ ล๊อบบี้ชั้นล่างของ “โคคุไซโคริวไคคัง” – หอพักนักศึกษาต่างชาติของมหาวิทยาลัย ห้องที่มีนพักอยู่กับไอวี่อยู่ชั้น 3 ห้อง 301ที่ติดอยู่กับห้องของ ชิน ลียอม แฟนของแชยีซึ่งได้ทุนรัฐบาลญี่ปุ่นและกำลังเรียนป. โทอยู่ที่นี่อยู่ก่อนแล้ว

แชยีฟังภาษาญี่ปุ่นเข้าใจเยอะพอสมควร คงเพราะเคยเรียนมาบ้าง แต่เธอกลับพูดไม่ได้เลย และดูท่าทางแชยีก็ไม่ได้กระตือรือร้นจะเรียนและฝึกพูดเท่าไร เดาว่า นั่นเป็นเพราะจุดประสงค์ที่เธอติดตามคณะเผยแพร่ฯ มา ก็เพื่อมาพบลียอมที่นี่เท่านั้นนั่นเอง

สำหรับไอวี่ วอง รูมเมทของมีน เธอเก่ง พูดได้ทั้งภาษาอังกฤษ ภาษาจีน ภาษาฝรั่งเศส แน่นอน... เธอพูดภาษาญี่ปุ่นเก่งมาก และสอบวัดระดับ1 ผ่านแล้วด้วย

ไอวี่มาจากประเทศสิงคโปร์ เป็นนักศึกษาทุนรัฐบาลญี่ปุ่น ต่างจากมีนและแชยีที่มาด้วยทุนตัวเอง

ไอวี่เก่ง คล่องแคล่วเสมอ และเธอไม่ต้องการติวเตอร์หรอก เพราะเธอมีแฟนเป็นหนุ่มญี่ปุ่นชื่อ คิมุระ ยูยะนักศึกษาปี4 คณะวิศวฯ ไอวี่เคยพูดว่า “ติวเตอร์อะไรนั่น ไม่เห็นจำเป็น ชีวิตนักเรียนนอกก็ต้องผจญภัยด้วยตัวเองซี่ นี่ล่ะคือความหมายที่พวกเราอุตส่าห์ดั้นด้นมาเรียนไกลบ้านไกลเมือง”

ได้ยินแบบนั้นทีไร มีนก็ได้แต่นึกเบื่ออิชิฮาระ ริกะติวเตอร์ที่ไม่มีน้ำใจเอาซะเลยจริงๆ ไม่เคยจะโทรมาถาม มาชวนไปไหน ไม่คิดว่ามีนต้องลำบากยังไง รู้วิธีใช้เครื่องซักผ้ามั้ย โรงอาหารอยู่ที่ไหน ต้องเป็นมีนเองเสมอ ที่โทรไปขอร้องให้มาช่วยไปซื้อเตาไมโครเวฟ ช่วยพาไปหาตึกเรียน ฯลฯ งานของริกะจบลง ตั้งแต่วันที่มาแนะนำตัวกับมีนต่อหน้าเซนเซ* แล้วพาไปลงทะเบียนเรียน แค่นั้น...

ผิดกับอาคินะ ติวเตอร์ของแชยี เธอน่ารัก มีน้ำใจ และเต็มใจ เหมือนไม่ได้ทำเพราะหน้าที่ แต่ทำเพราะอยากช่วยเหลือและเป็นเพื่อนกับนักศึกษาต่างชาติที่อยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้จริงๆ

มัตสึนางะ อาคินะ อายุ 21 ปี เรียนปี3 เอกภาษาอังกฤษ เธอชอบคบเพื่อนต่างชาติเพื่อฝึกภาษาเป็นประการแรกและก็สนใจในเรื่องต่างประเทศ เพราะฝันไว้ว่าจะไปเรียนต่อต่างประเทศซักวัน เธอจึงเหมาะกับงานพิเศษนี้ เป็นติวเตอร์ให้นักศึกษาต่างชาติ ที่ได้ทั้งเงิน ทั้งประสบการณ์ และยังได้ฝึกภาษาด้วย

“มินะจังอยากทานอะไร” อาคินะถามมีนเป็นภาษาญี่ปุ่นด้วยประโยคง่ายๆ ช้าๆ เธอเข้าใจดีว่ามีนกำลังพยายามฝึกพูดอยู่

“อะไรก็ได้ ฉันหิว ทานได้ทุกอย่าง” มีนตอบ

“ไอวี่ล่ะ มีไอเดียมั้ย? อย่างน้อยก็บอกชนิดอาหารมา ฉันจะได้หาร้านได้ง่ายขึ้น” อาคินะถามไอวี่ที่กำลังใส่หูฟังไอพอทอยู่

“หา? อ๋อ อะไรก็ได้น่ะ แต่ถ้าได้นั่งสบายๆ ดื่มนิดหน่อยก็ดี โอ้... อิซางายะ*ไง ไปนั่งดื่มกันเถอะ ฉันจะโทรเรียกคิมุระมาด้วย เอ้อ ได้ใช่มั้ย?” ไอวี่พูดรัวเร็วอย่างกับคนญี่ปุ่น

“ได้อยู่แล้ว งั้นไปร้านเดิมนะ แชยีโอเคมั้ย?” อาคินะเลือกที่จะพูดภาษาอังกฤษกับแชยีเท่านั้น

“จริงๆ แชยีทานอะไรก็ได้ แต่ว่าอยากไปร้านที่นั่งได้นานๆ หน่อย วันนี้ลียอมกลับดึก ฉันไม่อยากต้องรอนาน ว่าแต่มินะจังต้องรีบกลับมั้ย?” แชยีถาม เพราะรู้ดีว่ามีนอาจต้องโทรศัพท์กลับบ้านตอนกลางคืน

“ไม่หรอก พรุ่งนี้วันหยุด ฉันไม่มีเรียนน่ะ” มีนตอบ

“ฉันก็ว่าง อยากดื่มมากเลย ฉันเมล์เรียกคิมุระมาแล้วนะ แล้วมินะจังไม่ลองชวนจุนคุงมาด้วยกันเหรอ หลายคนสนุกดีนะ” ไอวี่แนะนำ

“ลองดูก็ได้” มีนตอบแล้วหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์อีเมล์ถึงจุนอิจิ