ฝันรักโอกินาว่า

ลำดับตอนที่ #1 : โอกินาว่า

หวัดดี  ยัยมีน @ญี่ปุ่น

นี่ชั้นเอง เจน เพื่อนสวยของแกไง ฮ่า...

ถ้าเปิดอ่านเมล์ของชั้นได้ หมายความว่าโอกินาว่านั่นคงมีอินเตอร์เน็ตให้แก access ใช่ป่ะ

หวังว่าคงจะญี่ปุ๊น ญี่ปุ่น สมใจแกที่อุตส่าห์ดร๊อปเรียนปีสุดท้ายแล้วถ่อสังขารไปเรียนภาษาถึงที่นู่นนะยะ

ชั้นแวะไปร้านแม่แกมา เจอเจ๊เมษ์เสิร์ฟกาแฟอยู่ เจ๊แกบอกว่าเด็กลาหยุด เลยต้องมาทำเอง

ดูเจ๊เมษ์สบายดีนะ แต่แกก็คงรู้แล้ว เพราะเจ๊เมย์บอกว่า แกโทรกลับที่บ้านอยู่บ่อยๆ

แต่... ไม่ยอมโทรหาชั้นบ้างเลยนะยะ

แกเห็นวันที่แล้วใช่มั้ย? ใช่... ชั้นพิมพ์ในห้องคอมฯ ที่คณะ และวันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรกย่ะ

ไม่ต้องสงสัยนะ ว่าชั้นว่างมากนักรึไง เทอมนี้ชั้นเหลือตัวจบตัวเดียวเท่านั้นน่ะ ชั้นมันคนขยันย่ะ ไม่เหมือนแกหรอก

กลับมาจากญี่ปุ่นคราวนี้ แกต้องเก็บอีกสามวิชาเป็นอย่างน้อยใช่ป่ะ เฮ้อ... คิดแล้วชั้นก็งงกับแกจริงๆ ว่ะมีน

บ่นไปงั้นล่ะ ชั้นรู้ว่าแกมันหัวดื้อ ถึงขนาดทิ้งพี่วินสุดหล่อไว้ทางนี้ ตัวเองบินหนีไปนอกซะงั้น

อ้อ... แล้วไม่ต้องมาย้ำกับชั้นนะว่า “รักแท้ไม่แพ้ระยะทาง” 

ถึงจะคบกันมาสองปีก็เถอะนะ เพราะชั้นน่ะ... ไม่รู้จะบอกดีหรือเปล่านะ คือ... ก็บอกอยู่ดีน่ะแหล่ะ

ชั้นได้ยินจากเชอรี่ว่า เห็นพี่วินไปรับไปส่งน้องจิ๊บ เด็กวิทยาฯ ที่สวยๆ ประกวดดัชชี่(แต่ตกรอบ)น่ะ

อันนี้ข่าวไม่กรองนะเว้ย แกคงได้คุยโทรศัพท์กับพี่วินบ้างล่ะสิ ลองถามกันดูเองละกัน

สงสัยพี่วินของแกเค้าจะว่างงานว่ะ เจ้าของบริษัทขนส่งเค้าว่างกันนักรึไงนะ

อย่าหาว่าชั้นมายุยงอะไรเลยนะ ชั้นไม่อยากให้แกเขางอกว่ะ อายญี่ปุ่น เดี๋ยวเค้าหาว่าสาวไทยมีเขาด้วยเหรอ

เท่านี้ก่อนละกัน รีบตอบมาล่ะ

เจนนี่ – เพื่อนสวยประสงค์ร้ายของแก (แต่รักแกมากนะเฟ้ย)

ถึงเจนนี่

ชั้นอยากบอกเจนเหลือเกินว่ากว่าชั้นจะรู้ว่ามีบริการอินเตอร์เน็ตที่ห้องสมุด และขอพาสเวิร์ดเพื่อที่จะใช้บริการอินเตอร์เน็ตที่นี่ได้ก็ปาไปเกือบสองอาทิตย์แล้ว ชั้นสบายดี ที่นี่ชั้นมีจุนอิจิคอยดูแล และยังได้รู้จักเพื่อนใหม่ ชื่อ.

“ห้องสมุดจะปิดทำการในอีกสิบห้านาที ผู้ที่ต้องการใช้บริการยืม-คืน กรุณา…”

เสียงประกาศดังขึ้น ขณะที่มีนเพิ่งเริ่มพิมพ์อีเมล์ตอบเจนได้ไม่ถึง 2 บรรทัด

มีนละสายตาจากมอนิเตอร์มองดูบรรยากาศรอบๆ ตัว นักศึกษากำลังทยอยเดินออกจากห้องสมุด บ้างก็เข้าแถวเพื่อรอใช้บริการยืม-คืนที่เคาน์เตอร์

“แล้วกัน... ยังไม่ทันตอบอีเมล์เจนเลย  ห้องสมุดที่นี่ปิดเร็วจัง สองทุ่มก็ปิดแล้ว เฮ้อ...” มีนบ่นอุบอิบ

ถ้าไอวี่ไม่เวทนาและชี้ทางสว่างให้กับมีน เธอคงงมงายหลงคิดว่าโอกินาว่าเมืองทะเลทางใต้ของญี่ปุ่นนี่ ช่างทุรกันดารเหลือเกิน ไม่มีอินเตอร์เน็ตให้ใช้

ก็เพราะริกะ-ติวเตอร์ญี่ปุ่นตัวดีของมีน คงไม่ฉลาดพอจะคิดแทนหรอกว่าอินเตอร์เน็ตน่ะ จำเป็นต่อนักศึกษาต่างชาติแค่ไหน มีนเคยคิดว่าระบบติวเตอร์*ที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้เป็นระบบที่แสนดีและเอื้อประโยชน์ โดยเฉพาะสำหรับนักศึกษาต่างชาติที่ยังพูดญี่ปุ่นไม่ค่อยได้

จริงๆ แล้ว งานเป็นติวเตอร์ให้กับนักศึกษาต่างชาตินั้นไม่มีอะไรหรอก ว่าง่ายๆ ก็คือ ไปรับไปส่ง พาไปทำธุระนู่น แนะนำนี่ เป็นธุระให้บางเรื่อง เช่น แนะนำสถานที่ต่างๆ วิธีเปิดบัญชีธนาคาร ขอบัตรประกันสังคม สอนภาษาญี่ปุ่น ฯลฯ

“มีนซวยเองล่ะ มาเจอกับยายริกะ ที่วันๆ เอาแต่ออกเดท กับรับจ๊อบอื่น และที่มาทำงานพิเศษเป็นติวเตอร์เนี่ย ก็แค่หวังค่าตอบแทนในฐานะที่ทำเป็น “ไบโตะ*” เท่านั้น ยังดีนะ...ที่มีจุนอิจิอยู่ที่นี่” มีนบ่นให้ที่บ้านฟังบ่อยๆ

“เฮ้อ... วันพรุ่งนี้ค่อยมาตอบละกัน”  มีนตัดใจลบอีเมล์ที่พิมพ์ขึ้นต้นไว้นั้นเสีย เธอยังคงสับสนเกี่ยวกับเรื่องของพี่วิน อยู่และอยากรีบอีเมล์ถามจากเจนเร็วๆ ก็จริง แต่ก็จะทำอย่างไรได้ล่ะ ก็ที่หอพักของเธอไม่มีบริการอินเตอร์เน็ตให้ใช้

“เสร็จรึยัง มินะจัง” เสียงของแชยีดังมาจากข้างหลังด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงเกาหลีน่าเอ็นดู

“ไม่เสร็จก็ต้องเสร็จน่ะนะ มินะจัง แชยี ไปกันเถอะ ฉันหิวแล้วล่ะ” ไอวี่ส่งเสียงตามมา

“เดี๋ยวอาคินะจะมารับแชยีไปทานข้าว ว่าจะไปนาฮะ*กัน ไอวี่ กับมินะไปด้วยกันไหม” แชยีถาม 

“จะดีเหรอ... ” มีนอึกอักพอเป็นพิธี

“ต้องดีสิ อาคินะชอบคุยกับมินะจังนะ ได้ยินอาคินะชมบ่อยๆ ว่ามินะจังพยายามพูดภาษาญี่ปุ่น และพูดดีขึ้นเรื่อยๆ"

“จริงเหรอ” มีนยิ้มดีใจกับคำชมที่ได้รับ

“อ๊ะ! อาคินะ!!” ไอวี่หันไปโบกมือให้อาคินะที่กำลังวิ่งหอบกระเป๋าใบใหญ่มา

“โอมาตาเซ(ขอโทษที่ทำให้รอ) รอนานหรือเปล่าคิมซัง” อาคินะทักทายทุกคน ก่อนหันไปถามแชยี ที่ถูกเรียกว่า “คิมซัง” ด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงญี่ปุ่นของเธอ

“ไม่นานหรอก แต่ที่นี่กำลังจะปิดแล้ว พวกเรารีบออกไปกันเถอะนะ” แชยีว่า แล้วสี่สาวก็เดินไปยังรถของอาคินะ เพื่อมุ่งหน้าไป “นาฮะซิตี้”