ความฝันอลวล คำสาปอลเวง

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1

                *~ความฝันอลวล  คำสาปอลเวง~*
                                   ตอนที่ 1
สวัสดีครับ ผมชื่อ โยชิ ผมเป็นคนขี้เซานอนทีไรก็หลับทุกที อิอิ - -  ผมอาศัยอยู่บ้านกับครอบครัวผม ผมเป็นน้องคนสุดท้องครับ ครอบครัวผมโดยรวมมีกันทั้งหมด 4 คน มีพ่อ แม่ พี่สาว แล้วก็ตัวของผมเองครับ ^^ วันนี้เป็นวันจันทร์ เฮ้อ เกลียดวันจันทร์จริงๆเพราะเป็นวันเริ่มแรกของการมาเรียน - - วันจันทร์ผมยังนอนอยู่ในที่นอนอยู่เลยอ่ะ (ไม่อยากตื่น)แตทว่าพี่สาวผมน่ะสิมาเรียกผมให้ผมตื่น เฮ้อ.....
    “โยชิ!!!! ตื่นได้แล้ว  เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก”  เสียงของพี่สาวผมดังขึ้น
    “โยชิ ตื่นๆๆๆ 7โมงแล้วนะ รีบตื่อนเร็วเข้า!” พี่สาวผมเรียนให้ผมตื่นโดยเร็ว
    “ขออีก 5 นาที....”  เสียงของผมอ่อยขึ้นมาขอเวลานอนเพิ่ม
    “อีก 5 นาที อะไรกัน ตื่นๆไม่มีเวลาแล้วนะ”
    “ครับ.....ครับ.....คร่อก....” ผมลุกขึ้นมานั่งบนที่นอนแล้วก็หลับไปอีก
    “ เฮ้ย! หลับอีกทำไม? ไปอาบน้ำ แปรงฟันเร็วเข้า!” พี่ผมตะโกนพร้อมกระชากตัวผมออกจาเตียง (หลับอีกหน่อยก็ไม่ได้ โธ่  T^T)
    “คร้าบ.....” ผมพูดเสียงอ่อย ก่อนที่จะไปอาบน้ำ แปรงฟัน
  พอทำธุระเสร็จแล้ว พี่สาวผมก็เรียกให้ผมไปกินข้าว
    “โยชิ!!! รีบมากินข้าวเร็วสิ ชักช้าอยู่ได้” พี่สาวผมนี่ถอดแบบมาจากแม่ไม่มีผิดเลย –
    “ครับ จะลงไปเดี๋ยวนี้ แหละครับ” ผมพูดพรางวิ่งลงบันไดมา
  พ่อแม่ของเราสองคนไปทำงานตั้งแต่ 6 โมงเช้าก็เลยไม่มีคนมาดูแลเราสองคนมีแต่พี่ผมที่ต้องคอยดูแลผมในตอนเช้า เพื่อไปโรงเรียน (ให้ทัน)  พอผมกับพี่กินข้าวเสร็จก็ไปโรงเรียน  ที่โรงเรียนห้องของผม....
    “โยชิจังอรุณสวัสจ้า!” เจ้าโอริวาระทักทายผม (เฮ้อ! ก็มีแต่ไอ้เจ้าโอริวาระนี่แหละที่เรียกผมว่า “โยชิจัง” โดยปรกติเขาจะเรียกส่า “โยชิชิคุง” หรือไม่ก็ “โยชิ” เฉยๆอ่ะ)
    “เอ่อ อรุณสวัส....” ผมทักทายตอบ เจ้าโอริ
    “เป็นอะไรไปเหรอ ดูไม่ค่อยแจ่มใสเลย?” โอริถามผม เมื่อเห็นหน้าผม
    “เปล่านี่ แค่นอนไม่เต็มอิ่มแค่นั้น”
    “นายนี่ยังขี้เซาไม่เปลี่ขนเลยนะโยชิจัง 555+” เจ้าโอริหัวเราะเยาะผม (แงๆนี่คือผลเสียของคนขี้เซา นอนไม่เต็มอิ่มแถมยังโดนหัวเราะเยาะอีก – สำหรับผมนะ
    “เฮ้! ไงโยชิ” มาซารุทักทายผม
    “อือ อือ...” เสียงของผมอ่อยลงเรื่อยๆแล้วตาผมก็ปิดลง
    “เฮ้ย!อย่าหลับนะ เฮ้ย” มาซารุร้องเรียกให้ผมไม่หลับ แต่ทำไงได้ครับก็คนมันอยากหลับนี่ ขอหลับหน่อยเถ๊อะ~!!!
    “มีเพื่อนขี้เซานี่มันยั่วโมโหจริงๆ ฮึ้ย!” มาซารุพูดพร้อมกับหน้าโมโห
    “ใจเย็นๆน่ามาซารุจัง อย่าโกรธเลยนะ” เจ้าโอริพูดให้มาซารุใจเย็นๆ
 ผมรู้สึกเหมือนว่า ผมกำลังล่องลอยอยู่ในสายลมแล้วก็มาลงอยู่ที่ใดที่หนึ่งก็ไม่รู้เหมือนกัน
    “ที่นี่ที่ไหนเนี่ย~!!” ผมพูดออกไปโดนที่ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา มันเงียบสงัดมากจนผมรู้สึกวังเวงยังไงชอบกลแฮะ  ผมเดนเข้าไปเรื่อยๆจนไปถึงสระขนาดใหญ่ ใหญ่กว่าตัวผมอีกหลายร้อยเท่าเลย แล้วอยู่ๆก็มีอะไรซักอย่างดึงตัวผมให้ลงไปที่สระ ในสระนั้นมีหมอกหนามากจนผมมองอะไรไม่เห็นเลย.... พอมารู้ตัวอีกทีผมก็ยืนอยู่บนผิวน้ำในสระนั้นแล้ว ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมจะยืนบนผิวน้ำได้ แล้วจู่ๆตัวของผมก็เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วผมแทบจะหยุดตัวเองไว้ไม่ได้เลย
    “อ๊ะ!~” ผมร้องขึ้นเมื่อเห็นดอกขนาดใหญ่อยู่ตรงหน้าผม
ดอกนั้นบานดอกมาทำให้ผมเห็นข้างในชัดเจนมาก O_O! โอ้ว.... แล้วผมก็ไม่อยากจะเห็น
    “อ่ะ ว้าว!!!” ผมพูดออกไปด้วยความอึ้ง
 ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งอยู่อยู่ในดอกนั้น รอบตัวเธอมีมีแสงสีดำแผ่ออกมาจนผมขนลุกซ่า~ !! แล้วผู้หญิงคนนั้นก็มองมาที่ผมด้วยแววตาที่ไม่เป็นมิตรซักเท่าไหร่เลย
    “ออกไป...” ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นเหมือนกับว่าเธอไปโกรธใครมายังไงยังงั้นแหละ
    “ออกไปให้พ้น!! ออกไปสิ” เสียงของเธอตวาดใส่ผมอย่างไม่ใยดี น้ำตาของเธอไหลท่วมเต็มหน้าจนผมแทบจะอดสงสารเธอไม่ได้
    “เธอร้องไห้ทำไม....” ผมทนไม่ได้จึงถามทุกข์สุขเธอ (นี่และที่ทำให้โชคร้าย TT—TT ไม่น่าถามทุกข์สุขเลยอ่ะ)
    “นั่นไม่ใช่เรื่องของเจ้า ออกไปเดี๋ยวนี้นะ คนหลายใจ” (เฮ้ยๆ สงสัยผู้หญิงคนนี้จะเพี้ยนแฮะ ว่าผมเป็นคนหลายใจ เง้อ!!!)
    “เอ๊ะ คนหลายใจเหรอ???” ผมพูดพร้อมกับทำหน้างงเล็กน้อย
    “ข้าขอสาปให้เจ้าเจอแต่เรื่องร้ายแรงที่สุดในชีวิตเจ้า ขอให้เจ้าโชคร้าย โฮๆๆๆ” ผู้หญิงคนั้นสาปผมอย่างเอาเป็น เอาตาย จนผมรู้สึกไม่ดีมาก และจู่ๆตัวของผมที่สามารถยืนอยู่บนผิวน้ำได้กลับจมลงสู่น้ำที่ลึกมากจนไม่รู้ว่าจะถึงก้นสระเมื่อไหน่
    “อ๊าก~!!” เสียงของผมตะโกนขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อไอ้เจ้ามาซารุเอาน้ำถังใหญ่มาสาดใส่ผมอย่างจัง
    “ต้องทำอย่างนี้มันถึงจะตื่นไอ้เพื่อนขี้เซา เอ้ย!!” เจ้ามาซารุพูดอย่างโมโห+หน้าแดงมาก
    “นี่นายทำอะไรอยู่น่ะ ฉันกำลังหลับอยู่นะ!” ผมก็พูดออกไปอย่างโมโหเหมือนกัน     > ^ < !
    “นายอย่าพูดมากน่าอีก10นาที ก็จะเข้าเรียนแล้ว ตื่นก่อน” มาซารุพูด
    “หา~!!อีกตั้ง10นาที ขอหลับอีกหน่อย....” ผมพูดด้วยความง่วง
    “แว๊ก~!! อย่าหลับนะโยชิจัง เดี๋ยวก็จะเข้าเรียนแล้วนะ~><!” เจ้าโอริตะโกนเสียงดังพร้อมกับกระชากตัวผมให้ลุกขึ้นจากโต๊ะที่ผมนั่ง
    “อ๊ะ~” ผมพูดอย่างตกใจ
    “ไม่หลับก็ได้ เสียอารมณ์หมด โธ่~! T^T” ผมพูดอย่างหมดอารมณ์ แล้วนั่งที่โต๊ะของผมต่อ
    “ต้องงี้สิเพื่อน^^” เจ้ามาซารุพูดขึ้น
    “เฮ้อ~~!!” ผมถอนหายใจอย่างไร้อารมณ์
    “เอาล่ะ งั้นเราไปนั่งที่กันเถอะมาซารุจัง” เจ้าโอริพูดชวนมาซารุ
    “อือ อย่าหลับอีกล่ะ โยชิ” เจ้ามาซารุพูดห้ามผมไม่ให้หลับ (รู้แล้วน่า ไม่ต้องย้ำมาก แต่ว่าตามันปิดๆ ไงไม่รู้แฮะ - - )
    “คร่อก...” ผมหลับไปโดยไม่รู้ตัว
    “อ๊ะ~!!” เสียงของผมดังขึ้นอย่างตกใจ
    “เอ๊ะ!นี่มันสระที่เราเห็นผู้หญิงคนนั้นนี่” ผมไม่เข้าใจเลย ทำไมผมถึงมาอยู่หน้าสระที่ผมเห็นผู้หญิงคนนั้น ทั้งๆที่ตัวผมเองได้ตื่นไปแล้วรอบหนึ่ง แต่นี่ฝันติดต่อกันแล้ว 
O-O! ผมเดินไปตามทางที่มีให้เดิน ผมเดินไปเรื่อยๆรู้สึกว่าจะไกลมาก ผมก็มาเห็นเมืองๆหนึ่ง เมืองๆนี้ใหญ่มาก ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ผมเดินมาถึงประตูหน้าเมือง มีทหารด้วยอ่ะ (พวกทหารนั่นจะเห็นผมเป็นคนแปลกหน้าอ๊ะเปล่าเนี่ย!!-_O) ทหารนั่นใส่ชุดทหารสมัยโรมัน แต่ผมใส่ชุดนักเรียนสมัยปัจจุบันง่ะ T^T กลัวโดนจับฐานใส่ชุดแปลกอ่ะ.... (แต่เอาไงก็เอากันวะ เดินมาตั้งไกลลองเข้าไปซะหน่อย - -) ผมเดินเข้าไป ทหารพวกนั้นเห็นผมแล้วก็พากันตกใจแล้วตะโกนออกมาว่า
    “เจ้าชาย!!” (เย้ย~!!O_O!!ทำไมต้องเรียกผมอย่างนั้นอ่ะ ผมงงเลยอ่ะ ?_?)
    “เจ้าชายแอบหนีออกไปข้างนอกอีกแล้วเหรอพะย่ะค่ะ ทำแบบนี้จะเป็นที่เดือดร้อนของทางเรานะพะย่ะค่ะ” ทหารพวกนั้นพูดอย่างร้อนรน อ้าว!!! พูดงี้ผมงงนะมาพูดกับผมแบบนี้ รู้สึกว่ามันแปลกๆแฮะ = - =!
    “อ่ะๆ...” ผมพูดอะไรไม่ออกเลยอ่ะ มันไม่รู้ว่าจะพูดว่าอะไรดีอ่ะ
    “ไม่ต้องหาคำแก้ตัวหรอกพะย่ะค่ะ เอ๊ะ!ว่าแต่เจ้าชายมีชุดแปลกๆอย่างนี้ด้วยเหรอ พะย่ะค่ะ ไม่ยักกะเห็น เจ้าชายใส่ใส่เลย?” ทหารพวกนั้นพูดขึ้น
 และจู่ๆก็มีองครักษ์ ออกมา ใส่ชุดแบบว่า เลิศมาก เลิศกว่าทหารอีกก็เป็นองครักษ์นี่
= _=
    “เอ๊ะ! เจ้าชาย เจ้าชายมาอยู่นอกเมืองนี่ได้ไงพะย่ะค่ะ?” องครักษ์นั้นถามผมด้วยความสงสัย
    “เอ่อ นี่ พวกนายพูดเรื่องอะไรกันน่ะ ฉันไม่ใช่เจ้าชายนะ บอกให้” ผมอารมณ์เสียจึงพูดแบบนั้นออกไป  ทหารพวกนั้นมองดูผมแบบอึ้งไปพักนึง(องครักษ์ก็ด้วย)
    “ฮ่าๆๆๆ เจ้าชายพะย่ะค่ะ ทีหลังก็หัดหาคำแก้ตัวที่มันดีกว่านี้สิพะย่ะค่ะ ฮ่าๆๆ” ทหารกับองครักษ์หัวเราะเยาะผม (ไม่เชื่อกันบ้างเลยอ่ะ - - บอกแล้วไงว่าไม่ใช่เจ้าชาย T^T)
    “เชิญเข้าวังกันดีกว่าพะย่ะค่ะ เจ้าชาย ^ - ^” องครักษ์พูดพร้อมกับจับมือผม
    “อ๊ะ!ฉันบอกว่าไม่ใช่เจ้าชายก็ไม่ใช่เจ้าชายสิ” ผมพูดแล้วสลัดมือผมออกจากมือองครักษ์
    “เอ๊ะ!” องครักษ์อุทานขึ้น
    “เจ้าชายพะย่ะค่ะ บอกแล้วไงว่าหาคำแก้ตัวที่ดีกว่านี้หน่อยน่ะเข้าวังเถอะพะย่ะค่ะ อย่าเสียเวลาเลย” องครักษ์พูดพร้อมกับลากคอผมเข้าไปในเมือง
    “ปล่อย ปล่อยฉัน ฉันบอกว่าไม่ใช่เจ้าชาย ก็ไม่ใช่เจ้าชายเซ่ ปัดโธ่!><”ผมพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย
    “เอ๊ะ~!”ผมตกใจอย่างมากเมื่อเห็นนักเรียนในห้องของผมมองดูผม
    “โยชิจังเป็นอะไรไปอ่ะ ฝันร้ายเหรอ?” โอริถามผม
    “ก็บอกแล้วไงว่าอย่าหลับไงบอกแล้วก็ไม่เชื่อ โด่” มาซารุพูดแล้วทำหน้าบูดเบี้ยว
    “นี่แล้วที่บอกว่าไม่ใช่เจ้าชายเนี่ยมันอะไรเหรอ” โอริภามผมอย่างสงสัย
    “อ๊ะ ครูจะเข้าเรียนแล้วเรวเข้า” หัวหน้าห้องตะโกนบอกนักเรียนทุกคนจึงรีบไปนั่งที่ ตอนวลาครู สอนผมก็มักหลับเป็นประจำ งั้นครั้งนี้ผมก็ต้องขอหลับด้วยนะ แต่ว่า O_O! ไม่ทันได้หลับครูก็ถามผมว่าข้อนี้ทำอย่างไร เอ้า!! ใครจะไปตอบได้ครับ คนมันง่วงยิ่งเรียนไม่รู้เรื่องอยู่ด้วย ผมตอบคำถามนี้ไม่ได้จึงถูกทำโทษให้ยืนอยู่อย่างนั้น (กลายเป็นจุดเด่นเลย โธ่ T^T) แล้วครูก็ไปถามหัวหน้าห้อง หัวหน้าตอบได้จึงช่วยผมได้ ผมจึงได้นั่งที่อีกครั้ง เฮ้อ!! = 333  ตอนพักเที่ยงเจ้ามาซารุกับเจ้าโอริก็มาทักผม
    “อยากหลับอีกมั๊ยโยชิ?” เจ้ามาซารุพูดถามผม
    “อยากหลับก็บอกได้นะ โยชิจัง” เจ้าโอริพูดขึ้น
    “อือๆ อยากกลับบ้านเร็วๆจังจังได้ไปหลับ....” ผมพูดเสียงอ่อย เฮ้อ! ผมก็หวังว่าคงจะไม่ฝันถึงที่ผมเป็นเจ้าชายอีกนะ - -
    “โยชิจังขี้เซาจังเลยนะ ฮ่าๆๆ” เจ้าโอริพูดว่าผม(อีกแล้ว)= =
    “อือ” ผมพูดแล้วหลับไป
    “ฮึ้ย!! ไอ้เจ้านี่ทำไมมันถึงได้ขี้เซาขนาดนี้ฟะเนี่ย ให้ตายสิ ยั่วโมโหชะมัด” มาซารุพูดอย่างโมโห
    “อ๊ะ มาซารุจัง อย่าโมโหนะ ><!!” โอริพูดห้ามมาซารุ
    “เอ๊ะ! เอ๊ะ! เอ๊ะ!” ผมอุทานอย่างตกใจ เมื่อผมอยู่ในห้องที่ใหญ่มาก
    “โห ใหญ่อย่างกับวังแน่ะ....เอ๊ะ! วัง? วัง? นี่คงจะไม่ใช่ฝันนั้นอีกนะ” ผมพูดอย่างตกใจมาก ทำไม ทำไม มันฝันติดต่อกันเงี๊ยะ ผมไม่เคยฝันติดต่อกันเลยนะ (ถึงผมจะนอนขี้เซาก็เถอะ) แต่นี่มันฝันติดต่อกันแล้ว แต่อาจจะฝันอีกเรื่องหนึ่งก็ได้ผมต้องพิสูจน์ว่าเป็นอีกฝันหนึ่ง ผมจึงเดินไปที่ประตูแล้วเปิดออกไปผมเดินไปชนกับใครคนหนึ่งเข้า
    “โอ๊ย” ผมร้องขึ้น
    “ไม่เป็นไรใช่มั๊ย เจ็บมากมั๊ย?” คนๆนั้นถามผม
    “อือ ไม่เป็นไร เจ็บนิหน่อย...” ผมพูดแล้วเงยหน้าไปมองคนที่ผมชน
    “อ๊ะ! O_O! นั่นมันตัวฉันนี่!!” ผมพูดขันอย่างตกใจเมื่อเห็นคนที่หน้าเหมือนผม
    “เอ๊ะ! ทำไมเจ้าเหมือนข้าจัง?” คนคนนั้นถามผม
    “ไม่รู้สิ ทำไมฉันถึงเหมือนนายอ่ะ” ผมพูดอย่างตกใจ
    “เจ้าชายพ่ะย่ะค่ะ” เสียงขององครักษ์ดังขึ้น
    “เอ๊ะ! เจ้าชายมี 2 คนเหรอ?” องครักษ์พูดขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็น ผมกับคนที่ผมชน เอ๊ะ! นี่มันฝันที่แล้วนี่ผมฝันติดต่อกันอีกแล้วอ่ะ!
    “อ่ะๆกะก็...” ผมก็ว่าจะพูดว่า “ก็ใช่น่ะสิ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ใช่เจ้าชายอ่ะ” แต่ว่าเหมือนมันพูดไม่ออกไงไม่รู้อ่ะ...
    “มีอะไรเหรอ มาร์ส” คนที่ผมชนพูดขึ้น
    “เอ่อ พะย่ะค่ะ เจ้าหญิงเมริน่าขอพบพะย่ะค่ะ” องครักษ์พูด
    “หา เมริน่าเหรอ?” คนที่ผมเดินชนพูดแล้วก็วิ่งไปไหนก็ไม่รู้ผมก็กำลังจะวิ่งตามด้วยแต่ว่าเจ้าองครักษ์นั่นสิมาห้ามผมไว้
    “เดี๋ยว พะย่ะค่ะ”
    “อะไรเล่า หา” ผมพูดอย่างรำคาญ
    “ท่านไม่ใช่เจ้าชายจริงๆเหรอ”
    “.............” ผมเงียบไปโดยไม่ตอบ เอ๊ะ! ทำไมผมถึงพูดไม่ได้นะมันเหมือนมีอะไรมาปิดปากผมไม่ให้พูดอ่ะ
    “เอ่อ..ว่าแต่เมื่อกี้ฉันเป็นอะไรไปเหรอ ฉันฟื้นขึ้นมาก็อยู่ในห้องนี้ซะแล้วอ่ะ”ผมพูดเพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องเมื่อกี้
    “อ๋อ! ตอนที่ข้าลากคอท่านน่ะ อยู่ๆท่านก็เป็นลมล้มไปข้าก็เลยนำท่านมานอนที่ห้องอ่ะพะย่ะค่ะ”
    “อืม อย่างนี้นี่เองถ้างั้นฉันไปก่อนล่ะนะ” ผมพูดขึ้นแล้วรีบวิ่งไป
    “อ๊ะเดี๋ยวก่อนสิพะย่ะค่ะ” องครักษ์ตะโกนขึ้นเพื่อเรียกผม แต่ผมก็ไม่หันกลับไปมอง...