ตำราปลูกความคิด (รวบรวมโดยนักเขียนโอทูเลิฟ)

ลำดับตอนที่ #3 : การบรรยาย สถานที่ และ เวลา [Time&Views] โดย มิจิโกะ

การบรรยาย สถานที่ และ เวลา

Times & Views

หลังจากได้เทคนิคการบรรยาย Sound Effect กันไปแล้ว ตอนนี้ มิจิขอเสนอ เทคนิค การบรรยายสถานที่ และ เวลา

            การเขียนนิยายของเรา จะมีตัวละครอยู่ในอิมเมจของเราอยู่แล้ว แต่เคยคิดกันบ้างไหมว่า ตัวละครของเราอยู่ที่ไหน และกี่โมง กี่ทุ่ม

เรื่องนี้บางคนไม่ลืมเขียน แต่หลายๆ คนอาจลืมสนิท... เพราะมัวแต่อิมเมจตัวละคร และดำเนินเนื้อเรื่องกันอยู่

ดังนั้น สถานที่ๆ ไม่ควรลืมก็คือ

บ้าน, โรงเรียน, สถานที่ทำงาน, โรงพยาบาล, สถานีตำราจ, สถานีรถไฟ หรือ รถไฟฟ้า หรืออาจจะมีใต้ดิน สนามบิน ฯลฯ

เวลา... เช้า, สาย, บ่าย, เย็น, หัวค่ำ, ดึกดื่น หรือ เช้าตรู่

ยกตัวอย่างที่หนึ่งบางฉาก พร้อมตัวละคร

มิซากิลืมตาปรือยามเช้าพร้อมลุกขึ้นมาครึ่งตัวหาวหวอด บนที่นอนอันแสนนุ่มเพราะเป็นเตียงใหญ่ มือซ้ายเลิกผ้าห่มขึ้น แล้วหย่อนปลายเท้าขวาเดินลงบนพื้นพรมอันแสนนิ่ม ขวามือมีแสงรำไรตอนเช้าเล็ดลอดผ่านผ้าม่านมาเข้ามาในห้องนอน มิซากิก้าวเท้าไปอย่างช้าๆ พลางยกสองมือเปิดผ้าม่านกว้างขึ้น แสงแดดยามเช้าได้เข้ามาภายในห้องนอนของเธอได้อย่างเต็มที่ ลดความมืดภายในห้องอย่างเห็นได้ชัด สายลมโชยเอื่อยพัดเข้ามา มิซากิรู้สึกสดชื่นและตื่นเต็มที่

เห็นภาพกันไหมคะ? ว่าตัวละครของเราไม่ได้ ตื่นขึ้นมาแล้วเดินงัวเงีย แล้วไปโรงเรียน  โดยไม่ได้บอกว่าห้องไหน ที่ไหน ทำอะไร รู้สึกอย่างไร ... ส่วนใหญ่เวลาไปอ่านบางบทความ เราจะรู้เพียงอย่างเดียวว่า

"ตัวละครพูดอะไร" หรือบางทียังไม่รู้เลยว่าคุยกับใคร ที่ไหน เมื่อไหร่ กี่โมง ร้อน หรือ เย็น

ตัวอย่างที่สอง การนัดหมาย มีเรื่องของเวลาเข้ามาเกี่ยวข้อง

มินทารี่กำลังสับสนวุ่นวายใจ แม้จะสวมชุดนักบวชแม่ชีในชุดดำ มีผ้าคลุมดำแถบสีขาวคาดหน้าผากไว้ เธอกำลังกระวนกระวายใจกับการบวชเป็นแม่ชีเต็มตัว ในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้าง ถึงเช้าตรู่วันนี้จะอากาศดีแค่ไหน แต่เสียงระฆังภายในโบสถ์ก็ดังสนั่นเรื่อยมากจนทำให้มินทารี่อดตื่นเต้นไม่ได้

สักพักประมาณครึ่งชม.ผ่านมา แม่ชีอาวุโสเปิดประตูด้วยมือขวา พร้อมสีหน้าเบิกบานกับรอยยิ้มอบอุ่น อดดีใจมิได้ที่บุตรีบุญธรรมที่เคยเก็บมาเลี้ยง มาถึงวันนี้แล้วเธอกำลังจะเป็นแม่ชีเต็มตัวเพื่ออุทิศตนให้แก่พระผู้เป็นเจ้า

แม้จะเป็นฉากสั้นๆ ใส่สถานที่ กะ เวลา หรือ อิริยาบถสักนิด เชื่อว่านักอ่านก็มีไฟในจินตนาการพอที่จะนึกสถานที่และรายละเอียดอื่นๆ ขอเพียงแค่เรา "นำร่อง" รายละเอียดนิดๆ หน่อยๆ ก็ทำให้รู้สึกว่า การบรรยายไม่ใช่เรื่องน่าเบื่อหน่าย

การสนทนาใช่ว่าไม่มีเสน่ห์ แต่ควรใส่บรรยายเพิ่มเติมไปด้วย ก็จะทำให้คำสนทนานั้น ติดตรึงจนคนอ่านอดยิ้มมิได้

ยกตัวอย่างที่สาม การสนทนาที่มาพร้อมกับ การบรรยาย

                เสียงตบฉากใหญ่ดังมาจากมือของบาร์เร็ตตี้ ทิ้งน้ำหนักมือลงบนแก้มซ้ายของโรเบิร์ตด้วยความโมโห แน่ล่ะ ที่เขาจากเธอตั้งแต่ฟาดเธอไปแล้วเมื่อครั้งสุดท้าย ปล่อยให้บาร์เร็ตตี้เดียวดายจนรุ่งเช้าโดยที่ยังไม่ได้กล่าวลา เธอจึงมาคิดบัญชีนี้ด้วยการทิ้งลายนิ้วมือทั้งห้าไว้ที่แก้มเขา

มือซ้ายที่ว่างเปล่าของหญิงงามแห่งเกาะทอร์ทูก้า ปัดปอยผมสีทองที่ร่วงลงมาจนถึงเนินอกนวลซ้าย ดวงตาสีน้ำตาลหวานซึ้งจดจ่อโรเบิร์ตด้วยความโกรธไม่ลดละ

“เป็นการทักทายพบกันอีกครั้งได้เยี่ยมจริงๆ เลย” โรเบิร์ตเปรยก่อนจะหันหน้ากลับมาสนทนากับบาร์เร็ตตี้อีกครั้ง เจรจาจะเหมาะกับเขาไหมหากโจรสลัดจะนำมาใช้...

“เธอมันแย่มาก ที่ไม่ยอมขอฉันแต่งงาน” บาร์เร็ตตี้เอ่ยอย่างไม่ละอายว่าตัวเองอยู่ในตำแหน่งโสเภณีอันดับหนึ่ง เพราะคิดว่าคนอย่างเขาจะต้องสิโรราบต่อเธอ เพราะเธอคือหญิงงามแห่งเกาะทอร์ทูก้า

“ผมหรือ เมื่อไหร่?” เหมือนโรเบิร์ตพยายามทบทวนความจำครั้งสุดท้ายที่ใช้ช่วงเวลาหนึ่งกับเธอ แน่ล่ะ... เขาได้แอ้มเธอฟรีนี่นา มีหรือที่คำว่า “ครอบครัว” จะอยู่ในหัวเขา

“คืนนั่นนั้นแหละ... เธอเคยบอกฉันว่า ถ้ายอมให้แอ้มฟรีจะขอฉันแต่งงานยังไงล่ะ” บาร์เร็ตตี้โวยเอ่ยสัญญาที่โรเบิร์ตมีให้ และคืนนั้นเองที่เธอหลงรักโรเบิร์ตตอนที่เขามีหนวดไม่หนามาก ความหล่อที่ประทับในใจบาร์เร็ตตี้ เธอจึงยอมให้เขาได้แอ้มฟรีๆ และอยากใช้ชีวิตคู่ครองมากกว่าการเป็นโสเภณีอยู่อย่างนี้

จากบทความเรื่อง "Loves Pirate - โจรสลัดที่รัก" ลิ้งค์อ้างอิง 
http://writer.dek-d.com/dek-d/story/viewlongc.php?id=512270&chapter=4

(ปล. ถ้าอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่บทแรก จะมีเรื่องของเวลา สถานที่รวมอยู่ด้วย อันนี้แค่ยกตัวอย่างมาอ่ะค่ะ)

เมื่ออ่านเทคนิคเล็กๆ น้อยๆ แล้ว เพื่อน พอจะนึกอะไรออกบ้างแล้วหรือยังคะ? ว่าเราลืมอะไรในนิยายของเราไปบ้าง ถ้าไม่ใช่เรื่องของ ตัวละคร และ บทสนทนา