open your heart เปิดหัวใจยัยตัวร้าย

บทนำ

                'กริ๊งๆๆๆๆ' เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ฉันลืมตาขึ้นมาพร้อมกับเช้าวันใหม่ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมของมหาลัยฯที่ฉันเรียนอยู่ ฉันชื่อ 'เอเรส เฟมิลรัส นีเฟลนัท' ล่ะอายุ 19 ปีเรียนอยู่ ปี 1 คณะนิเทศ ฉันอยู่คนเดียวในคอนโดส่วนตัวที่พ่อซื้อไว้ให้น่ะ ก่อนที่พ่อจะไปดูธุรกิจที่ต่างประเทศ ครอบครัวฉันค่อยข้างจะมีอำนาจเยอะอยู่ไม่ใช่น้อย แถมธุรกิจก็ใหญ่โตเอาการเลยที่เดียว ที่จริงฉันมีพี่ชายอยู่ที่นี้เหมือนกันน่ะ แต่เรามีปัญหาเลยไม่ค่อยถูกกันสักเท่าไรจึงต้องอยู่แยกกัน พี่ชายฉันเรียนอยู่มหาลัยฯที่ฉันสอบติดนี้ล่ะคณะนิเทศ ปี 3 พ่ออยากให้เราอยู่ด้วยกันจึงบังคับให้ฉันเรียนที่นั้น เอาล่ะๆ ฉันว่าฉันรีบไปอาบน้ำและจัดกระเป๋าดีกว่าน่ะเดียวจะไปไม่ทัน มหาลัยฯฉันน่ะต้องไปพักอยู่ใน  มหาลัยฯตลอดเทอมเนื่องจากมันอยู่ไกลจากเมืองน่ะ

@university

            ฉันขึ้นเครื่องบินมาประมาน 2 ชั่วโมงและต่อรถอีกประมาน 20 นาทีก็ถึงมหาลัยฯฉันรีบเดินไปที่หน้าตึกคณะเพื่อเตรียมตัวร่วมกิจกรรม ระหว่างนั้นฉันก็มองหาเพื่อนคนเดียวของฉันที่เรียนอยู่คณะเดียวกันเวลาอยู่กับคนที่ไม่รู้จักมันอึกอัดใช่มั้ยล่ะแล้วฉันก็เข้ากับคนไม่ค่อยได้ด้วยนี่สิถึงตองรีบหาเพื่องยังไงล่ะ

            ''เอเรส''

                ''อะไรกันฉันมองหาเธอตั้งนาน ไปแอบอยู่มุมไหนมาย่ะ''

                ''ฮ่าๆ เอาน่ะๆยังไงก็เจอกันแล้ว ไปหาที่นั้งรอเปิดงานกันเหอะอีกครึ่งชั่วโมงแน่ะ''

                ''ฉันว่าพาฉันไปหาอะไรกินก่อนดีกว่าน่ะ ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้าน่ะ''

                ''ที่นี้ไม่มีร้อนอาหารหรอกน่ะ เพราะทุกคนจะกินอาหารเช้าจากโดมของตัวเองกันทั้งนั้นอ่ะ''

                ''โดมของตัวเองหรอ ทุกคนไม่ได้อยู่โดมเดียวกันหรือไง ? ''

                '' เดียวฉันเล่าให้ฟัง แต่เธอหิวใช่มั้ยงั้นไปกินเค้กที่ร้านกาแฟเอาแล้วกันน่ะ''

                ''อืม มีกาแฟด้วยดีเลย *0*''

                ''เธอยังชอบกินกาแฟไปเปลี่ยนเลยน่ะ ตั้งแต่ ม.1 แล้วนิ = =;''   ทำไมชอบกินกาแฟผิดตรงไหนหรอ (?)

@mini coffee

                ฉันเดินมาหน้าร้านพร้อมกับเมล เราสั่งเค้กกับกาแฟไปแล้ว ฉันคิดถึงเรื่องโดมที่เราต้องอยู่ในระหว่าเรียนที่นี้ ถ้าเกิดว่าฉันกับเมลไม่ได้อยู่ด้วยกัน ฉันคงอยู่ไม่รอดจริงๆน่ะ รถที่สั่งให้คนที่บ้านส่งมาให้ก็ยังมาไม่ถึงอีก อยากจะบ้าตายตรงนี้จริงๆ T^T   อุ๊ย ! ฉันลืมแนะนำ 'เมล' ให้ทุกคนรู้จักกันเลย เอาล่ะ เมลน่ะเป็นลูกสาวของเศรษฐีอันดับตั้นๆของประเทศคนนึงล่ะ ยัยนี้เรียนเก่งกว่าฉันมาก แต่ค่อนข้างอ่อนต่อโลกกว่าฉันอยู่มากเลยเหมือนกัน ฮ่าๆถึงฉันจะไม่เก่งเรื่องเรียนแต่ก็ฉลาด(เกมโกง)มากกว่าเมลเยอะล่ะน่ะ              เอาล่ะได้เวลาถามเรื่องโดมแล้วล่ะ ฉันรู้สึกกลัวๆว่าจะไม่ได้อยู่กับเมล แต่จะได้ไปเจอกับพี่ชายที่แย่ที่สุด เข้าให้น่ะสิ คงยังไม่ลืมพี่ชายฉันไปกันหรอกน่ะ ใช่มั้ย

                ''เมล เรื่องโดมที่ต้องอยู่อ่ะว่าไง ? ''

                ''อ่อ มันก็แค่มีโดมอยู่ 5 โดมที่นักศึกษาจะถูกกระจายๆออกไปอยู่ในแต่ล่ะโดมโดยมีรุ่นพี่แต่ล่ะคณะเป็นคนเลือกให้น่ะ เท่าที่หาข้อมูลมาน่ะ โดมแรกจะเป็นโดมของคนฉลาดๆ ไล้ลงมาจนถึงโดมที่ 5 ถือว่าโง่สุด รุ่นพี่จะดูจากนิสัยแล้วผลการสอบน่ะ คนที่ไม่ค่อยฉลาดแต่ตั้งใจเรียน ขยันก็อยู่โดมแรกๆได้เหมือนกันแล้วคนที่เรียนเก่งๆ แต่นิสัยแย้ๆอยู่โดมท้ายๆก็มีอ่ะน่ะ เยอะด้วย''

                ''บู้วววววว ! มีหวังได้แยกกับแกแหงเลย เรื่องเรียนก็แย่อยู่แล้ว แถมเรื่องขยันนี้ไม่มีในตัวฉันเลยน่ะ''

                ''เอาน่า~ คิดคิดในแง้ดีไว้ก่อนดีกว่าน่ะ''

            ''ถ้าฉันไม่ได้อยู่โดมเดียวกับแก ฉันได้ตายจริงๆแน้''

            ''ไม่ถึงขั้นนั้นหรอ''

                ''แกไม่ใช่ฉันนิ ก็พูดได้สิ L''   ฉันกินกาแฟกับเค้กต่อ โถ่ให้ตายเหอะถ้าไม่ได้อยู่กับเมล จะไม่เข้าเรียนสักครั่งเลยคอยดู ชิ

            ''นี้ๆ เอเรส''

                ''ห๊ะ ? อะไรหรอ ? ''   อยู่ๆก็พูดขึ้นทำสีหน้าจริงจังแบบนี้มีอะไนหรือป่าวน่ะ

                ''ผู้ชายคนนั้นหน้าคุ้นๆน่ะว่ามั้ย''   นึกว่าเรื่องอะไร แค่คนหน้าคุ้น = =’ แถมเป็นผู้ชาย นี้ยิ่งไม่แปลกใจเลย

            ''หรอ คนไหนอ่ะ''   ฉันตอบแบบไม่ค่อยสนใจ ถึงเมลจะเรียนเก่งน่ะ แต่ก็บ้าผู้ชายใช่ย่อยซะที่ไหน

''หันไปดูก่อนตอบได้หรือป่าวล่ะ''   ยัยนี้ดูจริงจังเกินไปหรือป่าวน่ะ ผิดปรกติแฮะ

''ฉันว่าเขาเหมือนพี่ชายเธอเลยน่ะ''   ฉันรีบหันไปดู ถึงกับพูดไม่ถูกเลยที่เดียวนั้นพี่ชายฉันจริงๆ มากับเพื่อนของเขาที่ฉันเกลียนที่สุด และเข้ากำลังเดินมาทางนี้

......................................จบบทนำ.......................................