พล่ามไปเรื่อยในวันชิล ๆ Ep 23
เขียนโดย
Little red Robinhood
เราสอบเสร็จแล้วค่ะ ทุลักทุเลเป็นที่สุด :(
เรามีเรื่องให้คิดมากมายเหลือเกิน จะไม่ไหวเอา ช่วงสอบก็ควรคิดแต่สอบสิ TT
ใจมันว้าวุ่นแปลก ๆ เสียใจที่ 'เขาคนนั้น' ใกล้ชิดกับทุกคน...
วันนั้นทั้งวันเขาแทบไม่มองหน้าฉันเลย
ตอนกินข้าวจะนั่งข้างกันก็ไม่นั่ง ให้พี่กิฟท์มานั่งแทน ไม่ค่อยคุยกัน ทั้งคุยทั้งยิ้มหัวเราะกับทุกคนที่ไม่ใช่ฉัน
เหนื่อยใจเนอะ
ทำไมถึงเจ็บปวดเพราะความรักอยู่เรื่อยเลย
รู้ดีอยู่แล้วนี่ การมีรัก ปลายทางยังไงก็มีความเจ็บปวดแสนสาหัสรอเราอยู่ แล้วทำไมต้องอยากสัมผัสมันด้วย
เหนื่อยเกินไป
แต่แล้วความทุกข์ของเราก็โดนกลบด้วยความสุขละมุน ๆ จากเมื่อวันสองวันก่อน
วันจันทร์เรามานัดติวสอบที่หอน้อย เราจะตัดเข้าเรื่องเลยแล้วกันเนอะ เราจำไม่ได้ว่าเฮดกับเขาคุยเรื่องอะไรกันเกี่ยวกับนก บทสนทนาคร่าว ๆ ประมาณนี้
เขา: (sth about นก)
เฮด: เอ้า พูดถึงตัวเองทำไมอะ
เขา: (ตอบเสียงเบา) ยังไม่รู้เลยว่าจะนกรึเปล่า
แสดงว่าเขายังชอบคนเดิมอยู่ ซึ่งคน ๆ นั้นอาจจะไม่ใช่เราก็ได้
แต่หัวใจไม่รักดีนี่สิ...คิดไปไกลอยู่ได้ เดี๋ยวก็เสียใจหรอก U_U
เมื่อวานที่โรงอาหารรัฐศาสตร์หนาวมาก หนาวจนไม่รู้ว่าตัวเองทนความหนาวขนาดนั้นได้ยังไง
แต่ท่ามกลางความหนาวนั้นกลับมาผู้ชายคนนึงยืนตัวสั่นในชุดนิสิต
หนาวขนาดนี้ทำไมไม่ใส่เสื้อกันหนาวล่ะ เดี๋ยวก็เป็นหวัดพอดี
อะ เก็บความเป็นห่วงไว้ในใจลึก ๆ แสดงออกไปมันจะไม่ดี
พอสอบเสร็จ เรามายืมหนังสือที่หอกลาง มุ่งตรงไปยังชั้นสี่เพื่อหานิยายของคุณทมยันตี ตอนแรกก็หาคนเดียวเดี่ยว ๆ มีชีเอิร์นมาหาเรื่องอันธการ ของทมยันตี พอชีเอิร์นหาเจอก็ย้ายไปดูเล่มอื่นต่อ เหลือแค่เราคนเดียวที่ยังอยู่แถวนั้นอยู่ แล้วเขาก็เดินเข้ามาคุยด้วย เหมือนชวนคุยปกติแหละ เรื่องนิยาย เรื่องอะไร แต่เราก็ทำบทสนทนาพังเพราะมัวแต่อ่านรีวิวนิยาย เขาเลยเคลื่อนตัวออกไป งืออ
พอเพื่อนมาครบเราเลยเคลื่อนตัวมาเซนทรัลพระราม 9 มากินข้าวกัน ระหว่างรอคิวก็คุยกันสัพเพเหระกันเหมือนเดิม บทพอถึงคิวก็ทำอย่างกับจะไปถล่มร้านเขา อิเวง 555555
ขอกระซิบความประทับใจได้ไหมคะ เรามักจะเดินออกไปตักของพร้อมเขาตลอดเลย ไม่ได้ตั้งใจนะ แต่จังหวะทุกอย่างมันเป๊ะเว่อร์ ความประทับใจเบา ๆ ของเราคือเขาตักซุปให้อะะะ งือออออ แต่มันคือการกระทำของผู้ชายปกติถูกม้ะ เขาก็แค่สุภาพบุรุษกับหล่อนนิดหน่อย หล่อนก็เก็บเอาไปคิดแล้วหรอ นังคนใจง่าย 55555555555
ตอนร้องเกะมีความบ้าคลั่งบังเกิดขึ้นค่ะ
เราชอบร้องเพลงกับเพื่อนกลุ่มนี้นะ บ้าดีอะ การร้องเกะถ้าเป็นเพื่อนโรงเรียนเก่าคงเป็นการอวดเสียงเพราะ ๆ ของแต่ละคน บอกว่าการแหกปากร้องเพลงมันทุเรศ อุบาต
อืม ถ้าความชอบของฉันมันทุเรศ ฉันก็ยินดีจะทุเรศต่อไป เพราะการมาเกะสำหรับฉันคือการปลดปล่อยความเครียด ไม่ได้เน้นเสียงเพราะ
พอได้เจอเพื่อนแบบนี้เลยโคตรแฮปปี้ ยินดีจะร้องเพลงแหกปากไปด้วยนะ <3
ระหว่างร้อง เราสังเกตอยู่ตลอดเวลาว่าเขาเหลือบมองเราอยู่บ่อย ๆ
แต่จริง ๆ ก็อาจจะแค่คิดไปเองก็ได้...
เราเดินไปดูไฟคริสต์มาสตรงรัชดา ตอนแรกเขาเดินคู่กับปาล์ม
เอิร์น: สองคนนั้นอะไรอะ เดทกันหรอ
ปา์ลม: ใช่ค่ะ (ช้อนตามอง เกาะไหล่เขา)
เขาเลยเดินออกมาแล้วให้เอิร์นไปเดินกับปาล์ม ส่วนตัวเองเดินข้างฉันแทน
เราไม่ได้เดินข้างกันมานานมาก เพราะเจ้าตัวจะเดินเลี่ยงฉันตลอด แต่พอวันนี้ยอมเดินข้าง ๆ อะ มันก็จะดีใจนิดหน่อย แถมพอเราเดินช้า เขาก็ยอมชะลอตามเรา พอเดินไปคุยกับเอิร์นหรือปาล์ม สุดท้ายก็มาหยุดอยู่ข้างเราอยู่ดี
ใจง่ายจริงจัง โมเมนต์มีน้อยจะตาย คุณขา TT
เอาเถอะะ
แจ้ง Blog ไม่เหมาะสม
20 ธ.ค. 60
29
0
ความคิดเห็น