ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : >>เช้าที่ออกจะสดใส
ถึงคอนโดพอดีที่นายคิโฮะเล่าจบ.
ก้อเกือบจะไม่จบนั่นแหละ เล่นเล่าซะน้ำลายหก (ฮือๆ-ฮูก)
เพลินเลยเนี่ย
“ ถึงห้องชั้นแล้ว ” อยู่ๆฉันก้อพูดขึ้นมา ตอนยืนอยู่ที่หน้าห้อง หันหลังให้ประตู
“ งั้น……. .. . . ” คิโฮะทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง
“ งั้น ก็ไปสิไอสูง ”
“ สูงแล้วมีปันหาเหรอยัยเฉิ่ม ” ย้ำอีกแล้วว ใครเฉิ่มกัน นายนั่นไม่ว่าเปล่าเดินเข้าใกล้อีก
ทำฉันถอยห่าง ได้นิดนึง แง ติดกำแพงง่า ทำไงๆดี ไอโรคจิตมานใกล้เข้ามาแล้ววว
กราดึ๊บ ~~กราดึ๊บ ~~ ฉันค่อยๆ เดินขยับตัว ไปทางประตูห้อง
(ม่ายเหลือมาดเจ้าแม่เลยแฮะ นางเอกเรา ฮือ-ฮูก)
ม่ายอาวๆๆๆ ไอโรคจิต ไอบ้า ไอคน อกหัก
“ จะทำอะไร กลับบ้านไปซะถ้าไม่อยากโดน ” ฉันพูด หยุดชะงักการกระทำได้ดี เฮ่อ. .
“ โดนไม่โดนไม่กลัวหรอก ” ว้ากกกกก ยังไม่หยุดอีก
“เฮ้ยหยุดเดี๋ย….” หยุดเดี๋ยวนี้ นึกได้จบแค่ในใจเพราะปากมานไม่ว่างซะแล้ว
อะไรเนี่ย นายนั่น. . จูบ. .ชั้นอีกแล้วหรือเนี่ย
มือฉันอยู่ไม่สุขป่ายปะตามกำแพงไปทั่ว
“ อายอ่อยอั๋นเอี๋ยวอี้อ๊ะ ” อู้อี้ๆๆ ก้อพูดไม่ได้นี่นา นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ
ไอบ้ากาม บ้าจูบ บ้าาาาาาา ต้องให้ด่ามันไปถึงไหนเนี่ย ปล่อยยยยย
“ ฮึ่ม. . . ” เสียงนายนั่น ปล่อยฉันจนได้นะ
ได้โอกาสฉันเงื้อมือจะตบ
“ อ๊ะๆ ถ้าตบ เดี๋ยวมันจะเข้าเซ็ท ตบจูบ ตบจูบ น้าส์ ” คิโฮะพูด ปั้นหน้าเจ้าเล่ห์
มือที่ยกสูง ลดต่ำลงมา ม่ายเอาเจ้าแม่แค่ไหน ก้อแพ้กะจูบของนายสุดหล่อคนนี้แน่
หาอะไรนะ!! เมื่อกี้ ฉันว่านายนั่นว่า ‘สุดหล่อ’ เหรอ ไม่ใช่ๆซักหน่อย
เราละเมออยู่รึป่าวเนี่ย เฮ้ยตื่นๆๆ
“ เป็นอะไรเธอ ” นายคิโฮะถามพลางก้มหน้าที่ผละออกไปเมื่อครู่ เข้ามาใหม่
“ แข็งเป็นหิน เป็นอะไรรึป่าว ”
หา!! ฉันแข็งเป็นหินเหรอ เป็นไปไม่ได้ นั่นมันท่าคนปอดชัดๆ นี่
“ ติดใจรสจูบฉันเหรอ เธอ ”
“ เฮ้ยๆ ใครๆ เดี๋ยวโดนเลย นายมันไอบ้า โรคจิต ”
“ ว่าฉันเหรอ? ” คิโฮะ พูด เอาหน้ามาใกล้ฉันอีกแล้ว
“ ไม่เอา ไปแล้วๆ ” ฉันว่าพลางผลักนายนั่นออก แล้วเดินไปที่ประตู
“ อืม เดี๋ยวนี้เดินหนีเป็นด้วยเหรอ เจ้าแม่ยูมัย ”
“ ทำไม ดินเข้าห้องตัวเองนี่ผิดกฏหมายเหรอ ” ฉันแย้ง
“ ป่าวว่าอะไรนี่ ” น่านทำหน้าเจ้าเล่ห์อีกแล้ว ฉันละเกลียดจริงๆ
ฉันเดินเข้าไป ไม่ยุ่งแล้วนายนี่ นอนดีกว่าเรานี่มันจะ สามทุ่มแล้ว ฉันเข้าไป เอากระเป๋าไปเก็บ แล้วก็. . . . . . . . .
แล้วก็เจอพี่อิคิโนะ นั่งซืดๆๆมาม่าอยู่ ฮือ ม่ายแบ่งกานบ้าง
ว่าไปแล้วฉันยังไม่กินอะไรเลยนี่นา มื้อเย็นเนี่ย
“ พี่เพิ่งกินเหรอ ” ฉันถาม
“ อือ แอ้วไออะ” พูด เส้นหมี่เต็มปากเลย
“ ม่ายมีไรหรอกก้อแค่ ไปทำใหม่เถอะ ” ฉันว่าพลางยื่นมือไปเอาถ้วยมาม่ามาแล้วยกเข้าห้องไปซีดๆๆคนเดียว
“ เฮ้ยอะไรเนี่ย ยูมัยเอ๊ย พี่อุตส่านั่งรอกว่าจะสุก ” พี่ตะโกนเข้ามา ผ่านประตูห้องฉันที่ล็อคเอาไว้ มือก็ทุบประตูเบาๆ กลัวคนข้างห้องตื่น \" โธ่!! ทำใหม่ก็ได้ \"
“ ฮ่าฮ่าๆ ” ฉันจงใจหัวเราะเสียงดังให้พี่ได้ยิน แล้วฉันก็นั่งซีดมาม่าอยู่คนเดียว
ซีดๆซืด อา อร่อย. . .
แล้วฉันก็เอาถ้วยเปล่าไปคืน 55 อาหร่อยจิงๆ
“ ไหนๆก้อไหนๆ พี่ล้างให้ด้วยละกัน ”
“ เฮ้ย แย่งกินแล้วยังไม่พอ ยังเอามาให้ล้างอีก ” พี่แย้งเต็มตัว พลางทำหน้ามุ่ง มือก็ชี้หน้าฉัน
“ เอาน่า ไปอาบน้ำ นอนแล้ว ”
“ ชิๆ อย่าตื่นสายล่ะ ” ในที่สุดก็แพ้ฤทธิ์น้องสาว
“ อือ ”
++++++++++++++++++++
++นั่งอยู่บนเตียง ฉันนอนไม่หลับแฮะ ทำไมไม่รู้มัวแต่นึกถึงเรื่องที่นายนั่นเพิ่งเล่าให้ฟัง
สรุปแล้วนายนั่นอกหัก หรือเนี่ย หน้าตาอย่างนี้………มีคนเอาก็แย่สิ
ฮ่าฮ่าๆ มีคนทิ้งนะถูกแล้ว คิดไปก็หัวเราะในใจ
เออ แล้วนายนั่นมันมาเล่าเรื่องนี้ให้เราฟังทำไมเนี่ย เออใช่ งงเลยเรา แล้วเราก็ฟังอยู่ได้
แต่จริงๆแล้วเราก็กำลังอยากรู้ว่าทำไม อยู่ไม่ใช่เหรอ ‘ทำไมจูบของนายนั่นมันแปลกๆ เหมือนกับมันยังรักษาแผลใจอยู่’
อ๊ะ แต่ที่มันจูบเราเมื่อกี้ มันคนละเรื่องนี่หว่า หรือมันหายแล้ว
ฮือ อะไรเนี่ย งงไปหมดแล้ว ยิ่งคิดยิ่งนอนไม่หลับ ง่าาาา นอนๆๆๆ พรุ่งนี้ได้ตื่นสายกันพอดี. ..<<<<<
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,ฮืมๆๆๆ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,หลับ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ก๊อก ก๊อก ๆ เสียงครายเคาะปราตูเนี่ยยยย (ขนาดเสียงคิดยังยานน-ฮูก)
“ ยูมัยสายแล้วนะ ” พี่อิคิโนะเหรอ สายแล้วเหรอ
“ ว้ากๆๆสายแล้วเหรอ พี่อะม่ายปลุก ” ฉันโวยไปใหญ่ รีบวิ่งไปอาบน้ำอย่างเร็ว
อะไรเนี่ย !! ทำไมชั้นต้องตื่นสายทุกวันเลย เป็นอะไรไป
ฉันอาบน้ำเสร็จ ก็รีบออกไป หาอะไรกินหน่อย
“ อ้าวสายแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมมานั่งดื่มกาแฟสบายใจเฉิบอยู่เนี่ย ” ฉันทักพี่อิคิโนะ
“ สายอะไร ใครว่าสาย ” เฉยอีก เบื่อคนไร้การตอบสนองนะ!!
“ ไหนว่าสายไง เนี่ยรีบอาบน้ำ “ ฉันถามทำหน้างงๆ
“ ดูนาฬิกาสิ ”
“เอ่อ หก โมง ครึ่ง เฮ้ย แกล้งหลอกนี่หว่า”
“ ฮ่าๆๆ เชื่อด้วย” แนะ หลอกสำเร็จ ดีใจล่ะสิ
“ ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ไม่ไปโรงเรียนสาย ” ฉันว่า ข้อดีก็มีนี่นา
“ แต่ต้องเป็นแล้วแหละ เพราะไม่มีอะไรกิน ”
“ ฮือ อดอิกแล้ว นมก็ไม่มีเหรอ ”
“ มี แต่เน่าไปแล้วว ” คำตอบเรียบๆ อย่างคนไม่เคยเครียด
“ โธ่! งั้นไปโรงเรียนเลยดีกว่าอยู่ไปก็ไม่รู้ทำอะไร”
“ อือๆ ไปก่อนดิ พี่รอคนก่อน ” พูด หน้ายังเฉยๆ
“ รอใครอะ น่านนแน ” ฉันปั้นหน้าขี้เล่นแกล้งพี่
“ รู้แล้วนิ ก็คนนั้นไง ”
“ นั้นไหนหว่าาาา ใครมาทำให้พี่เราต้องรอ ”
“ ซาคุรานะ สุดสวยไง ”
“ อ๋อ พี่คลิบของโซมินี่นา ฮันแนไปชอบเค้าตั้งแต่เมื่อไร ”
“ ป่าวๆ ก็เรียนห้องเดียวกัน กินข้าวด้วยกัน อยู่ด้วยกันวันๆ ก็นาน มันก็เลยยย ”
“ พอๆไม่อยากฟังแระ ไปดีกว่า ”
“ อืม ”
แล้วฉันก็เดินออกไปหน้าห้อง ลงไปหน้าคอนโด ขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียน
ส่วนพี่ฉันก็ยืนคอยพี่ซาคุรานะ อยู่ที่ป้ายรถเมล์อย่างนั้น คิดว่าซักพักเค้าก็คงจะมา
>>>>>>>>>>>>>>>หน้าโรงเรียน<<<<<<<<<<<<<<<
ฮ่านั่น นามิยะนี่นา มาถึงพร้อมกันเลย เดินไปหาดีกว่า
~~ชแว๊บ ชแว๊บ ~~
“ อุ๊ย ” จู่ๆ ก็มีคนวิ่งมาตัดหน้า จนฉันเกือบเดินชน ใครกันเนี่ย
“ ไงยัยเฉิ่ม ” คิโฮะทักฉัน อย่ามายุ่งนะ
ฉันไม่สนใจ เดินหน้าไปหานามิยะ
“ ทำเป็นไม่สนหรือไง เย็นนี้โดนแน่ ถ้าเป็นอย่างนี้ ”
“ อะไรๆ โดนอะไร ไม่กลัวหรอก ”
“ แล้วเมื่อคืนล่ะ ทำไมเดินหนี ” อย่านะ ฉันเกลียดหน้าเจ้าเล่ห์อย่างนั้น
“ ใครเดินหนี เค้าเดินเข้าห้องไปนอน พักผ่อนต่างหาก ” ฉันแย้ง ก็มันจริงนี่
“ ก็แล้วไปสิ ”
เอ๊ ฉันว่านายนี่ มันพูดมากไปแล้วนะ ตอนเจอครั้งแรกกว่าจะอ้าปากพูดได้ นานชะมัด
ไหงตอนนี้ พูดมากซะจริงๆ มากกว่าชั้นอิกมั้ง (ไม่มีใครพูดมากกว่าเธอแล้ว ยูมัย-ฮูก)
“ จะไปไหน ” คิโฮะถาม
“ ก็ถามได้ ไปเข้าห้องเรียนนะสิ ” ฉันพูดๆไปอย่างนั้น เท้าก็เดินไปเรื่อยๆ
นี่นามิยะหายไปไหนแล้วเนี่ย ฉันไม่มีทาง เดินกับนายคิโฮะเนี่ย เข้าไปในโรงเรียนหรอกนะ!
ฉันเดินปลีกตัวออกมา เดินเข้าไปคนเดียวยังดีกว่า เดินกับนายคิโฮะนี่
ซักพัก ฉันนึกว่าหลุดพ้นกับนายนั่นแล้ว
“ อะแฮ่มๆ แค่กๆ ” เสัยงจามของนายนั่น บ่งบอกที่อยู่ชัดเจนจริงๆ
“ ที่อื่นไม่มีให้เดินรึไง ” ฉันกระแทกเสียงพูด
เงียบ. . . . . . มันไม่พูดอีกแล้ว หรือมันกลับมาเป็นเหมือนเดิม ช่างมันเถอะ
ฉันเดินเร็วขึ้น เพื่อจะได้ไม่ต้องเดินข้างนายนั่น
แต่มันก็แกล้งเดินเร็วตามฉันอีก
ชักจะเหลือทนแล้วนะ
++++ในที่สุดก็ถึงห้องฉันซะที เพื่อนๆมาถึงบางส่วนแล้ว เพราะมันยังเช้าอยู่
~~แอ้ด แอ๊ด~~ เสียงเปิดประตูห้องของฉัน เพื่อนๆเลยหันมามอง
“ ดีจ้า ยูมัยมาเช้าจังวันนี้ ” โซมิทักฉันเป็นคนแรก
“ ดี อืม พอดีตื่นเช้านะ ”
“ เอ๋! หรือว่าเพราะสาเหตุอื่นกันแน่ ” โซมิพูดเหล่ตามองไปข้างหลัง
รู้สึกว่านายคิโฮะ มันยืนอยู่ข้างหลังฉันนะ แต่เพื่อความชัว ฉันจึงหันไปมอง
“ นี่นายตามมาทำไม ” ฉันว่าเข้า
“ อ้าว ก็นี่มันห้องน้องกระดาษของชั้นไม่ใช่เหรอ จะมาเยี่ยมหน่อยไม่ได้หรือไง ” ดูมันตอบ
ฉันสังเกตว่า โซมิยืนงงตาแตกอยู่
“ โซมิไปนั่งที่กัน ” ฉันว่า พลางจับข้อมือ จูงโซมิไป โดยไม่หันไปมองคิโฮะ
พอเดินมาถึงโต๊ะ ฉันก็ลงนั่ง ถอนหายใจ
“ นั่งสิโซมิ ” ฉันพูดมองขึ้นไป
อ้าวเฮ้ย!! นี่มันข้อมือนายคิโฮะต่างหาก (ว่าทำไมสากๆ) แล้วนั่นโซมิ ยังยืนงงอยู่เลย
ว้ากกก แย่แล้ว ฉันคิดในใจ
“ นึกไงจูงมือชั้นมานี่ ” คิโฮะพูด อมยิ้ม
“ฮึ”
ฉันลุกขึ้นเดินไปหาโซมิ หน้าตารำคาญนายนี่ชะมัดเลย . .
“ โซมิอะ ทำฉันหน้าแตกอีกแล้ว ไมไม่บอก ” เอ้าไปว่าเพื่อนอีกฉัน
“ จะบอกได้ไง ก็เล่นคว้าๆเอา แล้วเดินจ้ำอ้าวๆ ไปนู่น ยังไม่ทันเปิดปากเลย ” โซมิว่ากลับ
“ เออ ก็ได้ เอาน่านะนะนะ ”
“ โกรธแล้ว โป้งด้วย เดี๋ยวนี้เห็นแฟนดีกว่าเพื่อนเหรอ ” โซมิว่า ทำท่างอนซะด้วย
“ เอ๊ย เดี๋ยวๆ ว่าใครแฟนใครกันหา ”
“ ก็ยูมัย กับ คิโฮะไง ”
“ เฮ้ย อย่าพูดอย่างนี้อีกนะ ไม่จริงซักหน่อย ”
“ โทษฉันได้ไง ก็เห็นเดินด้วยกันบ่อยๆนี่! ”
“ ก็ไม่ได้หมายความว่าเป็นแฟนกันซะหน่อยนิ ”
“ แล้วทำไมเดินด้วยกันล่ะ ”
“ ใครเค้าอยากเดินข้างนายนั่นกันเล่า มันมาเดินข้างฉันต่างหาก ”
“ ล้อเล่นนา ใจเย็นๆสิ เรื่องอย่างนี้ต้องร้อนตัวด้วย ”
นี่โซมิหยอกฉันหรือเนี่ย
“ ไหนใครร้อนตัวกัน ”
“ ถ้าไม่ร้อนตัวทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่าา ”
ฉันเอามือลูบหน้า ที่ติดจะร้อนผ่าวๆ
และก็บลา บลา บลา. . . . . .
จนรู้สึกว่าเพื่อนรำคาญ อีกอย่างฉันชักจะเสียเปรียบด้วย ก็เล่นนายนั่นมายืนฟังข้างๆฉันนะสิ
“ โอ๊ย พอได้แล้ว!! ” วารุโนะ หัวหน้าห้องตะโกน “ อะไรกันนักหนา โซมิดูบ้างสิ ยูมัยหน้าแดงหมดแล้ว”
โธ่ ! หัวหน้าไม่วายมาหยอกฉันอีก
“ ฮึ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ๆๆๆๆๆ ”
ฉันแย้งขาดตัว
แล้วก็บลา บลา บลา อีกรอบ กว่าจะขึ้นคาบเรียน ปาไปน้ำลายแห้งหมด
เฮ้อ. . . . -“-
+++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 21+22 จ้า
มันยาวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
ยังไงก็
สู้ตาย!!!!
ก้อเกือบจะไม่จบนั่นแหละ เล่นเล่าซะน้ำลายหก (ฮือๆ-ฮูก)
เพลินเลยเนี่ย
“ ถึงห้องชั้นแล้ว ” อยู่ๆฉันก้อพูดขึ้นมา ตอนยืนอยู่ที่หน้าห้อง หันหลังให้ประตู
“ งั้น……. .. . . ” คิโฮะทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง
“ งั้น ก็ไปสิไอสูง ”
“ สูงแล้วมีปันหาเหรอยัยเฉิ่ม ” ย้ำอีกแล้วว ใครเฉิ่มกัน นายนั่นไม่ว่าเปล่าเดินเข้าใกล้อีก
ทำฉันถอยห่าง ได้นิดนึง แง ติดกำแพงง่า ทำไงๆดี ไอโรคจิตมานใกล้เข้ามาแล้ววว
กราดึ๊บ ~~กราดึ๊บ ~~ ฉันค่อยๆ เดินขยับตัว ไปทางประตูห้อง
(ม่ายเหลือมาดเจ้าแม่เลยแฮะ นางเอกเรา ฮือ-ฮูก)
ม่ายอาวๆๆๆ ไอโรคจิต ไอบ้า ไอคน อกหัก
“ จะทำอะไร กลับบ้านไปซะถ้าไม่อยากโดน ” ฉันพูด หยุดชะงักการกระทำได้ดี เฮ่อ. .
“ โดนไม่โดนไม่กลัวหรอก ” ว้ากกกกก ยังไม่หยุดอีก
“เฮ้ยหยุดเดี๋ย….” หยุดเดี๋ยวนี้ นึกได้จบแค่ในใจเพราะปากมานไม่ว่างซะแล้ว
อะไรเนี่ย นายนั่น. . จูบ. .ชั้นอีกแล้วหรือเนี่ย
มือฉันอยู่ไม่สุขป่ายปะตามกำแพงไปทั่ว
“ อายอ่อยอั๋นเอี๋ยวอี้อ๊ะ ” อู้อี้ๆๆ ก้อพูดไม่ได้นี่นา นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ
ไอบ้ากาม บ้าจูบ บ้าาาาาาา ต้องให้ด่ามันไปถึงไหนเนี่ย ปล่อยยยยย
“ ฮึ่ม. . . ” เสียงนายนั่น ปล่อยฉันจนได้นะ
ได้โอกาสฉันเงื้อมือจะตบ
“ อ๊ะๆ ถ้าตบ เดี๋ยวมันจะเข้าเซ็ท ตบจูบ ตบจูบ น้าส์ ” คิโฮะพูด ปั้นหน้าเจ้าเล่ห์
มือที่ยกสูง ลดต่ำลงมา ม่ายเอาเจ้าแม่แค่ไหน ก้อแพ้กะจูบของนายสุดหล่อคนนี้แน่
หาอะไรนะ!! เมื่อกี้ ฉันว่านายนั่นว่า ‘สุดหล่อ’ เหรอ ไม่ใช่ๆซักหน่อย
เราละเมออยู่รึป่าวเนี่ย เฮ้ยตื่นๆๆ
“ เป็นอะไรเธอ ” นายคิโฮะถามพลางก้มหน้าที่ผละออกไปเมื่อครู่ เข้ามาใหม่
“ แข็งเป็นหิน เป็นอะไรรึป่าว ”
หา!! ฉันแข็งเป็นหินเหรอ เป็นไปไม่ได้ นั่นมันท่าคนปอดชัดๆ นี่
“ ติดใจรสจูบฉันเหรอ เธอ ”
“ เฮ้ยๆ ใครๆ เดี๋ยวโดนเลย นายมันไอบ้า โรคจิต ”
“ ว่าฉันเหรอ? ” คิโฮะ พูด เอาหน้ามาใกล้ฉันอีกแล้ว
“ ไม่เอา ไปแล้วๆ ” ฉันว่าพลางผลักนายนั่นออก แล้วเดินไปที่ประตู
“ อืม เดี๋ยวนี้เดินหนีเป็นด้วยเหรอ เจ้าแม่ยูมัย ”
“ ทำไม ดินเข้าห้องตัวเองนี่ผิดกฏหมายเหรอ ” ฉันแย้ง
“ ป่าวว่าอะไรนี่ ” น่านทำหน้าเจ้าเล่ห์อีกแล้ว ฉันละเกลียดจริงๆ
ฉันเดินเข้าไป ไม่ยุ่งแล้วนายนี่ นอนดีกว่าเรานี่มันจะ สามทุ่มแล้ว ฉันเข้าไป เอากระเป๋าไปเก็บ แล้วก็. . . . . . . . .
แล้วก็เจอพี่อิคิโนะ นั่งซืดๆๆมาม่าอยู่ ฮือ ม่ายแบ่งกานบ้าง
ว่าไปแล้วฉันยังไม่กินอะไรเลยนี่นา มื้อเย็นเนี่ย
“ พี่เพิ่งกินเหรอ ” ฉันถาม
“ อือ แอ้วไออะ” พูด เส้นหมี่เต็มปากเลย
“ ม่ายมีไรหรอกก้อแค่ ไปทำใหม่เถอะ ” ฉันว่าพลางยื่นมือไปเอาถ้วยมาม่ามาแล้วยกเข้าห้องไปซีดๆๆคนเดียว
“ เฮ้ยอะไรเนี่ย ยูมัยเอ๊ย พี่อุตส่านั่งรอกว่าจะสุก ” พี่ตะโกนเข้ามา ผ่านประตูห้องฉันที่ล็อคเอาไว้ มือก็ทุบประตูเบาๆ กลัวคนข้างห้องตื่น \" โธ่!! ทำใหม่ก็ได้ \"
“ ฮ่าฮ่าๆ ” ฉันจงใจหัวเราะเสียงดังให้พี่ได้ยิน แล้วฉันก็นั่งซีดมาม่าอยู่คนเดียว
ซีดๆซืด อา อร่อย. . .
แล้วฉันก็เอาถ้วยเปล่าไปคืน 55 อาหร่อยจิงๆ
“ ไหนๆก้อไหนๆ พี่ล้างให้ด้วยละกัน ”
“ เฮ้ย แย่งกินแล้วยังไม่พอ ยังเอามาให้ล้างอีก ” พี่แย้งเต็มตัว พลางทำหน้ามุ่ง มือก็ชี้หน้าฉัน
“ เอาน่า ไปอาบน้ำ นอนแล้ว ”
“ ชิๆ อย่าตื่นสายล่ะ ” ในที่สุดก็แพ้ฤทธิ์น้องสาว
“ อือ ”
++++++++++++++++++++
++นั่งอยู่บนเตียง ฉันนอนไม่หลับแฮะ ทำไมไม่รู้มัวแต่นึกถึงเรื่องที่นายนั่นเพิ่งเล่าให้ฟัง
สรุปแล้วนายนั่นอกหัก หรือเนี่ย หน้าตาอย่างนี้………มีคนเอาก็แย่สิ
ฮ่าฮ่าๆ มีคนทิ้งนะถูกแล้ว คิดไปก็หัวเราะในใจ
เออ แล้วนายนั่นมันมาเล่าเรื่องนี้ให้เราฟังทำไมเนี่ย เออใช่ งงเลยเรา แล้วเราก็ฟังอยู่ได้
แต่จริงๆแล้วเราก็กำลังอยากรู้ว่าทำไม อยู่ไม่ใช่เหรอ ‘ทำไมจูบของนายนั่นมันแปลกๆ เหมือนกับมันยังรักษาแผลใจอยู่’
อ๊ะ แต่ที่มันจูบเราเมื่อกี้ มันคนละเรื่องนี่หว่า หรือมันหายแล้ว
ฮือ อะไรเนี่ย งงไปหมดแล้ว ยิ่งคิดยิ่งนอนไม่หลับ ง่าาาา นอนๆๆๆ พรุ่งนี้ได้ตื่นสายกันพอดี. ..<<<<<
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,ฮืมๆๆๆ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,หลับ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ก๊อก ก๊อก ๆ เสียงครายเคาะปราตูเนี่ยยยย (ขนาดเสียงคิดยังยานน-ฮูก)
“ ยูมัยสายแล้วนะ ” พี่อิคิโนะเหรอ สายแล้วเหรอ
“ ว้ากๆๆสายแล้วเหรอ พี่อะม่ายปลุก ” ฉันโวยไปใหญ่ รีบวิ่งไปอาบน้ำอย่างเร็ว
อะไรเนี่ย !! ทำไมชั้นต้องตื่นสายทุกวันเลย เป็นอะไรไป
ฉันอาบน้ำเสร็จ ก็รีบออกไป หาอะไรกินหน่อย
“ อ้าวสายแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมมานั่งดื่มกาแฟสบายใจเฉิบอยู่เนี่ย ” ฉันทักพี่อิคิโนะ
“ สายอะไร ใครว่าสาย ” เฉยอีก เบื่อคนไร้การตอบสนองนะ!!
“ ไหนว่าสายไง เนี่ยรีบอาบน้ำ “ ฉันถามทำหน้างงๆ
“ ดูนาฬิกาสิ ”
“เอ่อ หก โมง ครึ่ง เฮ้ย แกล้งหลอกนี่หว่า”
“ ฮ่าๆๆ เชื่อด้วย” แนะ หลอกสำเร็จ ดีใจล่ะสิ
“ ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ไม่ไปโรงเรียนสาย ” ฉันว่า ข้อดีก็มีนี่นา
“ แต่ต้องเป็นแล้วแหละ เพราะไม่มีอะไรกิน ”
“ ฮือ อดอิกแล้ว นมก็ไม่มีเหรอ ”
“ มี แต่เน่าไปแล้วว ” คำตอบเรียบๆ อย่างคนไม่เคยเครียด
“ โธ่! งั้นไปโรงเรียนเลยดีกว่าอยู่ไปก็ไม่รู้ทำอะไร”
“ อือๆ ไปก่อนดิ พี่รอคนก่อน ” พูด หน้ายังเฉยๆ
“ รอใครอะ น่านนแน ” ฉันปั้นหน้าขี้เล่นแกล้งพี่
“ รู้แล้วนิ ก็คนนั้นไง ”
“ นั้นไหนหว่าาาา ใครมาทำให้พี่เราต้องรอ ”
“ ซาคุรานะ สุดสวยไง ”
“ อ๋อ พี่คลิบของโซมินี่นา ฮันแนไปชอบเค้าตั้งแต่เมื่อไร ”
“ ป่าวๆ ก็เรียนห้องเดียวกัน กินข้าวด้วยกัน อยู่ด้วยกันวันๆ ก็นาน มันก็เลยยย ”
“ พอๆไม่อยากฟังแระ ไปดีกว่า ”
“ อืม ”
แล้วฉันก็เดินออกไปหน้าห้อง ลงไปหน้าคอนโด ขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียน
ส่วนพี่ฉันก็ยืนคอยพี่ซาคุรานะ อยู่ที่ป้ายรถเมล์อย่างนั้น คิดว่าซักพักเค้าก็คงจะมา
>>>>>>>>>>>>>>>หน้าโรงเรียน<<<<<<<<<<<<<<<
ฮ่านั่น นามิยะนี่นา มาถึงพร้อมกันเลย เดินไปหาดีกว่า
~~ชแว๊บ ชแว๊บ ~~
“ อุ๊ย ” จู่ๆ ก็มีคนวิ่งมาตัดหน้า จนฉันเกือบเดินชน ใครกันเนี่ย
“ ไงยัยเฉิ่ม ” คิโฮะทักฉัน อย่ามายุ่งนะ
ฉันไม่สนใจ เดินหน้าไปหานามิยะ
“ ทำเป็นไม่สนหรือไง เย็นนี้โดนแน่ ถ้าเป็นอย่างนี้ ”
“ อะไรๆ โดนอะไร ไม่กลัวหรอก ”
“ แล้วเมื่อคืนล่ะ ทำไมเดินหนี ” อย่านะ ฉันเกลียดหน้าเจ้าเล่ห์อย่างนั้น
“ ใครเดินหนี เค้าเดินเข้าห้องไปนอน พักผ่อนต่างหาก ” ฉันแย้ง ก็มันจริงนี่
“ ก็แล้วไปสิ ”
เอ๊ ฉันว่านายนี่ มันพูดมากไปแล้วนะ ตอนเจอครั้งแรกกว่าจะอ้าปากพูดได้ นานชะมัด
ไหงตอนนี้ พูดมากซะจริงๆ มากกว่าชั้นอิกมั้ง (ไม่มีใครพูดมากกว่าเธอแล้ว ยูมัย-ฮูก)
“ จะไปไหน ” คิโฮะถาม
“ ก็ถามได้ ไปเข้าห้องเรียนนะสิ ” ฉันพูดๆไปอย่างนั้น เท้าก็เดินไปเรื่อยๆ
นี่นามิยะหายไปไหนแล้วเนี่ย ฉันไม่มีทาง เดินกับนายคิโฮะเนี่ย เข้าไปในโรงเรียนหรอกนะ!
ฉันเดินปลีกตัวออกมา เดินเข้าไปคนเดียวยังดีกว่า เดินกับนายคิโฮะนี่
ซักพัก ฉันนึกว่าหลุดพ้นกับนายนั่นแล้ว
“ อะแฮ่มๆ แค่กๆ ” เสัยงจามของนายนั่น บ่งบอกที่อยู่ชัดเจนจริงๆ
“ ที่อื่นไม่มีให้เดินรึไง ” ฉันกระแทกเสียงพูด
เงียบ. . . . . . มันไม่พูดอีกแล้ว หรือมันกลับมาเป็นเหมือนเดิม ช่างมันเถอะ
ฉันเดินเร็วขึ้น เพื่อจะได้ไม่ต้องเดินข้างนายนั่น
แต่มันก็แกล้งเดินเร็วตามฉันอีก
ชักจะเหลือทนแล้วนะ
++++ในที่สุดก็ถึงห้องฉันซะที เพื่อนๆมาถึงบางส่วนแล้ว เพราะมันยังเช้าอยู่
~~แอ้ด แอ๊ด~~ เสียงเปิดประตูห้องของฉัน เพื่อนๆเลยหันมามอง
“ ดีจ้า ยูมัยมาเช้าจังวันนี้ ” โซมิทักฉันเป็นคนแรก
“ ดี อืม พอดีตื่นเช้านะ ”
“ เอ๋! หรือว่าเพราะสาเหตุอื่นกันแน่ ” โซมิพูดเหล่ตามองไปข้างหลัง
รู้สึกว่านายคิโฮะ มันยืนอยู่ข้างหลังฉันนะ แต่เพื่อความชัว ฉันจึงหันไปมอง
“ นี่นายตามมาทำไม ” ฉันว่าเข้า
“ อ้าว ก็นี่มันห้องน้องกระดาษของชั้นไม่ใช่เหรอ จะมาเยี่ยมหน่อยไม่ได้หรือไง ” ดูมันตอบ
ฉันสังเกตว่า โซมิยืนงงตาแตกอยู่
“ โซมิไปนั่งที่กัน ” ฉันว่า พลางจับข้อมือ จูงโซมิไป โดยไม่หันไปมองคิโฮะ
พอเดินมาถึงโต๊ะ ฉันก็ลงนั่ง ถอนหายใจ
“ นั่งสิโซมิ ” ฉันพูดมองขึ้นไป
อ้าวเฮ้ย!! นี่มันข้อมือนายคิโฮะต่างหาก (ว่าทำไมสากๆ) แล้วนั่นโซมิ ยังยืนงงอยู่เลย
ว้ากกก แย่แล้ว ฉันคิดในใจ
“ นึกไงจูงมือชั้นมานี่ ” คิโฮะพูด อมยิ้ม
“ฮึ”
ฉันลุกขึ้นเดินไปหาโซมิ หน้าตารำคาญนายนี่ชะมัดเลย . .
“ โซมิอะ ทำฉันหน้าแตกอีกแล้ว ไมไม่บอก ” เอ้าไปว่าเพื่อนอีกฉัน
“ จะบอกได้ไง ก็เล่นคว้าๆเอา แล้วเดินจ้ำอ้าวๆ ไปนู่น ยังไม่ทันเปิดปากเลย ” โซมิว่ากลับ
“ เออ ก็ได้ เอาน่านะนะนะ ”
“ โกรธแล้ว โป้งด้วย เดี๋ยวนี้เห็นแฟนดีกว่าเพื่อนเหรอ ” โซมิว่า ทำท่างอนซะด้วย
“ เอ๊ย เดี๋ยวๆ ว่าใครแฟนใครกันหา ”
“ ก็ยูมัย กับ คิโฮะไง ”
“ เฮ้ย อย่าพูดอย่างนี้อีกนะ ไม่จริงซักหน่อย ”
“ โทษฉันได้ไง ก็เห็นเดินด้วยกันบ่อยๆนี่! ”
“ ก็ไม่ได้หมายความว่าเป็นแฟนกันซะหน่อยนิ ”
“ แล้วทำไมเดินด้วยกันล่ะ ”
“ ใครเค้าอยากเดินข้างนายนั่นกันเล่า มันมาเดินข้างฉันต่างหาก ”
“ ล้อเล่นนา ใจเย็นๆสิ เรื่องอย่างนี้ต้องร้อนตัวด้วย ”
นี่โซมิหยอกฉันหรือเนี่ย
“ ไหนใครร้อนตัวกัน ”
“ ถ้าไม่ร้อนตัวทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่าา ”
ฉันเอามือลูบหน้า ที่ติดจะร้อนผ่าวๆ
และก็บลา บลา บลา. . . . . .
จนรู้สึกว่าเพื่อนรำคาญ อีกอย่างฉันชักจะเสียเปรียบด้วย ก็เล่นนายนั่นมายืนฟังข้างๆฉันนะสิ
“ โอ๊ย พอได้แล้ว!! ” วารุโนะ หัวหน้าห้องตะโกน “ อะไรกันนักหนา โซมิดูบ้างสิ ยูมัยหน้าแดงหมดแล้ว”
โธ่ ! หัวหน้าไม่วายมาหยอกฉันอีก
“ ฮึ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ๆๆๆๆๆ ”
ฉันแย้งขาดตัว
แล้วก็บลา บลา บลา อีกรอบ กว่าจะขึ้นคาบเรียน ปาไปน้ำลายแห้งหมด
เฮ้อ. . . . -“-
+++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 21+22 จ้า
มันยาวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
ยังไงก็
สู้ตาย!!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น