ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : >>ความหลัง. . กับฝันวันใหม่
“ดีคับ ไมโอะจัง” ผมทักรุ่นน้องที่สนิทที่สุดและ ที่ผมชอบที่สุด
“ดี คิโฮะ” ไมโอะจัง
“วันนี้ว่างเหรอป่าว ไมโอะจัง ”
“ว่างสิ ไปไหนเหรอ”
“ไปกินไอศครีมกันมั๊ย”
“อืม”
“ไปเถอะ”
++นั่นคืออีกหนึ่งตอนเย็น ในอีกหลายๆวัน ที่ผมได้ไปไหนมาไหนกับไมโอะจัง++
ผมชอบเธอ มาก….ก็ว่าได้ ผมมักพาเธอไปเที่ยวบ่อยๆ และเธอก็ไปกับผม
ไม่ใช่ว่าไม่เคยบอก รัก เธอ หรือ จูบ เธอ
แต่จนตอนนี้ผมก็ยังไม่แน่ใจว่าเธอรักผมจริงหรือป่าว
3 ปีที่แล้ว. . . ตอนที่จีบไมโอะจัง
ผม เตี้ย มาเป็นอันดับหนึ่ง เท่ห์ มาเป็นที่สุดท้าย แถมยังเรียนไม่ค่อยเก่ง
บทเรียนอย่างเดียวที่ถนัดคือ ‘บทรักและ เอาใจ’
ผมพยายามเล่นกีฬา และหาสิ่งที่ชอบที่สุด
ผมจีบสาวเก่ง ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อผู้หญิง แต่ก็อยู่ในโอวาทของยาย
ตอนนั้นผมยังไม่รู้เลยว่าเป็นลูกใคร เพราะผมอยู่กับยายมาตั้งแต่เด็ก
จนวันหนึ่ง มีสามี ภรรยาคู่หนึ่งมาที่บ้าน
ยายให้การต้อนรับอย่างดี จนผมเอะใจ
“คิโฮะ มานี่สิ”
“คับ”
“คิโฮะลูก” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น
ลูก . . แม่ . .เหรอ??
“เป็นไงบ้างลูก” ผู้ชายผู้ที่น่าจะเป็นสามีพูด
พ่อ. . ??
“อย่าบอกนะคับว่า พวกคุณคือ พ่อ แม่ ของผม” ผมพูดออกไปแบบตกใจสุดๆ
“ใช่จะ” หญิงคนนั้นตอบ
“พ่อต้องขอโทษด้วยนะที่ต้องให้ลูกอยู่กับยายมาตลอด”
“ใช่ แม่ก็ขอโทษด้วย หวังว่าลูกคงดีใจนะ ที่แม่กลับมา”
“ค .คับ แต่ พ่อ แม่ ไปอยู่ที่ไหนมาคับ” ผมงงจนหาคำพูดไม่ได้ เลยได้แต่ตอบไปอย่างนั้น
นี่ พ่อ แม่ เราเหรอ ?? คำถามนี้ยังคงผุดขึ้น เพราะความไม่แน่ใจ
. . . . .แต่งตัวดี มีฐานะ และอบอุ่น นั่นไม่ได้หมายความว่า ผมอยู่กับยายอย่างลำบากหรอก
“คือ เรากำลังสร้างธุระกิจ อยู่ เลยมาหาลูกไม่ได้”
“มันยุ่งมากจิงๆ” มากขนาดนั้นเชียว
“พ่อกับแม่ พยายามทำให้มันคงตัวได้เร็วที่สุด จะได้รับลูกไปอยู่กับเรา” มันนานมากนะ
“แล้ววันนี้ก็มาถึง ไปอยู่กับแม่มั๊ยลูก”
พ่อกับแม่ให้ผมเลือก ว่าจะอยู่กับยายที่นี่ หรือย้ายไปอยู่ที่บ้านหลังใหญ่
“คือ. . .”
ใจหนึ่งผมอยากไป แต่ ไม่อยากทิ้งยาย
“ผมอยู่ที่นี่ต่อได้มั๊ยคับ”
“ได้สิ ถ้าลูกไม่อยากย้ายให้วุ่นวาย”
“คับ”
“แต่ลูกก็แวะไปหา พ่อกับแม่ได้เสมอนะ ” พ่อพูดขั้นมา ตอนผมกำลังจะกลับขึ้นไปข้างบน “แล้ววันหลังพ่อจะรับไปดูว่าบ้านเราอยู่ที่ไหนนะลูก”
“คับ งั้น ผมขอตัวไปทำการบ้านก่อน”
“จ๊ะ ตั้งใจเรียนนะลูก”
“เอ๊ยเดี๋ยวคับ พ่อกับแม่ทำงานอะไรเหรอ” ผมพูดกับท่านอย่างกับไม่เคยแยกจากท่านไปไหน
“ก็ไปดูของในตู้เย็นสิลูก”
ผมสงสัยเลยไปดู
ผักสด.. .ไข่ไก่. . .เครื่องปรุง. . .ผลไม้. . .นั่นอะไร อ่อ ซีฟู้ดแช่แข็ง
อืม . . .เอ๊ะ!!!~
“ซีฟู้ดเหรอคับ” ผมตะโกนออกไปด้วยความตกใจ
ไม่ตกใจได้ไง ใครเป็นลูกเจ้าของโรงงานนี้ ถือว่า สตาร์ในอนาคตเชียว
“ใช่แล้วลูก” พ่อตอบกลับมา เดินมาในบ้าน “ภูมิใจมั๊ยลูก”
“พ่อ. . .” กำลังตะลึง ว้าว. . .ลูกเศรษฐี. . เลยหรือเนี่ย
ไม่รู้ทำไม แม้ว่าจะเป็นการเจอกันครั้งแรก แต่ผมกลับรู้สึกอบอุ่น มีกำลังใจ ให้ผมทำอะไรอีกหลายอย่างได้
++++++++++++
แล้วมันเกี่ยวอะไร???-ยูมัย
++++++++++++
จากวันที่ผมรู้ว่าผมเป็นใคร มี พ่อและแม่รวยขนาดไหน ผมก็เริ่มคิดที่
จะเปลี่ยนตัวเอง ให้พ่อ แม่ ภูมิใจบ้าง
……. . . . . . . . . . และเพื่อ ไมโอะ(จัง)
ผมหันมาออกกำลังกาย บอกเพื่อนๆว่าซักวันจะสูงให้ดู
“เออ จะคอยเว้ย ไอเตี้ยตลอดกาล” คำปรามาสที่ตอนนี้เจ้าของคำพูดเตี้ยกว่าผมซะอีก
จะ กีฬา หรือ ดนตรี ผมเล่นหมด ม่ายอยากโม้เลยว่าเก่ง(สุดยอด)
ส่วนการเรียนนะเหรอ เชอะ ก็พอใจชื้น (แง่ว-ยูมัย)
ผมยิ่ง ‘รัก’ ไมโอะ มากขึ้นๆ และหวังว่า
หัวใจของเธอคงจะเหมือนกับสิ่งที่เธอกระทำกับผมทุกวัน
. . . .วันหนึ่ง ผมชวนเธอไปออกเดท ก็สวนสนุกนั่นแหละ กำลังฮิต
-----------on phone--------------
“สวัสดีไมโอะ วันนี้อากาศแจ่มใส เหมาะแก่การออกเดทเนอะ” ผมทักเธอ
”ออกเดทเหรอ เอ่อ. .”
“ไม่ว่างเหรอ งั้นไม่เป็นไร”
”ไม่ใช่ เอ่อ มารับได้ป่ะ”
“ก้อได้เรื่องแค่นี้ รอที่บ้านนะ”
“ป่าว หน้าปากซอยแล้วกัน**.ใครเหรอ ไมโอะ มาเร็วๆสิ เดี๋ยวก็หมดอารมณ์กันพอดี”
จู่ๆ ก็มีเสียงแทรกของใครไม่รู้ขึ้นมาจากปลายสายของผม ผมสงสัยมาก ใคร อะไร ทำอะไรกัน
“ไมโอะนั่น. .”
ตู้ด ตู้ด ๆๆๆๆๆๆๆ เธอวางสายผมไปเฉยๆ มันน่าแปลกมาก
ปกติไมโอะไม่ทำกับผมอย่างนี้ ‘ทำไมกัน?’
---------------------------------
ระหว่างทางไปรับเธอ ผมคิดเรื่องนี้อยู่ตลอดเวลา คิดว่าจะถามเธออีกดีหรือป่าว
เพราะถ้าถามบรรยากาศการออกเดทจะเสียได้
ผมตัดสินใจว่า ‘ไม่’
เพราะ ผมเชื่อใจเธอ เธอควรจะบอกผมเองถ้ามีอะไรผิดแปลกไป
“สวัสดีไมโอะ” ไมโอะ เดินมาพบผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
หารู้ไม่ว่า ผมดูออกว่าเธอปิดบังอะไนบางอย่างไว้
ผมพาเธอไปเที่ยวสวนสนุก อย่างที่ชวนไว้
เราเล่นเครื่องเล่นด้วยกัน วันนั้นถือว่าเปนวันในความทรงจำเลยทีเดียว
“สนุกมั้ย ไมโอะ ”
“อือ สนุกสิ หัวเราะทั้งวันจนคนอื่นหาว่าบ้าหมดแล้วเนี่ย”
“ฮ่าๆ น่ารักดีออก”
“เหรอ ฮิฮิ”
“แหงอยู่แล้ว ” ผมว่าพลางเอามือขยี้หัว ไมโอะด้วยความน่ารักของเธอ “ไปส่งละกันนะ ไมโอะ ไป กลับบ้านกัน”
“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกคิโฮะ” ไมโอะตอบด้วยสีหน้าตระหนกเล็กน้อย
“ทำไมล่ะ” ผมถามกลับ รู้สึกแปลกๆอีกแล้ว
“ป่าว ๆๆ แค่ไม่อยากให้เธอกลับบ้านดึกเท่านั้นเอง”
“งั้นก็ได้ เดี๋ยวให้ค่าชดเชยดีกว่า ข้อหาต้องให้คนน่ารักเดินกลับบ้านคนเดียว” ไม่ว่าปล่าว มอบค่าชดเชยทันใด
“หืมม์” ไมโอะ
มือขวาผมจับศีรษะเธอให้หันมาประจันหน้า แล้วมอบจุมพิตอันแสนหวานที่เธอไม่เคยบ่ายเบี่ยง หรือหลบแม้แต่น้อย
นานใช้ได้ จุมพิตหวานเปลี่ยนเป็น ความเร่าร้อน ที่มอบให้แก่กัน
(นี่มันสถานีรถไฟนะ-ไมโอะ)
“อืมม พอแล้วมั้ง “ ไมโอะยอม เมื่อหายใจเริ่มขัด
ผมดึงหน้าออกมา ผละจากปากเธอ(ที่แสนหวาน)
“งั้นกลับบ้านก่อนนะ” ไมโอะกล่าวลา แล้วเดินไปขึ้นรถไฟ
“บายนะ ไมโอะ เดินระวังล่ะ” ผมยืนรอจนรถไฟออกไปลับตา
***หลังจากที่ขึ้นรถไปแล้ว ไมโอะ ได้แต่เช็ดปากด้วยความรังเกียจ
มันเคยใช่นะ นายคิโฮะ แต่ตอนนี้มันปล่าวเลย
ไม่ใช่เธออีกแล้ว สกปรกที่สุด คิดลางเช็ดไป รู้สึกโกรธอยู่ลึกๆ*******
สงสัยเธอคิดว่าผมไม่เห็น กริยาตอนนั้นบนรถไฟ
มันอะไรกัน หรือว่าเธอมีอะไรที่ยังไม่บอกผม
เธอมีใครคนอื่นเหรอ??
เธอเป็นอะไรรึปล่าว??
ผมทำอะไรผิดไป??
แล้ว. . .แล้วทำไม เธอไม่บอกผมล่ะ??
สิ่งเหล่านี้กวนใจผมตลอดที่เธออยู่กับผมตั้งแต่นั้นมา
วันหนึ่งพ่อมาคุยกับผมที่บ้านยายเรื่องผู้หญิงที่ผมคบอยู่
“นี่ลูก คิโฮะ เรื่องแฟนของลูกนะจะเอายังไง”
“หมายความว่ายังไง จะเอายังไง”
“ก็จะคบๆกันต่อไป จะหมั้นกัน หรือ จะแต่งงานกันเลยลูก”
“อะ เอ่ อ” คำถามของพ่อทำให้ผมอึ้ง ‘นั่นพ่อคิดไปนู่นแล้วเหรอ’
แม้ว่าผมจะรักไมโอะมาก แต่ก้อไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน
วันรุ่งขึ้น ผมเลยตัดสินใจไปถามเธอ ให้รู้เรื่องกัน แต่ก็ได้คำตอบมาว่า..
“หา อะไรนะ ไม่ๆๆๆๆ” ไมโอะปฏิเสธผมเสียงแข็ง ซึ่งผิดกับที่ผมคิดไว้มากๆ
อะไรกันเราคบมาตั้งหลายหปี เธอยังไม่ไว้ใจผมอีกเหรอ
“คือ. . .คือ ฉันต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ”
“เราก้ไปเรียนด้วกันสิ” ผมเสนอ ใช่ๆๆ
“ไม่ได้นะ”
หืมม์ อะไรกัน ไมโอะต้องมีอะไรปิดบังผมแน่ๆเลย
“มีอะไรหรือป่าว ไมโอะ หน้าซีดเชียว”
“ป่าวนี่”
แน่ะ ยังมากลบเกลื่อน ผมสงสัยเธอมากขึ้นทุกที
“ไว้ค่อยๆคิดก็ได้”
“เอ่อ..”
“อะไรเหรอ ”
“ไม่มีไรๆๆๆ”
“อืม งั้นเข้าห้องเรียนเถอะ”
“จ้า บายๆ”
มันพอที่จะทำให้ผมเรียนไม่รู้เรื่อง กับ ท่าทางไม่ไว้ใจผมของเธอ
หรือว่า. . . .เธอไม่รักผมแล้ว ข้อสงสัยข้อสุดท้ายของผมที่ผมอยากจะคิด
คงไม่มั้ง………………………..
====เย็นวันนั้น====
เธอให้คำตอบผมว่า เธอจะไปเรียนกับลูกพี่ลูกน้อง ไม่ต้องตามไปหรอก
แล้วจะไม่ให้ผมตามเธอไปได้ยังไงล่ะ ก็หัวใจผมไปกะเธอหมดแล้ว
ไปส่งที่สนามบินก็พอ เธอว่า
แล้วผมก็ยังไม่ได้ให้คำตอบแก่พ่อ
++++++++++++++++++++++++++++++++
(ตัดๆๆๆ)
====แล้ววันนั้นก็มาถึง====
ผมนัดเธอไปพบที่สนามบิน
เธออาจจะรอผมอยู่แล้วก็ด้ายย ผมเดินไปที่ที่นั่งผู้โดยสารขาออก
นั่นไงไมโอะอยู่นู่น กำลัง……
จูบ กับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ ซึ่งเขาก็มีกระเป๋าเดินทางด้วยใบหนึ่ง
เขาจะไปกับเธอ เธอคนรักของผมหนะเหรอ
ใคร?
ผมตัดสินใจเดินบุ่มบ่ามเข้าไปหาเธอ “คุณเป็นใคร”
เสียงของผมทำให้พวกเขาเลิกจูบ (กรีดแทงผม) ซะที
“แล้วคุณเป็นใคร” ชายคนนั้นโต้กลับ
“ผมเป็นแฟนเธอ” ผมตอบไปเต็มเสียง หวังว่าเขาคงจะอึ้งไป
“ผมเป็นคู่หมั้นเธอ” ชายคนนั้นตอบ
หา คู่หมั้นเหรอ…..คู่หมั้นไมโอะ
ทำไมไมโอะทำกับผมอย่างนี้ล่ะ
ผมสังเกตุเห็นไมโอะนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
บางทีเธอคงจะมีเหตุผลที่ดีกว่านี้ ผมจึงหันไปทางเธอ
เธอได้แต่พยักหน้า เป็นเชิง ใช่แล้ว ไปจากฉันเถอะ
ผมเดินหลีกไป จากสนามบินด้วยความเสียใจ
ไมโอะ คุณ จะรู้มั้ยว่า ผม รักคุณมากแค่ไหนกัน
ผมได้แต่นอนลงพื้นหญ้า เหม่อมองท้องฟ้า มองเครื่องบิน บินไป. . . .
++++++ตั้งแต่นั้นผมก็ไม่รักใครอีกเลย
ผมไม่กล้ารักใครแล้ว หรือผมมีแต่ไมโอะคนเดียว++++++
จนตอนนี้ น้องกระดาษของผม. . . …………
-------------------------------------------
ตอนที่ 18+19+20 ค่า
ขอบคุณทู้กคนที่ติดตามนะค่ะ
“ดี คิโฮะ” ไมโอะจัง
“วันนี้ว่างเหรอป่าว ไมโอะจัง ”
“ว่างสิ ไปไหนเหรอ”
“ไปกินไอศครีมกันมั๊ย”
“อืม”
“ไปเถอะ”
++นั่นคืออีกหนึ่งตอนเย็น ในอีกหลายๆวัน ที่ผมได้ไปไหนมาไหนกับไมโอะจัง++
ผมชอบเธอ มาก….ก็ว่าได้ ผมมักพาเธอไปเที่ยวบ่อยๆ และเธอก็ไปกับผม
ไม่ใช่ว่าไม่เคยบอก รัก เธอ หรือ จูบ เธอ
แต่จนตอนนี้ผมก็ยังไม่แน่ใจว่าเธอรักผมจริงหรือป่าว
3 ปีที่แล้ว. . . ตอนที่จีบไมโอะจัง
ผม เตี้ย มาเป็นอันดับหนึ่ง เท่ห์ มาเป็นที่สุดท้าย แถมยังเรียนไม่ค่อยเก่ง
บทเรียนอย่างเดียวที่ถนัดคือ ‘บทรักและ เอาใจ’
ผมพยายามเล่นกีฬา และหาสิ่งที่ชอบที่สุด
ผมจีบสาวเก่ง ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อผู้หญิง แต่ก็อยู่ในโอวาทของยาย
ตอนนั้นผมยังไม่รู้เลยว่าเป็นลูกใคร เพราะผมอยู่กับยายมาตั้งแต่เด็ก
จนวันหนึ่ง มีสามี ภรรยาคู่หนึ่งมาที่บ้าน
ยายให้การต้อนรับอย่างดี จนผมเอะใจ
“คิโฮะ มานี่สิ”
“คับ”
“คิโฮะลูก” ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น
ลูก . . แม่ . .เหรอ??
“เป็นไงบ้างลูก” ผู้ชายผู้ที่น่าจะเป็นสามีพูด
พ่อ. . ??
“อย่าบอกนะคับว่า พวกคุณคือ พ่อ แม่ ของผม” ผมพูดออกไปแบบตกใจสุดๆ
“ใช่จะ” หญิงคนนั้นตอบ
“พ่อต้องขอโทษด้วยนะที่ต้องให้ลูกอยู่กับยายมาตลอด”
“ใช่ แม่ก็ขอโทษด้วย หวังว่าลูกคงดีใจนะ ที่แม่กลับมา”
“ค .คับ แต่ พ่อ แม่ ไปอยู่ที่ไหนมาคับ” ผมงงจนหาคำพูดไม่ได้ เลยได้แต่ตอบไปอย่างนั้น
นี่ พ่อ แม่ เราเหรอ ?? คำถามนี้ยังคงผุดขึ้น เพราะความไม่แน่ใจ
. . . . .แต่งตัวดี มีฐานะ และอบอุ่น นั่นไม่ได้หมายความว่า ผมอยู่กับยายอย่างลำบากหรอก
“คือ เรากำลังสร้างธุระกิจ อยู่ เลยมาหาลูกไม่ได้”
“มันยุ่งมากจิงๆ” มากขนาดนั้นเชียว
“พ่อกับแม่ พยายามทำให้มันคงตัวได้เร็วที่สุด จะได้รับลูกไปอยู่กับเรา” มันนานมากนะ
“แล้ววันนี้ก็มาถึง ไปอยู่กับแม่มั๊ยลูก”
พ่อกับแม่ให้ผมเลือก ว่าจะอยู่กับยายที่นี่ หรือย้ายไปอยู่ที่บ้านหลังใหญ่
“คือ. . .”
ใจหนึ่งผมอยากไป แต่ ไม่อยากทิ้งยาย
“ผมอยู่ที่นี่ต่อได้มั๊ยคับ”
“ได้สิ ถ้าลูกไม่อยากย้ายให้วุ่นวาย”
“คับ”
“แต่ลูกก็แวะไปหา พ่อกับแม่ได้เสมอนะ ” พ่อพูดขั้นมา ตอนผมกำลังจะกลับขึ้นไปข้างบน “แล้ววันหลังพ่อจะรับไปดูว่าบ้านเราอยู่ที่ไหนนะลูก”
“คับ งั้น ผมขอตัวไปทำการบ้านก่อน”
“จ๊ะ ตั้งใจเรียนนะลูก”
“เอ๊ยเดี๋ยวคับ พ่อกับแม่ทำงานอะไรเหรอ” ผมพูดกับท่านอย่างกับไม่เคยแยกจากท่านไปไหน
“ก็ไปดูของในตู้เย็นสิลูก”
ผมสงสัยเลยไปดู
ผักสด.. .ไข่ไก่. . .เครื่องปรุง. . .ผลไม้. . .นั่นอะไร อ่อ ซีฟู้ดแช่แข็ง
อืม . . .เอ๊ะ!!!~
“ซีฟู้ดเหรอคับ” ผมตะโกนออกไปด้วยความตกใจ
ไม่ตกใจได้ไง ใครเป็นลูกเจ้าของโรงงานนี้ ถือว่า สตาร์ในอนาคตเชียว
“ใช่แล้วลูก” พ่อตอบกลับมา เดินมาในบ้าน “ภูมิใจมั๊ยลูก”
“พ่อ. . .” กำลังตะลึง ว้าว. . .ลูกเศรษฐี. . เลยหรือเนี่ย
ไม่รู้ทำไม แม้ว่าจะเป็นการเจอกันครั้งแรก แต่ผมกลับรู้สึกอบอุ่น มีกำลังใจ ให้ผมทำอะไรอีกหลายอย่างได้
++++++++++++
แล้วมันเกี่ยวอะไร???-ยูมัย
++++++++++++
จากวันที่ผมรู้ว่าผมเป็นใคร มี พ่อและแม่รวยขนาดไหน ผมก็เริ่มคิดที่
จะเปลี่ยนตัวเอง ให้พ่อ แม่ ภูมิใจบ้าง
……. . . . . . . . . . และเพื่อ ไมโอะ(จัง)
ผมหันมาออกกำลังกาย บอกเพื่อนๆว่าซักวันจะสูงให้ดู
“เออ จะคอยเว้ย ไอเตี้ยตลอดกาล” คำปรามาสที่ตอนนี้เจ้าของคำพูดเตี้ยกว่าผมซะอีก
จะ กีฬา หรือ ดนตรี ผมเล่นหมด ม่ายอยากโม้เลยว่าเก่ง(สุดยอด)
ส่วนการเรียนนะเหรอ เชอะ ก็พอใจชื้น (แง่ว-ยูมัย)
ผมยิ่ง ‘รัก’ ไมโอะ มากขึ้นๆ และหวังว่า
หัวใจของเธอคงจะเหมือนกับสิ่งที่เธอกระทำกับผมทุกวัน
. . . .วันหนึ่ง ผมชวนเธอไปออกเดท ก็สวนสนุกนั่นแหละ กำลังฮิต
-----------on phone--------------
“สวัสดีไมโอะ วันนี้อากาศแจ่มใส เหมาะแก่การออกเดทเนอะ” ผมทักเธอ
”ออกเดทเหรอ เอ่อ. .”
“ไม่ว่างเหรอ งั้นไม่เป็นไร”
”ไม่ใช่ เอ่อ มารับได้ป่ะ”
“ก้อได้เรื่องแค่นี้ รอที่บ้านนะ”
“ป่าว หน้าปากซอยแล้วกัน**.ใครเหรอ ไมโอะ มาเร็วๆสิ เดี๋ยวก็หมดอารมณ์กันพอดี”
จู่ๆ ก็มีเสียงแทรกของใครไม่รู้ขึ้นมาจากปลายสายของผม ผมสงสัยมาก ใคร อะไร ทำอะไรกัน
“ไมโอะนั่น. .”
ตู้ด ตู้ด ๆๆๆๆๆๆๆ เธอวางสายผมไปเฉยๆ มันน่าแปลกมาก
ปกติไมโอะไม่ทำกับผมอย่างนี้ ‘ทำไมกัน?’
---------------------------------
ระหว่างทางไปรับเธอ ผมคิดเรื่องนี้อยู่ตลอดเวลา คิดว่าจะถามเธออีกดีหรือป่าว
เพราะถ้าถามบรรยากาศการออกเดทจะเสียได้
ผมตัดสินใจว่า ‘ไม่’
เพราะ ผมเชื่อใจเธอ เธอควรจะบอกผมเองถ้ามีอะไรผิดแปลกไป
“สวัสดีไมโอะ” ไมโอะ เดินมาพบผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
หารู้ไม่ว่า ผมดูออกว่าเธอปิดบังอะไนบางอย่างไว้
ผมพาเธอไปเที่ยวสวนสนุก อย่างที่ชวนไว้
เราเล่นเครื่องเล่นด้วยกัน วันนั้นถือว่าเปนวันในความทรงจำเลยทีเดียว
“สนุกมั้ย ไมโอะ ”
“อือ สนุกสิ หัวเราะทั้งวันจนคนอื่นหาว่าบ้าหมดแล้วเนี่ย”
“ฮ่าๆ น่ารักดีออก”
“เหรอ ฮิฮิ”
“แหงอยู่แล้ว ” ผมว่าพลางเอามือขยี้หัว ไมโอะด้วยความน่ารักของเธอ “ไปส่งละกันนะ ไมโอะ ไป กลับบ้านกัน”
“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกคิโฮะ” ไมโอะตอบด้วยสีหน้าตระหนกเล็กน้อย
“ทำไมล่ะ” ผมถามกลับ รู้สึกแปลกๆอีกแล้ว
“ป่าว ๆๆ แค่ไม่อยากให้เธอกลับบ้านดึกเท่านั้นเอง”
“งั้นก็ได้ เดี๋ยวให้ค่าชดเชยดีกว่า ข้อหาต้องให้คนน่ารักเดินกลับบ้านคนเดียว” ไม่ว่าปล่าว มอบค่าชดเชยทันใด
“หืมม์” ไมโอะ
มือขวาผมจับศีรษะเธอให้หันมาประจันหน้า แล้วมอบจุมพิตอันแสนหวานที่เธอไม่เคยบ่ายเบี่ยง หรือหลบแม้แต่น้อย
นานใช้ได้ จุมพิตหวานเปลี่ยนเป็น ความเร่าร้อน ที่มอบให้แก่กัน
(นี่มันสถานีรถไฟนะ-ไมโอะ)
“อืมม พอแล้วมั้ง “ ไมโอะยอม เมื่อหายใจเริ่มขัด
ผมดึงหน้าออกมา ผละจากปากเธอ(ที่แสนหวาน)
“งั้นกลับบ้านก่อนนะ” ไมโอะกล่าวลา แล้วเดินไปขึ้นรถไฟ
“บายนะ ไมโอะ เดินระวังล่ะ” ผมยืนรอจนรถไฟออกไปลับตา
***หลังจากที่ขึ้นรถไปแล้ว ไมโอะ ได้แต่เช็ดปากด้วยความรังเกียจ
มันเคยใช่นะ นายคิโฮะ แต่ตอนนี้มันปล่าวเลย
ไม่ใช่เธออีกแล้ว สกปรกที่สุด คิดลางเช็ดไป รู้สึกโกรธอยู่ลึกๆ*******
สงสัยเธอคิดว่าผมไม่เห็น กริยาตอนนั้นบนรถไฟ
มันอะไรกัน หรือว่าเธอมีอะไรที่ยังไม่บอกผม
เธอมีใครคนอื่นเหรอ??
เธอเป็นอะไรรึปล่าว??
ผมทำอะไรผิดไป??
แล้ว. . .แล้วทำไม เธอไม่บอกผมล่ะ??
สิ่งเหล่านี้กวนใจผมตลอดที่เธออยู่กับผมตั้งแต่นั้นมา
วันหนึ่งพ่อมาคุยกับผมที่บ้านยายเรื่องผู้หญิงที่ผมคบอยู่
“นี่ลูก คิโฮะ เรื่องแฟนของลูกนะจะเอายังไง”
“หมายความว่ายังไง จะเอายังไง”
“ก็จะคบๆกันต่อไป จะหมั้นกัน หรือ จะแต่งงานกันเลยลูก”
“อะ เอ่ อ” คำถามของพ่อทำให้ผมอึ้ง ‘นั่นพ่อคิดไปนู่นแล้วเหรอ’
แม้ว่าผมจะรักไมโอะมาก แต่ก้อไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน
วันรุ่งขึ้น ผมเลยตัดสินใจไปถามเธอ ให้รู้เรื่องกัน แต่ก็ได้คำตอบมาว่า..
“หา อะไรนะ ไม่ๆๆๆๆ” ไมโอะปฏิเสธผมเสียงแข็ง ซึ่งผิดกับที่ผมคิดไว้มากๆ
อะไรกันเราคบมาตั้งหลายหปี เธอยังไม่ไว้ใจผมอีกเหรอ
“คือ. . .คือ ฉันต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ”
“เราก้ไปเรียนด้วกันสิ” ผมเสนอ ใช่ๆๆ
“ไม่ได้นะ”
หืมม์ อะไรกัน ไมโอะต้องมีอะไรปิดบังผมแน่ๆเลย
“มีอะไรหรือป่าว ไมโอะ หน้าซีดเชียว”
“ป่าวนี่”
แน่ะ ยังมากลบเกลื่อน ผมสงสัยเธอมากขึ้นทุกที
“ไว้ค่อยๆคิดก็ได้”
“เอ่อ..”
“อะไรเหรอ ”
“ไม่มีไรๆๆๆ”
“อืม งั้นเข้าห้องเรียนเถอะ”
“จ้า บายๆ”
มันพอที่จะทำให้ผมเรียนไม่รู้เรื่อง กับ ท่าทางไม่ไว้ใจผมของเธอ
หรือว่า. . . .เธอไม่รักผมแล้ว ข้อสงสัยข้อสุดท้ายของผมที่ผมอยากจะคิด
คงไม่มั้ง………………………..
====เย็นวันนั้น====
เธอให้คำตอบผมว่า เธอจะไปเรียนกับลูกพี่ลูกน้อง ไม่ต้องตามไปหรอก
แล้วจะไม่ให้ผมตามเธอไปได้ยังไงล่ะ ก็หัวใจผมไปกะเธอหมดแล้ว
ไปส่งที่สนามบินก็พอ เธอว่า
แล้วผมก็ยังไม่ได้ให้คำตอบแก่พ่อ
++++++++++++++++++++++++++++++++
(ตัดๆๆๆ)
====แล้ววันนั้นก็มาถึง====
ผมนัดเธอไปพบที่สนามบิน
เธออาจจะรอผมอยู่แล้วก็ด้ายย ผมเดินไปที่ที่นั่งผู้โดยสารขาออก
นั่นไงไมโอะอยู่นู่น กำลัง……
จูบ กับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ ซึ่งเขาก็มีกระเป๋าเดินทางด้วยใบหนึ่ง
เขาจะไปกับเธอ เธอคนรักของผมหนะเหรอ
ใคร?
ผมตัดสินใจเดินบุ่มบ่ามเข้าไปหาเธอ “คุณเป็นใคร”
เสียงของผมทำให้พวกเขาเลิกจูบ (กรีดแทงผม) ซะที
“แล้วคุณเป็นใคร” ชายคนนั้นโต้กลับ
“ผมเป็นแฟนเธอ” ผมตอบไปเต็มเสียง หวังว่าเขาคงจะอึ้งไป
“ผมเป็นคู่หมั้นเธอ” ชายคนนั้นตอบ
หา คู่หมั้นเหรอ…..คู่หมั้นไมโอะ
ทำไมไมโอะทำกับผมอย่างนี้ล่ะ
ผมสังเกตุเห็นไมโอะนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
บางทีเธอคงจะมีเหตุผลที่ดีกว่านี้ ผมจึงหันไปทางเธอ
เธอได้แต่พยักหน้า เป็นเชิง ใช่แล้ว ไปจากฉันเถอะ
ผมเดินหลีกไป จากสนามบินด้วยความเสียใจ
ไมโอะ คุณ จะรู้มั้ยว่า ผม รักคุณมากแค่ไหนกัน
ผมได้แต่นอนลงพื้นหญ้า เหม่อมองท้องฟ้า มองเครื่องบิน บินไป. . . .
++++++ตั้งแต่นั้นผมก็ไม่รักใครอีกเลย
ผมไม่กล้ารักใครแล้ว หรือผมมีแต่ไมโอะคนเดียว++++++
จนตอนนี้ น้องกระดาษของผม. . . …………
-------------------------------------------
ตอนที่ 18+19+20 ค่า
ขอบคุณทู้กคนที่ติดตามนะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น