ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : >>คนแปลก. . แปลกคน
เฮ้อ แฮ่กๆ~~ เหนื่อย~~ ตามๆกัน หลังศึกวิ่งมาราธอน จบลง
“โธ่ ยูมัย เล็กๆ น้อยๆ น่าาา” ฟาชินะ พูด หอบไปพลาง
“เล็กน้อยงั้นหรอ แกล้งกันขนาดนี้” เสียงเจ้าแม่ ท่าทียังไม่เหนื่อย
ว้าก~~~ แว้ก~~ เอิ้ก~~ ศึกภาคพิเศษ สำหรับ ฟาชินะโดยเฉพาะ ตัวต้นแผนเลย เธอเนี่ย!!!!
. . . . . . .นานพอสมควร. . . . . ที่รบกัน
“พอแล้วมั้ง” ฟาชินะ เออ ลดไขมันไปได้เยอะ
“เนี่ยแค่ ชิลๆ คราวหน้า. . ” ฉันพูด ยังไม่หายแค้น
“มีคราวหน้าอีก” ฟาชินะ โอยๆๆ แล้วก็ค้าง
“เป็นอะไรฟาชินะ”
“ยูมัย!” ฟาชินะเรียก ชี้นิ้วไปข้างหลังฉัน
ฉันสงสัยหันไปดู แล้วแก้มก็สัมผัสกับริมฝีปากของใครบางคน เข้าอย่างจัง
นายคิโฮะเองเหรอ (สโลโมชั่นอีกที~~อึ้งๆๆ หา~~-ยูมัย)
“หา อ่า ” ฉันอึกอัก
“อุ๊ย โดนพอดี เธอหันมาเองนะ” นายคิโฮะ โผล่มาจากไหนไม่รู้
“ว่างี้ได้ไง นายนั่นแหละเอาหน้ามาไว้ใกล้ไหล่ฉันเอง” ฉันเถียง หน้าติดจะแดงๆอยู่
“ช่วยไม่ได้”
นายจะไม่อายหน้าประชาชีบ้างเหรอไง นั่นเพื่อนฉันทั้งห้องนะโ..ว้..ย. .
“ฮึ นี่แน่ะ. . .” ไวกว่าสมองมาน หมัดฉันเข้าไปเต็มๆหน้าสุดโรคจิตของนายนั่น
~~พลั่ก~~
“จำไว้คนอย่างฉันไม่เคยยอมใคร” เจ้าแม่ยูมัยบอกลั่น *- -
คิโฮะ ค่อยๆพยุงตัวเองยืนขึ้น สม ไอโรคจิด นึกว่าจะมาเอากันง่ายๆเหรอไง
“ซักวัน ซักวัน ”
“ซักวันทำไม ” ฉันพูด (หาเรื่องๆ -ยูมัย)
“ฉันจะคิดค่าเจ็บ เพราะนั่นแค่ค่าเสื้อเปียก”
หาาา มันคิดกันวิธีนี้เหรอ เอื้อก! ตายแน่ฉานๆๆ
“ก็ลองดู ฉันมีหน่วยก้านดี นี่ ดูเพื่อนๆฉัน” พูดพลางชี้นิ้วโป้งไปข้างหลัง หวังว่าเพื่อนๆคงมุงดูอยู่เต็ม
“หึหึ ง่ายดี”
ขำอะไรๆๆ เพื่อนออกจะเยอะขนาดนั้น จิงป่าว ฉันคิดหันไปมอง
เฮ้ย!!! หายไปไหนกันหมด เนี่ย นึกว่าอยู่เผชิญหน้าด้วยกันซะอีก
เพื่อนกันไม่ช่วยช้าน กันบ้างเลยรึไงเนี่ย ออกไปกันหมด เลย!!
“อุ๊ย” ระหว่างที่ฉันกำลังคิดเพลินๆอยู่นั้น นายนั่นก็ผลักฉันเข้าชิดกำแพง (หัวโป้กอีกต่างหาก)
มือทั้งสองของฉันถูกจับให้ยึดติดกับกำแพง ใบหน้าฉายแววหื่นนิดๆนั้นใกล้เข้ามา ตาปรือแทบจะปิด
ฉันขัดขืนสุดขืด เบือนหน้าหนี สุดชีวิต ว้ากๆ!!ม่ายอาวๆๆๆๆๆ
และ. . . .
~~ดิ๊ง ด๋อง ด๊าง แด่ง~~~
กริ่งแห่งสรวงสวรรค์ ช่วยชีวิตเจ้าแม่ได้ทัน
นายนั่น สะดุ้ง ผละหน้าออก และ ปล่อยมือฉัน
(เฮ้อๆๆๆๆๆๆๆ-ยูมัย)ฉันคิดในใจ
นายคิโฮะรีบเดินออกไป.. .จากนั้นฉันก็เดินไปที่โต๊ะ เตรียมเรียนต่อไป
ตามมาด้วยฝูงชนเพื่อนๆ ที่ไม่รู้ไปมุดอยู่ที่ไหนตอนต้องการ
ฉันโกรธมาก ทั้งเพื่อนและนายคิโฮะ นี่ทำกันได้ขนาดนี้ เลยไม่พูดกับใครเลย
หน้าตาเฉยเมย. . . .-_- -“ “-
“โอ๋ๆๆอย่าโกรธน้าส์” ฟาชินะเข้ามาปลอบ
เชอะ ม่ายสน
“นา ก็แค่แกล้ง เฉยๆ นึกว่าอยากมีเวลาส่วนตัวง่า” นามิยะ
“ใจ ดีๆไว้น่า ไม่เปนไรหรอก” เอมิเระ
ม่ายสนอยู่ดี งอน. . .
“เฮ้อ เอาน่า โทดทีๆ” วารุโนะ
“ไม่โกรธๆๆ เอ้อ นะๆๆๆ” แพนิยะ
ไม่สน ไม่ต้องมายุ่งเลย เตี้ยมกันทั้งห้องแน่ เหตุการณ์อย่างนี้
ฮึ. ..
+++++++++++++++++
กลับบ้าน. . . เลิกเรียน. . . .
ฉันเดินออกมาคนเดียว ก่อนที่คนอื่นๆจะออกมา
พี่คงกลับไปแล้วฉันคิด ดูนาฬิกา สายกว่าทุกวัน ฉันจึงเดินไปที่ป้ายรถเมล์ทันที ไปทำงานต่อที่ร้านเค้ก
เปลี่ยวจัง. . . . ฉันคิด สายลมอุ่นๆพัดผ่านไป
ฉันเห็นนายคิโฮะอยู่อีกฟากถนน กำลังข้ามมาฝั่งนี้
นายนั่นอีกแล้ว ไอโรคจิด ไอหื่น ไอบ้า. . . .
คิโฮะเดินมาหาฉัน ฉันขยับถอยห่าง
“เอ่อ ขอโทด สำหรับเรื่อง. .เอ่อ ตอนเที่ยง” คิโฮะพูดตะกุกตะกัก
เงียบ. . .. . จนได้ยินเสียงสายลม
ไม่มีวันซะหรอก. . .
“ยกโทด ให้ฉันได้ไหม”
เฉย. . . .ทั้งที่ฉันหันไปมองหน้านายนั่น
~~ฟิ้วๆ~~
รถเมล์มาพอดี ฉันตั้งท่าจะขึ้น แต่คิโฮะรั้งมือเอาไว้ทันใด
“เดี๋ยว” คิโฮะพูด
“อะไรอีกเล่า ฉันจะรีบไปทำงาน”
“ไม่ ฉันไปส่งก็ได้”
“ไม่ฉันจะไปรถเมล์”
“ไปส่ง”
“ไม่ๆๆๆๆๆๆ” ฉันว่าพลาง สบัดแขนออกจากการถูกรัด ด้วยมือแข็งแรง
แต่เมื่อมือ ถูกสบัดออก ปากกลับถูกปิดสนิท
ปิดด้วยปากของคนอื่น คนที่ไม่เคยคิดไว้ใจ
คิโฮะ จูบฉัน จูบที่เหมือนการรักษาแผลใจ
ทำไมล่ะ ทำไมถึงจูบ ล่ะ งง
เสี้ยววินาที นายคิโฮะ ไปกองกับพื้นโดยปริยาย
ในเมื่อบังอาจมาทำกับยูมัยคนนี้ สาวเจ้าเลย ผลักออกเต็มแรง
“ไอบ้าาาาา ไอโรคจิตตต ไอหื่นนนนน” ด่า ด่าสิ
โกรธนะเนี่ย ชักอยากจะ จะ
~~เปรี้ยง~~
ราวสายฟ้า ผ่ามือเพชฌฆาต ซัดลงบนหน้านายคิโฮะ รอบที่เท่าไรแล้วไม่รู้สำหรับวันนี้
ไม่รู้จักจำซักที . . . เลยจิงๆ
รถเมล์ออกไปแล้ว ฉันออกเดิน ไปให้ไกลจากนายคิโฮะมากที่สุด
ไม่ว่านาย จะดูแมนแค่ไหน จะสมาร์ทเพียงใด แต่นิสัยนาย ฉันคงต้องดัดอีกนาน. . . .
คิดอีกทีจะเดินไปร้านเค้กเนี่ยนะ ไกลมากน้าส์ “- -
เหลียวกลับไปมอง หายไปซะแล้ว ผุชายหนอ ๆ
แป๊บนึง. . . .. .
~~บรืน~~
เสียงมอเตอร์ไซค์ ที่จงใจ ทำขึ้น
เฮ้อ สุดท้าย ฉันก็ซ้อนท้ายนายนี่อีกครั้ง ไปร้านเค้ก
เป็นใครกันแน่ นายคิโฮะคนนี้
ใครกัน อยู่ๆก็เข้ามาในชีวิต
(โห เจ้าแม่เราเข้าโหมดคิดมากกับชีวิต เป็นด้วย-ฮูก)
+++++++++++++++
ตอนที่ฉันทำงาน นายคิโฮะก็ทำมานั่งดื่มกาแฟ
“นั่นนายคิโฮะ ใช่ปะ” พี่จุนเนะถาม
ฉันขี้เกียจตอบได้แต่พยักหน้า เป็นเชิง ‘อือ’
“มาทำไมอะ”
ฉันส่ายหน้า ‘ม่ายรุ’
“รุ่นพี่ยูมัยใช่ป่าว”
ฉันพยักหน้า ‘อือ’
“ที่อยู่ปี 3 ช่ายปะ” แล้วยูมัยล่ะ ปี 1 ใช่มะ
พยักหน้า ‘อือ’
“ที่ชอบยูมัยช่ายปะ”
พยักหน้า ‘อือ’
“เฮ้ย!! หลอกถามนี่หว่า ไม่ใช่ๆๆ” ฉันแย้ง (ตื่นจากภวังค์แล้วรึ-จุนเนะ)
“โธ่ พูดบ้างก็ได้น้าาา พยักหน้า ส่ายหน้า จนหัวจะหลุดอยู่แล้ว” ด้วยความเป็นห่วง จาก พ.จ.จ. พี่จุนเนะ
“อือ” ฉันพูด เช็ดแก้วต่อไป
“คิดอะไรอยู่ ”
“เอ๊อะ ปะ. .ป่าวนี่” เฮ้ยๆๆ ตื่นๆๆๆ ยัยยูมัย
“น่าน ดูออกน่า ระดับพี่แล้ว” พี่จุนเนะ ว่าพลางทำหน้าแก่โลก (หุหุ-ยูมัย)
“โอ๊ะ โอ หกโมงแล้ว เลิกงานแล้วนี่นา ” ฉันตัดบท ก็เล่นในหัวมันมีแต่ความสงสัย
คิโฮะมันนิสัยยังไงกันแน่
แล้วจูบที่เหมือนการรักษาแผล มันเกิดขึ้นจากไหน
ใคร? ใคร? กัน หักอกนายนั่น
ฮึ อย่างนี้ต้องสืบ . . . แล้วสืบจากไหนได้ล่ะเนี่ย เฮ่อ. . . . .
กลับบ้านดีก่า. . . .
“เอ่อ งั้นยูมัยกลับบ้านก่อนนะ” ฉันบอกพี่จุนเนะ พลางเดินไปเอากระเป๋าหลังร้าน
แล้วรีบออกไป ไม่ทันให้นายคิโฮะสังเกตุ
ฝ่ายพี่จุนเนะเห็นยูมัยหลบๆออกไปจึง ตะโกนไปซะดัง
“นี่คิโฮะ ยูมัยออกไปนู่นแล้ว” จุนเนะพูดไม่เกรงใจคนในร้าน . .-_-
“เอ่อ คับๆๆ” คิโฮะได้แต่พูดแค่นั้นก็รีบวิ่งออกจากร้านไป โดยไม่ลืมจ่ายเงิน
++++++++++
“ยูมัยเป็นอะไรง่ะ” คิโฮะพูดกับฉันระหว่างเดินกลับบ้าน
(ครายอนุญาตให้แกมาเดินกับฉันเนี่ย-ยูมัย)
ฉันไม่อยากพูดด้วย ป่าวหรอกนึกไม่ออกต่างหากว่าพูดไรดี ไม่ให้เสียเซ้ว
“ทำไมโกรธฉันเหรอ”
“จะโกรธเรื่องไรเล่า” ฉันพูดส่งๆไป นึกได้แค่นั้น
“ก็เรื่องที่ฉัน. ..”
“ป่าวซักหน่อย”
“งั้นก็แสดงว่ายูมัยก็ชอบนะสิ”
“อาไรๆ เพิ่งทำใจได้เมื่อกี้ ไม่ต้องมามั่ว”
“เหรอ” นายคิโฮะ ทำเสียงน่าสงสัย เอามือไขว้ไว้ที่หัวด้านหลัง
“ลมตอนเย็นอย่างนี้ หนาวเนอะ” ฉันพูดขึ้นมา
“อือ”
“นายเคย. . .ชอบใครรึป่าว”
“หืม?”
“ก็จากที่นาย. จ.จ. .ชั้น คือ. .เอ่อ. .”
“เคยสิ” สั้นๆห้วนๆ
(แล้วเราก็รู้ความจริงมานิดนึง อืม-ยูมัย)
“ใครเหรอ บอกได้ปะ”
“ก็. . . . ”
++++++++++++++++++++++++
อีกตอนดีกว่านะ ความหลังมันยาว-คิโฮะ
--------------------------------
16+17 งับส์
คอมเม้นๆๆๆ
ใครคอมเม้น สวย หล่อ เป็นบ้าเลย
“โธ่ ยูมัย เล็กๆ น้อยๆ น่าาา” ฟาชินะ พูด หอบไปพลาง
“เล็กน้อยงั้นหรอ แกล้งกันขนาดนี้” เสียงเจ้าแม่ ท่าทียังไม่เหนื่อย
ว้าก~~~ แว้ก~~ เอิ้ก~~ ศึกภาคพิเศษ สำหรับ ฟาชินะโดยเฉพาะ ตัวต้นแผนเลย เธอเนี่ย!!!!
. . . . . . .นานพอสมควร. . . . . ที่รบกัน
“พอแล้วมั้ง” ฟาชินะ เออ ลดไขมันไปได้เยอะ
“เนี่ยแค่ ชิลๆ คราวหน้า. . ” ฉันพูด ยังไม่หายแค้น
“มีคราวหน้าอีก” ฟาชินะ โอยๆๆ แล้วก็ค้าง
“เป็นอะไรฟาชินะ”
“ยูมัย!” ฟาชินะเรียก ชี้นิ้วไปข้างหลังฉัน
ฉันสงสัยหันไปดู แล้วแก้มก็สัมผัสกับริมฝีปากของใครบางคน เข้าอย่างจัง
นายคิโฮะเองเหรอ (สโลโมชั่นอีกที~~อึ้งๆๆ หา~~-ยูมัย)
“หา อ่า ” ฉันอึกอัก
“อุ๊ย โดนพอดี เธอหันมาเองนะ” นายคิโฮะ โผล่มาจากไหนไม่รู้
“ว่างี้ได้ไง นายนั่นแหละเอาหน้ามาไว้ใกล้ไหล่ฉันเอง” ฉันเถียง หน้าติดจะแดงๆอยู่
“ช่วยไม่ได้”
นายจะไม่อายหน้าประชาชีบ้างเหรอไง นั่นเพื่อนฉันทั้งห้องนะโ..ว้..ย. .
“ฮึ นี่แน่ะ. . .” ไวกว่าสมองมาน หมัดฉันเข้าไปเต็มๆหน้าสุดโรคจิตของนายนั่น
~~พลั่ก~~
“จำไว้คนอย่างฉันไม่เคยยอมใคร” เจ้าแม่ยูมัยบอกลั่น *- -
คิโฮะ ค่อยๆพยุงตัวเองยืนขึ้น สม ไอโรคจิด นึกว่าจะมาเอากันง่ายๆเหรอไง
“ซักวัน ซักวัน ”
“ซักวันทำไม ” ฉันพูด (หาเรื่องๆ -ยูมัย)
“ฉันจะคิดค่าเจ็บ เพราะนั่นแค่ค่าเสื้อเปียก”
หาาา มันคิดกันวิธีนี้เหรอ เอื้อก! ตายแน่ฉานๆๆ
“ก็ลองดู ฉันมีหน่วยก้านดี นี่ ดูเพื่อนๆฉัน” พูดพลางชี้นิ้วโป้งไปข้างหลัง หวังว่าเพื่อนๆคงมุงดูอยู่เต็ม
“หึหึ ง่ายดี”
ขำอะไรๆๆ เพื่อนออกจะเยอะขนาดนั้น จิงป่าว ฉันคิดหันไปมอง
เฮ้ย!!! หายไปไหนกันหมด เนี่ย นึกว่าอยู่เผชิญหน้าด้วยกันซะอีก
เพื่อนกันไม่ช่วยช้าน กันบ้างเลยรึไงเนี่ย ออกไปกันหมด เลย!!
“อุ๊ย” ระหว่างที่ฉันกำลังคิดเพลินๆอยู่นั้น นายนั่นก็ผลักฉันเข้าชิดกำแพง (หัวโป้กอีกต่างหาก)
มือทั้งสองของฉันถูกจับให้ยึดติดกับกำแพง ใบหน้าฉายแววหื่นนิดๆนั้นใกล้เข้ามา ตาปรือแทบจะปิด
ฉันขัดขืนสุดขืด เบือนหน้าหนี สุดชีวิต ว้ากๆ!!ม่ายอาวๆๆๆๆๆ
และ. . . .
~~ดิ๊ง ด๋อง ด๊าง แด่ง~~~
กริ่งแห่งสรวงสวรรค์ ช่วยชีวิตเจ้าแม่ได้ทัน
นายนั่น สะดุ้ง ผละหน้าออก และ ปล่อยมือฉัน
(เฮ้อๆๆๆๆๆๆๆ-ยูมัย)ฉันคิดในใจ
นายคิโฮะรีบเดินออกไป.. .จากนั้นฉันก็เดินไปที่โต๊ะ เตรียมเรียนต่อไป
ตามมาด้วยฝูงชนเพื่อนๆ ที่ไม่รู้ไปมุดอยู่ที่ไหนตอนต้องการ
ฉันโกรธมาก ทั้งเพื่อนและนายคิโฮะ นี่ทำกันได้ขนาดนี้ เลยไม่พูดกับใครเลย
หน้าตาเฉยเมย. . . .-_- -“ “-
“โอ๋ๆๆอย่าโกรธน้าส์” ฟาชินะเข้ามาปลอบ
เชอะ ม่ายสน
“นา ก็แค่แกล้ง เฉยๆ นึกว่าอยากมีเวลาส่วนตัวง่า” นามิยะ
“ใจ ดีๆไว้น่า ไม่เปนไรหรอก” เอมิเระ
ม่ายสนอยู่ดี งอน. . .
“เฮ้อ เอาน่า โทดทีๆ” วารุโนะ
“ไม่โกรธๆๆ เอ้อ นะๆๆๆ” แพนิยะ
ไม่สน ไม่ต้องมายุ่งเลย เตี้ยมกันทั้งห้องแน่ เหตุการณ์อย่างนี้
ฮึ. ..
+++++++++++++++++
กลับบ้าน. . . เลิกเรียน. . . .
ฉันเดินออกมาคนเดียว ก่อนที่คนอื่นๆจะออกมา
พี่คงกลับไปแล้วฉันคิด ดูนาฬิกา สายกว่าทุกวัน ฉันจึงเดินไปที่ป้ายรถเมล์ทันที ไปทำงานต่อที่ร้านเค้ก
เปลี่ยวจัง. . . . ฉันคิด สายลมอุ่นๆพัดผ่านไป
ฉันเห็นนายคิโฮะอยู่อีกฟากถนน กำลังข้ามมาฝั่งนี้
นายนั่นอีกแล้ว ไอโรคจิด ไอหื่น ไอบ้า. . . .
คิโฮะเดินมาหาฉัน ฉันขยับถอยห่าง
“เอ่อ ขอโทด สำหรับเรื่อง. .เอ่อ ตอนเที่ยง” คิโฮะพูดตะกุกตะกัก
เงียบ. . .. . จนได้ยินเสียงสายลม
ไม่มีวันซะหรอก. . .
“ยกโทด ให้ฉันได้ไหม”
เฉย. . . .ทั้งที่ฉันหันไปมองหน้านายนั่น
~~ฟิ้วๆ~~
รถเมล์มาพอดี ฉันตั้งท่าจะขึ้น แต่คิโฮะรั้งมือเอาไว้ทันใด
“เดี๋ยว” คิโฮะพูด
“อะไรอีกเล่า ฉันจะรีบไปทำงาน”
“ไม่ ฉันไปส่งก็ได้”
“ไม่ฉันจะไปรถเมล์”
“ไปส่ง”
“ไม่ๆๆๆๆๆๆ” ฉันว่าพลาง สบัดแขนออกจากการถูกรัด ด้วยมือแข็งแรง
แต่เมื่อมือ ถูกสบัดออก ปากกลับถูกปิดสนิท
ปิดด้วยปากของคนอื่น คนที่ไม่เคยคิดไว้ใจ
คิโฮะ จูบฉัน จูบที่เหมือนการรักษาแผลใจ
ทำไมล่ะ ทำไมถึงจูบ ล่ะ งง
เสี้ยววินาที นายคิโฮะ ไปกองกับพื้นโดยปริยาย
ในเมื่อบังอาจมาทำกับยูมัยคนนี้ สาวเจ้าเลย ผลักออกเต็มแรง
“ไอบ้าาาาา ไอโรคจิตตต ไอหื่นนนนน” ด่า ด่าสิ
โกรธนะเนี่ย ชักอยากจะ จะ
~~เปรี้ยง~~
ราวสายฟ้า ผ่ามือเพชฌฆาต ซัดลงบนหน้านายคิโฮะ รอบที่เท่าไรแล้วไม่รู้สำหรับวันนี้
ไม่รู้จักจำซักที . . . เลยจิงๆ
รถเมล์ออกไปแล้ว ฉันออกเดิน ไปให้ไกลจากนายคิโฮะมากที่สุด
ไม่ว่านาย จะดูแมนแค่ไหน จะสมาร์ทเพียงใด แต่นิสัยนาย ฉันคงต้องดัดอีกนาน. . . .
คิดอีกทีจะเดินไปร้านเค้กเนี่ยนะ ไกลมากน้าส์ “- -
เหลียวกลับไปมอง หายไปซะแล้ว ผุชายหนอ ๆ
แป๊บนึง. . . .. .
~~บรืน~~
เสียงมอเตอร์ไซค์ ที่จงใจ ทำขึ้น
เฮ้อ สุดท้าย ฉันก็ซ้อนท้ายนายนี่อีกครั้ง ไปร้านเค้ก
เป็นใครกันแน่ นายคิโฮะคนนี้
ใครกัน อยู่ๆก็เข้ามาในชีวิต
(โห เจ้าแม่เราเข้าโหมดคิดมากกับชีวิต เป็นด้วย-ฮูก)
+++++++++++++++
ตอนที่ฉันทำงาน นายคิโฮะก็ทำมานั่งดื่มกาแฟ
“นั่นนายคิโฮะ ใช่ปะ” พี่จุนเนะถาม
ฉันขี้เกียจตอบได้แต่พยักหน้า เป็นเชิง ‘อือ’
“มาทำไมอะ”
ฉันส่ายหน้า ‘ม่ายรุ’
“รุ่นพี่ยูมัยใช่ป่าว”
ฉันพยักหน้า ‘อือ’
“ที่อยู่ปี 3 ช่ายปะ” แล้วยูมัยล่ะ ปี 1 ใช่มะ
พยักหน้า ‘อือ’
“ที่ชอบยูมัยช่ายปะ”
พยักหน้า ‘อือ’
“เฮ้ย!! หลอกถามนี่หว่า ไม่ใช่ๆๆ” ฉันแย้ง (ตื่นจากภวังค์แล้วรึ-จุนเนะ)
“โธ่ พูดบ้างก็ได้น้าาา พยักหน้า ส่ายหน้า จนหัวจะหลุดอยู่แล้ว” ด้วยความเป็นห่วง จาก พ.จ.จ. พี่จุนเนะ
“อือ” ฉันพูด เช็ดแก้วต่อไป
“คิดอะไรอยู่ ”
“เอ๊อะ ปะ. .ป่าวนี่” เฮ้ยๆๆ ตื่นๆๆๆ ยัยยูมัย
“น่าน ดูออกน่า ระดับพี่แล้ว” พี่จุนเนะ ว่าพลางทำหน้าแก่โลก (หุหุ-ยูมัย)
“โอ๊ะ โอ หกโมงแล้ว เลิกงานแล้วนี่นา ” ฉันตัดบท ก็เล่นในหัวมันมีแต่ความสงสัย
คิโฮะมันนิสัยยังไงกันแน่
แล้วจูบที่เหมือนการรักษาแผล มันเกิดขึ้นจากไหน
ใคร? ใคร? กัน หักอกนายนั่น
ฮึ อย่างนี้ต้องสืบ . . . แล้วสืบจากไหนได้ล่ะเนี่ย เฮ่อ. . . . .
กลับบ้านดีก่า. . . .
“เอ่อ งั้นยูมัยกลับบ้านก่อนนะ” ฉันบอกพี่จุนเนะ พลางเดินไปเอากระเป๋าหลังร้าน
แล้วรีบออกไป ไม่ทันให้นายคิโฮะสังเกตุ
ฝ่ายพี่จุนเนะเห็นยูมัยหลบๆออกไปจึง ตะโกนไปซะดัง
“นี่คิโฮะ ยูมัยออกไปนู่นแล้ว” จุนเนะพูดไม่เกรงใจคนในร้าน . .-_-
“เอ่อ คับๆๆ” คิโฮะได้แต่พูดแค่นั้นก็รีบวิ่งออกจากร้านไป โดยไม่ลืมจ่ายเงิน
++++++++++
“ยูมัยเป็นอะไรง่ะ” คิโฮะพูดกับฉันระหว่างเดินกลับบ้าน
(ครายอนุญาตให้แกมาเดินกับฉันเนี่ย-ยูมัย)
ฉันไม่อยากพูดด้วย ป่าวหรอกนึกไม่ออกต่างหากว่าพูดไรดี ไม่ให้เสียเซ้ว
“ทำไมโกรธฉันเหรอ”
“จะโกรธเรื่องไรเล่า” ฉันพูดส่งๆไป นึกได้แค่นั้น
“ก็เรื่องที่ฉัน. ..”
“ป่าวซักหน่อย”
“งั้นก็แสดงว่ายูมัยก็ชอบนะสิ”
“อาไรๆ เพิ่งทำใจได้เมื่อกี้ ไม่ต้องมามั่ว”
“เหรอ” นายคิโฮะ ทำเสียงน่าสงสัย เอามือไขว้ไว้ที่หัวด้านหลัง
“ลมตอนเย็นอย่างนี้ หนาวเนอะ” ฉันพูดขึ้นมา
“อือ”
“นายเคย. . .ชอบใครรึป่าว”
“หืม?”
“ก็จากที่นาย. จ.จ. .ชั้น คือ. .เอ่อ. .”
“เคยสิ” สั้นๆห้วนๆ
(แล้วเราก็รู้ความจริงมานิดนึง อืม-ยูมัย)
“ใครเหรอ บอกได้ปะ”
“ก็. . . . ”
++++++++++++++++++++++++
อีกตอนดีกว่านะ ความหลังมันยาว-คิโฮะ
--------------------------------
16+17 งับส์
คอมเม้นๆๆๆ
ใครคอมเม้น สวย หล่อ เป็นบ้าเลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น