Key of my soul

ลำดับตอนที่ #5 : >>เพื่อนตาย!!

ตั้งแต่วันนั้น ฉัน.....ฉัน ฝันร้ายยยย

ไอ้ คิโฮะ บ้า  โรคจิต ไอ้หื่น ไอ้พวกชอบฉวย ไอ้. . . . .  

โอย  !!! สุดสมองจะบรรยาย ถึงความชั่วของนายนั่น. . .ฮึ

จำไว้เลย ใครทำอะไรให้นายกัน

(คิดๆไปก็หลายอย่างแฮะ ทั้ง บาส จรวด และ ปากกา มานจะรู้มั๊ยเนี่ย-ยูมัย)

อาบน้ำดีกว่า   เจ็บข้อเท้าชะมัด







“พี่อิคิโนะมีไรกินบ้างอะ” ฉันถาม ขณะเดินออกมาจากห้องเพราะเพิ่งแต่งตัวไปโรงเรียนเสร็จ



“รู้แล้วนี่นาถามทำไม”  คำพดที่ไม่อยากได้ยิน แสดงว่า อดอีกแล้วเหรอเนี่ย



“โอย ม่ายมีอิกแล้วเหรอ”



“อืม”  หน้าตาเฉย ยังคงอ่านหนังสือพิมพ์ต่อไป



“อดตาย! พอดี ”บ่นๆๆๆๆ



“อดไปน่า  ต่อไปจะได้รวย  ไม่เคยได้ยินเหรอ  ลำบากก่อน สบายทีหลัง”  แนะ!! ทำเป็นพูด รู้นะว่า

หิวเหมือนกัน



“เออ เชื่อๆ แต่นี่มันเกินไปแล้ว”



“หุหุ ให้ทำไง  ไปโรงเรียนดีกว่า”  ว่าพลางวางหนังสือพิมพ์ลง แล้วคว้ากระเป๋าเตรียมตัวออกจากห้อง



“ไปก็ได้   หิวๆๆ”



“เอาน่า  ค่อยกินมื้อเช้าควบมื้อเที่ยงเลย”



“ฮือ” หิวตายพอดี ยูมัยเอ๊ย. . .

+++++++++++++++++++

ห้องเรียน . . .

โอ้ว เย้ โห่ ฮิ้ว. . .  . . . bla bla  เสียงของเพื่อนๆ ตอนอาจารย์ไม่มา (ปกติ-ยูมัย)



“ดีจ้าส์ ยูมัย ๆๆ ทำไงอะถึงเปลี่ยนได้”  แพนิยะ เข้ามาทัก

ไรหว่า งง ตาแตกเลยฉัน



“ยูมัยขอบคุณๆๆๆมากๆๆ เลย ที่เอานายนั่นไป” วารุโนะ

อาไรๆๆๆๆ งงมากๆ



“ยูมัยไปทำไงมาอะ เค้าถึงยอมเปลี่ยนตาม” นัทชึกะ



“เฮ้ยๆๆๆ อะไรกัน” ฉันพูด

ตอนนี้ แพนิยะ วารุโนะ นัทชึกะ  มาปิดทางเดินฉันหมด



“อ้าว ก็ที่. . .”แพนิยะพูดงง งง  พูดไม่ทันจบก็ถูกตัดบท



“ที่ยูมัยไปเปลี่ยนพี่คลิบ เอานายนั่นออกไปจากชีวิตเราไง” วารุโนะ  

(แย่งเราพูดนี่หว่า-แพนิยะ)



“แล้วเอานาย พี่คลิบเธอ ไปเป็นพี่คลิบวารุโนะแทนไง” นัทชึกะ



“หาอะไร ใครทำอะไร  ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”  ฉันตกใจมากนะเนี่ย  จริงจริ๊ง



“อ้าวๆๆ  แล้วทำไมพี่คิโฮะบอกอย่างนั้นอะ”  แพนิยะ



“ช่ายๆ มาป่าวประกาศเสียงดังเลย รู้กันทั้งห้องแล้ว” นัทชึกะ



“หา!!!!  นายคิโฮะนะรึ”

ไอบ้า. . . มานอยู่หนายยยย

ฉันแยก แพนิยะกับวารุโนะออกออก เพื่อจะได้มองเห็นทาง เดินไปที่โต๊ะ

ที่ที่นายนั่นนั่งกินซาลาเปายั่วช้าน  หน้าตาเฉย. . .

“นายทำอะไรของนาย” ฉันพูดเสียงดัง ด้วยความโกรธ



“อะไร”



“นายไปเปลี่ยนสลับชื่อพี่คลิบฉันทำไม แล้วทำไมนาย. . . ”



“ทำไม. ”  คำยังคงสั้นห้วยเหมือนเดิม



“ทำไมนายต้องมาป่าวประกาศ แล้วหาว่าฉันเป็นคนเปลี่ยนด้วย ” เลือดสูบฉีดไปที่หน้าเพราะ

ความโกรธ



“สนุก”







“นั่นไงออกลาย ม่ายน่าคบแล้ว  เหมือนที่ฉันบอกมั๊ยล่ะ” วารุโนะ กระซิบที่หู สุดจะเบา



“แล้วไม่บอกฉันแต่แรก” ฉันกัดฟันพูด



“อ่าว ม่ายถามนินา” วารุโนะ



“แล้วไปสิ”ฉันยังกัดฟันพูด  นึกด่านายนั่นไม่ออก

ฮึๆๆๆ. . . . .  . . . .

“นั่นมันที่ฉัน เพราะงั้น ลุกขึ้น”



”ไม่ลุกแล้วไง” คิโฮะต่อ



“ฉันก็จะอัดนายไง แล้วก็ตบค่าเรื่องเมื่อคืน”

จากนี้ เพื่อนๆๆงง กันตรึม  “หา เมื่อคืน เรื่องไรอะๆๆ”

ตายแล้วไงฉัน  พูดไปทำไม  โอ๊ย. . . .



“ถ้าฉันไม่ลุกแล้วจะหอมแก้มฉันหรอ”  นี่ความคิดนายเหรอไอ คิโฮะ

หน้าฉันติดจะแดง  ด้วยความโกรธต่างหาก  อย่าคิดไปไกล

“ไอ. . ไอ นั่นหัวนายคิดหรือไง”



“ฮูๆๆๆ”  เอาโห่กันเข้าไปเพื่อนๆจ๋า



“หิวปะ”  มันชวน  เปลี่ยนเรื่องทันที

ใจจิงอยากกินอะ หิวๆๆๆๆ

แต่. . . เสียเซ้วหมด(self) ไม่ได้ๆๆ

“ไม่หิว ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง”  พูดไปได้ ไม่หิว ฮือๆๆ



“แล้วไป งั้น ฉันไปดีกว่า” พูดแล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไป



“ยังไม่จบไอบ้า”ฉันเรียก

นายนั่นหันกลับมา



~~เพี๊ยะ~~

ฝ่ามือพิฆาต ลงบนหน้านายนั่น   (สโลโมชั่นหน่อย จะเห็นว่า น้ำลาย น้ำหู น้ำตา กระเด็น)

สะใจชะมัดเลย~~  =0=

โดนซักครั้งก็ยังดี  ไอโรคจิต…

“ออกไปได้แล้ว”ฉันไล่



“ออกไปยังไงก็ไม่พ้นฉันหรอก เธอ ยายเฉิ่ม”

ฉันตั้งท่าจะตบอีกซักรอบ

แต่เป็นอันว่า นายนั่นหายไปแล้ว

ฮึ. . . ๆๆๆ

“โห” เพื่อนถึงกะค้าง. . .



+++++++++++++++++++++++++++





“เฮ้ยๆๆ นั่งที่ๆ อาจารย์มาแล้ว” วารุโนะ  รับผิดชอบดีจัง เป็นชั้นจะปล่อยๆมานไปเหอะ



ซักแป๊บ เพื่อนๆที่ยืนคุยก็เดินกลับไปนั่งที่ตัวเอง  ฉันก็ไปบ้าง



ฮึนายคิโฮะ จำไว้เลย ฉันไม่ปล่อยนายแน่ ระวังจะตายไม่รู้ตัว (เอิ้ก !!-ฮูก)

ฉันคิดพลาง เอากระเป๋าใส่ในช่องใต้โต๊ะ  ปกติกระเป๋ามันจะใส่ได้พอดี ไม่โผล่มาครึ่งๆกลางๆอย่างนี้(นี่นา)



ฉันสงสัยเอากระเป๋าออกมาแล้วมองเข้าไป

มีห่ออยู่ห่อนึง  อะไรหว่า  (ระวัง! ระเบิด ตูม!!!  -ฮูก ล้อเล่น เดี๋ยวตัวเอกเราตายก่อนพอดี)



ฉันเอื้อมมือไปหยิบ   ว้าก!!ร้อนๆๆจัง  อะไรเนี่ย

เปิดออกมา  ฮืม. .  หอมฉุยเลย  ซาลาเปานั่นเอง  ถึงตอนนี้น้ำลายก็หก  แต่อาจารย์สอนอยู่  

ฮือๆๆๆ มีของกินอยู่ต่อหน้าแต่ไม่ได้กิน  ง่า  น้ำลายมันไหลไม่หยุด (ซืด-ยูมัย)



“ใครเอาของกินเข้ามาในห้อง”  อาจารย์หันหน้ามาจากกระดาน ทำจมูกฟุดฟิด



ตายๆๆ! กลิ่นมันโชย โชยแล้วๆๆ ฮือ. . . ..



“ใช่ๆๆ ใครเอามาอะ ” นายคุรุเงะ ทำฟุดฟิดบ้าง หน้าตาเอาจิงเอาจัง    “แบ่งกันบ้างดิ”ตีหน้าเซ่อ (โธ่-เพื่อนๆ)

“เราก็ยังไม่กินข้าวมาเหมือนกันง่า” คุรุเงะ



“เอาล่ะๆ  ไม่ว่าใครเอามา ห้ามกินตอนนี้เด็ดขาด” เสียงสั่งคำขาด ของอาจารย์   “ ไม่อย่างนั้น ศูนย์ ”



แงๆๆๆ อดๆๆๆ แล้วมันจะเอามาให้ทำไมหว่า

เฮ้ยแล้วใครเอามาไว้เนี่ย  ของใครหว่า คิดจะกินเฉยเลยเรา  



%%%%ย้อนไป%%%%

โอย!ซื้อทำไมตั้ง สาม ลูก กินไม่หมด   อ้ำ. . . .  เอือนชามัด ที่เหลือไว้ตรงนี้แหละ ให้เจ้าของโต๊ะมาเก็บเองดีกว่า

คิดถึงก็มาเลยน่าน  ยัยเฉิ่ม ยูมัย

“วี๊ดๆๆ ว้ายๆๆๆ

. . . . . .bla bla “ เป็นอย่างนี้แหละ  สรุปแล้วซาลาเปานั่น ของไอคิโฮะมันเหลือ

%%%%กลับมาๆๆ%%%%

คาบนึงหมดไป ฉันแทบไม่ได้เรียน เพราะมัวแต่ คอยระวัง น้ำลาย ที่มันพาลจะหกอยู่เรื่อย

(แหะๆ ป่าวหรอก ก้อเพื่อนๆนะสิ โดยเฉพาะ นามิยะ เที่ยวมาสะกิด ถาม’เรื่องเมื่อคืน’ ที่ฉันเผลอพูดไป)

“ไม่มีอะไรน่า” ฉันพูด คนเค้าจะเรียน



“น่าน แน มีอะไรหรือป่าววว ลับลมคมใน” นามิยะ  เอมิเระก็เอาด้วย เงี่ยหูฟังอยู่นั่นแหละ



“เอาเป็นว่า ไม่เป็นอย่างที่นามิยะคิดแล้วกัน” ฉันพูด จบๆซักที



“หา!! ถ้าไม่เป็นอย่างที่ฉันคิด มันก็เรื่องที่เธอกะนายนั่น อะจึ๊ อะจึ๊ก*กันอะดิ” นามิยะ

โห นี่เพื่อนฉันหรือเนี่ย   -*-  (- -) (- ;) (- -) (; -)



“ไม่ ใช่ๆๆ” ฉันแย้ง มันจะมากไปแล้ว นะเฟ้ย



“งั้นแล้วเป็นไงอะ น่านๆๆ” ฟาชินะ เอาอีกแระๆ พอเลยๆ



“ก็แบบว่า. . .  ฮือ บอกไง แบบแค่.. . .” เล่าไงดี  ไม่ให้รู้ว่านายนั่นมันบังอาจอุ้มฉันกลับคอนโด  แล้วยังมาลักหอมแก้มฉันอีก   เอาไง!!!



“ก้อ เอ่อ. . . .เอาเปนไม่ได้มีอะไรเกินเลย แล้วฉันก็ไม่มีทางยอมนายคิโฮะ บ้านั่น” อือใช้ได้



“ก็ได้ๆๆ แต่. . ”นามิยะ

จาไม่ไว้ใจฉันจิงๆๆอะ หา นามิยะ



“แต่อะไรอีกเล่า”



“แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น  ช่างมันเต๊อะ” นามิยะ หน้าเข้มมาก ทำเอาเราลาวตามๆกันไป



“แง่ว -_-| ”  ฉันว่า รำคาญจะตายแล้ว เรียนๆๆๆๆ



จากนั้นนามิยะก็ไม่ได้คุยอะไรมากกับฉัน  เค้าก็เรียนสิ  เก่งจะตาย สู้ฉันก็ไม่ได้ เกือบตกๆๆ  (- -“)





~~ดิ๊ง ด๋อง ด๊าง แด่ง~~

เสียงกริ่งดังหมดคาบไปทั่วโรงเรียน  ตามมาด้วยเสียงคุยจ้อกแจ้กของคนที่จได้กินข้าวซักที  (โห๋ เสียง-ฮูก)



เย้ๆๆ หมดคาบ กินข้าวๆ ก่อนอื่น เปิบซาลาเปาก่อนดีกว่า

ฮือ มานเย็นหมดแล้ว แงๆๆ  ไม่อร่อย ไม่กินดีกว่า  กินข้าวน่าอร่อยกว่าเยอะ

ทันเท่าความคิด ทิ้งมันไปซะเลย ฮ่าๆ

“โซมิ กินข้าวๆ” ฉันเรียกโซมิที่โต๊ะ



“อือๆ เดี๋ยว รอวาฮินิก่อน”



“ได้ๆ”

แล้วก็รอกัน วาฮินิคนเดียวซะที่ไหน  ผู้หญิงเกือบครึ่งห้องแหนะ

เดินไปกินข้าวอย่างกะออกรบ  อืม (เค้าเรียกว่าอบอุ่น-ฟาชินะ0_0)

ฉันไปซื้อน้ำ โซมิซื้อข้าวเหมือนเดิม

เออดี แถวไม่ยาวแฮะวันนี้

“ส้ม สองค่า” ฉันซื้อกับ แม่ค้าเจ้าประจำ  นั่นๆๆๆ นายคิโฮะ

ฮ่าๆๆ  ฉันมองแก้ว แล้วมองนายนั่น เดินเข้าไปด้วยความมั่นใจ

~~ตูม~~

ฉันสาดน้ำส้มแก้วฉันไปที่เสื้อนายนั่น โดยแกล้งล้มเซๆไป  (โอ้ว แผนสูง-ฮูก)

“เฮ้ยๆๆๆ ”คิโฮะ



“อุ๊ย โทด ”ฉันพูดไม่แยแส



“โทดแล้วแห้งปะ”



“ไม่ ก็รู้นี่ ถามไม”  ฉันเงยหน้าพูด  ก็ไม่เชิงเงยหน้ามากหรอกนะ



“ป่าว ก็ถ้าไม่แห้ง ฉันจะคิดค่าเปียกไง” พูดจบก็ส่งสายตาแปลกๆ ไอ้. . . . .

ค่าอะไรอีก กำกวมชะมัดนายนี่  ฉันไม่ต่อความเดินไปหาแม่ค้า(นึกไม่ออกใช่ม้าส์-คิโฮะ)



“น้าค่ะ เมื่อกี้พอดีผู้ชาสยคนนั้นเค้าซุ่มซ่ามทำน้ำหนูหก หมดเลยค่ะ” ฉันพูด ความจิงทั้งนั้น “ หนูขอซื้ออีกแก้วนะคะ  ส่วนเงินเก็บที่คนนู้นคะ ”  ฉันบุ้ยใบ้แม่ค้าขายน้ำ ที่ตอนนี้กำลังตักน้ำใส่แก้วให้ฉันอยู่



พอตักเสร็จ ก็เก็บเงินสิ



“ นี่ คนนั้นนะ  ”  แม่ค้าเรียก แต่นายนั่นไม่หันไป  ฉันจึงเข้าไปเรียกให้ แล้วก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว



“ แม่ค้าเรียก ”  ฉันรีบๆพูด ด้วยเสียงเบาๆ แล้วผละ เดินไปหาโต๊ะนั่ง







“ยูมัยนั่งโต๊ะนั้นนะ ” วาฮินิบอก  พร้อมชี้ไปที่โต๊ะข้างๆ เพราะโต๊ะมันเต็ม



“ใครนั่งด้วยอะ แก้วน้ำใครเหรอ” ฉันถามเพราะเห็นมันตั้งอยู่แก้วนึง



“อ๋อ เอ่อ ของ ของ. . .ฟาชินะ” วาฮินิตอบ มีพิรุธแฮะ

แต่เอ. . . ฟาชินะก็ยังซื้อข้าวไม่เสร็จ นั่งโต๊ะนี้ก็ได้ ว่าแล้วฉันก็นั่ง ไปเอาข้าวที่โซมิซื้อให้มา นั่งรอฟาชินะ



นั่นไอคิโฮะ เสื้อเปียก สะใจชั้นจิงๆ

คิโฮะ บอกลาเพื่อนที่ไปนั่งกินอีกโต๊ะ แล้วมันก็มา. . .

มานั่งที่โต๊ะชั้น. . .(อาไรอีกๆ-ยูมัย)

“เฮ้ยๆๆ นั่นฟาชินะนั่ง ” ฉันท้วง ก็วาฮินิบอกมา



“แน่ใจเหรอ” นายนั่นพูด พลางชี้ไปที่อีกโต๊ะ

ฉันมองตาม อ๋อก็ฟาชินะ กะ ริวโกโระไง ไม่เห็นมีไรเลย -_-

เฮ้ยๆ  แล้วนี่ไมฉันมานั่งกะไอคิโฮะนี่ล่ะ

ว่าแล้ว มองไปตามโต๊ะที่เพื่อนฉันนังอยู่  โต๊ะที่ไม่เต็ม  มานก็ขยับจนดูเต็ม

ฮือ โดนเพื่อนหัก หลัง  แง ไหงงี้อะ จำไว้เลย ร่วมมือกันดีนัก โธ่!!!

“กินดิ หิวไม่ใช่เหรอ” คิโฮะทัก



“ใครว่าหิว” ฉัน



“ก็เห็นนั่งระวังน้ำลายในคาบเรียน รู้นะว่าเห็นซาลาเปานะ”



“หา นายเห็นเหรอ”



“ไม่เห็นได้ไง ไปยืนดูอยู่พักนึง อีกอย่างซาลาเปานั่น ชั้นเหลือไว้เองแหละ”



“เฮ้อ “ฉันถอนหายใจเสียงดัง “ โชคดีที่ฉันทิ้งมัน”



บทสนทนาหยุดอยู่แค่นั้น  นายนั่นกินลูกเดียวเลย

แถมยังส่งสายตาหื่นมาหาฉัน  ฮึๆๆๆ ไอบ้าาาาา

ฉันกินไม่ลงแฮะ ทั้งที่หิวเกือบตาย แต่เห็นหน้านายคิโฮะแล้ว อ้วกก กินไม่ลง

อีกอย่าง คิดแผนจัดการเพื่อนๆผู้แสนดีก่อนดิ

++++++++++

เพื่อนๆจ๋า  ตาย!!!!!

หลังกินข้าวเที่ยวเสร็จ

“แหะๆๆ เพื่อนๆดีต่อยูมัยมากเลยน้าส์ เที่ยงนี้ ตาซะเถอะ!!!”

แล้วศึกวิ่งหนีเจ้าแม่ ก็เกิดขึ้น

~~~ย้าก ~~ฉั่วๆ~~ ฉึก~~ ฮึๆ. . . .









----------------------------



ตอนที่ 14+15 เจ้าค่า. . . .



ฝากคอมเม้นด้วยนะคะ