ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : >>นายเป็นใครกันแน่
เมื่อคนนั้นเห็นฉัน เค้าก็ลุกขึ้นยืน เดินเข้ามาใกล้ ใกล้มาก
ฉันมองหน้า แกมหาเรื่อง (เข้ามาทำไม-ยูมัย) เขาก็มองหน้าฉัน แล้วก็ผละออกไป
“มาทำไม” ฉันถาม
เงียบ. . . . . . . .
“เข้ามาได้ยังไงกัน รู้มั๊ยมันบุกรุกที่ส่วนตัว” ต่ออีกฉัน
เงียบ. . . . . . .. .
“นี่ ถ้าไม่มีอะไร ก็ออกไป นี่มันห้องฉัน”
“หายแล้ว?” กว่าจะผุดมาซักคำ
“อืม ไม่ก็ใกล้แล้ว” พูดจบ เขาลากฉันมานั่งเก้าอี้ ถกกระโปรงยาวของฉันขึ้น
“ว้าย จะทำอะไร ไอ… . . ” ไม่ว่าเฉย เสยหน้ามานกับขา
~~พลั่ก~~
นายนั่นเอนไปกับพื้น (คอหักป่าวหว่า-ยูมัย) (โหดร้ายยย-ฮูก)
“ทำอะไรของเธอ”
“นายนั่นแหละจะทำอะไร”
“แค่จะดูข้อเท้าเฉยๆ”
“แล้วทำไมต้องมาดึงกระโปรงฉันขึ้นขนาดนั้น”
“มองข้อเท้าไม่เห็นนิ”
“ก็ไม่ต้องดู นี่มันข้อเท้าฉัน นายเกี่ยวอะไรด้วยมิทราบ”
“มันอักเสบ”
“ช่างมันสิ”
“. . . . . ” นายนั่นลุกขึ้นยืน เงียบๆ
มือข้างหนึ่งวางบนโต๊ะ อีกข้างบนที่พิงเก้าอี้ที่ฉันนั่งอยู่ โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้. . . ใกล้…ส่วนฉันถอยห่าง . . . .
และ. . . . . .
~~พลั่ก~~
อีกรอบ ฉันชกเข้าท้อง สีหน้าโกรธ (นายจะทำอะไร -ยูมัย)
เขาเซไปด้านหลัง ท่าจะจุกซักพัก แล้วเดินเข้ามาอีก. . .
“ออกไป ไอคิโฮะ ไอโรคจิต”
“ใคร เฉิ่ม”
“เข้ามาห้องฉัน แล้วยังมาเรียกว่า เฉิ่ม อีก รีบๆออกไปเลย” ฉันว่า หน้าแดงเพราะโกรธ (เพราะโกรธจิงอะ-ฮูก)
เขาเข้ามาใกล้ฉันอีก ฉันกำหมัดแน่น ตั้งท่าชก
“อย่าลืมทายาล่ะ” คิโฮะพูดแล้วก็ออกไป
ฉันคลายหมัด อย่านึกนะว่าเป็นดาวโรงเรียน แล้วจะมาทำอะไรอะไรได้
ฝันไปเถอะ. . . . .>///< ไอโรคจิต ไอบ้า ไอ ไอ. . . ไอคิโฮะ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ชั่วโมงกว่าๆต่อมา
“ดี ยูมัย พี่กลับมาแล้ว” พี่อิคิโนะทัก แต่หน้าประตู
“มาแล้วหรอ ซื้อไรมากินบ้างอะ” (หาเรื่องกินทันทีนะ-ฮูก)
“เอานี่ข้าวผัด เออแต่นายนั่นมาทำอะไรที่คอนโดอะ”
“นั่นไหน”
“นาย. . .อะไรน้าส์ เอ่อ. . อ๋อ !! คิโฮะ”
“อ๋อ พี่คลิปวารุโนะ นะเหรอ”
“มั้ง มาทำอะไรแถวคอนโดเราอะ”
“ไม่รู้สิ จะรู้ได้ไงหว่า”
“นายนั่นไม่ได้อยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ”
“มาส่งนมมั้ง 555+” ฉันพูดติดตลกไปเลย
“เออ หึหึ”
“กินดีก่า หิวแระ” ฉันว่าพลางแกะ ห่อ หอม น่าอร่อยชามัด (ยั่วน้ามลายคนเขียนดี-ยูมัย)
“อ่าใช่ ปกติพี่อิคิโนะ เริ่มงานกี่โมง เสร็จกี่โมงอะ” ฉันถาม
“ก็วันไปโรงเรียน 5โมง-ทุ่ม นึง เสาร์ อาทิตย์ บ่าย3 -ทุ่ม”
“อ๋อ แล้วมีใครรู้เรื่องที่พี่ทำงานปะ”
“ป่าวนี่ แต่บางคนที่เจอพี่ที่ร้านก้อรู้”
“อือ. . . ” แววตาฉันแจ่มแจ้ง
“ทำไมอะ”
“ป่าวแค่ถามเฉยๆ” ตีหน้า innocent
“น่าน. . .แน มีไรป่าว”
“555+ ป่าว” (มีปัญหาเหรอเพ่-ยูมัย) จริงๆแล้วสงสัยว่า นานยนั่นมันรู้ได้ไงว่าพี่กลับมาตอนไหน
+++++++++++++++++++
“อือ. . . ”เสียง บิดขี้เกียจแต่เช้า วันอาทิตย์ แท้ๆ ต้องไปทำงาน บ่นอีกแระ คราวนี้ยังไม่ลุกเลย
“ยูมัยตื่นได้แล้ว เดี๋ยวไปทำงานไม่ใช่เหรอ” นานทีมีหน ที่พี่อิคิโนะจะมาปลุก
“อืม ตื่นแล้วนา” เฮ่อ ทำงานวันที่ 2 สู้ . . . สู้ๆๆตาย
(หน้าตาแน่วแน่ จะไปได้กี่น้ำกัน-ฮูก-_-)
ฉันอาบน้ำ แต่งตัว ทายา นวดตั้งานนานแนะ (ยังอุตส่าทานะเนี่ย-ยูมัย)
“มีไรกินบ้างอะ พี่อิคิโนะ”
“เหอะๆ ม่ายมี” พูดพลางยิ้ม
“อ่อย อดๆ อยากๆ เดี๋ยวเค้าหาว่าลดหุ่นหรอก”
“ดีสิ น้องพี่จะได้หุ่นดี”
“เชอะ อดตายมากกว่า พี่ไม่มีปัญญาเลี้ยง”
“ฮึ ก็หากินเองสิ บ่นอยู่ได้”
“ทำอยู่แล้ว คนอย่างยูมัย ไม่พึ่งใครง่ายๆหรอก”
“เออ เชื่อ ไปทำงานได้แล้ว”
“ไปก็ได้” ฉันดื่มนมเสร็จก็ออกไป ไม่ลืมหยิบกระเป๋า และรวบผม (เพิ่งรู้ว่าผมยาวเหรอ ยูมัย-ฮูก)(ฮ่าๆเชย-ยูมัย)
++++++++++++++++++++
ร้านเค้ก. . . . . .
“สวัสดีค่ะ เจ้ จุนเนะ”
“หวัดดีจ๊ะ” เจ้/จุนเนะ
“รีบเอาของไปเก็บแล้วมาช่วยเร็ว” เจ้
“ค่า” ฉันรีบเอาของไปเก็บหลังร้าน และเจอใครบางคน
. . . . . .เขาสูง ใช้ได้ กำลังถูพื้น หน้าตาคล้าย. . . ฉันทักเขาและรู้ว่าเขาคือ. . . . . . . คือ. . . . .
คือ คนทำความสะอาดคนหนึ่ง (หุหุหุ-ฮูก)
วันอาทิตย์เพื่อนมากินกันเยอะเหมือนกัน ยิ่งตอนบ่าย มากมายเลย
วารุโนะ มากับ พี่ซันโจ (เป็นอะไรกันหว่า-ยูมัย)
ฟาชินะ มากะ ริวโกโระ เพื่อนตั้งแต่สมัยเด็ก
นามิยะ มากับ เกนโสะ (อืม คู่นี้ด้วย-ยูมัย)
ที่สำคัญ ขาประจำ เอมิเระ กะ เจสึวาระ มาอีกแล้ว สงสัยต้องให้น้ำปลาแก้เลี่ยน ซะแว้ว
++++++++++++++++++++++
จน5 โมงครึ่ง เลิกงาน. . . .
“ยูมัยไปเปลี่ยน ป้ายหน้าร้านเป็น close ทีนะ” จุนเนะใช้ฉัน
“ค่าาา~~” ฉันเดินไปหน้าร้าน พลิกป้าย เย้ ปิดร้านแล้ว. . . ไปดื่มกาแฟซักถ้วยดีกว่า
ฉันเข้าร้าน ไปเอากระเป๋า บอกเจ้ แล้วมานั่งที่โต๊ะลูกค้า
“เอ่อ พี่ขา กาแฟแก้วค่ะ” ฉันแกล้งจีบปาก จีบคอ พูดเล่นกะพี่จุนเนะ
“จ้าส์ คุณลูกค้า หึหึ” จุนเนะหัวเราะ ไปทำกาแฟ ไป “แปลงโฉมเร็วจิงนะเรา”
“ฮิฮิ ก็เลิกงานแล้วนี่นา อยากมานั่งบ้างเหมือนกัน”
“จ้ะๆๆ ได้แล้ว เอานี่” จุนเนะเอากาแฟมาเสิร์ฟ
ฉันนั่งดื่มกาแฟ มองนอกหน้าต่าง
มีคนเข้ามาอีก มองป้ายไม่เห็นหรือไงเนี่ยว่า ปิดแล้ว (ตัวเองล่ะ ดื่มอยู่ได้-ฮูก)
“ขอโทษค่ะ ตอนนี้ร้านปิดแล้วค่ะ” จุนเนะบอกเค้า
แต่เค้าไม่มีท่าทางว่าจะออกไป
“กาแฟร้อนแก้ว” ยังสั่งอีกใครกันนะ
ไม่คิดเปล่าหันไปมอง. . . . . . .ไอ คิโฮะ
จุนเนะทำอะไรไม่ถูก เลยตามน้ำ ชงกาแฟให้เค้าไป
คิโฮะเดินมานั่งโต๊ะ ฉัน
อะไรกันไอแป-ลก
“ไปนั่งโต๊ะอื่น” ฉันขึ้น
“ไม่” คิโฮะตอบ
ลุกขึ้นยืน ทำฉันโล่งใจนึกว่าเปลี่ยนโต๊ะ แต่ . . . . . .
แต่มานเดินมานั่งข้างฉัน (พอดีมันเป็นเบาะยาว)
ฉันเขยิบห่าง ไปทางหน้าต่าง
เขาก้อเขยิบเข้ามา ทำหน้าไม่รู้เรื่อง
(อะไรกัน นายบ้าเอ้ย ชักรำคาญ-ยูมัย)
ฉันดื่มกาแฟไม่สนใจเขา มองนอกหน้าต่าง
พอฉันเสร็จแล้วจะกลับบ้าน นายนั่นดันนั่งเฉย
แกล้งไม่สนใจฉัน . . . . . . . . .ฮึ . . .
ฉันพยายามข้ามไปให้ได้ แต่ โอ๊ะ โอ
~~โครม~~
ฉันล้ม ไม่ล้มเฉยๆๆ พานายคิโฮะล้มไปด้วย โอ๊ย มึนไปหมด. . . . .รู้สึกตัว
เรามาอยู่บนหน้าอกเขาได้ไงเนี่ย
แล้วไอพวกชอบฉวยมันเอามือ มากอดอีก
ฮึ. . . . ปล่อยเดี๋ยวนี่นะ ไอคิโฮะ
ไม่อายจุนเนะบ้างหรือไง
ได้แค่คิดเท่านั้น เพราะรู้สึกว่า ข้อเท้ามันจะไปมากกว่าเดิม
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เจบบบบ
+++++++++++++++++++++++
นายคิโฮะ ไม่พามอร์เตอรไซค์มา เหมือนวันก่อน แล้วฉันจะกลับยังไง
“มา ขี่หลัง ” นายนั่นพูด พลางทำท่าทางให้ขี่หลัง
“นายเนี่ยนะ ถอยไปไกลๆ ขอเดินดีกว่า”
ฉันเดินกะเผลกไปนอกร้าน ไปได้ซักพัก
~~ควับ~~
“ว้ายๆ วางฉันลงเดี๋ยวนี้ ไอ….ไอ….”
“ไม่เดี๋ยวขาเธอก็เจ็บกว่าเดิม”
“ปล่อยๆๆๆๆ”
ฉันต่อต้านสุดขีด แต่เค้าแข็งแรงชามัด ไม่สะทกสะท้านเลย
เฮ้อ เดี๋ยวมานคงเหนื่อยเอง
****-----------------------------------********
ชั้น 3 แงมานมาถึงแฮะ
ทั้งที่ฉันก็ค้านมาตลอดทาง หรือว่า. . . . .
มานจีบพี่ชายเราหว่า (คิดไปได้ -ฮูก)
เค้าวางฉันที่หน้าห้อง บอกลาและ หอมแก้มฉัน
~~ผัวะ~~
ฉันตบหน้า แต่ได้ลมกลับมา
คิโฮะหันมายิ้ม แล้วเดินไป บ้าาาาาาาาาาาา ไอคนฉวยโอกาส
ฮึ ถ้าไม่ติดว่าเดินไม่ได้นะ ชิชิ เดินได้เมื่อไหร่ คอยดู
ไอโรคจิต!!!!!!!!
-------------------------------------
รวม 12+13 ค่า
ฉันมองหน้า แกมหาเรื่อง (เข้ามาทำไม-ยูมัย) เขาก็มองหน้าฉัน แล้วก็ผละออกไป
“มาทำไม” ฉันถาม
เงียบ. . . . . . . .
“เข้ามาได้ยังไงกัน รู้มั๊ยมันบุกรุกที่ส่วนตัว” ต่ออีกฉัน
เงียบ. . . . . . .. .
“นี่ ถ้าไม่มีอะไร ก็ออกไป นี่มันห้องฉัน”
“หายแล้ว?” กว่าจะผุดมาซักคำ
“อืม ไม่ก็ใกล้แล้ว” พูดจบ เขาลากฉันมานั่งเก้าอี้ ถกกระโปรงยาวของฉันขึ้น
“ว้าย จะทำอะไร ไอ… . . ” ไม่ว่าเฉย เสยหน้ามานกับขา
~~พลั่ก~~
นายนั่นเอนไปกับพื้น (คอหักป่าวหว่า-ยูมัย) (โหดร้ายยย-ฮูก)
“ทำอะไรของเธอ”
“นายนั่นแหละจะทำอะไร”
“แค่จะดูข้อเท้าเฉยๆ”
“แล้วทำไมต้องมาดึงกระโปรงฉันขึ้นขนาดนั้น”
“มองข้อเท้าไม่เห็นนิ”
“ก็ไม่ต้องดู นี่มันข้อเท้าฉัน นายเกี่ยวอะไรด้วยมิทราบ”
“มันอักเสบ”
“ช่างมันสิ”
“. . . . . ” นายนั่นลุกขึ้นยืน เงียบๆ
มือข้างหนึ่งวางบนโต๊ะ อีกข้างบนที่พิงเก้าอี้ที่ฉันนั่งอยู่ โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้. . . ใกล้…ส่วนฉันถอยห่าง . . . .
และ. . . . . .
~~พลั่ก~~
อีกรอบ ฉันชกเข้าท้อง สีหน้าโกรธ (นายจะทำอะไร -ยูมัย)
เขาเซไปด้านหลัง ท่าจะจุกซักพัก แล้วเดินเข้ามาอีก. . .
“ออกไป ไอคิโฮะ ไอโรคจิต”
“ใคร เฉิ่ม”
“เข้ามาห้องฉัน แล้วยังมาเรียกว่า เฉิ่ม อีก รีบๆออกไปเลย” ฉันว่า หน้าแดงเพราะโกรธ (เพราะโกรธจิงอะ-ฮูก)
เขาเข้ามาใกล้ฉันอีก ฉันกำหมัดแน่น ตั้งท่าชก
“อย่าลืมทายาล่ะ” คิโฮะพูดแล้วก็ออกไป
ฉันคลายหมัด อย่านึกนะว่าเป็นดาวโรงเรียน แล้วจะมาทำอะไรอะไรได้
ฝันไปเถอะ. . . . .>///< ไอโรคจิต ไอบ้า ไอ ไอ. . . ไอคิโฮะ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ชั่วโมงกว่าๆต่อมา
“ดี ยูมัย พี่กลับมาแล้ว” พี่อิคิโนะทัก แต่หน้าประตู
“มาแล้วหรอ ซื้อไรมากินบ้างอะ” (หาเรื่องกินทันทีนะ-ฮูก)
“เอานี่ข้าวผัด เออแต่นายนั่นมาทำอะไรที่คอนโดอะ”
“นั่นไหน”
“นาย. . .อะไรน้าส์ เอ่อ. . อ๋อ !! คิโฮะ”
“อ๋อ พี่คลิปวารุโนะ นะเหรอ”
“มั้ง มาทำอะไรแถวคอนโดเราอะ”
“ไม่รู้สิ จะรู้ได้ไงหว่า”
“นายนั่นไม่ได้อยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ”
“มาส่งนมมั้ง 555+” ฉันพูดติดตลกไปเลย
“เออ หึหึ”
“กินดีก่า หิวแระ” ฉันว่าพลางแกะ ห่อ หอม น่าอร่อยชามัด (ยั่วน้ามลายคนเขียนดี-ยูมัย)
“อ่าใช่ ปกติพี่อิคิโนะ เริ่มงานกี่โมง เสร็จกี่โมงอะ” ฉันถาม
“ก็วันไปโรงเรียน 5โมง-ทุ่ม นึง เสาร์ อาทิตย์ บ่าย3 -ทุ่ม”
“อ๋อ แล้วมีใครรู้เรื่องที่พี่ทำงานปะ”
“ป่าวนี่ แต่บางคนที่เจอพี่ที่ร้านก้อรู้”
“อือ. . . ” แววตาฉันแจ่มแจ้ง
“ทำไมอะ”
“ป่าวแค่ถามเฉยๆ” ตีหน้า innocent
“น่าน. . .แน มีไรป่าว”
“555+ ป่าว” (มีปัญหาเหรอเพ่-ยูมัย) จริงๆแล้วสงสัยว่า นานยนั่นมันรู้ได้ไงว่าพี่กลับมาตอนไหน
+++++++++++++++++++
“อือ. . . ”เสียง บิดขี้เกียจแต่เช้า วันอาทิตย์ แท้ๆ ต้องไปทำงาน บ่นอีกแระ คราวนี้ยังไม่ลุกเลย
“ยูมัยตื่นได้แล้ว เดี๋ยวไปทำงานไม่ใช่เหรอ” นานทีมีหน ที่พี่อิคิโนะจะมาปลุก
“อืม ตื่นแล้วนา” เฮ่อ ทำงานวันที่ 2 สู้ . . . สู้ๆๆตาย
(หน้าตาแน่วแน่ จะไปได้กี่น้ำกัน-ฮูก-_-)
ฉันอาบน้ำ แต่งตัว ทายา นวดตั้งานนานแนะ (ยังอุตส่าทานะเนี่ย-ยูมัย)
“มีไรกินบ้างอะ พี่อิคิโนะ”
“เหอะๆ ม่ายมี” พูดพลางยิ้ม
“อ่อย อดๆ อยากๆ เดี๋ยวเค้าหาว่าลดหุ่นหรอก”
“ดีสิ น้องพี่จะได้หุ่นดี”
“เชอะ อดตายมากกว่า พี่ไม่มีปัญญาเลี้ยง”
“ฮึ ก็หากินเองสิ บ่นอยู่ได้”
“ทำอยู่แล้ว คนอย่างยูมัย ไม่พึ่งใครง่ายๆหรอก”
“เออ เชื่อ ไปทำงานได้แล้ว”
“ไปก็ได้” ฉันดื่มนมเสร็จก็ออกไป ไม่ลืมหยิบกระเป๋า และรวบผม (เพิ่งรู้ว่าผมยาวเหรอ ยูมัย-ฮูก)(ฮ่าๆเชย-ยูมัย)
++++++++++++++++++++
ร้านเค้ก. . . . . .
“สวัสดีค่ะ เจ้ จุนเนะ”
“หวัดดีจ๊ะ” เจ้/จุนเนะ
“รีบเอาของไปเก็บแล้วมาช่วยเร็ว” เจ้
“ค่า” ฉันรีบเอาของไปเก็บหลังร้าน และเจอใครบางคน
. . . . . .เขาสูง ใช้ได้ กำลังถูพื้น หน้าตาคล้าย. . . ฉันทักเขาและรู้ว่าเขาคือ. . . . . . . คือ. . . . .
คือ คนทำความสะอาดคนหนึ่ง (หุหุหุ-ฮูก)
วันอาทิตย์เพื่อนมากินกันเยอะเหมือนกัน ยิ่งตอนบ่าย มากมายเลย
วารุโนะ มากับ พี่ซันโจ (เป็นอะไรกันหว่า-ยูมัย)
ฟาชินะ มากะ ริวโกโระ เพื่อนตั้งแต่สมัยเด็ก
นามิยะ มากับ เกนโสะ (อืม คู่นี้ด้วย-ยูมัย)
ที่สำคัญ ขาประจำ เอมิเระ กะ เจสึวาระ มาอีกแล้ว สงสัยต้องให้น้ำปลาแก้เลี่ยน ซะแว้ว
++++++++++++++++++++++
จน5 โมงครึ่ง เลิกงาน. . . .
“ยูมัยไปเปลี่ยน ป้ายหน้าร้านเป็น close ทีนะ” จุนเนะใช้ฉัน
“ค่าาา~~” ฉันเดินไปหน้าร้าน พลิกป้าย เย้ ปิดร้านแล้ว. . . ไปดื่มกาแฟซักถ้วยดีกว่า
ฉันเข้าร้าน ไปเอากระเป๋า บอกเจ้ แล้วมานั่งที่โต๊ะลูกค้า
“เอ่อ พี่ขา กาแฟแก้วค่ะ” ฉันแกล้งจีบปาก จีบคอ พูดเล่นกะพี่จุนเนะ
“จ้าส์ คุณลูกค้า หึหึ” จุนเนะหัวเราะ ไปทำกาแฟ ไป “แปลงโฉมเร็วจิงนะเรา”
“ฮิฮิ ก็เลิกงานแล้วนี่นา อยากมานั่งบ้างเหมือนกัน”
“จ้ะๆๆ ได้แล้ว เอานี่” จุนเนะเอากาแฟมาเสิร์ฟ
ฉันนั่งดื่มกาแฟ มองนอกหน้าต่าง
มีคนเข้ามาอีก มองป้ายไม่เห็นหรือไงเนี่ยว่า ปิดแล้ว (ตัวเองล่ะ ดื่มอยู่ได้-ฮูก)
“ขอโทษค่ะ ตอนนี้ร้านปิดแล้วค่ะ” จุนเนะบอกเค้า
แต่เค้าไม่มีท่าทางว่าจะออกไป
“กาแฟร้อนแก้ว” ยังสั่งอีกใครกันนะ
ไม่คิดเปล่าหันไปมอง. . . . . . .ไอ คิโฮะ
จุนเนะทำอะไรไม่ถูก เลยตามน้ำ ชงกาแฟให้เค้าไป
คิโฮะเดินมานั่งโต๊ะ ฉัน
อะไรกันไอแป-ลก
“ไปนั่งโต๊ะอื่น” ฉันขึ้น
“ไม่” คิโฮะตอบ
ลุกขึ้นยืน ทำฉันโล่งใจนึกว่าเปลี่ยนโต๊ะ แต่ . . . . . .
แต่มานเดินมานั่งข้างฉัน (พอดีมันเป็นเบาะยาว)
ฉันเขยิบห่าง ไปทางหน้าต่าง
เขาก้อเขยิบเข้ามา ทำหน้าไม่รู้เรื่อง
(อะไรกัน นายบ้าเอ้ย ชักรำคาญ-ยูมัย)
ฉันดื่มกาแฟไม่สนใจเขา มองนอกหน้าต่าง
พอฉันเสร็จแล้วจะกลับบ้าน นายนั่นดันนั่งเฉย
แกล้งไม่สนใจฉัน . . . . . . . . .ฮึ . . .
ฉันพยายามข้ามไปให้ได้ แต่ โอ๊ะ โอ
~~โครม~~
ฉันล้ม ไม่ล้มเฉยๆๆ พานายคิโฮะล้มไปด้วย โอ๊ย มึนไปหมด. . . . .รู้สึกตัว
เรามาอยู่บนหน้าอกเขาได้ไงเนี่ย
แล้วไอพวกชอบฉวยมันเอามือ มากอดอีก
ฮึ. . . . ปล่อยเดี๋ยวนี่นะ ไอคิโฮะ
ไม่อายจุนเนะบ้างหรือไง
ได้แค่คิดเท่านั้น เพราะรู้สึกว่า ข้อเท้ามันจะไปมากกว่าเดิม
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เจบบบบ
+++++++++++++++++++++++
นายคิโฮะ ไม่พามอร์เตอรไซค์มา เหมือนวันก่อน แล้วฉันจะกลับยังไง
“มา ขี่หลัง ” นายนั่นพูด พลางทำท่าทางให้ขี่หลัง
“นายเนี่ยนะ ถอยไปไกลๆ ขอเดินดีกว่า”
ฉันเดินกะเผลกไปนอกร้าน ไปได้ซักพัก
~~ควับ~~
“ว้ายๆ วางฉันลงเดี๋ยวนี้ ไอ….ไอ….”
“ไม่เดี๋ยวขาเธอก็เจ็บกว่าเดิม”
“ปล่อยๆๆๆๆ”
ฉันต่อต้านสุดขีด แต่เค้าแข็งแรงชามัด ไม่สะทกสะท้านเลย
เฮ้อ เดี๋ยวมานคงเหนื่อยเอง
****-----------------------------------********
ชั้น 3 แงมานมาถึงแฮะ
ทั้งที่ฉันก็ค้านมาตลอดทาง หรือว่า. . . . .
มานจีบพี่ชายเราหว่า (คิดไปได้ -ฮูก)
เค้าวางฉันที่หน้าห้อง บอกลาและ หอมแก้มฉัน
~~ผัวะ~~
ฉันตบหน้า แต่ได้ลมกลับมา
คิโฮะหันมายิ้ม แล้วเดินไป บ้าาาาาาาาาาาา ไอคนฉวยโอกาส
ฮึ ถ้าไม่ติดว่าเดินไม่ได้นะ ชิชิ เดินได้เมื่อไหร่ คอยดู
ไอโรคจิต!!!!!!!!
-------------------------------------
รวม 12+13 ค่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น