ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : >>คงไม่ใช่
ระหว่างทางเดินกลับบ้านของฉัน. . . .. . . . . .
เฮ้ย!! นี่มัน ห้าโมงครึ่งแล้วนี่ จะมีรถมั๊ยเนี่ย แงๆ ถ้าไม่มีทำไงดี
ว่าแล้วฉันก็รีบวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์ อย่างเร็ว และกังวลใจ
โอ๊ะ โอ!!!!
~~พลั่ก~~
ฉันล้มจนได้ เพราะสะดุดหินก้อนหนึ่ง หน้าคะมำลงกับพื้น ถ้าใครเห็นมีหวังได้อาย
อูย!เจ็บจมูกจัง ฉันลุกขึ้นนั่ง คลำจมูกที่ชาจนไม่รู้สึกแล้วตอนนี้ (ดั้ง ชั้นจะเหลือมั๊ยเนี่ย-ยูมัย)
แล้วก้อลุกขึ้นยืน ฉันยันขาข้างซ้ายขึ้น แล้วตามด้วยข้างขวา. . .
โอ๊ย!! อีกแล้ว สงสัยข้อเท้าขวาของฉันจะแพลง ฉันเซไปด้านหนึ่ง แล้วคว้าเสาป้ายรถเมล์ได้พอดี เกือบล้มไปอีก
ฉันพยายามเดินอีกครั้ง แต่มันเจ็บมาก ฉันจึงได้แต่ยืน เอาเสาเป็นที่พึ่งอยู่อย่างนั้น ขาขวาก้อยกขึ้นด้วยความเจ็บ อูย . . . .เจ็บๆๆๆ ว้อยย
ฉันรอตั้งนานด้วยความหวัง และแล้ว รถเมล์ก็ไม่มา ทำไงดีละเรา….(ฮือๆ-ยูมัย)
ฉันยืนคิดหาหนทาง โดยตัวยังพิงเสาอยู่
เฮ้อ จะทำไงดีๆ เดินก็ไม่ไหว รถก็ไม่มี แท็กซี่ ก็ไม่ผ่านด้วยแถวนี้ เอาล่ะเดินก็เดิน สิ จะกลัวทำไมยูมัยซะอย่าง
ฉันออกเดินด้วยขาข้างเดียว (เดินยังไงคงจะคิดออก -ฮูกแห่งราตรี) ฉันยึดกำแพงบ้าง รั้วบ้าง ไว้พยุงตัว
ซักพัก … … … … … … … … ..
เมื่อไหร่จะถึงบ้าน.. . . .แงๆ
แถวนั้นนานๆจะมีรถผ่าน . . . . .ก็ดีจะได้ไม่ค่อยมีใครเห็นเรา
~~เฟี้ยว~~
มอเตอร์ไซค์ คันหนึ่งผ่านไป แล้วเลี้ยวกลับมา จอดที่ข้างฟุตบาต ที่ฉันเขย่งเดินอยู่
ฉันรู้ตัว ก็พยายามเดินให้เป็นปกติที่สุด
แต่ มอเตอร์ไซค์คันนั้นยังคงตามมา
ฉันชักกลัว ใครกัน ใส่หมวกกันน็อคซะมืด ขนาดนั้น
แล้วเขาก็จอดรถ ถอดหมวกกันน็อคออก เดินเข้ามาหาฉัน
“ไปส่ง” คนนั้นพูด
“ไม่เป็นไร ฉันเดินเองได้” ฉันตอบยังพยายามเดินอยู่ ไม่นึกว่าจะน้ำใจงามขนาดนั้น
“ไปส่ง ขาเธอเจ็บ”
“ไหนขาใครเจ็บป่าวซักหน่อย” รู้ได้ไงนี่ เดินปกติที่สุดแล้วนะ
“เจ็บดูก็รู้แล้ว”
“ไม่เจ็บก้อไม่เจ็บสิ” ฉันเถียง ถ้าเป็นคนอื่นฉันคงไปกันเค้านานแล้ว แต่คนนี้ คิดนาน
“ดูนี่เดินให้ดูก้อได้” ฉันพูดแล้วเดินใช้ขาขวา เอามือออกจากรั้ว
“ดูนะ“
ฉันเดินไม่ถึงก้าว . . . .
.~~ฟุบ~
~ควับ~~ ฉันเซจะล้มทันที แต่คนนั้นช่วยจับฉันไม่ให้ล้มลงไปได้
เขาพยุงฉันขึ้น ~~~~~~
ฉันรู้สึกว่ามีน้ำใสๆออกมาจากตา อะไรกัน ฝนตกเหรอ
“เจ็บมากขนาดนั้นเลยหรือ” เค้าถาม
“อือ” ฉันพยักหน้ารับ ตอบไปตามความจริง เจ็บสิ
เขาพยุงฉันไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของเขา
“ฉันไปส่งเอง” คำพูดสั้น ก่อนจะจบลงด้วเสียงสตาร์ทมอร์เตอร์ไซแล้วขับออกไป
ฉันหลับตาปี๋ ไม่สนใจทาง ปาดน้ำตาทิ้ง แล้วกอดเอวเขาไว้แน่น ครั้งสุดท้ายที่ฉันร้องนะ เมื่อไรนะ?
ซักพักก็มาถึงคอนโด ฉัน (รู้ได้ไงหว่า-ยูมัย)
“ชั้นไหน”
“3 ” คำตอบที่สั้นทั้งคู่
เขายังคงพยุงฉันอยู่ น้ำตาแห้งไปแล้ว หวังว่ามันคงไม่ไหลอีก น่าอายชะมัด!!
หน้าห้อง…………………….ยังล็อคอยู่
พี่ยังไม่กลับมาอีกเหรอ นี่หกโมงครึ่งกว่าแล้ว ฉันไขกุญแจเข้าไป อ๋อไปทำงานนี่นา พึ่งนึกได้
เขาพาฉันไปนั่งที่เก้าอี้
ฉันก้มไปถอดรองเท้า ข้อเท้าฉันปวมเป่ง แดงแจ้ด ว่าทำไมเจ็บนักหนา
แล้วเขาก็มาดูข้อเท้าฉัน จับและบิด
ฉันร้องเสียงดัง “โอ้ย!! ทำอะไรของนาย”
“ยาอยู่ไหน”
“ชั้นตรงนู้น” ฉันตอบ แล้วจะตอบไปทำไมเนี่ย
เขาเดินไปหยิบ (อูย จาหายหรือเจ็บกว่าเดิมเนี่ยนาย-ยูมัย)
เขาทายาให้ฉันที่ข้อเท้า สงสัยเมื่อกี้คงจับให้มันเข้าที่
แล้วบอกลา. . . .
“ทายาอีก จะหายเร็วขึ้น ” เขาบอกแล้วเดินไปที่ประตูจะกลับออกไป
“เดี๋ยวนาย!!” ฉันเรียกแล้วนิ่งอยู่พักนึง จนเขาจะเดินออกไปอีก
“เดี๋ยว. . . . ขอบใจนะ นายคิโฮะ” พูดจบ ฉันก็ก้มลงมองข้อเท้าที่บวมเป่ง แก้ขัดหนะ
เสียงปิดประตูดังขึ้น……..
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทุ่มกว่าแล้ว ที่เสียงประตูดังอีกครั้ง
“ดียูมัย” พี่อิคิโนะกลับมาแล้ว
“อือ” ฉันทัก ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม แต่หากทำการบ้านไปด้วย
“เท้าไปโดนไรมา” ตาดีจังวันนี้พี่เรา
“ล้มอะดิ เจบบบบ นะเนี่ย”
“แล้วกลับมาได้ไงอ่า” เอาแล้วไงบอกว่าไงดี
“เดินมาอะจิ เลยได้แดงมากมายขนาดนี้” อย่างน้อยก็มีส่วนถูกบ้าง
“โถ น่าสงสาร แล้วยังไม่มีมื้อเย็นกินอีกตอนนี้”
“หา แล้วไม่ซื้อมาเล่า” ฮือ หิววววว
+++++++++++++++++++++++++++++++
เช้าตรู่ ฉันลุกลงจากเตียงไปอาบน้ำ ตื่นเช้าเป็นพอเศษวันนี้ เพราะนอนเร็วเมื่อคืน
โอย!! ลืมไปว่าเจ็บอยู่นี่นา นึกได้ก้อตอนที่ล้มไปกองกับพื้น
ชักจะไม่รอด ถึงไปโรงเรียนก็เป็นภาระเพื่อนอีกแน่เลย
“พี่อิคิโนะ………..” ฉันตะโกนเรียกจากในห้อง
“หือม์ มีอาไร” พี่อิคิโนะเปิดประตู มองเข้ามา
“ไม่ไปโรงเรียนล่ะวันนี้ ไม่รอด”
”จิงอะ” พี่ถามซ้ำ
“จิงดิ ไม่อย่างนั้น ไม่มานั่งบนพื้นหรอก”
“อือๆ ก้อได้ งั้นพี่ไปล่ะนะ”
“เดี๋ยว หยิบโทรศัพท์ให้หน่อยจิ โทรหาเพื่อน”
“เอาไป พี่ไปนะ”
______0///0_____________----on the phone
“โหลๆ โซมิปะ”
“อืม ยูมัยเหรอ” เสียงโซมิด้วยความงุนงง
“เออ วันนี้เราไม่ไปโรงเรียนนะ”
“อ้าวทำไมอะ ”
“ข้อเท้าแพลง เดินไม่รอด”
“เหรอ ไปโดนไรมา”
“ล้มหนะ ยังไงก็ฝากจดการบ้านอะไรด้วยนะ”
“ก็ได้ แล้วตอนเย็นจะไปหานะ”
“จ้าส์ บายจะ”
“บาย”
ตู้ดๆๆๆๆๆ…………………………วางสายไปแระ
==============
ต้องอยู่บ้านคนเดียวทั้งวันหรือเนี่ย เบื่อแย่เลย….เออใช่ ต้องโทรไปร้านเค้ก ลางานด้วย อะไรเนี่ยวันแรกก็ลาเลย …………เฮ้อ………………(~~) (~ “) (~~) (“ ~)
ดังนั้น ฉันเลยนอนทั้งวัน ทายาทุกชั่วโมง ให้มันหายเร็วๆๆ (ตามคำสั่ง)
เบื่อจัง….
==============
ที่โรงเรียน…….
“นี่ท่านหัวหน้า วารุโนะ วันนี้ ยูมัยไม่มาโรงเรียน” โซมิ บอกวารุโนะที่คุยกับ ซันโจอยู่
“อ้าว ทำไมอะ”
“รู้สึกว่า เท้าแพลงเดินไม่ไหว เย็นนี้ไปเยี่ยมกันป่าว”
“เออๆ ถามวาฮินิ ดูดิ ถ้าวาฮินิไป เราไปด้วย”
“อือ จะถามให้” โซมิว่า แล้วไปถามวาฮินิ
ตั้งแต่วาฮินิรู้เท่านั้นแหละ ทั้งห้องก็รู้ รวมทั้งคิโฮะที่เพิ่งเดินเข้ามา
(สงสัยยังเจ็บ ถึงไม่มา – คิโฮะ)
+++++++++++++++++++
ฉันตื่นขึ้นมา จากการผล็อยหลับไปคาสมุด สี่โมงเย็นแล้ว โรงเรียนเลิกแล้วนี่นา เดี๋ยวโซมิคงจะมา
“ไหนๆ ห้องไหนโซมิ”
“นี่แหละเปิดเลยๆ”
“แน่ใจ?”
เสียงโหวกเหวก ของกลุ่มเพื่อน ก็โซมิบอกมาคนเดียวนี่นา ไหงมาเยอะจัง
“หวัดดียูมัย อยู่มั๊ยอ่า” เสียงโซมิ
“อยู่นี่จ้าส์” ฉันตะโกน นั่งอยู่ที่โต๊ะในห้อง (กะเผลกๆมา ลำบากนะเนี่ย-ยูมัย)
เพื่อนๆเดินเข้ามา มีโซมิ แพนิยะ วารุโนะ วาฮินิ ไอคุรุเงะก้อมาแฮะ
ไม่เห็นมีอะไรมาเยี่ยมคนป่วยเลย งกจริงๆ
ฉันกะเพื่อนคุยกันซักพัก ข้อเท้าฉันไม่ค่อยแดงแล้ว พรุ่งนี้จะไปทำงานให้ได้
แล้วก้อกลับไป
+++++++++++++
15 นาทีต่อมา ประตูคอนโดเปิด พี่อิคิโนะกลับมาแล้วแน่เลย
“พี่อิคิโนะ มีไรกินบ้างอ่า” ฉันพูดเสียงดัง แล้วก้อต้องหน้าแตก เมื่อคนที่เดินเข้ามาไม่ใช่ พี่อิคิโนะ
แต่เป็น นายคิโฮะ พร้อมหมี่ผัดมาห่อนึง เออค่อยยังชัว
“เอานี่ เอามาฝาก หายเร็วๆๆล่ะ” คิโฮะพูดจบ ก็เดินออกไป
ฉันยังไม่ทันพูดอะไรเลย ได้แต่ตะโกนไป
“ขอบ…..”
~~ปับ~~
ประตูปิดเสียแล้ว แปลกคนจิง มามุขไหนเนี่ย นาย….
โอ้ เย้ วันเสาร์แล้วววว . . . . . . . . . . . . . . . .
ฉันตื่นแต่เช้า ไม่ลืมว่า ข้อเท้าฉันเป็นยังไง ฉันค่อยๆหย่อนเท้าลงพี้น ทิ้งน้ำหนักและ และ ไม่เจ็บเท่าไหรแล้วล่ะ
ฉันเดินไปอาบน้ำ อย่างรวดเร็ว แล้วมาหาอะไรกิน
ว่าแล้ว พี่อิคิโนะก็ทำแซนวิช ให้กิน ดี ไม่เหนื่อย อร่อยเหมือนกันแฮะ
“ข้อเท้าหายแล้วเหรอ” พี่อิคิโนะถาม
“หายแล้ว วันนี้จะไปทำงานแหละ แบร้. . . .”
“ไปตอนเช้าเลยอะ”
“อือ 10 โมง แล้วพี่อิคิโนะไปทำเวลาเท่าไรอะ”
“4 โมงเย็น เพราะงั้น ว่างทั้งวัน ฮูๆๆ”
“ฮึ ไม่สน เพราะ พี่ต้อง กวาดพื้น ถูพื้น ปัดฝุ่น และ ซักผ้า”
“เฮ้ยๆๆ ไหงงั้น”
“ก็พี่ว่างนี่นา อย่าลืมทำล่ะ ถ้ากลับมาไม่สะอาดล่ะก็” ฉันว่าแล้วทำหน้าดุ
“โธ่ มีงานเลยเรา จะไปแล้วอ่า”
“อือ ไปนะ” ฉันหยิบกระเป๋าแล้วออกไป แซนวิชยังคาปาก (กัวไม่ทันนี่นา-ยูมัย)
ฉันรีบออกไป เวลาตอนนี้ 9.45น. ไปถึงคง 10 โมงพอดี
+++++++++++++++
ร้านเค้ก . . . . . . .
“สวัสดีค่ะ” ฉันสวัสดี เจ้าของร้าน
“อ้าวมาพอดี สวัสดีจะ เอาของเข้าไปเก็บแล้วออกมาช่วยเลย”
“ค่า” ว่าแล้ว ฉันก็ไปหลังร้าน แล้วออกมา
“นี่ยูมัย นะจุนเนะ “ เจ้แนะนำเราสองคนให้รู้จักกัน “และยูมัยนี่ จุนเนะ”
“หวัดดีค่า พี่จุนเนะ” ฉันทักทาย
“ค่ะ หวัดดีคะ ยูมัย”
“เอาล่ะ งั้นก็เริ่มงานได้แล้วนะ จุนเนะ คอยสอนยูมัยเค้าด้วยล่ะ”
“ค่ะ” จุนเนะยิ้มออกมา แล้วเราก็เริ่มทำงาน
++++++++++++++++++++++
วันนั้นทั้งวัน . . . . . .
“สวัสดีคะ รับอะไรดีค่ะ”
“รอสักครู่ค่ะ”
“มาแล้วคะ”
“15 เยนคะ” อะไรทำนองนี้
คนเยอะเหมือนกันนะเนี่ย ขายดีจัง (สงสัยรู้ว่าคนสวยมาทำงาน-ยูมัย)
++++++++++++++++++++++
บ่าย สาม โมงโดยประมาณ ลูกค้าคนหนึ่งก็เดินเข้ามา
“อ้าว เอมิเระ หวัดดี” ฉันทัก
“หวัดดี ยูมัย ทำงานเหรอ” เอมิเระถาม
“อือ มาคนเดียวเหรอ”
“หุหุ ป่าว” ฉันมองหามากับครายหว่า
แล้วชายคนหนึ่งก็เดินเข้าร้านมา มาแบบเด็กแนวซะด้วย (แนวท่าจะบ้านะ-ยูมัย)
“เอมิเระ กินไรอะ อะอ้าว ยูมัยเอง ดี” คนนั้นทักฉัน
เจสึวาระนั่นเอง คบกะเอมิเระตั้งนานแล้ว เหมาะกันดีน้าส์
“กิน ช็อคฯ ซันเดย์”
“อือ เจสึวาระเอาเหมือนกันปะ”
“ไม่เอา ขอกาแฟเย็นแล้วกัน”
“ได้ๆ เดี๋ยวจัดให้ ไปนั่งก่อนน้าส์” ฉันบอก หันไปจัดแจงไอศกรีม
แปบนึง. . . . . ทั้งคู่ก็ได้กิน
“ใครอะ ยูมัย”พี่จุนเนะถาม ฉันเลยเล่าให้ฟัง มานเปนอย่างนั้น ๆๆๆ แล้วอย่างนี้ๆๆๆ อืม
“อ๋อ สรุปว่าเขากับเธอ เค้าคงต้องเป็นแฟนกัน”
“อือ ประมาณนั้น”
~~กรุ๊ง กริ๊งๆๆ~~
กระดิ่งหน้าร้านดัง เพราะประตูเปิด “สวัสดี ค่ะ” จุนเนะทักทายลูกค้าทีเพิ่งเข้ามา “หวัดดีค่า รับอะไรดีค่ะ” ฉันเอาบ้าง ทั้งที่เช็ดเคาท์เตอร์อยู่
“กาแฟร้อนที่นึง” คนนั้นส่งแล้วไปนั่ง จุนเนะชงกาแฟ
“จุนเนะ. . .จุนเนะมานี่หน่อยสิ” เสียงเจ้าของร้านเรียกจุนเนะเข้าไปในห้อง
“ฝากเสิร์ฟด้วยนะ ยูมัย”
“จ้าส์ ไปเถอะ”
ฉันเดินเอากาแฟไปเสิร์ฟ โต๊ะที่เพิ่งมานั่ง นึกว่าใครนายซันโจนี่เอง
“ดี ยูมัย” ซันโจทัก
“ดีพี่ซันโจ มาคนเดียวอะ”
“อืม ก้อพอดีหาน้องกระดาษ ไม่เจอเลยต้องมานั่งคนเดียว ว่าจะเลี้ยงซักหน่อย” ว่าพลางเยาะเย้ย
“สงสัยน้องกระดาษของพี่คงไม่อยากเจอพี่มากกกก. . .” ฉันโต้กลับ
“เอาเถอะๆ ไปๆๆ ทำงานไป” ไล่
“ฮ่าๆ”
++++++++++++++++++
พี่ซันโจไปแล้ว เอมิเระกะ เจสึวาระ ก้อไปแล้ว นี่ก็ 5 โมงแล้ว หมดเวลาทำงานแล้วนี่หว่า
ฉันไปลาเจ้าของร้าน และพี่จุนเนะที่จะอยู่ต่ออีกซักพัก
“บายคะพี่จุนเนะ”
“บายจ้า เดินดีๆล่ะ”
“ค่า. . .”
ฉันไปขึ้นรถ เมล์ (วันนี้มาทันดีจังเลย-ยูมัย) ได้นั่งอีกต่างหาก เพราะคนไม่มากวันนี้
ฉันฮัมเพลงไปด้วย ก็เบื่อๆอะนะ
. . . .ถึงคอนโดซักที ชั้น 3 และฉันก็เข้าห้องไป ไม่ได้ล็อค พี่อิคิโนะไปทำงานนี่นา แล้วไฟก็เปิดไว้
ใคร…อยู่
ฉันมองเลขที่หน้าห้อง ก็ห้องฉันนี่นา
ใคร. . . . (ชักกัวอยู่ลึกๆ-ยูมัย)
แล้วก็เข้าไป. . . . ทันใดนั้นเค้าคนนั้นก็……………………
----------------------------------
รวม 9+10+11 จ้าส์
จารีบปั่นน้าส์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น