ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : >>ได้งาน
วันนี้ฉันมาโรงเรียนปกติ สายอีกแว้ว -_- เพื่อนๆอยู่ในห้องกันหมดแล้ว บ้างก้อคุยกับพี่คลิบ บ้างก้อเล่นกันหนุกหนานๆ
เอ๊ะ!! ไอคิโฮะบ้านั่นมาคุยกันวารุโนะด้วย (ฮ่าๆๆ สงสัยคุยกับชั้นเมื่อวาน กลัวอิทธิพล-ยูมัย)
อ้าวแต่ไม่เห็นจะเผยอปากพูดกันเลยซักคำ นั่งเฉยอยู่ได้ไอคิโฮะ คุยสิๆๆ น่านๆมองนอกหน้าต่างอีก สนใจวารุโนะเค้าบ้างสิ!!
แล้วคิดดู ว่าวารุโนะเป็นยังไง ฮ่าๆๆๆ หน้าแดงเชียว. .. . .เป็นอะไรของเค้ากันแน่
แล้วนั่นใครนั่งที่ฉันเนี่ย….นายซันจาาาาาา
“ซันจา!!!” ฉันตะโกน แต่นายนั่นไม่หัน
“ซันจา!” อีกรอบ
“หืม” ซันโจสะดุ้ง เพิ่งจะรู้ตัวเหรอ
“อ้าวนี่ชื่อซันจาจิงๆอะ เห็นเรียกแล้วหันมา”
“ซันโจเฟ้ย!!”
“ลุกขึ้น นั่นมันเก้าอี้ช้าน”
“ก้อได้ๆ” ซันโจพูดพร้อมลุกขึ้น จริงๆแล้วซันโจกำลังคุยกับสึวาโกะ เพื่อนที่นั่งข้างฉันอยู่ แล้วก็คุยกันต่อ . . . . . .
ฉันเลยเตรียมสมุด หนังสือพลางๆ สังเกตพี่คลิบคนอื่นไปด้วย แล้วจะไปยุ่งเรื่องคนอื่นทำไมเนี่ย
แล้วก้อเข้าคาบเรียน พี่ๆเริ่ม ทยอย ออกไป รุ่นพี่ของโซมิน่ารักจัง สวยด้วยอะ
พี่คิโฮะมาเดินผ่านโต๊ะฉัน รีบๆไปเลย
~~แต็ก~~เสียงเหมือนปากกาหล่นแฮะ เฮ้ย!!ไหนๆๆ ของฟรีๆ ฉันมองหาปากการอบๆโต๊ะ นั่นไง เจอแล้วๆๆ ฉันก้มหยิบมันขึ้นมา ว้าว!!ของดีซะด้วยของใครหว่า หรือว่า.. เป็นของคิโฮะ ! แต่คิโฮะมันเดินไปแล้ว ไม่รู้ตัวซะด้วย ใช่แน่ๆ เอาไปเลยดีก่าเรา (ก๊ากๆๆ)
“นี่ ทำอะไรอะ ยูมัย” จู่ๆ โซมิก็เข้ามาถาม ฉันถึงกับสะดุ้ง
“อะป่าวนี่ๆ” สะดุ้ง ฉันพูดพร้อม เก็บปากกาของดีนั่นไว้(สเตนเลสซะด้วย-ยูมัย)
“งั้นก้อดีแล้ว อาจารย์มาแล้วนู่น”
ฉันนั่งเรียนอย่างเบื่อ อย่างเคย ขยันหน่อยซี ขี้เกียจอยู่นั้นแหละ
หลังพักเที่ยง มีเรียนวิชาดนตรีคาบเดียว แทนที่จะกลับคอนโด ฉันตัดสินใจรอเพื่อนที่ต้องซ้อมดนตรีต่อ เพื่อแสดงในวันเทศกาลดอกไม้ไฟ
“เฮ้อ! เบื่อจัง ไม่มีไรทำเลย” โซมิที่นั่งรออยู่ด้วย บ่นขึ้นมา
“บ่นเป็นด้วยเหรอ โซมิ ” ฉันถามกลับ นานๆโซมิจะบ่น
“เราก็บ่นเป็นนะ”
“อือ เชื่อ แต่ทำไรดีอะ”
“อืม……..บาส เล่นบาสกันมั๊ย”
“ที่ไหน แล้วลูกบาสล่ะ”
“ลานกีฬา ไปหาลูกเอาแถวๆนั้นก้อได้”
“งั้นไปกันเถอะ”
“ไป” ดังนั้น โซมิ กับฉันจึงเดินไปลานกีฬา ซาคิยะ ก็เดินตามไปด้วย (ซาคิยะ=หมูแว่น พูดมาก เอาแต่อ่านหนังสือทั้งวัน แต่ก็ฉลาดดีนะ)
+++++++++++++++++++
ลานกีฬา…
“โห มีคนเล่นด้วยอะ ตั้งหลายคน แล้วเราเล่นกัน 2 คนเอง”
“ไม่เป็นไรน่า ซาคิยะเล่นด้วยปะ” ฉันถามซาคิยะ ที่ยืนอ่านทั้งวัน ทั้งคืน
”ไม่อะ กำลังมัน เล่นไปเหอะ เราไปรอที่ม้านั่งนู้นนะ” ซาคิยะตอบ ตาไม่ละจากหนังสือ
“เออๆก้อได้ ไปกันโซมิ” ฉันพูดแล้ววิ่งไปเอาลูกบาส แล้วกลับมาที่แป้นตรงข้ามกับรุ่นพี่กลุ่มใหญ่ ที่เล่นอยู่
“โซมิมาเล่นกัน”
“อืม”
ฉันกับโซมิ เล่นแย่งกัน ผลัดกันโยน แต่ละคนที่โยนลงห่วง ดวงทั้งนั้นเลย
ฉันเล่นกันจนเหงื่อท่วม ช่วงหลังๆเนี่ย โซมิไปยืนซะไกล แต่ฉันยืนอยู่ข้างแป้น คอยโยนลูกให้โซมิ (จริงแล้ว เหนื่อยอะ-ยูมัย)
แล้วด้วยความเหนื่อยปนอยากเล่น ฉันโยนลูกบาสอย่างสุดแรง ให้มันไปถึงโซมิที่ยืนอยู่ไกล
แล้วมันก็แรงเกินไป มันข้ามหัวโซมิไป
~~~พลั่ก~~~
มันไปโดนหัวรุ่นพี่คนหนึ่ง พระเจ้าช่วยกล้วยทอด พระเจ้ายอร์ช หัวใครหว่า
พี่คนนั้นหันมา แววตา……..เฉยๆ ก้มไปหยิบลูกบอล (จินตนาการแบบสโลโมชั่น)พี่คิโฮะนี่หว่า
หึๆๆ โดน แล้วเรา >_<
~~~ปุ~~~
คิโฮะนั่นโยนบาสกลับมา เข้าท้องฉัน ฉันรับไว้ได้ อูย!จุก แต่ฉันยังทำหน้าตาย แล้วนายนั่นก็หันไปเล่นต่อ
โชคดีหรือร้ายเนี่ย ที่มานไม่เอาเรื่อง แต่เราต้องมาจุก
“ยูมัย เป็นไงบ้าง เจ็บมั้ย” โซมิวิ่งเข้ามาถาม
“เจ็บสิเนี่ย ไม่เล่นแล้ว โอย~เอาบาสไปเก็บหน่อยจิ”
“อือๆ ไปนั่งก่อนแล้วกัน”
“อืม” ฉันเดินกุมท้องที่ม้านั่งที่ซาคิยะอยู่
“ไปโดนไรมา” ซาคิยะถาม
“โดนบาสอัดเข้าท้อง”
“หึหึ ไปทำไรมา”
“ไปโยนบาสโดนหัวพี่เค้ามานะสิ โอย..” ฉันยังครางอยู่อย่างนั้น
ไม่นาน พอฉันเริ่มหายจุก เพื่อนๆที่ซ้อมดนตรีก็มาพอดี เราเลยกลับบ้าน
วันนี้ฉันไม่รอพี่แล้ว กลัวโดนเบี้ยวอีก ฉันลาเพื่อนแล้วขึ้นรถเมล์ไปเลย
-----------------------------------------------------------***--------------------------------
คอนโด…
“หืม? อิคิโนะยังไม่กลับมานี่นา”
“ยูมัย…ยูมัยกลับยังอะ” น่านพูดถึงก้อมา
“ทำไม พี่อิคิโนะ”
“มีข่าวดีมาบอก 555 พี่ชนะ”
“แล้วยูมัยไปแข่งอะไรกับพี่ เมื่อไรเนี่ย”
“ป่าวหรอก แต่พี่หางานได้แล้ว 55 ง่ายมากๆ”
“เออใช่ ลืมสนิทเลย แง ขี้โกง”
“พี่ทำงาน ที่ร้านอาหารแถวสี่แยกนั่นนะ”
“ตรงไหนหว่า ชื่อร้านไรอะ”
“เอ่อ STEAK HOUSE AND SALAD BAR”
”อ๋อ”
“ว่าแต่ ยูมัยยังไม่ได้งานใช่มะ หุหุหุ”
“โธ่ พรุ่งนี้จะหาให้ได้เลย คอยดู”
“จ้าส์ แล้วพี่จะคอยดู”
+++++++++++++++++++++++++++++
เช้าวันพฤหัส แสนสดใส จริงๆน้าส์ แดดอ่อนๆสาดแสงส่องเข้ามาทางหน้าตี่างที่ฉันเพิ่งเปิด ฉันกับพี่ตื่นเวลาไล่เลี่ยกัน แต่ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก่อน เลยรับหน้าที่มาทำโจ้กให้กิน
“ซู้ดๆ” เสียงอิคิโนะ กินโจ้ก (สมบัติผู้ดีไปไหนน่านนะ) “แหวะ ไม่หย่อยเลย”
“ไหนๆๆ ยูมัยว่าหร่อยแล้วนา” ฉันตกใจ รีบไปชิมโจ้ก “ก้ออร่อยนี่นา”
“ก้ออร่อยอะดิ ล้อเล่นต่างหาก”
“อ้าว ว่างมากสิเนี่ย งั้นเดี๋ยวล้างถ้วยให้ด้วย”
“แหง่ว” ฉันรีบกินแล้วไปจัดกระเป๋า
-------------------------------------------------------------
ฉันลงรถที่ป้ายหน้าโงเรียนก็เจอ ซาโยโตะ เพื่อนห้องเดียวกัน เลยเดินเข้าไปในโรงเรียนด้วยกัน
“ยูมัย หวัดดี เป็นไง หายยังอะ เมื่อวาน” ซาโยโตะถาม
“ดี หายแล้ว เออมีการบ้านอะไรบ้างอะ เมื่อวานนี้”
“ไม่มีนี่นา ถึงมีเราก็ไม่ทำซักอย่าง”
“ฮะฮะ” ฉันหัวเราะ แล้วสังเกตเห็น พี่ซันโจ
“มีกระดาษซักแผ่นป่าว”
“ทำอะไรอีกล่ะ มีๆนี่ เอาไป” ซาโยโตะ ส่งกระดาษให้
ฉันจึงรีบพับจรวดอย่างหยาบๆ เล็งที่ซันโจอย่างดี
~~ชิ่ว~~
มันไปแล้ว ๆๆ ไม่มีใครเห็น และ และ ..
~~แปะ~~
หัวใครอีกนั่น ตายละหว่า
ฉันทำเป็นเดินเฉยคุยกับซาโยโตะ ซึ่งก็ รู้ทันกัน ทำเป็นคุยไปด้วย
ซันโจอยู่นู่น นั่นใครอ่าาา
หัวอย่างนั้น มันคล้ายเมื่อวานแฮะ หรือ จะเป็นพี่คิโฮะ เราจะโดนไรอีกเนี่ย
แต่คิโฮะ ไม่ได้หันมา แต่เลี้ยวเข้าห้องไป เฮ้อ โล่งอก ฉันกับ ซาโยโตะเข้าห้องบ้าง
(อ้าว คิโฮะ มานมาห้องช้านนี่หว่า-ยูมัย)
มีแต่คนคุยกะพี่คลิบตัวเอง แต่ตา เหลือบๆมองพี่คิโฮะ ที่นั่งอยู่ ..อยู่ที่โต๊ะช้านนนน T_T
(ทำไงดี ใจดีสู้เสือไว้ๆ-ยูมัย)
“ลุกขึ้น” ฉันพูดสั่งคนที่ยังนั่งเฉยบนเก้าอี้ฉัน
“ลุกขึ้น” อีกครั้ง
“ลุก…” ไม่ทันจบ คิโฮะลุกแล้ว ยอมละสิท่า
คิโฮะยืนแล้วก้าวมาประชิดตัวฉัน ชิดเกินไปแล้ว(จะชิดทำไม รู้ก้อรู้ว่าฉันเตี้ย-ยูมัย)
ฉันไม่ได้เงยหน้ามอง ได้แต่ตีหน้าตายอย่างนั้น
“เฉิ่ม” คิโฮะพูด สั้นๆ ตามองไปไหนไม่รู้ (เจอทีไรก้อเฉิ่ม ฮึ-ยูมัย)
“ใคร” ฉันพูด โกรธแล้วนะเนี่ย
“เธอ”
นี่แหนะ!!
ฉันปล่อยหมัดเข้ากลางท้อง
แต่ ~~แปะ~~
คิโฮะใช้มือรับหมัดฉันได้ (หน็อยแนะ) แถมยังรัดข้อมือฉันซะแน่น
ฉันพยายามฝืนให้ปล่อย ปากเม้มแน่น
แล้วคิโฮะก้อปล่อย เดินออกไป เฉย!!
ฉันโกรธมาก นั่งลงที่เก้าอี้ ไม่พูดอะไร ก้มหน้ามองกระเป๋าบนตัก ปากยังคงเม้ม
ฉันสังเกตเห็นจรวดในช่องใต้โต๊ะ ไม่น่าเลยฉันทำไมเดี๋ยวนี้ทำอะไร พลาด ตลอดเลย
เพื่อนในห้อง หยุดคุยหลังจากเหตุการณ์นั้น แล้วบอกลากับรุ่นพี่ตัวเอง
ซันโจที่คุยอยู่กับวารุโนะ ก็หยุด
“อูย…ท่าจะไม่ดี พี่ไปก่อนนะ วารุโนะ” พูดพร้อมลุกขึ้น
“อืม ไปเถอะ”
++++++++++++++++++++
ตอนเย็น ฟาชินะ ชวนฉันไปกินไอติม นามิยะ กับ เอมิเระ ก้อไปด้วย แต่คนอื่นสิกลับบ้านซะก่อน
“ขอเค้กชิ้นนั้นอะค่ะ” ฟาชินะ พูดพร้อมชี้ไปที่เค้กน่ากินชิ้นหนึ่ง
“เอมิเระกินไรอะ” นามิยะถาม เอมิเระ
“สตรอเบอรี่ ซันเดย์ที่นึงคะ” เอมิเระสั่ง
“งั้นเราเอา บลูเบอร์รี่ เทอสเดย์” นามิยะสั่งบ้าง
“มีด้วยอะนามิยะ” เอมิเระสงสัย
“ป่าว ก้อวันนี้วันพฤหัสนี่นา ไม่รับมุขเลย เอมิเระเนี่ย”
“หุหุหุ”เอมิเระ
“ยูมัยสั่งดิ” ฟาชินะ
“อือ เอาช็อคโกแลต ซันเดย์ ที่นึงค่าา”
เสร็จแล้วพวกเราก้อไปนั่งที่โต๊ะ โม้กันพลางๆ ระหว่างรอของที่สั่งกันไป
“นั่นโต๊ะรุ่นพี่คลิบเรานี่หว่า” ฟาชินะ พูด บุ้ยใบ้ไปทางโต๊ะที่ไม่ใกล้ไม่ไกล
“จิงด้วย”นามิยะเสริม “นั่นพี่คลิบเรา ว้ายๆๆ”
“ไหนเล่า” เอมิเระ ชะเง้อหน้ามอง “อ๋อเห็นแล้ว”
แป๊บนึง ขนมต่างๆก้อมาเสิร์ฟ
“กินล่ะนะ” ฉันเอาก่อนเพื่อน อร่อยจัง ยิ่งตอนหิวๆเนี่ย “ช็อคโกแลต อร่อยที่สุดเลย!”
“บลูเบอร์รี่ อร่อยก่า” มีแย้งกะเค้าด้วย นามิยะ
ไอศกรีมเกือบหมดลูกแล้ว แต่เค้กของฟาชินะหมดไปตั้งนานแล้ว(ก็มันอร่อยมากๆๆเลยนี่-ฟาชินะ) ตอนที่มีพี่คนหนึ่งเดินเข้ามา ประกอบกับเพื่อนทั้งสามไปเข้าห้องน้ำ ทิ้งให้ฉันนั่งอยู่คนเดียวที่โต๊ะ
“เดี๋ยวมานะ ยูมัย” ฟาชินะ
พี่คนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน ไอคิโฮะ
คิโฮะเดินผ่านโต๊ะฉันแล้วไปคุยกับพี่ๆที่นั่งอีกโต๊ะ
มันไปคุยกัน สาม คำรึไงเนี่ยเดินกลับมาแระ
อ่อ เค้าเดินไปสั่งไอติม แล้วก้อเดินกลับมา ไปนั่งที่……..
ที่เอมิเระ เฮ้ย!!ผิดโต๊ะแล้ว
“ฟั่นเฟือนรึไง นี่โต๊ะฉัน” ฉันขึ้น
เฉย……………………………
“ลุกขึ้น อีกเดี๋ยวเพื่อนฉันก้อมา ลุก” ไม่ทันไร ไอติมก้อมาเสิร์ฟ ช็อกโกแลตซะด้วย
นายนั่นกินหน้าตาเฉย (หึ๋ย-ยูมัยชักทนไม่ได้)
ฉันทำเป็นไม่สนใจเค้า แล้ว ดื่มน้ำที่เหลือ
นายนั่นกินไป หน้าตาเฉย (มานเคยแสดงอารมมั๊ยเนี่ย-ยูมัย)
5 คำถ้านับไม่ผิด นายนั่นดูนาฬิกา แล้วดื่มน้ำ
“ไปละเฉิ่ม” คิโฮะพูดพอได้ยิน
ฉันหันขวับมาทันที
“ไอสูง!!” ไม่ทันจบ นายนั่นก้อเดินออกไป
+++++++++
เพื่อนฉันกลับมาแล้ว ด้วยความสงสัยไอติมมาจากไหนอีกถ้วย
“โห นี่หิวมากเหรอ ยูมัย ถึงสั่งมาอีกถ้วย” นามิยะ
ฉันไม่รู้ตอบไง เลยตอบไปว่า
“เออ แล้วก้ออิ่มกระทันหัน มันเลยเหลือ”
“งั้นเรากินต่อเอง” ฟาชินะ พูด เอื้อมมือไปหยิบแก้ว
“อย่า!!” ฉันห้ามเสียงดังหน่อย
“อ้าวไมอะ”
“เอ่อ มันไม่อร่อยอย่ากินเลย อีกอย่างเดี๋ยวสิวขึ้นนา”
“เออใช่” ฟาชินะปล่อยมือ ฉันละโล่งใจ
ได้ยินนะว่าพวกพี่ๆโต๊ะนู้น หัวเราะอยู่นะ หันมาทางนี้ด้วย
--------------------
ก่อนกลับก็จ่ายตังค์ ไอคิโฮะมันไม่จ่ายที ฮือๆๆ เงินช้าน T_T
ฉันสังเกตว่าเจ้ร้านเค้าต้องลงมาทำด้วย เพราะพนักงานที่ทำอยู่คนเดียวดูยุ่งมาก
แล้วฉันก้อ ปิ้ง!! ไอเดีย สมัครงานเลยดีก่า
ฉันแกล้งทำเป็นถามว่ารับพนักงานเพิ่มรึป่าว
“ เจ้คะ ยุ่งๆอย่างนี้ รับพนักงานอีกซักคนมั๊ยคะ ” คำถามของฉันทำให้พนักงานคนนั้นถึงกับยิ้มออกมา
“ แน่ใจเหรอหนู ” เจ้ถามย้ำ
“ ค่ะ พรุ่งนี้เลยก็ได้ค่ะ ”
“ งั้นก็ เริ่ม สี่โมงครึ่งพรุ่งนี้ ” คำพูดเชิงตอบตกลง
เพื่อนๆฉันแปลกใจเล็กน้อย ที่อยู่ๆฉันก็สมัครงาน ฉันบอกให้พวกเขากลับไปก่อน เพราะต้องคุยเรื่องค่าเวลาทำงานกับเจ้อีกนาน
สุดท้าย… .. . . . . . . เย้ในที่สุดก้ได้งานแล้ว หวุดหวิดไปวันนึง
__----------------------------__----------------------
ฮึ ไอคิโฮะ ฉันไม่ลืมเงินค่าไอติมของนายหรอก แล้วจะเอาคืน
********------------------
ตอนที่รีไรต์แล้ว จะมีเครื่องหมาย [d] >><< [/d] อยู่หน้าตอนนะคะ
ตอนนี้ รวม 5+6+7+8
เอ๊ะ!! ไอคิโฮะบ้านั่นมาคุยกันวารุโนะด้วย (ฮ่าๆๆ สงสัยคุยกับชั้นเมื่อวาน กลัวอิทธิพล-ยูมัย)
อ้าวแต่ไม่เห็นจะเผยอปากพูดกันเลยซักคำ นั่งเฉยอยู่ได้ไอคิโฮะ คุยสิๆๆ น่านๆมองนอกหน้าต่างอีก สนใจวารุโนะเค้าบ้างสิ!!
แล้วคิดดู ว่าวารุโนะเป็นยังไง ฮ่าๆๆๆ หน้าแดงเชียว. .. . .เป็นอะไรของเค้ากันแน่
แล้วนั่นใครนั่งที่ฉันเนี่ย….นายซันจาาาาาา
“ซันจา!!!” ฉันตะโกน แต่นายนั่นไม่หัน
“ซันจา!” อีกรอบ
“หืม” ซันโจสะดุ้ง เพิ่งจะรู้ตัวเหรอ
“อ้าวนี่ชื่อซันจาจิงๆอะ เห็นเรียกแล้วหันมา”
“ซันโจเฟ้ย!!”
“ลุกขึ้น นั่นมันเก้าอี้ช้าน”
“ก้อได้ๆ” ซันโจพูดพร้อมลุกขึ้น จริงๆแล้วซันโจกำลังคุยกับสึวาโกะ เพื่อนที่นั่งข้างฉันอยู่ แล้วก็คุยกันต่อ . . . . . .
ฉันเลยเตรียมสมุด หนังสือพลางๆ สังเกตพี่คลิบคนอื่นไปด้วย แล้วจะไปยุ่งเรื่องคนอื่นทำไมเนี่ย
แล้วก้อเข้าคาบเรียน พี่ๆเริ่ม ทยอย ออกไป รุ่นพี่ของโซมิน่ารักจัง สวยด้วยอะ
พี่คิโฮะมาเดินผ่านโต๊ะฉัน รีบๆไปเลย
~~แต็ก~~เสียงเหมือนปากกาหล่นแฮะ เฮ้ย!!ไหนๆๆ ของฟรีๆ ฉันมองหาปากการอบๆโต๊ะ นั่นไง เจอแล้วๆๆ ฉันก้มหยิบมันขึ้นมา ว้าว!!ของดีซะด้วยของใครหว่า หรือว่า.. เป็นของคิโฮะ ! แต่คิโฮะมันเดินไปแล้ว ไม่รู้ตัวซะด้วย ใช่แน่ๆ เอาไปเลยดีก่าเรา (ก๊ากๆๆ)
“นี่ ทำอะไรอะ ยูมัย” จู่ๆ โซมิก็เข้ามาถาม ฉันถึงกับสะดุ้ง
“อะป่าวนี่ๆ” สะดุ้ง ฉันพูดพร้อม เก็บปากกาของดีนั่นไว้(สเตนเลสซะด้วย-ยูมัย)
“งั้นก้อดีแล้ว อาจารย์มาแล้วนู่น”
ฉันนั่งเรียนอย่างเบื่อ อย่างเคย ขยันหน่อยซี ขี้เกียจอยู่นั้นแหละ
หลังพักเที่ยง มีเรียนวิชาดนตรีคาบเดียว แทนที่จะกลับคอนโด ฉันตัดสินใจรอเพื่อนที่ต้องซ้อมดนตรีต่อ เพื่อแสดงในวันเทศกาลดอกไม้ไฟ
“เฮ้อ! เบื่อจัง ไม่มีไรทำเลย” โซมิที่นั่งรออยู่ด้วย บ่นขึ้นมา
“บ่นเป็นด้วยเหรอ โซมิ ” ฉันถามกลับ นานๆโซมิจะบ่น
“เราก็บ่นเป็นนะ”
“อือ เชื่อ แต่ทำไรดีอะ”
“อืม……..บาส เล่นบาสกันมั๊ย”
“ที่ไหน แล้วลูกบาสล่ะ”
“ลานกีฬา ไปหาลูกเอาแถวๆนั้นก้อได้”
“งั้นไปกันเถอะ”
“ไป” ดังนั้น โซมิ กับฉันจึงเดินไปลานกีฬา ซาคิยะ ก็เดินตามไปด้วย (ซาคิยะ=หมูแว่น พูดมาก เอาแต่อ่านหนังสือทั้งวัน แต่ก็ฉลาดดีนะ)
+++++++++++++++++++
ลานกีฬา…
“โห มีคนเล่นด้วยอะ ตั้งหลายคน แล้วเราเล่นกัน 2 คนเอง”
“ไม่เป็นไรน่า ซาคิยะเล่นด้วยปะ” ฉันถามซาคิยะ ที่ยืนอ่านทั้งวัน ทั้งคืน
”ไม่อะ กำลังมัน เล่นไปเหอะ เราไปรอที่ม้านั่งนู้นนะ” ซาคิยะตอบ ตาไม่ละจากหนังสือ
“เออๆก้อได้ ไปกันโซมิ” ฉันพูดแล้ววิ่งไปเอาลูกบาส แล้วกลับมาที่แป้นตรงข้ามกับรุ่นพี่กลุ่มใหญ่ ที่เล่นอยู่
“โซมิมาเล่นกัน”
“อืม”
ฉันกับโซมิ เล่นแย่งกัน ผลัดกันโยน แต่ละคนที่โยนลงห่วง ดวงทั้งนั้นเลย
ฉันเล่นกันจนเหงื่อท่วม ช่วงหลังๆเนี่ย โซมิไปยืนซะไกล แต่ฉันยืนอยู่ข้างแป้น คอยโยนลูกให้โซมิ (จริงแล้ว เหนื่อยอะ-ยูมัย)
แล้วด้วยความเหนื่อยปนอยากเล่น ฉันโยนลูกบาสอย่างสุดแรง ให้มันไปถึงโซมิที่ยืนอยู่ไกล
แล้วมันก็แรงเกินไป มันข้ามหัวโซมิไป
~~~พลั่ก~~~
มันไปโดนหัวรุ่นพี่คนหนึ่ง พระเจ้าช่วยกล้วยทอด พระเจ้ายอร์ช หัวใครหว่า
พี่คนนั้นหันมา แววตา……..เฉยๆ ก้มไปหยิบลูกบอล (จินตนาการแบบสโลโมชั่น)พี่คิโฮะนี่หว่า
หึๆๆ โดน แล้วเรา >_<
~~~ปุ~~~
คิโฮะนั่นโยนบาสกลับมา เข้าท้องฉัน ฉันรับไว้ได้ อูย!จุก แต่ฉันยังทำหน้าตาย แล้วนายนั่นก็หันไปเล่นต่อ
โชคดีหรือร้ายเนี่ย ที่มานไม่เอาเรื่อง แต่เราต้องมาจุก
“ยูมัย เป็นไงบ้าง เจ็บมั้ย” โซมิวิ่งเข้ามาถาม
“เจ็บสิเนี่ย ไม่เล่นแล้ว โอย~เอาบาสไปเก็บหน่อยจิ”
“อือๆ ไปนั่งก่อนแล้วกัน”
“อืม” ฉันเดินกุมท้องที่ม้านั่งที่ซาคิยะอยู่
“ไปโดนไรมา” ซาคิยะถาม
“โดนบาสอัดเข้าท้อง”
“หึหึ ไปทำไรมา”
“ไปโยนบาสโดนหัวพี่เค้ามานะสิ โอย..” ฉันยังครางอยู่อย่างนั้น
ไม่นาน พอฉันเริ่มหายจุก เพื่อนๆที่ซ้อมดนตรีก็มาพอดี เราเลยกลับบ้าน
วันนี้ฉันไม่รอพี่แล้ว กลัวโดนเบี้ยวอีก ฉันลาเพื่อนแล้วขึ้นรถเมล์ไปเลย
-----------------------------------------------------------***--------------------------------
คอนโด…
“หืม? อิคิโนะยังไม่กลับมานี่นา”
“ยูมัย…ยูมัยกลับยังอะ” น่านพูดถึงก้อมา
“ทำไม พี่อิคิโนะ”
“มีข่าวดีมาบอก 555 พี่ชนะ”
“แล้วยูมัยไปแข่งอะไรกับพี่ เมื่อไรเนี่ย”
“ป่าวหรอก แต่พี่หางานได้แล้ว 55 ง่ายมากๆ”
“เออใช่ ลืมสนิทเลย แง ขี้โกง”
“พี่ทำงาน ที่ร้านอาหารแถวสี่แยกนั่นนะ”
“ตรงไหนหว่า ชื่อร้านไรอะ”
“เอ่อ STEAK HOUSE AND SALAD BAR”
”อ๋อ”
“ว่าแต่ ยูมัยยังไม่ได้งานใช่มะ หุหุหุ”
“โธ่ พรุ่งนี้จะหาให้ได้เลย คอยดู”
“จ้าส์ แล้วพี่จะคอยดู”
+++++++++++++++++++++++++++++
เช้าวันพฤหัส แสนสดใส จริงๆน้าส์ แดดอ่อนๆสาดแสงส่องเข้ามาทางหน้าตี่างที่ฉันเพิ่งเปิด ฉันกับพี่ตื่นเวลาไล่เลี่ยกัน แต่ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก่อน เลยรับหน้าที่มาทำโจ้กให้กิน
“ซู้ดๆ” เสียงอิคิโนะ กินโจ้ก (สมบัติผู้ดีไปไหนน่านนะ) “แหวะ ไม่หย่อยเลย”
“ไหนๆๆ ยูมัยว่าหร่อยแล้วนา” ฉันตกใจ รีบไปชิมโจ้ก “ก้ออร่อยนี่นา”
“ก้ออร่อยอะดิ ล้อเล่นต่างหาก”
“อ้าว ว่างมากสิเนี่ย งั้นเดี๋ยวล้างถ้วยให้ด้วย”
“แหง่ว” ฉันรีบกินแล้วไปจัดกระเป๋า
-------------------------------------------------------------
ฉันลงรถที่ป้ายหน้าโงเรียนก็เจอ ซาโยโตะ เพื่อนห้องเดียวกัน เลยเดินเข้าไปในโรงเรียนด้วยกัน
“ยูมัย หวัดดี เป็นไง หายยังอะ เมื่อวาน” ซาโยโตะถาม
“ดี หายแล้ว เออมีการบ้านอะไรบ้างอะ เมื่อวานนี้”
“ไม่มีนี่นา ถึงมีเราก็ไม่ทำซักอย่าง”
“ฮะฮะ” ฉันหัวเราะ แล้วสังเกตเห็น พี่ซันโจ
“มีกระดาษซักแผ่นป่าว”
“ทำอะไรอีกล่ะ มีๆนี่ เอาไป” ซาโยโตะ ส่งกระดาษให้
ฉันจึงรีบพับจรวดอย่างหยาบๆ เล็งที่ซันโจอย่างดี
~~ชิ่ว~~
มันไปแล้ว ๆๆ ไม่มีใครเห็น และ และ ..
~~แปะ~~
หัวใครอีกนั่น ตายละหว่า
ฉันทำเป็นเดินเฉยคุยกับซาโยโตะ ซึ่งก็ รู้ทันกัน ทำเป็นคุยไปด้วย
ซันโจอยู่นู่น นั่นใครอ่าาา
หัวอย่างนั้น มันคล้ายเมื่อวานแฮะ หรือ จะเป็นพี่คิโฮะ เราจะโดนไรอีกเนี่ย
แต่คิโฮะ ไม่ได้หันมา แต่เลี้ยวเข้าห้องไป เฮ้อ โล่งอก ฉันกับ ซาโยโตะเข้าห้องบ้าง
(อ้าว คิโฮะ มานมาห้องช้านนี่หว่า-ยูมัย)
มีแต่คนคุยกะพี่คลิบตัวเอง แต่ตา เหลือบๆมองพี่คิโฮะ ที่นั่งอยู่ ..อยู่ที่โต๊ะช้านนนน T_T
(ทำไงดี ใจดีสู้เสือไว้ๆ-ยูมัย)
“ลุกขึ้น” ฉันพูดสั่งคนที่ยังนั่งเฉยบนเก้าอี้ฉัน
“ลุกขึ้น” อีกครั้ง
“ลุก…” ไม่ทันจบ คิโฮะลุกแล้ว ยอมละสิท่า
คิโฮะยืนแล้วก้าวมาประชิดตัวฉัน ชิดเกินไปแล้ว(จะชิดทำไม รู้ก้อรู้ว่าฉันเตี้ย-ยูมัย)
ฉันไม่ได้เงยหน้ามอง ได้แต่ตีหน้าตายอย่างนั้น
“เฉิ่ม” คิโฮะพูด สั้นๆ ตามองไปไหนไม่รู้ (เจอทีไรก้อเฉิ่ม ฮึ-ยูมัย)
“ใคร” ฉันพูด โกรธแล้วนะเนี่ย
“เธอ”
นี่แหนะ!!
ฉันปล่อยหมัดเข้ากลางท้อง
แต่ ~~แปะ~~
คิโฮะใช้มือรับหมัดฉันได้ (หน็อยแนะ) แถมยังรัดข้อมือฉันซะแน่น
ฉันพยายามฝืนให้ปล่อย ปากเม้มแน่น
แล้วคิโฮะก้อปล่อย เดินออกไป เฉย!!
ฉันโกรธมาก นั่งลงที่เก้าอี้ ไม่พูดอะไร ก้มหน้ามองกระเป๋าบนตัก ปากยังคงเม้ม
ฉันสังเกตเห็นจรวดในช่องใต้โต๊ะ ไม่น่าเลยฉันทำไมเดี๋ยวนี้ทำอะไร พลาด ตลอดเลย
เพื่อนในห้อง หยุดคุยหลังจากเหตุการณ์นั้น แล้วบอกลากับรุ่นพี่ตัวเอง
ซันโจที่คุยอยู่กับวารุโนะ ก็หยุด
“อูย…ท่าจะไม่ดี พี่ไปก่อนนะ วารุโนะ” พูดพร้อมลุกขึ้น
“อืม ไปเถอะ”
++++++++++++++++++++
ตอนเย็น ฟาชินะ ชวนฉันไปกินไอติม นามิยะ กับ เอมิเระ ก้อไปด้วย แต่คนอื่นสิกลับบ้านซะก่อน
“ขอเค้กชิ้นนั้นอะค่ะ” ฟาชินะ พูดพร้อมชี้ไปที่เค้กน่ากินชิ้นหนึ่ง
“เอมิเระกินไรอะ” นามิยะถาม เอมิเระ
“สตรอเบอรี่ ซันเดย์ที่นึงคะ” เอมิเระสั่ง
“งั้นเราเอา บลูเบอร์รี่ เทอสเดย์” นามิยะสั่งบ้าง
“มีด้วยอะนามิยะ” เอมิเระสงสัย
“ป่าว ก้อวันนี้วันพฤหัสนี่นา ไม่รับมุขเลย เอมิเระเนี่ย”
“หุหุหุ”เอมิเระ
“ยูมัยสั่งดิ” ฟาชินะ
“อือ เอาช็อคโกแลต ซันเดย์ ที่นึงค่าา”
เสร็จแล้วพวกเราก้อไปนั่งที่โต๊ะ โม้กันพลางๆ ระหว่างรอของที่สั่งกันไป
“นั่นโต๊ะรุ่นพี่คลิบเรานี่หว่า” ฟาชินะ พูด บุ้ยใบ้ไปทางโต๊ะที่ไม่ใกล้ไม่ไกล
“จิงด้วย”นามิยะเสริม “นั่นพี่คลิบเรา ว้ายๆๆ”
“ไหนเล่า” เอมิเระ ชะเง้อหน้ามอง “อ๋อเห็นแล้ว”
แป๊บนึง ขนมต่างๆก้อมาเสิร์ฟ
“กินล่ะนะ” ฉันเอาก่อนเพื่อน อร่อยจัง ยิ่งตอนหิวๆเนี่ย “ช็อคโกแลต อร่อยที่สุดเลย!”
“บลูเบอร์รี่ อร่อยก่า” มีแย้งกะเค้าด้วย นามิยะ
ไอศกรีมเกือบหมดลูกแล้ว แต่เค้กของฟาชินะหมดไปตั้งนานแล้ว(ก็มันอร่อยมากๆๆเลยนี่-ฟาชินะ) ตอนที่มีพี่คนหนึ่งเดินเข้ามา ประกอบกับเพื่อนทั้งสามไปเข้าห้องน้ำ ทิ้งให้ฉันนั่งอยู่คนเดียวที่โต๊ะ
“เดี๋ยวมานะ ยูมัย” ฟาชินะ
พี่คนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน ไอคิโฮะ
คิโฮะเดินผ่านโต๊ะฉันแล้วไปคุยกับพี่ๆที่นั่งอีกโต๊ะ
มันไปคุยกัน สาม คำรึไงเนี่ยเดินกลับมาแระ
อ่อ เค้าเดินไปสั่งไอติม แล้วก้อเดินกลับมา ไปนั่งที่……..
ที่เอมิเระ เฮ้ย!!ผิดโต๊ะแล้ว
“ฟั่นเฟือนรึไง นี่โต๊ะฉัน” ฉันขึ้น
เฉย……………………………
“ลุกขึ้น อีกเดี๋ยวเพื่อนฉันก้อมา ลุก” ไม่ทันไร ไอติมก้อมาเสิร์ฟ ช็อกโกแลตซะด้วย
นายนั่นกินหน้าตาเฉย (หึ๋ย-ยูมัยชักทนไม่ได้)
ฉันทำเป็นไม่สนใจเค้า แล้ว ดื่มน้ำที่เหลือ
นายนั่นกินไป หน้าตาเฉย (มานเคยแสดงอารมมั๊ยเนี่ย-ยูมัย)
5 คำถ้านับไม่ผิด นายนั่นดูนาฬิกา แล้วดื่มน้ำ
“ไปละเฉิ่ม” คิโฮะพูดพอได้ยิน
ฉันหันขวับมาทันที
“ไอสูง!!” ไม่ทันจบ นายนั่นก้อเดินออกไป
+++++++++
เพื่อนฉันกลับมาแล้ว ด้วยความสงสัยไอติมมาจากไหนอีกถ้วย
“โห นี่หิวมากเหรอ ยูมัย ถึงสั่งมาอีกถ้วย” นามิยะ
ฉันไม่รู้ตอบไง เลยตอบไปว่า
“เออ แล้วก้ออิ่มกระทันหัน มันเลยเหลือ”
“งั้นเรากินต่อเอง” ฟาชินะ พูด เอื้อมมือไปหยิบแก้ว
“อย่า!!” ฉันห้ามเสียงดังหน่อย
“อ้าวไมอะ”
“เอ่อ มันไม่อร่อยอย่ากินเลย อีกอย่างเดี๋ยวสิวขึ้นนา”
“เออใช่” ฟาชินะปล่อยมือ ฉันละโล่งใจ
ได้ยินนะว่าพวกพี่ๆโต๊ะนู้น หัวเราะอยู่นะ หันมาทางนี้ด้วย
--------------------
ก่อนกลับก็จ่ายตังค์ ไอคิโฮะมันไม่จ่ายที ฮือๆๆ เงินช้าน T_T
ฉันสังเกตว่าเจ้ร้านเค้าต้องลงมาทำด้วย เพราะพนักงานที่ทำอยู่คนเดียวดูยุ่งมาก
แล้วฉันก้อ ปิ้ง!! ไอเดีย สมัครงานเลยดีก่า
ฉันแกล้งทำเป็นถามว่ารับพนักงานเพิ่มรึป่าว
“ เจ้คะ ยุ่งๆอย่างนี้ รับพนักงานอีกซักคนมั๊ยคะ ” คำถามของฉันทำให้พนักงานคนนั้นถึงกับยิ้มออกมา
“ แน่ใจเหรอหนู ” เจ้ถามย้ำ
“ ค่ะ พรุ่งนี้เลยก็ได้ค่ะ ”
“ งั้นก็ เริ่ม สี่โมงครึ่งพรุ่งนี้ ” คำพูดเชิงตอบตกลง
เพื่อนๆฉันแปลกใจเล็กน้อย ที่อยู่ๆฉันก็สมัครงาน ฉันบอกให้พวกเขากลับไปก่อน เพราะต้องคุยเรื่องค่าเวลาทำงานกับเจ้อีกนาน
สุดท้าย… .. . . . . . . เย้ในที่สุดก้ได้งานแล้ว หวุดหวิดไปวันนึง
__----------------------------__----------------------
ฮึ ไอคิโฮะ ฉันไม่ลืมเงินค่าไอติมของนายหรอก แล้วจะเอาคืน
********------------------
ตอนที่รีไรต์แล้ว จะมีเครื่องหมาย [d] >><< [/d] อยู่หน้าตอนนะคะ
ตอนนี้ รวม 5+6+7+8
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น