ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : >>มันยังไม่เริ่มต้น
“เฮ้ยมีการบ้านจิงอะ โซมิ” ฉันถามเพื่อนสนิทด้วยความตกใจ ก้อต้องตกใจดิ ส่งคาบหน้าแล้วนี่นา อีกอย่าง เมื่อคืนดันบ้านั่งดูละครอยู่ได้ นึกว่าไม่มีไรทำ นอนดึกอีกต่างหาก แย่จัง
“จริงอะดิ ยูมัย ไม่ทำทีอะ”
“ช่ายสิ ถ้าไม่ว่ากัน ขอลอกหน่อยน้าส์ๆๆ”
“อืม…ก้อได้ เร็วๆล่ะ กลัวถูกจับ”
“เย้ เอามาๆ ” บทง้อ ตีหน้าแมวเศร้าได้ผล โซมิ ใจดีที่สุดเรย อืมใช่ลืมบอกไป จริงๆแล้วชื่อโซมิสิโอะ ต่างหาก แต่เพื่อนเห็นว่ามันยาวไป เลยเรียกสั้นๆว่า ‘โซมิ’ แทน
~~แอ๊ดๆ~~เสียประตูห้อเรียนเปิด เสียงชวนเสียวจริงๆ ฉันรีบเอาสมุดโซมิเก็บใต้โต๊ะ แล้วหันไปมอง เฮ้อ !-- o-- นึกว่าใคร รุ่นพี่ตึกเดียวกันนี่เอง สงสัยเอาข่าวมาบอกอีกสิ มาได้ทุกวันเลยจิงๆ ตกใจหมด โธ่! ฉันลงมือลอกต่อ
“เอ้าๆนี่ฟังหน่อยทุกคน” ห้องเริ่มเงียบ
“เอาเฮ้ยฟังหน่อยสิโว้ย” ห้องเงียบกริบ (ทำได้ไง) อย่ามองหน้าคนพูดล่ะ เดี๋ยวฝันร้ายคืนนี้อะ
“เอางี้ ฟัง ทางร.ร. สึเอโตะของเรา มีกิจกรรมใหม่มาให้รุ่นพี่ –น้อง ได้รู้จักกัน แต่ละคน เนี่ย จะถูกส่งชื่อไปจับฉลาก กับคู่กะรุ่นพี่ เรียกว่า รุ่นพี่คลิบ กะ น้องกระดาษ แล้วก้อ…bla bla…”
ฟังอยู่แค่นั้น ก้อ เวลามีค่า ลอกการบ้านดีก่า พอฉันเสร็จไปชาตินึง พี่ยังพล่ามต่ออีก อาจารย์มาแล้ว ไม่รู้รึไงเนี่ย ไม่เกรงใจเลย
ชั่วโมงคณิตแสนน่าเบื่อผ่านไปอย่างเชื่องช้า ไม่ใช่ฉันไม่ชอบคณิตซักหน่อย แต่อาจารย์สอนน่านอนมากๆๆ เล่นก้อแล้ว คุยก้อแล้ว ยังไม่จบแฮะ เซ็งเลย (ม่ายควรเอาตัวอย่าง-ฮูก)
มื้อเที่ยงฉันกะโซมิ แยกกันไปซื้อคนละอย่าง ฉันซื้อน้ำ โซมิ ซื้อข้าว
“กินไรอะวันนี้ยูมัย”
“โซมิกินไรอะ”
“เย็นตาโฟ”
“อีกแล้ว หน้าจาเป็นเส้น “ ฉันว่า เว่อร์หน่ยอๆ “เอาเย็นตาโฟก้อด้าย” ตอบอย่างเต็มใจมากๆ กินมา 3 วันแล้วเย็นตาโฟเนี่ย
อ้าว!! แล้วโซมิ เอาน้ำอะไรเนี่ย ส้มมั้ง
“น้ำส้ม 2 คะ” ฉันสั่งแล้วรับมา ไม่ใช่ได้ทันทีนะเนี่ย รอคิวเกือบ 15 นาที ฉันจะเหือดแห้ง เป็นงี้ทุกวันเลย ฉันกลับหันหลังจะไปหาโซมิ ก็เกือบชนรุ่นพี่คนหนึ่ง น้ำส้มเลยหกเลอะเสื่อพี่เค้าไปพอสมควร (ฮือแก้วชั้นนะนั่นหนะ สมน้ำหน้ายืนขวางทาง)
“อุ๊ย โทดที ไม่เห็น” ฉันรีบพูดไป แล้วเดินออกมา ไม่อยากมองหน้าด้วยซ้ำ คนอะไรสูงชะมัดยาก ถ้ามองก็ต้องแหงนหน้าสิ เสียเซ้วหมด (self)
ฉันหาโซมิจนเจอ แล้วนั่งกินกันสองคน โต๊ะข้างหลังฉันคุยกันเสียงดังจิงๆ (ชักรำคาญ) แล้วเสียงก้อลอยมาเข้าหู
“เฮ้ยคิโฮะ เสื้อไปโดนไรมา เหลืองอ๋อย”
“น้ำส้ม ยัยเฉิ่มทำหก”
“เฉิ่มไหนหว่า”
“ไม่รุ หน้าเฉิ่ม ก็เรียก เฉิ่ม”
“นายเรียกใครเฉิ่มทีไร หน้าตาดีทุกที ตาถั่วป่าวนาย”
“~-_-~”
เอ้าว่าชั้นกันเข้าไป เดี๋ยวเจอดีแน่ ฉันลุกขึ้นยืนเลื่อนเก้าอี้เสียงดัง ตั้งใจเดินไปหาโต๊ะนั้น แต่
“เฮ้ยอิ่มแล้วไปเหอะ”
“เออ ไป” พูดม่ายทันจบพวกเค้าก็ลุกไปกันหมดแล้ว
เกือบเสียหน้าเลยเรา จะเข้าไปแล้วเชียว(ฝากไว้แล้วกัน-ฮูก)
+++++++++++++++++++++++++
ฉันกลับไปเรียนคาบบ่าย แทบหลับในห้อง (อย่างที่หลายคนเป็นประจำ)โซมิไม่น่าขยันเลย ฉันเลยต้องพยายามเปิดตาให้กว้างที่สุด และไม่เอนหน้า เอนหลัง เห็นคนอื่นไม่มีทีท่าง่วงเลย
ฮึ่ม เอาไงดี ง่วงอะ ง่วงๆๆๆๆ เข้าใจมั๊ย
อ่อย . . . ต้องลืมตาอีกนานแค่ไหนเนี่ย.ย.ยย
เลิกเรียน(ซักที) พี่ฉันมารอหน้าโรงเรียน ก็ไม่รู้จะรอทำไม กลับรถเมล์ เหมือนกัน ไปคนละคันกันยังได้
“นี่พี่อิคิโนะ กลับบ้านเถอะ” ฉันเข้าไปทักพี่ ทำเอาเพื่อนๆพี่แตกวง (ฮะฮะ สงสัยรู้ว่าใครใหญ่-ยูมัย)
“เออ!เดี๋ยวดิ คุยอยู่รอหน่อย” พี่พูด ทำหน้ามุ่ยไม่สนใจฉัน อ้าว ทำงี้ได้ไงอะ น้องหน้าแตกหมด ฮึเชอะ
“ไปรอป้ายรถเมล์แล้วกัน เร็วละ” ฉันท้วงอีกที แล้วเดินไปโดยมีเสียงโห่ฮิ้ว ของฝูงเพื่อนพี่ ฉันกำหมัดทำหน้าหาเรื่อง แล้วหันไป …..เงียบ….. ค่อยยังชั่ว ไปดีก่า แล้วอย่าคิดมาเล่นกะยูมัยอิก
รถเมล์คนแน่นมากจริงๆ โดนยืนอีกแล้ว เมื่อยนะเนี่ย ผู้ชายทั้งหลายคะ ไม่คิดจะเป็นสุภาพบุรุษเลยหรือไง นั่ง ก้นติดเก้าอี้เชียว เฮ้ยนั่น พี่ ฟูจินิมะ นี่นา ฉันคิดแล้วเข้าไปยืนข้างๆ เผื่อคนนี้จะสุภาพบุรุษกว่าคนอื่น…………
เวลาผ่านไปนานพอสมควร . . ...ในที่สุด และแล้ว ฉันก็ยืนถึงบ้านเลย โธ่! ผู้ชายดีๆ หายากจริงๆ ดูนั่นยังนั่งหน้าตาเฉย น่าซัดซักเปรี้ยง นี่ดีนะที่พี่มาด้วยไม่งั้น ไม่รอดแล้ว
บ้านฉันจะเรียกว่าบ้านก็ไม่เต็มปาก คอนโดมากกว่า แต่แบ่งเป็นห้องๆ สำหรับฉันและพี่ ส่วนพ่อกะแม่ นานๆจะมาสักครั้ง มาตรวจความสะอาดมั้ง เห็นมาทีไรโดนดุเรื่องนี้ทุกทีเรย ฉันเลยเหนื่อยต้องทำความสะอาด (ก็เล่นทำอยู่คนเดียว T_T-ยูมัย) อย่างอื่นไม่กลัวแม่ดุหรอก (จริงอะ-ฮูก)
“เฮ้อ หิวๆๆๆ มีอะไรกินบ้างเนี่ย พี่อิคิโนะ ทำให้กินหน่อยสิ” บ่น
“ไม่มีอะ จะกินไรเดี๋ยวซื้อให้ก็ได้ วันนี้พี่การบ้านเยอะ” อีกแลวมุกเดิม การบ้าน แหม ทีตอนมาใหม่สัญญากะแม่ว่าจาทำกินกันเองได้ มาตอนนี้ชักขี้เกียจซะแล้ว
“พิซซ่า ก็ได้ เอาหน้าปูอืด ไข่ตุ๋นสับปะรดเยอะๆ” (มีด้วยเหรอ-ฮูก)
“เดี๋ยวโทรให้”
สักพัก เราก็มานั่งกินพิซซ่าหน้าแปลกๆนี้กัน หน้าทีวี สบายไปอีกแบบ
“เออใช่ พี่อิคิโนะ แม่บอกว่าให้ไปหางานทำซะ เดือนต่อไป แม่จะส่งเงินมาครึ่งนึง อีกครึ่งให้หากันเอง เอาไงดีอะ” เสียงเครียดมากมาย เรื่อง งานๆเงินๆเนี่ย
“หางานดิ ง่ายจะตาย” พี่แนะนำ โห เป็นประโยชน์มาก ขอบคุณหลาย
“ง่ายก็หาเองแล้วกัน แล้วอย่ามาทำร้านเดียวกะยูมัยล่ะ” เสร็จแล้วฉันลุกขึ้นไปอาบน้ำ ให้พี่เก็บกล่องไปทิ้งเอง ฮิๆ
ฉันอาบน้ำ ทำการบ้าน ฟังเพลง (ยังมีกะจิตกะใจจะฟังน้าส์-ฮูก) เข้านอน ว้าย!! อะไรเนี่ย 5 ทุ่มแล้ว พรุ่งนี้จะเป็นไงเนี่ย นอนๆๆๆๆ
++++++++++++++++++++
วันต่อมา. . .
“อ้ากก สายจนได้ ” เจ็ดโมงครึ่งแล้ว ฉันยังอยู่ที่คอนโด พี่ก็ออกไปแล้วด้วย อิคิโนะน้า จิงๆเลย
ฮึ พอคราวนี้แล้วไม่รอกันบ้าง เอาตัวรอดคนเดียวนี่หว่า เดี๋ยวก้อเรียกอึคิโนะซะหรอก ไปแล้วๆ ไม่กินแล้ว ข้าวเช้า.*_*
วันนี้รายชื่อพี่คลิบ กะ น้องกระดาษ จะเอามาประกาศกัน ในห้อง
ได้ข่าวว่าห้องเรา ได้ตรงกะ ห้องรุ่นพี่ นักกิจกรรม ทำทุกอย่างเลย …
ตั้งแต่ . . . . . .
เล่นกีฬา .. . . . . . บาส. . . .บอล. . . . เทนนิส. . . ว่ายน้ำ
ดนตรี . . . กลอง. . .เบส. ..กีต้าร์. . .นักร้องก็ด้วย
ตลอดจน…. หนีเรียน (อย่างหลังนี่ ไม่แน่ใจ -ยูมัย)
ใครๆ ก็อยากรู้ว่า พี่ คิโฮะ ประธานทีมบาส และ มือเบสของวง จะเป็นพี่คลิบของใคร แต่ฉันว่าชื่อนี้มันคุ้นๆยังไงไม่รุเนอะ
“ดีใจด้วยนะ วารุโนะ ได้คู่กับพี่คิโฮะ ด้วย” แพนิยะ เข้าไปทักก่อนเพื่อน ทั้งที่เจ้าตัวยังยุ่งอยู่กะกระเป๋าเอย หนังสือเอย
“อะ อาไรอะ ทำไมงง ” วารุโนะ หัวหน้าห้องเราเอง (ตอนแรกก้อให้เจ้าแม่ยูมัยหรอก แต่ดัน โยนไปให้วารุโนะ เมื่อไรไม่รุ ขี้เกียจเป็นเหตุ หรือว่า เปิดโอกาสเนี่ย)
“ก้อวารุโนะอะได้พี่คลิบ เป็นพี่ คิโฮะ ” นัทชึกะตอบแทน
“เฮ้ยทำไมต้องเปนช้าน….!! เห็นว่านิสัยไม่ค่อยดี ม่ายอาวๆๆ” วารุโนะแย้ง พูดซะดัง
“เอาน่า รับๆไปเหอะ ไหนๆ ก้อไหนๆแล้ว ” แพนิยะ ปลอบ
“เฮ้อ เปลี่ยนได้มั๊ยเนี่ย อยากเปลี่ยนชามัด”
“ไม่รู้สิ ได้มั้ง ไม่ได้มั้ง” นัทชึกะ พูดมีประโยชน์มาก 0๑0
“แงๆๆๆ” วารุโนะเศร้า
ขณะนั้นเอง พวกรุ่นพี่คลิบกลุ่มหนึ่งก้อเดินเข้ามา ตั้งใจมาดูหน้ารุ่นน้องแน่เลย เออ แล้วเราคู่ใครหว่า ไปดูหน่อยจิ
“โซมิ พี่คลิบใครอะ” ฉันถาม
“พี่ซาคุรานะ ผู้หญิงอะ” โซมิตอบ
“ดีจัง ชั้นสิ ใครไม่รู้ ชื่อ ซันโจอะไรซักอย่างผู้ชายแน่เลยอ่า ฮือ ”
“ไม่เป็นไรน่า ทำใจดีๆไว้”
“อือ” คำปลอบใจที่ส่งมาให้ฉัน แต่ยังไงก็หนักใจอยู่ดี
“ไหนๆคนไหน น้องกระดาษเราเนี่ย มาดูหน้าหน่อย” หลังจากที่ฉันกลับมานั่งที่แล้ว พี่คนหนึ่งพูดเสียงดัง แต่ไม่มีใครตอบ
(แล้วใครจะไปรู้จักแก เนี่ย หน้าตาก้องั้นๆ พี่ชั้นยังหล่อกว่าอีก-ยูมัย +_+ )
“ชื่อ อะไรน้าส์ ชินมัย เหรอ เอ้ยไม่ใช่ ยูมัย”
หา พี่คนนี้เนี่ยนะ พี่คลิบชั้น ตายๆๆ ฉันอยากจะมุดหน้าหนี แต่ไม่ทันแล้ว เพื่อนผู้แสนดี ชี้นิ้วมาที่ฉันกันหมด
“อ้าวอยู่นั่นเอง หวัดดี นี่ น้อง ไอ อิคิโนะ นี่หว่า”
“อืม แล้วไง มีปันหาเหรอ” ทำหน้ากวนตีนมาก
“ป่าว ก้อแค่ว่า มันฝากมาดูแล”
“ไม่ต้องก้อด้าย ไม่เต็มใจรับ ซักเท่าไรหรอก ซันจา”
“เฮ้ยใครซันจาชั้น ซันโจ ต่างหาก เฉิ่ม”
“ฮึใครเฉิ่ม ซันจาาาาา”
แล้วก้อเถียงกันซักพัก พี่คนอื่นๆ ก้อคุยกะน้องกระดาษของตน แต่แปลก วารุโนะไม่เห็นมีใครมาคุยด้วยเลย แล้วคิโฮะเนี่ยใครน้าส์นึกไม่ออกจริงๆ
++++++++++++++++++++++
วันนั้นเกือบทั้งวัน ฉันและเพื่อนเดินไปไหนก็ทีพี่คลิบเข้ามาทัก ทั้งพี่คลิบฉัน ผู้น่ารำคาญ และพี่คลิบของคนอื่นๆ ฉันเลยทักทายไปด้วย จะได้รู้จักกันเท่านั้นเองน่า~~
แต่วารุโนะสิ จะสงสาร หรือ กลุ้มแทนดีเนี่ย ก็เล่นมีความสุข พูดมากซะอย่างนั้น ทั้งที่ยังไม่เจอพี่คลิบซักแว้บเดียว (เอ..หรือว่าไม่มาโรงเรียนน้าส์)ทำเอาคนอื่นเครียด(ส์)ไปตามๆกัน รู้น่า ว่าคนอื่นอยากเจอพี่คิโฮะจะตาย ยกเว้นติ้งต๊องหัวหน้าคนเดียวแหละ (ฉันอีกคนที่ไม่อยากเจอ บอกแล้วว่าชื่อมันคุ้นๆ ขัดใจ –ยูมัย)
“พี่คิโฮะเนี่ยเท่ห์มากมายเลย วารุโนะเนี่ยโชคดีจัง” อันอาเระ พูดกับนารานะขณะกลับบ้าน
“อืมใช่ๆๆ สมาร์ทสุดๆเลย” นารานะเออออ
“แต่ทำไมวารุโนะไม่ชอบเนี่ย ชักงง”
“เฮ้อหรือว่า………หรือว่า”
“ว่าอะไร นารานะ” อันอาเระหน้าตาอยากรู้อยากเห็นมาก
“ป่าวนี่ นึกไม่ออก”
“แง่ว~~~” แล้วจะบอกทำไมเนี่ยยัยนารานะ
“อะโทดที ก็ไม่มีอะไรคุยนีนา สร้างสีสันๆ นะ อย่าโกรธน้าส์” (เอาแล้วมาง้อเค้ากลับ เอ้อ เพื่อนช้าน…-ยูมัย)
----------------------------*****----------------------------*****--------------------------*****-------------
“บ๊าย บายทุกคน” ฉันลาเพื่อน ขณะที่พวกเขาเดินไปขึ้นรถอีกสาย ฉันต้องรอพี่เหรอเนี่ยวันนี้ ทีพี่ยังไม่รอฉันเลยตอนเช้าหนะ เฮ้อ แย่จิงๆ
“บาย ยูมัย พรุ่งนี้เจอกัน” เพื่อนฉัน นำโดน ฟาชินะ นามิยะ เอมิเระ โซมิ แพชินะ วาฮินิ และอีกมาก มาย (พบกันที่อิมแพค เฮ้ย! มั่วแล้ว-ฮูก)
จากนั้นฉันก็ยืนรออยู่คนเดียว ใต้ต้นไม้ใหญ่………………
10 นาทีผ่านไป…อึคิโนะ ยังไม่มาอีก ฮึ~~~~~ไม่รอแล้วนะ จะ 5 โมงเย็นแล้วเนี่ย คิดแล้วก็เตะหินเล่นๆ อย่างคนอยู่เฉยๆไม่เป็น ไม่มีใครอีกต่างหาก (หึ๋ยน่ากัว-ฮูก)
ซักแป๊บก้อได้ยินเสียงคนคุยมาแต่ไกล ผู้ชายเดินมากลุ่มนึง รุ่นพี่นี่นา เล่นบอลมาแน่เลย
“เฮ้ยๆๆ ระวังหน่อยดิ ทีนส์คนนะเฟ้ย”
“เออโทดที พอดีเมากล้วยทอด ไม่รุ ใครซื้อมา”
“อย่าพาลสิ เชื่อเลย กล้วยทอดก็เมาได้ ไอคิโฮะ!”
หืมม์ นั่นพี่คิโฮะเหรอ อ๋อ ไอตานั่นที่เรียกฉันว่า เฉิ่มเองหรอ อืม..มาโรงเรียนนี่นา แต่ทำไมไม่ไปเจอน้องกระดาษหว่า . . . . .
อย่างนี้ต้องเข้าไปถามหน่อยแล้ว.>_O ไม่ต้องกลัวยูมัย ที่เดินมารู้จักเจ้าแม่คนนี้ ทุกคน ยกเว้นไอคิโฮะขี้เก็กนั่น
“นี่ คิโฮะ ใช่รึป่าว” ฉันถาม หน้าหาเรื่องชัดๆ แต่คิโฮะนี่สิ เฉย! มองฉันอย่างไม่ใส่ใจ ขณะที่คนอื่นๆ ไม่หลบอยู่ข้างหลัง ก็ทำเป็นไปซื้อขนม
“ใช่ไม่ใช่ ก้อช่าง แต่ขอให้รู้ว่า เป็นพี่คลิบที่แย่มาก” ฉันพูด ชี้นิ้วไปที่อก เผื่อจะขู่ได้
“เรื่องอะไรของเธอ” ดูมันตอบสิ
“เรื่องเพื่อน เรื่องหัวหน้าห้อง ผู้แสนดีของฉันนะสิ” คิโฮะยังคงไม่สน หมุนลูกบาสเล่น กับนิ้ว ทายซินิ้วไหน ฮึ ก็นิ้วกลางนะสิ สุภาพบุรุษเอ้ย (ประชด-ยูมัย) (ตกลงเค้าเล่นบาส ไม่ใช่บอลแฮะ-ยูมัย)
“ก็เทอ ดันไม่ไปเจอวารุโนะเค้า ซักแว้บนึง ใช้ได้ที่ไหน” ฉันยังพูดต่อ
“ไม่สน..” คิโฮะตอบ เดินผ่านฉันไป
“เดี๋ยวสิพูดไม่จบ หนีหน้าตาเฉยเลยนะ” ฮึๆๆๆ คิโฮะ จำไว้ จะเอาไปเมาท์ซะให้เข็ดว่านิสัย แย้แย่ แค่ไหน (ฮึ้ยๆๆ~~~-ยูมัย)
อีก 10 นาทีผ่านไป ไม่คอยแล้วนะพี่ชาย~~ฉันกลับบ้าน หน้าหงุดหงิดอย่างกะอะไรดี
+++++++++++++
คอนโด…
“อ้าวกลับมาแล้ว ช้าจัง” พี่อิคิโนะทัก (ก้อใครเล่า ไม่บอกซักคำว่ากลับก่อน-ยูมัย) แล้วยังมาเล่นผมฉันอีก ฮึ เสียเวลาทำการบ้านหมด
“ พี่นั่นแหละ ไม่อยากบอกเอง ” ฉันว่าเข้าให้ “ ยืนรออยู่นะรู้ป่าว ”
“ อ้าวเหรอ ” ตามมาด้วยเสียงหัวเราะที่ออกจะดัง
น่าถีบจริงๆ พี่ฉัน
---------------------------------------
รีไรต์ใหม่ค่า. . . แต่เนื้อหายังคงเดิมอาจมีแต่งเติมบ้างนิดหน่อยค่ะ
พอดีไม่อยากให้ตอนมันมีเยอะไป
ช่วงนี้จะทยอยรวมตอนเข้ากันนะคะ
ส่วนตอนนี้ คือ ตอน 1+2+3+4 ค่า
บะบาย!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น