ฟ่านรั่วเจี๋ย อัปลักษณ์ตำหนักเย็น (ฉบับรูปเล่ม)

ฟ่านรั่วเจี๋ย รู้ดีว่าบ้านเมืองกำลังอยู่ในภาวะคับขัน แผ่นดินถูกรุกรานโดยอีกฝ่ายมีแม่ทัพใหญ่ เขาเป็นถึงชินอ๋องแห่งแคว้นต้าหลาง มู่ชิงซาน และถูกขนานนามว่า ‘อ๋องปีศาจหรือหมาป่าแห่งรัตติกาล’คนผู้นี้กระหายสงคราม เป็นบุรุษที่ผีเห็นยังหวั่น

     ทว่าโชคชะตากลับพลิกผัน เมื่ออ๋องปีศาจต้องตกอยู่ในกำมือหญิงอัปลักษณ์ เขากลายเป็น ‘เจ้าเป็ดน้อย’ ความคิดอ่านเหมือนเด็กที่ยังไม่รู้ความ และเรียกฟ่านรั่วเจี๋ยว่า ‘มารดา’ภายใต้เหตุการณ์แสนประหลาดนี้ นางจะเลือกชำระแค้นด้วยการสังหารศัตรู หรือกักขังเขาไว้ให้เป็นบุตรชายกำมะลอ

     แต่รู้ตัวอีกที...ฟ่านรั่วเจี๋ยก็แจ้งใจว่า ความอัปลักษณ์ที่ติดตัวมาแต่กำเนิดของนาง คือสิ่งที่อ๋องปีศาจปรารถนาอยากครอบครอง!

        “เจี๋ยเจี๋ย...เจ้าจะให้กำเนิด ลูกเป็ดกับลูกหมู หรือเจ้าหมาป่าซุกซน ตัวอวบอ้วนๆ ให้บุรุษแซ่มู่ได้หรือไม่”

        เขารู้ว่านางได้ยิน ใจอยากให้ฟ่านรั่วเจี๋ยตอบรับ ทว่านางยังเอาแต่หลับตา เม้มปากแน่น หัวคิ้วก็ขมวดแน่น กระนั้นสองแก้มก็แต้มสีแดงระเรื่อ ความงามของนางมิอาจล่มเมืองเช่นพี่สาว ทว่ากลับพึงใจบุรุษเช่นเขายิ่งนัก ด้วยเปี่ยมเสน่ห์ งดงามจากภายใน

        มู่ชิงซานไม่อาจปฏิเสธได้ว่า เมื่อแรกพบหน้าเขาออกจะรู้สึกตะขิดตะขวงใจ ทว่าวันเวลาผ่านไปเขาเชื่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างสตรีนางนี้กับเขา ย่อมต้องเรียกว่า 'รัก' ... ทว่าเขาเริ่มกลัว ความรู้สึกเช่นนี้ อาจเป็นเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่กำลังตบมือข้างเดียว

      มู่ชิงซานปล่อยให้ความคิดว้าวุ่นอยู่เช่นนั้น ยามนี้ทั้งเขาและนางต่างอยู่ในอ่างไม้ที่มีน้ำอุ่น เขาลูบไล้เนื้อตัวนางเพื่อชำระล้างคราบสวาท หาใช่การปลุกเร้าให้ฟ่านรั่วเจี๋ยเกิดกำหนัด

        “ข้าเลี้ยงไม่ไหวหรอก แค่เป็ดน้อยตัวเดียว ข้าก็เหนื่อยแสนเหนื่อยแล้ว” นางเย้าเขา ก่อนเปิดเปลือกตาสวยขึ้น ยามนั้นหัวใจชายหนุ่มพองโต

        “เจี๋ยเจี๋ย...นี่เจ้ายังคิดว่าข้าเป็นเป็ดน้อยของตนอีกรึ แสดงว่าหลายยก ที่ข้าขึ้นคร่อมเจ้านั้น ยังสั่งสอนให้หลาบจำไม่พอใช่หรือไม่” มู่ชิงซานแกล้งคำรามข่มขวัญ แต่ฟ่านรั่วเจี๋ยกลับหัวเราะคิกคัก นางขำขันแทนที่จะหวาดหวั่นต่ออ๋องปีศาจ! 

      “อย่ารังแก ข้าให้มากเกินท่านอ๋อง สตรีผู้นี้ มิใช่เนื้อหมูให้ท่านเขี้ยวเล่น โปรดระวังข้าจะเอาคืนท่านบ้าง”

ฝากผลงานด้วยนะครับ