เจ้าชายไม่ได้ขี่ม้าขาวและมาจากดาวศุกร์

ลำดับตอนที่ #5 : รักเธอไม่มีหมด ( รักไม่หมดใจ )

บทที่ 5 รักเธอไม่มีหมด ( รักไม่หมดใจ )

                ช่วงเวลาที่ผมเดินไปหัวใจก็เริงร่า จนอมยิ้มอย่างมีความสุขให้กับตัวเองไม่ได้  บางอย่างที่กำลังจะเริ่มต้นเป็น ความว่ารัก โลกนี้ช่างงดงามและมีความหมาย     คนๆหนึ่งบนโลกนี้  มีรักกับใครสักคนที่ใจคิดว่าใช่และถูกตอบแทนด้วยความรักอย่างนั้นเช่นกัน  

                คืนนี้ ที่ดาวเต็มฟ้าและพระจันทร์ช่างงดงามนัก ที่สำคัญคือมีคนที่ใจบอกว่าใช่ อยู่ข้างกัน

                "พี่เคยแอบรักใครไหมครับ" ผมมองหน้าเขา เข้าใกล้มากกว่าเดิม ............ดูเหมือนไอ้บ้ากามขึ้นเรื่อยๆ             แถมพลังในตัวตอนนี้ก็มีมากเหลือหลาย ถ้าผู้คนน้อยกว่านี้สักนิด จะขออุ้มเขาสักที

                " แอบรัก ........... นะไม่ใช่แอบลัก"

                "นั้นคนละเรื่องเลยนะครับ    ไอ้แอบลัก อืม.....ลักหลับ ก็พอมีบ้าง"ผมพูดหวังผล

                " ว่าแล้วเชียว คนตัวดำนี่หูดำกันทุกคนหรือเปล่า"

                "ฮ่าๆๆๆๆๆฮ่า      จะว่าผมเป็นปิ่นโตเหรอ"

                "เปล่าพี่จะบอกว่า ..........หม้อต่างหาก"

                ผมทำหน้างอเล็กน้อยและเร่งฝีเท้าไปให้ห่างสักหนึ่งช่วงตัว ในใจก็ ภาวนาให้เขารีบทำเป็นง้อบ้างเถอะถึงจะเป็นการแกล้งทำก็ตาม

                เราสองคนเดินมาจนถึง ความสว่างไสวของร้านค้าในซอยที่เต็มไปด้วยแสงสี ผู้คนหลากหลายเชื้อชาติ ผมมองเห็นคู่หนุ่มสาวเดินจูงมือและแสดงความรักต่อกันในคืนงดงามเช่นนี้

จะเป็นยังไงที่มีคนขอความรักจากผม..............แสงไฟจากโคมไฟกระดาษข้างทางเพิ่มบรรยากาศให้ใจที่หวั่นไหวของผมจินตนาการภาพฝันไปต่างๆนาๆ  

                  " หิวไหม............."เสียงที่เหมือนกระซิบข้างหู เอ่ยขึ้น

                "....................................."ผมส่ายหน้าและรูปท้องแสดงอาการอิ่ม

                "โรตี ที่นี้อร่อยนะ .............พี่อยากกิน  -กินเป็นเพื่อนหน่อยได้ไหม"

                "อืม"

                ผมไม่รู้จะอธิบายด้วยคำใดๆ รู้สึกดี อบอุ่นและเอ่อล้นไปด้วยความกล้าหาญ เหมือนเส้นทางของวงกลมสองวงโคจรมาพบกันซึ่งผมอยากให้เชื่อมกันสนิทและอยู่ด้วยกันตลอดไป

                ผิดไหมที่ผมจะบอกรักผู้ชายสักคน..........? ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นมาทันที่เมื่อผู้ชายที่ยืนต่อหน้าผมตอนนี้             ทำให้หัวใจที่มีพองโต และตอนนี้ผมก็มีความกล้าพอที่จะพูดคำรักออกไป

                ผู้คนเดินผ่านผมไปมากมาย หนุ่มสาวหน้าตาดีเหมือนรวมตัวกันอยู่ที่นี้เสียหมด แต่ทุกคนก็ดูติดดินและไม่ได้แสดงอาการ ไฮโซ อย่างที่ผมชอบเรียกเกิดขึ้นในถนนสายนี้

                เพลงต่างประเทศ เปิดเสียงเบาๆ พอให้ใจนึกสนุกกับจังหวะ

"เต้นรำกับผมไหมครับ" ผมพูดสนุกกับตัวเราเอง ...........สถานที่แบบนี้ผมคงไม่กล้าพอหรอก แค่คิดในใจและแอบโยกตัวน้อยๆก็มีความสุขแล้ว

.................................................

                โรตีที่ว่านั้น อร่อยดีถึงจะหวานไปหน่อย แต่ผมก็ออกอาการดูดนิ้ว และก็อดหัวเราะให้ตัวเองไม่ได้  

                "ทำอะไร ............." เขาเองก็อมยิ้ม และมองดูผมทำอาการเหมือนเด็ก

                "อร่อย ....." มือเหนียวยิ่งเอามา          ปิดหน้าตอนเขินทำให้เหนอะไปใหญ่

                " อยู่นิ่งๆ นะ" เขาล้วงกระเป๋าและตอนนี้ในมือมีผ้าเช็ดหน้าสีขาว สัมผัสจากมือของเขาค่อยๆเช็ดที่แก้มผมแล้วก็บริเวณริมฝีปาก  อาจเป็นเรื่องปกติสำหรับคนอื่น       แต่ผมยอมรับว่าอายสายตาคนอื่นแต่ก็ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

                อาจเพราะผมคิดมากไปก็ได้ เพราะจริงๆแล้วไม่เห็นมีใครจะมองเราสองคนด้วยซ้ำ   เรายังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ ท่ามกลางกลุ่มคน เสียงเพลง แสงสี แต่เราสองคนเหมือนมีแค่กันและกันบนถนนแห่งรักนี้ .........ผมก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่าเราจะมีชีวิตอยู่แค่นี้เหรอ .........หรือเป็นช่วงเวลาที่หัวใจอยู่ในอาการที่ต้องการผักผ่อนกับใครสักคน

                ผมยืนหลับตานิ่งและพยายามทบทวนเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นมาภายในไม่กี่ชั่วโมงนี้ ช่วงเวลาที่เกิดขึ้น จะเป็นอีกคืนที่หัวใจจะจดจำไปตลอดชีวิต  คืนที่ผมมั่นใจว่าไม่ได้ล้อเล่นกับความรู้สึกข้างใน              ด้วยที่ว่าหัวใจอิ่มเอมและรับรู้ว่าการเดินทางได้มาถึงจุดเริ่มต้นครั้งใหม่แล้ว

                ช่วงเวลาที่ดี .......เดินมาถึงและก้าวต่อไป ผมก็จะไม่กลัวอีกต่อไป  .....พลังแห่งรักบริสุทธิ์ยิ่งใหญ่ หากสิ่งนั้นคือรักแท้ผมเชื่ออย่างนั้น

................................................................

                เดินมาถึงสนามหลวง ....อีกไม่กี่ชั่วโมงเช้าก็วันใหม่ก็จะมาเยือนเราแล้ว ......ผมและเขานั่งอยู่บนมานั่งริมทางเดิน     มีต้นไม้เป็นแนวรั้วสูงประมาณ เข่า กั้นเราให้ห่างจากทางเดิน  ถึงจะใกล้รุ่งสาง       แถวนั้นก็ยังสาวหลายวัยแต่งหน้าแต่ตาด้วยเครื่องสำอางราคาไม่สูงอวดแก้มแดง ปากเยิ้มยืนเป็นกลุ่มๆ                 บ้างคุยล้อเล่นกับหนุ่มขายปลาหมึกย่างแบบหมายอกไก่เป็นที่สนุกๆของพวกเธอไป

                เสียงหัวเราะของพวกเธอ ก็คงไม่ต่างจากหนุ่มที่อยู่ฝั่งตรงข้าม  ที่จับจองถนนเป็นแหล่งขายน้ำเช่นกัน  ผีขนุน –ผีมะขาม – ผู้ชายขายน้ำ ผมไม่ได้ดูถูกพวกเขาแต่ หลายคนให้คำจำกัดความไว้อย่างนั้น และผมก็เป็นอีกคนหนึ่งที่เรียกตามเท่านั้นเอง

                ไม่ว่า จะนั่งในห้องกระจก  หรือ การเต้นยั่วสวาทกับเสาเหล็ก หรือยืนเด่นบนถนน คำจำกัดความง่ายๆ         หากใช้ร่างกายแลกเงิน เขาก็เรียก "ขายตัว"

                นักศึกษาชายขายตัว ......... ครั้งหนึ่งผมก็เคยถูกเรียกอย่างนั้นเช่นกัน  มันคือความลับที่ผมอยากจะขุดหลุมและฝังตายมันเอาไว้ ไม่อยากจะรับรู้ถึงมันอีก........

                "กลับห้องเถอะ.........พี่อยู่คนเดียวได้" เสียงคนข้างกายพูดขึ้น

                " โห ........ตีสามกว่าแล้ว .....ป่านนี้เพื่อนผมคง..." ผมคิดถึงห้องนอนเล็กๆที่เคยซุกกายอยู่

                "อยู่คนเดียว........หรือกับแฟนกันแน่ถึงไม่กล้ากลับ" เขาหันหน้าเข้ามาใกล้ เหมือนจะจับคำเท็จผม

                "อยู่คนเดียว .........เพื่อนมันเอาแฟนมานอนที่ห้อง" ผมพูดแบบไม่หลบสายตา เสียงดุขึ้นเล็กน้อย

                "แค่นี้ก็ดุ----เอ้า ..........ไม่ชอบหมู่เหรอ"เค้าหัวเราะ รวน

                "ฮ่าๆๆทะลึ่ง เพื่อนผมเป็นผู้ชายนะ"

 ยุงเริ่มกัดผมไม่หยุดเขาก็โดนเล่นงานไม่ใช่น้อย

                ".....ดูสิ พี่พาเรามานั่ง บริจาคเลือดให้ยุงแท้ๆ........" พูดจบหน้าเขาเศร้าไปทันที

                "ไม่หรอก ....ผมเต็มใจ ........แล้วพี่จะทำไงต่อไปครับ"

                "............................................................."เขานิ่งงัน

                "พี่ .........คงหางานใหม่ทำครับ"

                "งานอะไรครับ........บอกได้ไหม"

                "อยากรู้จริงๆเหรอ........"

                " อืม ............"         ผมพยักหน้า ตั้งใจฟังกว่าเดิม

                "รู้แล้ว.......ยังยากจะเป็นเพื่อนนั่งเล่นกับพี่หรือเปล่าก็ไม่รู้"

                "ทำไม........ครับ"

                "............อืม .........ตอนนี้พี่ทำงาน       นวดอยู่ครับ" เขาก้มหน้าหลบสายตา

                ผมรู้สึก แย่ขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เจ้าชายของผมตอนนี้เป็นแค่ชายบำบัดความเมื่อยล้า  -- หรือชายบำบัดรักกันแน่--- แล้วผมสั่งประหาญเขาทันที

                "ยังอยากคุยกับพี่อีกไหม........."ถ้อยคำนั้นทำให้ผมอึ้งไปอีกครั้ง

                " .........แค่นวดเฉยๆไม่ใช่เหรอ" ผมถามย้ำให้ชัดเพื่อความแน่ใจ

                "นวดแผน โบราณ พี่เรียนมานะครับ.........." เขากล้าพูดขึ้นมากกว่าเดิม

                "นวดแล้วมี           อย่างว่าตามไหมครับ .....คนนวดน่ารักอย่างนี้"ผมถามประชด รู้สึกโกธรเขาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก -----หรือว่าผมหวงเขาเข้าแล้ว

                "ทำไมถามยังงั้น..........."เขาทำคิ้วขมวด มันดูน่ารักเอามากๆ

                "....คือผม......ไม่อยากให้พี่ทำอาชีพพวกนี้" ผมหันหน้าไปดูผู้คนบนริมทางเดิน ภาพที่อยู่เบื้องหน้าคือผู้หญิง ผิวขาวพูดคุยกับชายวัยกลางคนท่าทางเมาได้ที่ .......ต่อรองราคาสินะ ผมดูถูกคนด้วยความคิดอีกแล้ว   ทั้งทีจริงแล้วผมก็ไม่ได้ดีไปกว่าพวกเค้าเสียเท่าไหร่ ทุกคนมีสองด้านเสมอ    ผมในบางครั้งมันก็เด็กหิวเงิน และจอมปลอมกว่าชายที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยซ้ำ            แต่ใครจะยอมมองด้านมืดตัวเอง

                ……………………………………

                ในความเป็นจริงแล้วผมเดินหนี เขาไปเสียและตัดใจจากไปคงจะดี ในเมื่อผมมีความรู้สึกที่ไม่ดีในอาชีพพิเศษที่เขาทำ           แต่ใจหนึ่งหากทำอย่างนั้นไป ผมก็มีความทุกข์ใจไม่น้อย

เพราะ.จะมีใครสักคนที่ สนใจในถ้อยคำที่ผมพูด ใครที่เมื่ออยู่ใกล้แล้วอบอุ่นอย่างนี้ ........หากเราได้รู้จักกันมากกว่านี้  บางทีอาจเป็นเขาที่ยอมรับด้านมืดของผมไม่ได้ ด้วยซ้ำ...............โลกนี้คงไม่มีเจ้าชายอย่างที่ฝัน                           ผมได้แต่ปลอบใจตัวเอง หนทางข้างหน้าผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเจอเรื่องใดๆอีก ในเมื่อการเริ่มต้นมันพึ่งเริ่มขึ้น

                รักเขาไม่หมดใจ...........แล้วหรือ ?   ผมยังจะใช้คำนี้ว่ารัก กับเขาได้เต็มใจหรือไม่  ? 

ความเป็นตัวตนที่แท้จริงของเขาที่ได้รับรู้       ซึ่งผมต้องเรียนรู้มันเพื่อให้เท่าทันและเข้าใจในตัวเขามากยิ่งขึ้นก็เพื่ออนาคตนั่นเอง

                "งั้น พี่ขอตัวกลับก่อนนะครับ" เขาลุกขึ้นและผมก็สัมผัสได้ถึงความน้อยใจในท่าทีและความรู้สึกที่แสดงออกมา

                ".............ไม่อยู่เป็นเพื่อนผมอีกเหรอ"

                " ก็เรา........ไม่ชอบพี่นี่ครับ" เขาพูดง่ายๆ ผมก็เงียบไป  ใช่สิถ้าไม่ชอบผมเขาจะหลอกและรั้งเขาไว้ทำไม  แถมผมยังตีราคาเขาในใจไปแล้วด้วยซ้ำเวลานี้

                " เปล่า........ผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อยครับ" ผมมองที่เท้าตัวเอง เราก็ใช่ จะใส่รองเท้าแก้วเสียหน่อย       แค่รองเท้าแตะราคาถูก กับเล็บนิ้วเท้าดำๆ

                "เป็นไรเหรอ........." เขามองหน้าผม เสียงนั้นทำให้ผมหายจากอาการคิดไม่ตก

                "อยู่กับผมจนเช้าได้ไหม"

                "ไหน     บอกพี่ว่าต้องย้ายห้องไม่ใช่เหรอ.........จะเอาแรงที่ไหนล่ะ"

                "พรุ่งนี้......อืม       สบายอยู่แล้ว .....เมื่อผมย้ายห้องไปเราอาจไม่มีเวลาอย่างนี้ก็ได้" เสียงผมสั่นเล็กน้อย

                "ก็ได้ครับ .........ว่าแต่คืนนี้อย่าแอบหลับเสียก่อนล่ะ"

                ผมเบียดกายเข้าไปใกล้ชิดเขามากขึ้น แล้วทุกอย่างก็จะดีเอง      เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นเอง

...........................................................

                เราเดินเคียงข้างกันข้ามสะพานที่เชื่อมต่อฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาเข้าด้วยกัน            ความคิดผมคิดไปถึงหนังไทยที่เคยชื่นชอบสมัยเด็กๆ หนุ่ม-สาวที่รักกันมาก              ใช้สะพานเป็นทางเชื่อมรักเพื่อไปเจอกันในชาติภพหน้า         เพราะในชาตินี้รักถูกกีดกัน  แล้วรักของผมในวันนี้จะเป็นเช่นไร?

                ผู้คนเริ่มคึกคักอีกครั้ง ในเช้าวันเสาร์ ผมเป็นคนติดกระจกและห่วงหล่อเอามากๆและคิดว่าเวลานี้  สภาพของตนเองตอนนี้คงจะดูไม่ได้เป็นแน่        ไม่ได้นอนทั้งคืน ตัวก็เหนียวพอลมบนสะพานพัดผ่านทีไร ก็กลิ่นตัวตุๆ

                "เช้าแล้วพี่ ........ไปดูดวงอาทิตย์ขึ้นกันเถอะ" ผมรวบรวมความกล้าและจับมือเขาเดินไปยืนที่โป๊ะเรือรับส่งผู้โดยสารข้ามฟากซึ่งตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเปิดใช้งาน

                ".ไปสิครับ" มือเราสองคนสัมผัสกัน ผมไม่ได้มองหน้าเขาหรอก              ใจมันเต้นและหวั่นไหวมากๆ มือนั้นอบอุ่นและผมก็รู้สึกดีมากๆ เหมือนมีบางสิ่งระหว่างกายเราสองคนสื่อถึงกัน

                เราสองคน มองไปที่เส้นขอบน้ำที่ๆดวงอาทิตย์กำลังจะต้อนรับเช้าวันใหม่ .......... ตอนนี้แสงสว่างเริ่มเข้ามาแทนที่ในทุกๆส่วนของค่ำคืนที่ยาวนานของผมแล้ว

                "มีความสุขจังครับ" ผมยิ้มให้เขา อยากหอมซักฟอดจัง ได้แต่คิดในใจ

                " ................................" เขายิ้มหวานตอบแทนทุกอย่างที่ใจผมต้องการ

แสงอาทิตย์เริ่มสว่างขึ้นเรื่อยๆและถึงเวลาการเริ่มต้นของชีวิตจริงที่ต้องเริ่มเดินอีกครั้ง

                "คงต้องกลับแล้วสินะ "เขาพูด          แล้วก็เป็นช่วงเวลาที่ผมต้องยอมรับความจริงเสียที

                "เราจะได้เจอกันอีกไหมครับ" ผมจับได้ว่าตัวเองเสียงสั่น และรู้สึกตาแดงขึ้นมา เขาคงจะเห็นอาการของผมเช่นกัน

                "อยากเจอไหมล่ะ" เขากุมมือทั้งสองข้างผมไว้แน่น ลมจากผิวแม่น้ำพัดไอเย็นถูกตัวผม 

                "ผม........คงคิดถึงพี่มากครับ" ไม่รู้ว่าเขาจะคิดว่าผมหลอกหรือเปล่า แต่ความรู้สึกนั้นผมพูดจากใจจริง

                "ไม่ต่างกันมั้ง" คำพูดง่ายๆจนผมคิดว่า พูดหวานอย่างเราเป็นไหมนี่ เขายืนนิ่งอยู่นานผมก็ไม่ได้พูดอะไร เราเดินกลับไปจุดเริ่มต้นเดิม         เพื่อไปขึ้นรถกลับที่พัก ผมพยายามก้าวให้ช้ามากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตัวเขาก็เช่นกัน ช่วงเวลานั้นเหมือนการที่จะต้องสูญเสียบางสิ่งไป ถึงแม้เราพึ่งจะเจอกัน             แต่ผมก็คิดภาพต่างๆวนเวียนซ้ำไปมา คงรักเขาไปแล้วสิเรา

.....................................................................................

                ผมเปิดกระจกรถประจำทางแบบไม่ปรับอากาศขึ้น      เพื่อ มองหน้าคนรักให้ชัดเจนอีกครั้งหผู้ชายแปลกหน้าที่เวลานี้เขาได้เอาหัวใจผมไปครึ่งหนึ่ง  เขาดูอ่อนวัยและอบอุ่นในที      ยิ้มหวานนั้นจนนาทีสุดท้ายที่รถเลี้ยวผ่านไป 

                เวลานี้ภาพเขาหายไปแล้ว ผมหลับตาและคิดถึงหน้าของเขาอีกครั้ง มันช่างลางเลือน ผมแทบจำลายละเอียดบนใบหน้าเขาได้ไม่ แต่สิ่งที่อยู่ในใจคือสัมผัสของความรู้สึก

                "รอผมนะครับ..........สัญญาว่าผมจะมาหาพี่อีก" ได้แต่พึมพำในใจ น้ำตาซึมเล็ก ๆ  เจ้าขี้แย

เลิกงอแงได้แล้ว  ผมปลอบตัวเองบนรถเมล์ที่เริ่มทีคนทยอยขึ้นจนเต็มคันรถ

.........................................................................................