ตอนที่ 93 : ภาค 2 บทที่ 27 โลกคู่ขนาน (ต่อ)

คืนนี้หงเซ่อนอนไม่หลับ จิตใจนางคล้ายมีบางสิ่งรบกวน กระทั่งสั่งสาวใช้คนสนิทให้ไปปลุกลู่เหลียน

       “ขอโทษที่ข้ารบกวนท่านป้า แต่คืนนี้คุณชายยังไม่กลับเข้าเรือน”

       หญิงวัยกลางคนวางสีหน้าลำบากใจ คล้ายล่วงรู้บางสิ่ง

       “หยางซิ่วอาจมีเรื่องต้องสะสาง นี่ก็ดึกดื่นมากแล้ว เหตุใดเจ้ายังไม่หลับนอน” ลู่เหลียนทำตำหนิอย่างไม่จริงจัง

       “ข้าฝันร้าย...” นางไม่ได้โป้ปด ความฝันช่วงที่ล้มหัวลงนอนหลังรับประทานอาหารค่ำเสร็จ ชวนให้พรั่นพรึง นางไม่เคยฝันน่ากลัวเช่นนี้มานานแล้ว

       “ฝันร้ายก็เลยคิดถึงสามี  โถ ...เจ้าทำตัวราวกับเด็กน้อย คงอยากให้เขาปลอบใจสินะ”ลู่เหลียนชวนคุยเพื่อไม่ให้บรรยากาศไม่เครียดจนเกินไป

       “อย่างที่ท่านป้าพูดมีส่วนถูก แต่ข้าเป็นห่วงเขาจริงๆ ท่านทราบหรือไม่ว่าคุณชายอยู่ที่ใด”

       ลู่เหลียนมีสีหน้ายุ่งยาก ก่อนเอ่ยออกมาด้วยความเข้าใจหัวอกลูกผู้หญิงด้วยกัน

       จากนั้น รถม้าคันใหญ่ก็ออกจากตระกูลฉีในเวลาเกือบเที่ยงคืน โดยมีเฟิงฮุ่ยเป็นผู้บังคับ ส่วนด้านในรถหงเซ่อนั่งอยู่กับหญิงรับใช้ และช่างม่าน

       ตอนแรกหญิงสาวยังไม่ไว้ใจช่างม่านสักเท่าไหร่ กระนั้นการที่มี

นางอยู่ใกล้ๆ ไว้ย่อมดีกว่าปล่อยให้ไปอยู่ที่อื่น

       “สีหน้าของนายหญิงไม่สู้ดี ข้ามีลูกอมสมุนไพรช่วยให้จิตใจท่านผ่อนคลาย”

       “สิ่งที่เจ้าปรุงนี้ได้มาจากป่าหอมหมื่นลี้หรือไม่” หงเซ่อจ้องจับผิด

       “นายหญิง ช่างม่านมิใช่ข้าสองเจ้าบ่าวสองนาย เมื่ออยู่ในตระกูลฉี ข้าน้อยก็เป็นคนของที่นี่ มิได้คิดเป็นอื่น”

       “ถึงข้าจะได้ยินเช่นนี้นับร้อยนับพันหน ก็หาไว้ใจเจ้า”

       หงเซ่อตอบแล้วจึงให้นางรับใช้ทดสอบพิษด้วยเข็มเงิน เมื่อเห็นว่าไร้พิษ หงเซ่อจึงลองชิมรส และพยักหน้าอย่างพอใจ “ฝีมือเจ้าไม่เลว”

       ช่างม่านมีสีหน้าดีขึ้น ก่อนหันไปจดบันทึกลงในสมุดพกโดยใช้แสงตะเกียงที่มีอยู่ในรถม้าให้ความสว่าง

       “เจ้าเคยบอกว่าเป็นศิษย์น้องของทารกเซียน” คำถามนั้นทำให้ช่างม่านหยุดมือ และหันมามองคนถามด้วยสีหน้าสงสัย

       “ใช่ ข้าเป็นศิษย์น้องของมัน”

       “เช่นนั้น เจ้าคงได้วิชาชั่วๆ ติดตัวมาบ้าง”

       “หามิได้นายหญิง อาจารย์เราเป็นหมอเทวดาไม่เคยสอนให้กระทำสิ่งชั่วช้า ทั้งหมดล้วนเกิดจากสันดานของทารกเซียน หลังจากมันวางยาอาจารย์สำเร็จก็ขโมยของสำคัญไปหลายสิ่ง รวมถึงหนอนวิเศษที่ข้าเลี้ยงไว้” ช่างม่านกล่าวถึงหนอนพิษที่อยู่ในร่างกายฉีหยางซิ่ว

       “เหมือนข้าเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน ละ แล้วหนอนพิษที่ว่าเจ้าได้มาอย่างไร” หงเซ่อซัก

       “ตระกูลข้าเป็นหมอหลายชั่วอายุคน แล้วหนอนคงกะพันเวลามันจำศีลจะเหมือนเหล็กไหล สามารถฝังเข้าในร่างกายของผู้คนได้ มันเติบโตด้วยการอาศัยร่างของมนุษย์ แต่มันมีศัตรูที่น่ากลัวมาก ศัตรูของมันคือปีศาจแมงมุม!”

       หงเซ่อนึกขำสิ่งที่ช่างม่านกล่าว ฟังแล้วคล้ายนิทานสยองขวัญแต่งขึ้นเพื่อหลอกเด็ก “ปีศาจแมงมุม จับหนอนกินอย่างงั้นรึ”

       “ถูกต้องนายหญิง ท่านย่าของข้าเคยเล่าให้ฟัง คนที่ฝึกวิชามารจนสำเร็จเป็นปีศาจแมงมุมจะดื่มกินเลือดกับหัวใจคน และตอนนี้มันกำลังออกอาละวาด ข้าคิดว่าความตายกำลังคืบคลานมาใกล้เราทุกคน”

       “เอาล่ะ เลิกพูดถึงสิ่งที่เป็นไม่ได้เสียที โลกนี้ไม่มีปีศาจอย่างที่เจ้ากล่าวถึง แต่ข้าอยากรู้นัก หนอนพิษของเจ้ามีดีอย่างไร”

       ช่างม่านยิ้มด้วยความภูมิใจก่อนเสริมว่า “หนอนคงกะพันนี้ ยังมีฤทธิ์พิเศษ ช่วยทำให้พลังยุทธ์ก้าวหน้า นอกจากนั้นร่างกายของผู้ที่ฝังนอนพิษเอาไว้จะอยู่คงกะพัน ไม่แก่ไม่เฒ่า เป็นหนุ่มสาวตลอดกาล!”

       “เรื่องที่เจ้ากล่าวฟังแล้วไม่น่าเป็นไปได้” หงเซ่อนึกค้านหัวชนฝา

       ช่างม่านยิ้มน้อยๆ แล้วเอ่ยต่อ “โลกมนุษย์มีหลายสิ่งที่เกินกว่าเราจะคาดคิด และความลับนี้มีแต่สวรรค์ที่ล่วงรู้”