ตอนที่ 51 : ภาคจบเล่ม 2 บุรุษผู้เร้นกายในสายลม (1)

บุรุษผู้เร้นกายในสายลม

       หงเซ่อกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก นางไม่อาจนั่งๆ นอนๆ รออยู่ในเรือนพักของอารามบัวแดงอีกต่อไป และข้ออ้างว่ายาขับหนอนร้ายออกจากร่างฉีหยางซิ่วยังปรุงไม่เสร็จฟังแทบไม่ขึ้น นางจึงออกจากห้องพักตรงไปขอพบซินซื่อซือไท่ ทว่าคนที่ออกมารับหน้ายังเป็นแม่ชีจิ้นจี้

“ข้าเกรงว่าการพบซือไท่ คงไม่อาจช่วยเจ้าบรรลุวัตถุประสงค์”

       คำตอบดังกล่าวทำให้หัวใจนางโจรเต้นแรง ขุ่นเคืองใจจนอยากอาระวาดให้อารามบัวแดงราบเป็นหน้ากลอง 

       “เพราะเหตุใด หรือจดหมายที่ข้ามอบให้มีปัญหา” หงเซ่อข้องใจ ตั้งแต่ส่งมอบจดหมายให้อีกฝ่าย นางก็ถูกกันให้ห่างจากเฟิงป๋อและเสี่ยวหลาน จนป่านนี้ยังไม่ทราบชะตากรรมคนทั้งคู่

       “โปรดระงับโทสะ มิเช่นนั้นรังแต่จะทำให้แม่นางเป็นทุกข์”

       “ฮึ คนจะเป็นจะตายท่านยังให้ข้าทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน แบบนั้นไม่เกินไปหน่อยหรือ”

       จิ้นจี้สูดลมหายใจลึก แม่ชีไม่ต้องการให้นางโจรมีอคติต่ออารามบัวแดง ด้วยมีเรื่องสำคัญที่นางยังไม่ล่วงรู้ ซึ่งเป็นสาเหตุสำคัญซึ่งฉีหยางซิ่วส่ง

นางมาที่นี่

       “ข้าเกรงว่านับจากนี้ คงต้องลำบากท่านแล้ว”

       “มะ หมายความว่ายังไง”อารมณ์หงเซ่อกราดเกรี้ยวหนักกว่าเดิม

       “อันที่จริง แม่ชีไม่คิดปิดบัง เรื่องทางโลกพวกเราไม่ควรยุ่งเกี่ยว แต่เห็นที่แม่นางกำลังประสบเคราะห์กรรม แม่ชีถึงต้องยื่นมือเข้าไปแส่”

       ได้ยินเช่นนี้หญิงสาวจึงคาดว่าเรื่องที่หวังไว้คงไม่สำเร็จโดยง่าย

       “ที่นี่ไม่มียาวิเศษขับพิษหนอนร้าย”แม่ชีวัยกลางคนกล่าวเสียงเรียบ น้ำเสียงนางบาดลึกเข้าหัวใจหงเซ่อ

       “พวกท่านหลอกข้าหรือ เป็นไปได้อย่างไรไม่มียาถอนพิษ”

       “มันเป็นเช่นนั้น อารามบัวแดงศึกษาสมุนไพร และเขียนตำราการแพทย์ไว้มากมายแต่ยาวิเศษหามีไม่”

       หงเซ่อกุมหน้าอกตนเอง หัวใจนางบีบรัดหนัก ความขึ้งโกรธแล่นลิ่ว ฉีหยางซิ่วกำลังเล่นตลกอะไรกันแน่

       “ข้าต้องการพบซินซื่อซือไท่!” นางตวาดเสียงกร้าว ไม่ต้องมีความเกรงใจกันอีกต่อไป ด้วยถูกหลอกให้รออยู่ที่นี่เกือบห้าคืน

       “น่าเศร้า แม่นางไม่รู้สิ่งใดจริงๆ การขอพบซินซื่อซือไท่ ได้ไขเรื่องนี้ให้กระจ่าง อาจารย์ข้าสิ้นชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน!”

       ดวงตานางโจรแทบมีประกายไฟปะทุออกมา สองมือนางกำหมัดแน่น ยามนี้เดือดไปทั้งร่าง

       “ทั้งหมดนี้เป็นอุบายเพื่อลวงข้ามาที่อารามบัวแดงสินะ”

       “หาเป็นอื่นมิได้แม่นางหงเซ่อ”

       “บัดซบ...ทำไมคุณชายต้องหลอกข้า ท่านเองก็เลวไม่แพ้กัน”

       หงเซ่อกัดฟันเสียงดังกรอด ฉีหยางซิ่วจงใจสร้างอุบายนี้ลวงนาง

       จิ้นจี้รู้ว่าวันนี้ต้องมาถึง แต่การบำเพ็ญตนมานานทำให้นางสงบ จึงใช้ความสงบปลอบประโลมอีกฝ่าย

       “หากเป็นเช่นนี้ แม่ชีคงต้องให้ท่านอ่านจดหมายฉบับนั้นด้วยตนเอง” จิ้นจี้ว่าแล้วจึงล้วงจดหมายออกมาจากเสื้อ ก่อนส่งมอบให้นางโจร

       ยามนั้น มือนางโจรสั่นเทา หัวใจเต้นแรงด้วยความกราดเกรี้ยว

       หงเซ่อเปิดจดหมายอย่างร้อนรน ก่อนพบกับเรื่องชวนหัวเราะทั้งน้ำตา

       “ทำไม เป็นเช่นนี้!!”