เจ้าหญิงฟันน้ำนมกับเจ้าชายหัวหมากฝรั่ง ตอน อัศวินล่องหน

ลำดับตอนที่ #15 : เราต่างเดินทางทวนเข็มนาฬิกา

 ตอนที่ 15  เราต่างเดินทางทวนเข็มนาฬิกา

          เจ้าหญิงยืนอยู่บนพรมสีแดงมากด้วยความสับสนในใจ    ผู้คนแปลกหน้าล้อมวงเข้ามาหมายจับกุมตัวเธอ  ทหารองค์รักษ์พร้อมอาวุธครบมืออาจปลิดชีวิตทันทีหากมีการขัดขืนหรือต่อต้าน

            เสียงสาปแช่งว่าร้ายเจ้าหญิงดังไปทั่ว   รวมไปทั้งเสียงร่ำไห้อาลัยต่อเจ้ามิ่งขวัญผู้แน่นิ่ง    เรื่องนี้ต้องมีอะไรที่ซับซ้อนเกินคาดการณ์ไว้ตั้งแต่ต้น  

"จับแม่มดร้ายไปลานประหาร    หลักฐานมัดมือขนาดนี้ คงไม่ต้องสืบสวนให้มากความ" ชายร่างอ้วนผู้กุมอำนาจฝ่ายปกครองออกคำสั่งทันที

"ช้าก่อน.............เรื่องนี้คงต้องสืบสวนให้ถ้วนถี่มากกว่านี้" ครองสุขรีบออกมาห้ามทัพ

 "ท่านอาจารย์ .......................เรื่องบ้านเมืองท่านหามีสิทธิ์ก้าวก่ายไม่" กล่าวแล้วยิ้มเยาะ

"บ้านเมืองย่อมมีกฎ สิ่งที่มองเห็นอาจไม่เป็นจริงอย่างที่คิด" ครองสุขพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ท่านอาจารย์ผู้มาจากดินแดนอื่น บางทีเรื่องนี้ท่านกับเจ้าแก้วฟ้าอาจจะวางแผนอยู่เบื้องหลังก็เป็นได้"

"สามหาว...........หากไม่หยุดคำพล่อยอีก ข้าจะสั่งทหารจับคุมท่านเสีย" เจ้าแก้วฟ้าเงยหน้าขึ้นจากร่างของเจ้ามิ่งขวัญ

"คิดดูให้ดี  ............ท่านมีอำนาจเพียงนั่นหรือ เจ้าแก้วฟ้า" น้ำเสียงเย้ยหยันในที

"อย่างไรเสียข้าก็รัชทายาทโดยชอบธรรม" เธอกล่าวอ้าง

"แน่นอน ........เว้นแต่ท่านไม่ได้เป็นผู้สมคบกับกบฏอัศวินดำ    วางแผนยึดบัลลังก์เจ้ามิ่งขวัญ" สิ้นเสียง ประชาชนซึ่งเฝ้าดูเหตุการณ์อยู่ต่างอื้ออึง

"ทหารจับผู้วาจาจาบจ้วงกับเราบัดเดี๋ยวนี้" เจ้าแก้วฟ้าไม่อาจรวบรวมสติทนต่อคำพูดของชายคนนั้นต่อไปได้

"โปรดฟังทางนี้ ข้ามีสิ่งพิสูจน์ว่า.........ท่านครองสุขคิดการนี้เพื่อช่วงชิงอำนาจทั้งหมดจากเจ้ามิ่งขวัญ   ด้วยเด็กสาวผู้รอบปลงพระชนม์เจ้ามิ่งขวัญคือน้องสาวแท้ๆของเขา"   ผู้หญิงผมขาวแจ้งความกระจ่างให้ทุกคนที่เผชิญหน้ากันต้องตกตะลึง

"หมายความว่าอย่างไร" ครองสุขหันไปมองที่เจ้าหญิง

"ท่านจำแม้กระทั่งน้องสาวตนไม่ได้เชียวหรือ  .........อำนาจและเงินตราทำให้ท่านลืมผู้ติดตามจากครั้งนั้นสินะ" ผู้หญิงผมขาวเอ่ยด้วยความน้อยใจ

"ท่านคือใครกันแน่ แม่หญิง"   ครองสุขใคร่รู้

"ฮิๆๆๆ คงสายเกินไป   เพราะเวลาอวสานของพวกท่านมาถึงแล้ว"   เสียงซึ่งรอดออกมาจากหน้ากากนั่นทำให้ครองสุขคิดถึงใครบางคนขึ้นมา

            เจ้าหญิงมองไปยังชายหนุ่มผู้มีผมสีน้ำตาลผิวขาวใบหน้าเกลี้ยงเกลา    เขาคือพี่ชายจริงหรือ   เธอไม่แน่ใจนัก  แต่ยอมรับว่ามีบางสิ่งทำให้สามารถสื่อถึงกันได้

"หนูแหวนเหรอ" ครองสุขร้องถามออกไป

"............................................." เจ้าหญิงพยักหน้า เธอยังคงเป็นเด็กขี้แยเสมอยิ่งเวลามีความตื้นตันใจ   น้ำใสไหลอาบแก้ม  

            ครองสุขพยายามจะเข้าไปหาน้องสาว   แต่เขาไม่สามารถทำได้ดั่งใจคิด  แค่ก้าวแรกทหารองค์รักษ์ก็ล้อมจับเขาไว้       โธ่…..เมื่อได้พบกันแต่ทำไมสวรรค์แกล้งให้มีอุปสรรคใหญ่หลวงเพียงนี้     เจ้าหญิงมองพี่ชายด้วยใจเป็นห่วงยิ่งนัก

"เจ้าแก้วฟ้ามีอะไรจะแก้ต่างอีกหรือไม่........................." ผู้กุมเกมและอำนาจสูงสุดของฝ่ายปกครอง พร้อมที่จะปิดคดีความ

"ข้าหารู้แจ้งในเรื่องนี้ไม่ ......................" เจ้าแก้วฟ้าร้อนใจกับเรื่องนี้นัก

"ท่านทั้งหลายโปรดฟังประกาศจากข้า   .ด้วยเจ้าแก้วฟ้าวางแผนกับชายที่ชื่อครองสุขหวังยึดบัลลังก์จากเจ้ามิ่งขวัญ อีกทั้งร่วมมือกับกองพันอัศวินดำเพื่อลบล้างอำนาจปกครองเมือง     ข้าในฐานะที่ปรึกษาสูงสุดและฝ่ายปกครองแห่งเมืองนี้ ขอใช้อำนาจในการขุมขังและพิจารณาโทษทัณฑ์ตามกฎหมายบ้านเมืองต่อไป" เสียงของชายคนนั้นเวลานี้ช่างมีอำนาจสิทธิ์ขาดเหลือคณานับ

................................................................

            ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่กำหมัดแน่น  เขาสูดลมหายใจลึกเท่าที่จะทำได้    เพื่อทำสมาธิอดกลั้นอารมณ์โกรธซึ่งเดือดพล่านอยู่ภายใน   ภาพของคนรู้จักอยู่ห่างจากเขาไม่ไกลนัก   แต่หากผลีผลามเข้าไปในวินาทีเช่นนี้    ทุกอย่างอาจจบลงในเวลารวดเร็ว    แต่เขาเชื่อว่าไม่นานสถานการณ์จะคลี่คลายไปในทางที่ดี

            "เข้มแข็งไว้นะทุกคน ........................." คำพูดนั้นเหมือนสื่อไปถึงเจ้าหญิง

            …………………………………

            ครองสุขตรองเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น   ทุกอย่างเหมือนจะเป็นเรื่องร้าย แต่อย่างน้อยเขาก็รู้ดีว่า  การได้เจอน้องสาวซึ่งพรากจากกันไป  ทำให้ตัวเขารู้ว่า อดีตและเรื่องราวทั้งหมดไม่ใช่แค่ความฝัน 

เขายิ้มที่มุมปากเมื่อมองเห็นร่างของเจ้ามิ่งขวัญเริ่มเคลื่อนไหว

            "หากไม่มีใครโต้แย้ง..............การพิจารณาคดีจะขึ้นอยู่กับคณะสภาของรัฐ ทหารจงจับตัวผู้มีส่วนเกี่ยวข้องทั้งหมดไปขุมขัง" ชายคนนั้นยังวางท่าใหญ่เหมือนเดิม

            แล้วสิ่งที่ทำให้ผู้อยู่ร่วมเหตุการณ์ต้อง แปลกใจอย่างคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น    ร่างสง่าของผู้ที่เคยแน่นิ่งไปเมื่อยามนั้น  กลับฟื้นคืนอีกครั้ง  ต้องประหลาดใจนักด้วยดูสดใสไร้การอิดโรยใดๆ ให้เห็น

"ขอบใจท่านมากที่ปรึกษาสูงสุด สำหรับการเปิดโปงตัวจริงของท่านให้ทุกคนได้รับรู้ "เจ้ามิ่งขวัญมองไปยังทหารองค์รักษ์แล้วผายมือเป็นเชิงสั่งให้ปล่อยตัวครองสุขและเจ้าหญิง

เจ้าหญิงทำหน้าดุใส่เจ้ามิ่งขวัญ    เธอไม่พอใจกับท่าทีแสร้งเล่นตลกอะไรบางอย่าง   ด้วยมั่นใจว่าสิ่งซึ่งมีพิษภายในกระบอกไม้ทรงกลมนั้น ได้  ถูกทำลายทิ้งเสียแล้ว

 "เราขอโทษพวกท่านทุกคนอย่างยิ่ง   ด้วยทำเรื่องน่าอายเช่นนี้   แต่ต้องถือว่าการกระทำครั้งนี้   ได้ผลลัพธ์ที่คุ้มค่านัก" เจ้ามิ่งขวัญสบตากับเจ้าหญิง แล้วยิ้มเป็นเชิงขอโทษ

          ดูเหมือนทุกอย่างจะจบลงด้วยดีเหมือนนิทานสอนใจเด็กทั่วไป   ( ผู้เขียนอ้างอิงจากจิตใต้สำนึก )

            เจ้ามิ่งขวัญสั่งให้ทหารจับกุมตัวที่ปรึกษาสูงสุดและบุตรสาวบุญธรรมเพื่อพิจารณาโทษ เขากล่าวขอบคุณและชมเชยเจ้าหญิงว่าเป็นคนมีความเฉลียวฉลาด สามารถพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส    ช่วยให้เรื่องที่ดูยุ่งยากเป็นไปตามแผนที่วางไว้     

เขาทำกรุ้มกริ่มแล้วกล่าวเป็นนัยว่ากับเจ้าหญิงว่า .. "ซึ้งใจนักที่เปลี่ยนสาสน์ร้ายทำลายชีวิตเป็นสาสน์รักเหมือนศรปักอก"   เจ้าหญิงคิดว่านี่คงหวานมากไปและยังไม่ถึงเวลาของความรักเธอจึงยิ้มจืดๆให้เขาหนึ่งที

………………………………………………..

"เราต่างเดินทวนเข็มนาฬิกา

เพื่อย้อนเวลาตามหาบางสิ่งที่ขาดหาย.....

ผ่านเรื่องราวทั้งดีและร้าย

กว่าจะถึงจุดหมาย  ก็ฝากรอยเท้าไว้มากมาย ตามทางเดิน

            รอคอยวันนี้ให้มาถึง

รวมใจเป็นหนึ่ง ร่วมทางเผชิญ

ยามห่างไกล แต่ใจไม่ห่างเหิน

จับมือกันเดิน  สุขใจเหลือเกิน  เมื่อได้กลับมา

            นับหนึ่ง ก้าวเท้า เร็วเพื่อน

ภาพอดีตย้ำเตือน ให้รู้ว่า

แท้จริงแล้ว.......ชีวิตคือการก้าวเดินตามเข็มนาฬิกา

วันนี้  แลไปข้างหน้า  ด้วยก้าวที่กล้า กว่าวันวาน"

            ร่างหนึ่งพุ่งตรงมาหาครองสุขและเจ้าหญิง  ทหารองค์รักษ์ก้าวหมายจับตัวเขาทันที   ทำให้เขาต้องรีบยกมือทั้งสองข้างไว้ที่แนบหน้าอก ยิ้มกว้างแบบยกธงข้าวแล้วพูดเสียงดังว่า

"เพื่อนรัก ลืมพี่ยักษ์แล้วเหรอไง..........."  เขาถอดหน้ากากออกยักคิ้วให้ทุกคน

" แหม..........ทำตัวเป็นตำรวจเหลือเกิน  ตะกี้ไม่เห็นจะออกมาช่วยเค้าเลย "  เจ้าหญิงพูดจบก็หยิกไปที่แขนเขาอย่างแรง

"เท่ห์ดี…ไม่ยอกนะเพื่อน คิดไม่ถึงว่าโตแล้วเป็นยักษ์กว่าเดิมเสียอีก "ครองสุขเดินเข้าไปแตะไหล่เพื่อนซึ่งสูงใหญ่กว่าเขามาก

" ฮ่าๆ พูดให้เข้าหูหน่อย....เดี๋ยวโดนหักกระดูกทั้งพี่ชาย น้องสาวเลย" เจ้ายักษ์กอดอกวางมาดตีหน้านิ่ง

"กล้าเหรอ................." แน่ละคนพูดทีหลังย่อมมีภาษีกว่า โดยเฉพาะเสียงนั้นมาจากเจ้าหญิง

            เจ้ามิ่งขวัญมองหนุ่มสาวทั้งสามคน แล้วจับมือพี่สาวเป็นเชิงปลอบใจ  เจ้าแก้วฟ้าหันมามองหน้าน้องชาย ทั้งคู่ต่างรับรู้ว่า   "เวลาของผู้มาเยือนได้ถึงคราวสิ้นสุดแล้ว "

            ลมยามดึกพัดผ่านกายทุกคนที่อยู่บริเวณนั้น  กลิ่นหอมของดอกไม้ทำให้ใครหลายคนชื่นใจจนทำให้คิดไปว่าเรื่องที่เกิดขึ้นต่อหน้าชั่วครู่   เป็นแค่การแสดงละครชวนหัวก่อนนอนคืนนี้แค่นั้นเอง

               เจ้าหญิงเดินเข้าไปควงแขนพี่ชายทั้งสองคน   เธอยิ้มหวานทางซ้ายที ขวาที ความรู้สึกคุ้นเคยในวัยเด็กย้อนภาพคืนมา   เสียงหัวเราะก้องอยู่ในโสตประสาท

"ไปเที่ยวกันนะ "เจ้าหญิงเอ่ยขึ้น

แล้วร่างทั้งสามก็เดินหายไปจากแสงสว่างของคืนที่พระจันทร์งดงามเหลือเกิน    และหากใครสังเกตให้ดี  จะเห็นว่าชายหนุ่มสองคน    ลอยตัวขึ้นสูงจากพื้นดินไต่ละดับไปเรื่อยจนหายไปกับหมู่เมฆ แต่จะว่าไปแล้วก็แปลกนักด้วยเวลานั้นกับไม่มีใครมองเห็นร่างงามของหญิงสาว..........ว่าแต่เธอหายไปไหนกัน………..

 ได้ยินแต่บางคนพูดเบาๆคล้ายเสียงกระซิบข้างหูว่า .. "โอ้………เจ้าหญิงคนงามนั้นล่องหนได้"

"เอื้อมมือสะเทือนถึงดวงจันทร์

ระบายสีดาวตามใจฉัน ดั่งเคยฝันใฝ่

ล่องลอยข้ามขอบฟ้า  เริงร่า แสนสุขใจ

ถึงโลกกว้างแค่ไหน  คงไม่ไกลเกินใจ จะติดตาม"

.........................................................