คำขานมรณะ

            ผมมักจะเก็บตัวเงียบๆคนเดียวให้ห้องพัก  ด้วยหวังว่าการอยู่ตามลำพังจะทำให้หลีกลี้ความสับสนวุ่นวายของผู้คนและเรื่องราวบนโลกนี้ได้  แต่ผมคิดผิด   ยิ่งจมอยู่ในความสงัดไร้สรรพสิ่งอื่นใดมากเท่าไร   ยามนั้นผมยิ่งรับรู้ถึงสิ่งที่คืบคลานเข้ามาหาตนเองได้แจ่มชัดมากขึ้นเท่านั้น

ทุกวันที่ต้องสัมผัสกับความเย็นเยียบที่แผ่ซ่านออกมาจากขั้วหัวใจ  ซึ่งมาพร้อมกับเสียงหวีดหวิวที่ก้องอยู่ในโสตประสาทของผม   นั่นคือสัญญาณมรณะที่บอกให้ผมรับรู้ว่า ความตายกำลังจะก้าวไปเยือนใครบ้างคนและผมคือผู้ถูกเลือกให้รับรู้ในห้วงชีวิตที่กำลังจะปลิดปลิวนั้นอย่างขัดขืนไม่ได้

สัมผัสแห่งความตายนี้เทียบเชิญให้ผมเป็นทูตพิเศษที่สามารถก้าวผ่านเข้าถึงประสบการณ์ขวัญผวาซึ่งยากจะลืมเลือนได้แม้ว่าในยามที่ชีวิตของผมก้าวผ่านถึงฆาตแห่งห้วงมรณะแล้วก็ตาม