น่านฟ้าหิมวันต์

     



         ท้องฟ้าดำมืดเกิดวงแหวนแห่งไฟเหนือศีรษะ แสงสีม่วงอมดำวูบวาบบดบังการมองเห็น เสียงสายฟ้าฟาดดังกึกก้อง  กลิ่นไหม้เหม็นจัดลอยเข้าจมูก ความร้อนวูบใหญ่ปะทะเนื้อตัวจนแสบผิว ขณะย่างก้าวขึ้นที่สูงสีข้างเขากระแทกบางสิ่งเต็มรัก จนเผลอร้องโอ๊ยเสียงดังออกมา ครั้นปรับสายตารับภาพต่างๆ จึงพบว่า...ตนเองอยู่ในสถานที่เหนือจินตนาการ ภูเขาจำลองกับกลายเป็นอีกโลกหนึ่งซึ่งโอบล้อมด้วยธรรมชาติ

             ...หัวใจชายหนุ่มเต้นโครมคราม เมื่อรับรู้ว่ากำลังยืนบนรากไม้ที่ถักเป็นสะพานข้ามลำธาร ด้านล่างคือสายน้ำใสไหลเชี่ยวดังซู่ซ่า ไม่ทันจะได้หายใจหายคอ ตั้งสติต่อความตื่นตระหนก เสียงหนึ่งก็ปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์เร้นลับ “เจ้าคือผู้ใด!?!”

            ปัถย์ไม่ได้ตอบ ด้วยกำลังตกตะลึงกับร่างตรงหน้า  ยิ่งจ้องนานเข้าพลันเกิดอาการสะบัดร้อนสะบัดหนาวปานจะจับไข้  หากเด็กหนุ่มคนนี้คือคนที่ฉุดเขาขึ้นรถ แสดงว่าต้องมีบางอย่างผิดพลาด ความจริงเขาควรอยู่ในถ้ำจำลองหลังม่านน้ำตก ไม่ใช่โผล่มายืนบนสะพานรากไม้ มองเห็นภูเขาลูกใหญ่ และสองข้างทางเป็นต้นไม้สูงสล้างเช่นนี้  

            ชายหนุ่มมองดวงหน้าอีกฝ่ายอย่างพินิจ  สีหน้าเขาซีดเผือดราวกับผีดิบ ดวงตาใสซื่อดูเป็นมิตร ทว่าใบหูยาวปลายแหลมเรียวมีขนาดใหญ่กว่าปกติ  และแผงคิ้วหนานั้นปลายหางเชิดราวกับวาดแต่ง ดูแปลกตา สร้างความฉงนเป็นที่สุด

             ส่วนแผงอกเปลือยเปล่ามีรอยฟกช้ำดวงใหญ่ ทั้งบาดแผลใหญ่น้อยก็ลายพร้อยไปทั่วตัว ผ้านุ่งสีขาวแลดูสกปรกเปรอะคราบสีแดงคล้ำ อีกทั้งข้อมือข้อเท้ายังถูกพันธนาการด้วยโซ่เหล็กแน่นหนา

            เอ หรือ เขาเป็นนักโทษคดีอุจฉกรรจ์ซึ่งหลบหนีออกมา  ปัถย์คิดในใจ

            ทว่าในจังหวะที่สายลมวูบใหญ่พัดผ่าน ปัถย์หันหลบเศษฝุ่น หางตาเขาเหลือบเห็นบางสิ่งเข้า

             ขนบนหลังต้นคอลุกเกรียว ดวงตาภายใต้แว่นกันแดดเบิกกว้าง!

             บนกิ่งก้านต้นไม้สูงสล้าง มีร่างคล้ายมนุษย์นับสิบขึงติดอยู่กับตาข่ายยักษ์สีขาวหม่น สายลมที่พัดแรงทำให้ร่างเหล่านั้นดูคล้ายกำลังดิ้นทุรนทุรายราวกับได้รับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส และสิ่งที่ชวนสยองเกล้าจับใจก็คือร่างเหล่านั้นมีแต่ส่วนลำตัว ศีรษะล้วนถูกกุดเหี้ยน!