คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ดูแล Up 100%
6
ดูแล...
[::Fang::]
“อะไรนะ!!!”
(ฟางรีบลงมาหาเฟย์ข้างล่างหน่อย จะได้ไปดูแก้วกัน)
“โอเคเฟย์ เดี๋ยวฟางแต่งตัวก่อนแล้วเราเจอกัน”
ฉันรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนักเรียนแล้วรีบลงไปใต้ตึกทันที เมื่อเช้าอยู่ๆเฟย์ก็โทรมาบอกวาแก้วไปเหยียบเศษแก้วหน้าห้อง ฉันตกใจมากเพราะเมื่อวานคุยกันทำให้เราสนิทกันขึ้น ส่วนเรื่องนี้ฉันว่าต้องมีคนแกล้งแก้วแน่ๆ(เขารู้กันหมดแล้วยัยฟาง : K.W.HearT) ฮึ่ย!!อย่าให้รู้นะว่าใครเป็นคนทำ ไม่งั้นเสร็จฉันแน่(แอบโหด)
“ฟาง แก้วจะเป็นอะไรไหมอ่ะ”
“อย่ากัดเล็บสิเฟย์ แก้วไม่เป็นอะไรหรอก อึดซะขนาดนั้น”
“ก็เฟย์กลัวแก้วเป็นอะไรนี่ ฟางไม่เห็นตอนเลือดแก้วไหลฟางเลยไม่รู้น่ะสิ >_<”
“อย่ากังวลไปเลยน่า เฟย์จะแช่งแก้วไปถึงไหนเนี่ย -*-“
ฉันกำลังจะเดินเข้าห้องก็ได้ยินเสียงพูดคุยดังมาจากในห้อง เงี่ยหูฟังหน่อยดีกว่า -..-
“เพี้ยง~ เสร็จแล้วนะ เธอพอเดินไหวหรือเปล่า หรือว่า...จะให้ฉันอุ้มกลับดี^_^++”
“พอเลย ฉันเดินเองได้ไม่ต้องให้ใครมาช่วย หลีกดิ”
แล้วฉันก็ต้องตกใจอย่างมากนั่นคือเสียงแก้วกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นโทโมะ(ก็เฟย์เป็นคนบอก) ทำไมฉันรู้สึกว่าสองคนนี้ดูสนิทสนมกันจังทั้งๆที่เจอกันแค่วันเดียวเอง อยู่ๆประตูที่ฉันเอาหูแนบอยู่ก็ถูกเปิดออก
“เอ่อแก้วขอโทษนะจ๊ะที่ไม่ได้เข้าไป พอดีเราสองคนไม่อยากขัดจังหวะอ่ะ ฮิๆ”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงติดล้อเลนนิดๆเล่นเอา
“เฮ้ย!! ไปกันใหญ่แล้ว ฉันกับโทโมะไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย เฟย์ ฟาง ช่วยพยุงหน่อยซิ เมื่อยแล้วน้า Y^Y”ฉันกับฟางรีบเข้าไปพยุงแก้วออกจากห้องพยาบาลทันที ฉันส่งสายตาขอบคุณไปยังโทโมะเพื่อเป็นการขอบคุณที่ช่วยเพื่อนฉัน พอฉันจะพาออกแก้วก็กะซิบขอเวลาแป้บหนึ่ง
“เอ่อ...โทโมะขอบคุณนะ -///-”ฉันหูฝาดไปไหม!! แก้วพูดว่าขอบคุณ!!! O_O โอว์จอร์ช มันเกิดอะไรขึ้นกับสองคนนี้เนี่ย?
หลังจากฉันส่งเฟย์กับแก้วที่หน้าตึกแล้วฉันก็ออกมาเดินหาอะไรกินที่โรงอาหารแล้วกะว่าจะซื้อของกินไปให้แก้วด้วย ยัยนั่นชอบกินอะไรน้า...
“เอ่อ เธอเอาไปเหอะ”นายคนนั้นส่งกล่องคุกกี้ที่เมื่อสักครู่ฉันกับเขาหยิบกล่องคุกกี้กล่องนี้(ซึ่งเป็นกล่องสุดท้ายด้วย)
“นายเอาไปก็ได้ ฉันไม่กินแล้ว”
“เธอนั่นแหละเอาไปดีกว่า ฉันไม่กินก็ได้ แต่ถ้าเธอไม่กินระวังเวลาลมพัดแล้วจะปลิวไปตามลมนะ *0*”
“ฉันไม่ได้ตัวเบาขนาดปลิวตามลมซะหน่อย นายนั่นแหละไม่มีกินแล้วจะเอาอะไรไปอวดสาวๆ ดูจากหน้าตานานที่ไม่ค่อยดีนี่น่าจะไม่ค่อยมีคนมาชอบหรอกใช่มั้ย”โมโหนิดๆแล้วนะ - -
“เอ๊ะ!! นี่เธอว่าฉันหรอยัยตัวเล็ก เธอไม่เอางั้นฉันเอาเองก็ได้ เฮอะ!”
“ไม่!! ฉันเปลี่ยนใจแล้วฉันจะเอาคุกกี้กล่องนั้น นายเอามานะตาบ้า”โมโหปานกลางแล้วนะ - -^
“เมื้อกี้เธอพูดเองไม่ใช่หรือไงว่าไม่เอาแล้ว”
“โถ่เว้ย ไม่องไม่เอามันแล้วคุกกี้บ้าๆนั่น เอาไปซะอีตาบ้า”ฉันโยนคุกกี้กล่องนั่นไปให้ผู้ชายที่มีผมไฮไลท์สีน้ำเงินคนนั้น คิดว่าเท่คิดว่าหล่อหรือไง ชิส์
“โอ๊ย!! ยัยมหาประลัยเอ๊ย!!”นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน เฮ้อ คนสวยอารมณ์เสีย -*- เพราะนายแท้ๆเลยนายหัวอุกกาบาต ชิส์
[::End::]
ฉัน-หิว-ข้าว!!!
นั่นคือความคิดฉันตั้งแต่เมื่อ 1 ชั่วโมงก่อน นี่ฟางไปซื้อข้าวที่ไหนเนี่ย!! ออกไปตั้งชั่วโมงถ้าไม่มีอะไรมาให้ฉันกินมีอันต้องตัดเพื่อนกันซะนี่
“หิว!!!!!!!”
“อย่าโวยวายน่าแก้ว พี่ฟางคงซื้อของมาเยอะเลยกลับมาช้า รออีกแป้บเดียวนะ”
“ถ้าอีก 5 นาทีฟางไม่มาฉันจะลงไปหาอะไรกินเองแน่ๆเฟย์”ฉันตอบอย่างหัวเสีย รู้ไหมเวลาฉันโมโหหิวนี่มันน่ากลัวซะยิ่งกว่าเดินเหยีบเท้าแล้วไม่ขอโทษอีก
~อยากบอกว่าเธอมีแฟนคนนึงที่แอบไปหึงเธอทุกวันๆ ไม่รู้อะไรซะบ้างเลย~
“ค่ะๆ เดี๋ยวเฟย์ลงไปเอานะพี่ฟาง แก้วเราลงไปเอาของกินมาให้เธอก่อนนะ อย่าเพิ่งอาละวาดล่ะ!!”
“ไม่สัญญา!! ถ้าเอามาน้อย!!”พอฉันพูจบ เฟย์ก็ขำนิดๆก่อนเปิดประตูออกไป เฮ้อ!! ทำไมฉันหิวอย่างนี้น้า
ไม่นานสารพัดอาหารก็มากองรวมกันอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันรีบถอดสภาพจากผู้ป่วยเป็นเชลล์ชวนชิมทันที เวลาเพียงไม่กี่นาทีฉันก็จัดการสารพัดอาหารลงในกระเพาะอันน้อยนิด
“แก้ว!! เธอกินเข้าไปได้ยังไงเนี่ย ของตั้งเยอะตั้งแยะ”
“ไม่รู้ดิเฟย์ ที่รู้ๆอ่ะ ตอนนี้ฉันง่วงแล้ว หลับก่อนนะ”
“อะไรเนี่ย TT^TT มาด่วนหลับไปก่อนเลยนะ แล้วที่กินไปนี่ไม่เหลือให้เฟย์เลยใช่มั้ยเนี่ย งั้นเฟย์ไปกินข้างนอนนะ อยู่คนเดียวไปก่อนนะแก้ว”
“งืมๆๆ อย่าลืมซื้อขนมด้วยนะ -_-zZ”
“-*-“
[::Jongbae:: ณ ห้องพยาบาล]
ผมอุ้มน้องที่ชื่อแจมมาที่ห้องพยาบาลที่บัดนี้นางพยาบาลไปสิงสถิตอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ผมจัดการเอาแอลกอฮอล์มาเช็ดแผล ตามด้วยทิงเจอร์ไอโอดีนแล้วก็ปิดแผลเป็นอันเสร็จ ที่ผมทำเป็นนี่ไม่ใช่อะไรหรอกครับ แต่ก่อนยัยแก้วซนมากๆ เลยทำให้ผมที่เป็นพี่ชายทำแผลให้ตลอดเพราะเรามีกันอยู่แค่ 2 คน
สักพักน้องแจมกเหมือนรู้สึกตัวพอปรับสายตาให้ชินกับภาพที่เห็น น้องเค้าก็ลุกขึ้นเฉยเลย อะไรของเชาว่ะเนี่ย -_-^
“เอ่อ ขอโทษนะคะที่ทำให้เสียเวลา แล้วก็ขอบคุณที่ช่วยแจมด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ เอ้อ!! ก่อนสลบได้ยินน้องบอกว่าอยากให้พี่ช่วยสอนเล่นเปียโนหรอ”
“ค่ะ แจมอยากเรียนมากๆเลยค่ะ แล้วเพลงที่พี่เล่นก็เพราะมากๆเลยนะคะ แล้วตกลงมันเพลงอะไรอ่ะคะ”
“เพลงพิเศษของพี่น่ะครับ...”น้องแจมทำหน้าสลดนิดหน่อย ฮ่าๆๆ น่ารักจังเลย”...แต่ถ้าแจมอยากเรียนพี่สอนก็ได้นะ”
“จะ...จริงหรอคะ O_o”
“แต่พี่มีข้อแม้นะ”
“ข้อแม้? ข้อแม้อะไรคะ”
“น้องแจมต้องมาเป็นแฟนพี่ตลอดการเรียนนี้ โอเคไหมครับ”
“เอ่อ...แค่ในนามใช่ไหมคะ?”
“ก็ได้ครับแค่ในนาม....”น้องแจมยิ้มขึ้นนิดหนึ่งแล้วตกลง
“ก็ได้ค่ะ ไม่เสียหายอะไรถ้าแลกกับการเล่นเพลงนั้นได้”
“...แล้วพัฒนาเป็นตัวจริง”เสียงผมกระซิบแผ่วเบา ทำให้คนตัวเล็กที่กำลังดีใจยกใหญ่ไม่ทันได้ยิน
[::End::]
[::Kanomjean::]
วันนี้เป็นวันที่สองที่ฉันได้มาเรียนในโรงเรียนแห่งนี้ ฉันพยายามทำตัวให้กลมกลืนกับคนที่นี่ให้มากที่สุด แต่ข่าวลือที่ว่าพ่อฉันทำธุรกิจที่ผิดกฎหมาย ก็ทำให้คนอื่นๆไม่กล้าเข้าใกล้ บางคนก็รังเกียจฉันเหมือนฉันไปเผาบ้านเขาซะงั้น ฉันเลยกลายเป็นบุคคลที่ไม่มีใครคบไปโดยปริยาย มันก็จริงอะนะ ถึงพ่อฉันจะถูกจับเข้าคุกไปแล้ว ฉันกับแม่ก็เลยกลายเป็นบุคคลที่น่ารังเกียจของสังคมโดยที่ฉันกับแม่ไม่ผิด แบบนี้นี่เองที่ทำให้แม่ตรอมใจตาย เหลือฉันไว้ให้ต่อสู้คนเดียวในสังคมที่แสนโสโครกนี่ เพื่อนที่เคยมีแต่ก่อนตอนนี้ก็พากันหนีหายไปหมดไม่มีใครหรอกที่เป็นเพื่อนแท้ของฉัน
ฉันวางกล่องข้าวสองกล่องที่ซื้อมาจากโรงอาหารไว้ข้างตัว ตอนนี้ฉันอยู่ที่สวนข้างโรงเรียน ส่วนนี้เป็นส่วนที่สวยนะอยู่ทางด้านข้างของตึกไฟท์ เป็นส่วนที่ทำให้เหมือนเขาวงกตแต่ไม่มีกลไกอะไรมากมาย ฉันอยู่ส่วนที่ลึกที่สุดของสวนนี้ที่จะทำให้เห็นอีกมุมหนึ่งที่สวยงาม เพราะด้านข้างนี้สิ้นสุดของโรงเรียนแล้ว จะมีรั้วที่สูงประมาณ 2 เมตรเท่านั้นที่กั้นอยู่ ถ้าใครลองปีนขึ้นไปคงได้เห็นทะเลสาบที่แสนกว้างขวางนี้ ยิ่งตอนพระอาทิตย์ตกดินแล้วยิ่งสวยมาก เฮ้อ!!นั่งบรรยายซะนาน ลืมกินข้าวเลยเรา
“บ๊อกๆ”เสียงเจ้าหมาตัวน้อยที่ตอนนี้คงหิวน่าดู ฉันเอาข้าวอีกกล่องที่ซื้อมาแผ่ให้มันกิน มันหลงเข้ามาได้ไงเนี่ยฉันไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่แน่ๆตอนนี้มันเป็นเพื่อนเพียงตัวเดียวของฉัน
“กินซะนะ จะได้โตไวๆเจ้าหมาน้อย”ฉันลูบหัวมันนิดหน่อยแล้วกินข้าวของตัวเองบ้าง
“หอมอะไรอ่ะเนี่ย”เสียงผู้ชายดังขึ้นข้างหลังแน เอ๋0.0 ตอนเข้ามาแนไม่เห็นใครเลยนี่
“ใครอยู่ข้างในหรือเปล่าครับ”เสียงใกล้ขึ้นอีกแล้ว ฉันหันหลังไปพอดีกับเขาคนนั้นเดินเข้ามา เขาเป็นผู้ชายที่หล่อมากทีเดียวแต่เหมือนไม่ใช่คนไทยเลยอ่ะ หน้าออกแนวญี่ปุ่นนิดๆ ผมทรงอะไรไม่รู้ที่คนทำทั่วบ้านทั่วเมืองเพราะคิดว่าเท่ห์แต่เท่าที่ฉันเห็น คนๆนี้เนี่ยแหละที่ทำแล้วดีอยู่คนเดียว เอ้อ ฉันมานั่งวิจารณ์ในความคิดอะไรเนี่ย
“เอ่อ ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้ว่าเข้ามาในนี้ไม่ได้ ขอโทษนะคะ”ฉันรีบเก็บของแล้วเตรียมจะลุกไปจากที่นี่ แต่เขากลับพูดด้วยรอยยิ้มนิดๆ
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ที่นี่ใครจะเข้ามาก็ได้มันเป็นสิทธิ์ของทุกคนครับ แต่ผมแค่หาต้นเหตุของกลิ่นหอมๆเท่านั้น”
“อ๋อ คงเป็นข้าวที่ฉันเอาเข้ามากินน่ะ ทำไมหรอ”ฉันนั่งลงอีกครั้งโดยที่หันหลังให้เขาเหมือนเดิม
“เธอนั่งกินคนเดียวหรอ”เขาเริ่มใช้คำพูดที่เป็นกันเองมากขึ้น
“อื้มๆ ฉันกินคนเดียวทำไมหรอ”ฉันหันไปถามเขาที่ตอนนี้ยิ้มอย่างอบอุ่นมาให้ฉัน เป็นครั้งแรกเลยมั้งที่ฉันรู้สึกได้ว่าเป็นรอยยิ้มที่จริงใจ
“งั้น...รอแป้บหนึ่งนะ อย่าเพิ่งกินหมดล่ะ”แล้วเขาก็วิ่งออกไป อะไรกันผู้ชายคนนี้....แล้วทำไมฉันต้องรอเขาด้วยนะ
“แฮกๆๆ...มะ มาแล้ว รอนานไหม ฉันไปซื้อข้าวมากินเป็นเพื่อนเธอน่ะ”
“นายมากินเป็นเพื่อนฉันทำไมล่ะ”
“เออสิ ฉันก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน ฮ่าๆๆ เอาเป็นว่าเรามากินข้าวกันเถอะ”เขานั่งลงข้างๆฉันแล้วแกะข้าวกล่องของเขากิน เขามาทำดีกับฉันทำไมกันนะ เราไม่รู้จักกันนิ เหมือนเขาจะรู้ทันเลยเงยหน้าจากกล่องข้าว แล้วส่งยิ้มให้ฉันเป็นรอยที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้
“จริงสิ ยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ฉันชื่อเคนตะนะ อยู่สาย’FIGHT’ เธอล่ะ ชื่ออะไรอยู่สายอะไรหรอ”
“ฉันชื่อขนมจีน อยู่สาย’MUSIC’”ฉันก้มหน้ากินข้าวต่อไป เหลือบไปเห็นเจ้าหมาน้อยกินข้าวหมดแล้ว เร็วจังเลย เอาของฉันไปกินก็ได้เจ้าหมาน้อย ฉันเอาข้าววางไว้ตรงหน้ามัน มันดูลังเลนิดหนึ่งแต่ก็เข้ามากิน
“เฮ้ย!! เธอเอาข้าวของเธอไปให้หมากินทำไมเนี่ย”
“ฉันอิ่มแล้วล่ะ เจ้าหมาน้อยคงหิวมาก ให้มันกินไปเถอะ”
“เธอเนี่ยน้า...ให้แต่หมากิน ดูเธอสิผอมอย่างกับกระดูกเดินได้ อ่ะ กินของฉันไปเหอะ”
“ไม่เอาๆ ฉันอิ่มจริงๆ นายเอาของนายคืนไปเหอะ เดี่ยวนายก็หิวหรอก”
“เฮ้อ! ก็ได้ๆ เธอนี่ดื้อเหมือนกันนะเนี่ย”
“อะไรเนี่ย...มาหาว่าฉันดื้ออีก เฮ้อ!...ฉันไปก่อนนะเคนตะ ถ้าเธอมากินข้าวที่นี่ เราคงได้เจอกันอีก”ฉันรีบวิ่งออกจากที่ตรงนั้น เขาคงไม่มาอีกหรอก ถ้ารู้ว่าฉันเป็นใคร เป็นที่รังเกียจขนาดไหน…
“บายนะขนมจีน!!”เสียงตะโกนของเคนตะตามหลังมา ถ้านายไม่รังเกียจฉัน...เราคงได้เป็นเพื่อนกัน
[::End::]
[::Kenta::]
ผมมองขนมจีนที่วิ่งหายออกไปแล้ว วิ่งทำไมกันนะ ตั้งแต่ตอนแรกแล้วที่ผมเห็นเธออยู่กับเจ้าหมาหน้าตางี่เง่านั่น เธอน่ารักมากแต่แววตาเธอดูเศร้าๆ ผมเลยทำตีสนิทเธอเพื่ออยากเห็นเธอยิ้ม ผมเป็นอะไรของผมก็ไม่รู้ อยากรู้จักพุดคุย แล้วก็อยากทำให้เธอยิ้มได้ อืม...พรุ่งนี้ เราคงได้เจอกันนะ...ขนมจีน และหวังว่าเราคงได้เจอกันทุกวันนะ ^^
[::End::]
[::Faye::]
ฮึ่ยๆๆ แก้วนะแก้ว กินข้าวไปได้ไงตั้งเยอะ หรือว่าหิวจัดจนเขมือบไปเยอะขนาดนั้น จนลำบากฉันต้องมาซื้อขนม นม เนย ไปบรรณาการแก้วอีกกองทัพใหญ่ๆ พี่ฟางก็หายไปไหนแล้วไม่รู้ ฉันต้องกินข้าวคนเดียวใช่ไหมเนี่ย Y^Y
“ข้าวกะเพราหมูกรอบไม่เผ็ด ไม่ผัก 1 จานค่ะ/ครับ”เสียงฉันและเสียงใครอีกหนึ่งเสียงไม่รู้ที่สั่งอาหารเหมือนฉันเลย พอหันไปก็พบกับเด็กโข่งที่ตัวก็โตหรอก แต่ทั้งตัวเต็มไปด้วยเครื่องประดับที่เป็นเคโรโระสีเขียวอี๋ >.<
“มองอะไรคร้าบบบบ ผมรู้ว่าผมหล่อไม่ต้องมองนานก็ได้นะ ผมเขิน^^”อีตาบ้าหลงตัวเองทำท่าบิดไปบิดมาจนป้าที่ขายอาหารตามสั่งหัวเราะให้กับความทะเล้นของเขา
“ฉันไม่ได้มองคนเพราะความหล่อซะหน่อย แล้วที่จริงนายก็ไม่ได้หล่ออะไรเลย ชิ!! ป้าคะได้หรือยังคะ”ฉันหันไปถามป้าที่กำลังหัวเราะร่วนกับนายทะเล้นนี่ เดี๋ยวน้ำลายก็กระเด็นไปหล่นในข้าวฉันหรอก
“ดะ ได้แล้วจ้า ทั้งของแม่หนูกับของพ่อหนุ่มเลยจ้า”
“ขอบคุณค่ะป้า”
“ขอบคุณครับ^^”
ฉันเดินหาโต๊ะไปจนถึงใต้ต้นไทรนู่นที่เลยออกมาจากโรงอาหารแล้ว แต่ก็ร่มรื่นดีนี่ ทำไมไม่มีคนมานั่งนะ เนื่องจากมีคนป่วยให้ต้องดูแลฉันเลยเลือกที่จะไปนั่งตรงที่ไม่มีคน ก็คนไม่อยากเสียเวลานิY^Y
“ขอนั่งด้วยคนน้าคัฟ”เสียงยียวนกวนประสาทดังขึ้นเบื้องหน้าทันทีที่ฉันกำลังก้มตักหมูกรอบชิ้นแรกเข้าปาก ใครอีกล่ะที่มาเป็นมารคอหอยตอนที่ฉันกำลังกินข้าวเนี่ย
“นะ นี่0.0 นายอีกแล้วหรอ!!”
“คร้าบบบ ขอนั่งด้วยคนนะครับ”ไม่พูดปล่าว เขายังนั่งที่ตรงข้ามฉันอีกแน่ะ
“ฉันอนุญาตตอนไหนให้นายนั่งน่ะ”
“ก็ผมขอคุณและไงครับ เห็นคุณยืนหน้าดำหน้าแดงก็นึกว่าคุณดีใจที่ผมมานั่งด้วย>.<”
“นายจะบ้าหรอ ใครอยากจะนั่งกับเด็กโข่งไม่รุ้จักโตห๊ะ”
“อ้าวพูดอย่างนี้ก็น่ารักสิครับ”หมอนั่นเดินมาที่ข้างหลังฉัน เฮ้ย!!หมอนี่จะทำอะไรช้าน~
“นายจะทำอะไรน่ะ!! อุ๊ย”ฉันจะหันหลังไปหาหมอนั่นจนลืมว่ามันคั่นด้วยเก้าอี้อยู่ มันเลยทำให้ฉันสะดุดแล้วล้มไปบนตัวนายเด็โข่ง ผลที่เกิดขึ้นน่ะหรอ
หมอนี่หอมแก้มฉันอยู่โดยที่ฉันคร่อมอยู่น่ะสิ!!
แงๆๆๆ ฟ้องแก้วแน่ๆๆ
แก้มของฉันเสียความบริสุทธิ์แล้ว ฮือT^T
“เฮ้ย!!0.0”
“อะไรของน๊ายยยยยย นายมาหอมแก้มฉันทำม้ายยยยยย~”
“แก้มเธอนุ่มจัง>.<”
“นายตายยยยยยย”ว่าแล้วฉันทั้งกัดทั้งจิก ตบ ข่วน กรี๊ดดด แก้ว ช่วยฆ่าหมอนี่แทนฉันที
[::End::]
หากใครไม่ได้อ่านตอนแรกเข้าไปตามลิงค์เลยนะ
http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=536953
ความคิดเห็น