คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เตรียมการแข่งขัน 100%
มารีไรท์ใหม่นะคะในบทนี้ ปรับเปลี่ยนอะไรนิดหน่อย ถ้าไม่เบื่อจนเกินไป ^^
..................................................................................................................................................................
บทที่ 10
1 อาทิตย์ผ่านไป
ตอนนี้เท้าฉันหายดีเรียบร้อยแล้ว เย่ >.< จะได้หาอะไรกินเองได้แล้วไม่ต้องให้เฟย์มาประเคนถึงห้อง เฟย์และฟางดูแลฉันดีมากๆเลยล่ะฉันซึ้งในน้ำใจสองคนนี้มากๆ ส่วนโทโมะเขาก็คอยแวะมาหาฉันเสมอแต่ก็มักถูกฉันไล่ไปเพราะขี้เกียจทะเลาะกับหมอนี่ แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกันเวลาทะเลาะกับโทโมะทีไรถึงอารมณ์ดี แต่ถ้าวันไหนคนที่ชวนทะเลาะหายไปฉันถึงคอยจ้องประตูตลอด ทำไมน้า เห้อไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ
หลังจากวันนั้น ฉันก็ได้รับดอกไม้จันทน์มากมายที่หน้าห้อง ไม่รู้ใครที่จงเกลียดจงชังฉันนักหนา แต่มันก็ใช่เรื่องที่ฉันต้องแคร์อะไรนักหนา เออจริงสิ มีน้องๆในโรงเรียนนี้มาเยี่ยมฉันด้วย ของกินมากมายเลยกองอยู่ในห้องฉันสารพัด พายุก็มาเยี่ยมฉันสองสามครั้งเพราะหมอนี่เป็นถึงเจ้าของโรงเรียน ภารกิจเลยเร่งรัดชนิดที่ว่าถ้ามีเวลา 24 ชั่วโมงมันก็ทำทั้ง 24 ชั่วโมงนั่นแหละ พี่จงเบก็มาเยี่ยมฉันบ่อยมากๆทั้งๆที่ความจริงเขาไม่ให้คนต่างสายขึ้นตึกแต่เนื่องจากความเส้นใหญ่ในตัวพี่นี่ก็ทำให้ไม่มีใครกล้าว่าอะไร
ตอนนี้ฉันกำลังเดินลงไปกินข้าวที่โรงอาหารหลังจากที่ไม่ได้ก้าวเข้าไปนานมาก เอะ! ประกาศอะไรติดอยู่ที่บอร์ดประชาสัมพันธ์นะ อยากรู้จริงๆแต่เนื่องจากไทยมุงเยอะเกินไปมันทำให้ฉันขี้เกียจขึ้นมาอัตโนมัติ ช่างเถอะถ้ามันไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับฉันก็พอแล้ว
“พี่แก้ว หายดีแล้วหรอคะ”หนึ่งในกลุ่มเด็กผู้หญิงที่น่าจะเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้นถามขึ้น ฉันรู้จักพวกเธอหรือป่าวเนี่ย
“หายแล้ว แล้วน้องรู้เรื่องพี่ได้ยังไง”ฉันถามด้วยน้ำเสียงติดขรึมนิดๆ ก็ตอนนี้ฉันไม่รู้นี่ว่าใครหวังดีหวังร้าย ป้องกันตัวไว้นิดๆพอเป็นพิธีจะดีกว่า
“อะ...เอ่อ มีคนบอกมาอ่ะค่ะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ”น้องกลุ่มนั้นทำท่าเหมือนจะเดินไป แต่ฉันก็เรียกเพื่อซักถามความอยากรู้ในตัวก่อน
“น้องรู้ไหมว่าที่บอร์ดนั่น...”ฉันชี้ไปที่บอร์ดที่ตอนนี้ยังมีคนมุงอยู่แน่นขนัดเหมือนเมื่อตอนที่ฉันเห็นครั้งแรก”...ประกาศเรื่องอะไร”
“อ๋อ รู้ค่ะพี่แก้ว บอร์ดนั่นประกาศให้นักเรียน 2 สายสามารถขึ้นตึกไปมาหาสู่กันได้ตามใจชอบ ค่ะ โดยไม่ขัดขวางเหมือนเจ้าของโรงเรียนคนก่อนค่ะ”เด็กที่เป็นเพื่อนเด็กคนแรกตอบแทน
“ขอบใจมาก^^”ฉันยิ้มให้กลุ่มนี้นิดหนึ่งเพื่อขอบคุณที่ตอบในเรื่องที่สงสัย แต่ก็เรียกเสียงกรี๊ดจากพวกเธอได้...
....อยากบอกจริงๆว่าฉันล่ะเกลียดเสียงกรี๊ด =_=^!!
พอกลุ่มนั้นเดินไปฉันเตรียมตัวจะลุกขึ้นไปซื้อข้าวกิน แต่ก็มีจานข้าว 2 จานมาวางอยู่ตรงหน้าฉัน พอเงยหน้าขึ้นก็เจออีตาลูกครึ่งญี่ปุ่นที่ทำหน้าหล่อส่งยิ้มให้ฉัน ฉันยกคิ้วข้างหนึ่งทักทายเป็นมารยาท
“โห สงสัยหายดีแล้วจริงๆนะเนี่ย กวนปรสาทคนอื่นได้ยอดเยี่ยมสมกับเป็นเธอจริงๆ”โทโมะนั่งลงตรงข้ามฉัน ใครอนุญาตนายฟระ -_-^
“ใครกวนประสาท พูดจาให้ดีๆหน่อย ระวังปากอันบอบบางของนายจะมีสีโดยไม่รู้ตัว”
“อ้าวที่รักทำไมพูดอย่างงี้อ่ะ =3= เดี๋ยวผมน้อยใจนะครับ”
“น้อยใจ? พูดอย่างกับคนเป็นแฟนกัน เฮอะๆๆ แล้วบอกแล้วไงว่าห้ามเรียกฉันว่าที่รัก เดี๋ยวรอวังบาทาใต้โต๊ะจะลอยมาฟาดพระเฮดเหนือพระศอของนาย”
“มาเป็นชุดเลยนะคุณ อ้าวๆๆ กินก่อนเหอะคร้าบ เดี๋ยวมีเรื่องต้องปรึกษากันอีกยาวคุณกรรมการนักเรียนคนสวย”โทโมะว่าแล้วรีบจัดการอาหารตรงหน้าย่างรวดเร็ว
ช่วงที่ฉันพักฟื้นนี่ก็มีคนทั้งฉุด กระชาก ลาก ดึง(เอ่อ มีใครทำอะไรเธอได้ด้วยหรอแก้ว : K.W.HearT)แกมบังคับให้ฉันเป็นกรรมการนักเรียน จริงๆฉันก็สนอยู่หรอก ไม่ติดที่ว่าต้องทำงานกับโทโมะตลอดเวลา แต่ข้อเสนอนี้มันน่าสนใจที่ว่ากรรมการนักเรียนรวมถึงประธานนักเรียนเนี่ยมีสิทธิพิเศษต่างต่างนานา นั่นแหละเปรียบเหมือนน้ำหวานหลอกล่อฉันไปติดกับ
“ตกลงเธอตัดสินใจยังไง”อยู่ๆโทโมะก็ถามขึ้นในขณะที่เรากำลังเดินไปตึก’White Club’หรือก็คือตึกที่สิงสถิตของสมาชิกสภานักเรียน อีกอย่างที่ฉันเพิ่งรู้ก็คือ เวลามีกิจกรรมพิเศษอย่างเช่นคอนเสิร์ตหรือการแข่งขันอะไรก็มักจะมาแข่งกันที่นี่
“ก็คงต้องเป็นอ่ะ แต่ฉันขอไรอย่างหนึ่งได้ป่ะ?”
“อ่ะๆก็ได้ๆตามใจเธอ ผมต้องตามใจคุณสุภาพสตรีอยู่แล้ว คร้าบบบ”โทโมะแสร้งทำเป็นก้มเหมือนบ๋อย แล้วยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี
“ฉันอยากให้เฟย์และฟางเป็นคณะกรรมการนักเรียนด้วย”
“โถ่เรื่องแค่นี้เอง ได้อยู่แล้วสิ อ่ะ!!ถึงแล้วห้องทำงานของเธอ ส่วนห้องของผมอยู่ในสุดนะครับ”หรูไปไหม แค่คณะกรรมการนักเรียนยังมีห้องเป็นของตัวเองเลยหรอ
“แล้วถ้าแก้วอยากเล่นดนตรีหรือวอร์มร่างกายก็ไปชั้น 3 กับชั้น 4 นะ”
“ขอบใจนายมากนะ แต่...เมื่อกี้นายเรียกฉันว่า แก้วหรอ?”
“อื้ม...แก้วเรียกผมว่าโมะก็ได้นะถ้าไม่รังเกียจ ^^”สีหน้าตอนนี้ของเขาถึงยิ้มก็จริง แต่ดุเป็นยิ้มที่มั่นใจตัวเองเสียเลย
“โอเคโมะ แล้วนี่แก้ว เอ่อฉันต้องทำไงบ้าง”ฉันรีบเปลี่ยนเรื่อง เพราะสายตาที่เขาส่งมามันทำให้หัวใจที่ปิดสนิทของฉันสั่นไหว หัวใจที่เกาะด้วยเกล็ดน้ำแข็ง ตอนนี้เป็นอะไรของมันนะ เหมือนจะพังแหล่มิพังแหล่อยู่รอมร่อ
“แก้วจัดห้องของแก้วก่อนก็ได้ ถ้าอยากได้อะไรบอกโมะนะ เดี๋ยวโมะเอามาให้”
“อื้ม” ฉันอยากอยู่ไกลๆเขาจังเลย แต่เสียงหัวใจทำให้ฉันยืนอยู่ตรงนี้.....หัวใจงั้นหรอ ฉันรีบเดินเข้าห้องไปทันทีไม่รู้เพราะอะไร หรือเพราะ...ฉันกลัวใจตัวเอง?..
หลังจากที่แก้วเข้าห้องไปแล้วผมก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ไปไหน การที่ผมเรียกเธอว่าแก้วแล้วแทนตัวเองว่าโมะ มันทำให้แก้วขรึมลงไปอย่างน่าใจหาย ทั้งๆที่ปากก็พูดกันปกติ แต่เธอหลบสายตาของผมทำไม ผมอยากให้แก้วเห็นความรักที่เปี่ยมล้นในสายตาของผมเหลือเกิน
...ทำไมแก้วไม่มองผมนะ...
...ถ้ามอง..อาจจะเห็นว่าสายตาคู่นี้มองแต่เธอคนเดียว....
หลังจากที่เพื่อนๆของฉันได้เข้ามาเป็นคนของสภานักเรียน ดูว่าอะไรๆก็เอื้ออำนวยไปหมด ไม่ว่าจะอ.หรือว่าเพื่อนคนอื่นๆก็ดูเกรงใจเราไปแทบทุกเรื่อง แต่ก็ดีอยู่อย่างหนึ่งเพราะไม่ค่อยมีใครมายุ่งกับฉันมากไง ^^
วันนี้เราเลยกะจะไปเลี้ยงฉลองความสำเร็จก่อนจะปฏิบัติงานภารกิจแรกของเราที่ร้านหมูกระทะ ไม่ต้องงงว่าทำไมฉันออกจากโรงเรียนทันทีที่เลิกเรียนตอน 1 ทุ่ม ก็เพราะพวกฉันมีสิทธิ์ออกนอกโรงเรียนได้แต่เฉพาะนอกเวลาเรียนกับไปทำงานเพื่อส่วนรวมอ่ะนะ นี่คือสิ่งที่วิเศษมากเลยแต่ถ้าจะให้ดีกว่านี้ก็ควรให้ฉันกลับไปนอนที่บ้านด้วย T^T
ดังนั้นพอเปลี่ยนชุดเสร็จเราเลยนัดไปเจอกันที่ร้านหมูกระทะเลย ฉันจะพาพวกสาวๆไปส่วนพวกพี่จงเบกะโทโมะคงไปกับพวกของเขา
“แก้วๆ ฉันใส่ชุดนี้ดูดียัง”เฟย์หมุนตัวให้ฉันดูอีกรอบแต่ถ้านับรวมๆกันก็เป็นสิบ ไม่เข้าใจว่าเฟย์จะหมุนไปทำไมหลายๆรอบ จะสวยไปอวดใครวะ -_-*
“เฟย์เธอถามแก้วหลายรอบแล้วนะ แล้วนี้มันก็จะ 1 ทุ่มแล้วด้วยถ้าไม่รีบระวังจะอดกินซะล่ะ”ฟางที่นั่งอ่านนิตยสารบนที่นอนแว้ดน้องสาวตัวเองอีกทีนึงพอเป็นพิธี อ่อฉันลืมบอกไปว่าทันทีที่เขายกเลิกการข้ามตึกฟางก็ย้ายมาตึกนี้ทันที
“ก็ได้ๆๆๆ ชุดนี้ก็ชุดนี้พี่ฟางอ่ะ ไปกันป่ะแก้ว”เฟย์รีบเดินเข้ามาควงแขนฉันออกจากห้อง แล้วฟางก็ตามมาติดๆแล้วก็ยิ้มๆกับท่าทีงอนๆของเฟย์
พอเดินมาที่จอดรถปั๊บมันทำให้ฉันนึกออกทันทีว่ารถของฉันมันเป็นรถสอร์ท ซึ่งมันมี 2 ที่นั่ง แล้วจำนวนคนของฉันก็มีถึง 3 คน แล้วคราวนี้จะทำไงวะเนี่ย
แล้วอยู่ๆก็มีรถ yaris สีขาวที่แสนคุ้นเคยจอดข้างๆตรงที่รถฉันจอดอยู่ พอเจ้าของรถเดินลงมานี่ฉันถึงกับยิ้มเลย เพราะคนที่มานั้นไม่ใช่ใครเป็นพี่ชายของฉันนั่นเอง
“มาพอดีเลยพี่จงเบ ช่วยพาเพื่อนแก้วไปด้วยคนดิ”
“ได้เลย แต่พี่มีคนมาด้วยนะ”พอพี่จงเบพูดไม่ทันขาดคำก็มีผู้ชายหน้าตามาทางคนไทย คิ้วเข้มๆรับกับใบหน้าไทยแท้ของเข้าเป็นอย่างดี ฉันพอรู้จักเขามาแล้วบ้างเพราะเขาก็คือ ป๊อปปี้ที่เป็นเพื่อนกับพี่จงเบแล้วก็โทโมะด้วย และที่สำคัญเขานี่เป็นประธานนักเรียนสาย ’MUSIC’ แต่ไม่รู้ทำไมเวลาป๊อปเจอบกับฟางทีไรสองคนนี้ต้องทะเลาะกันทุกที
“แก้ว ฟางไปกับแก้วนะ ฟางไม่อยากนั่งรถกับคนนิสัยกวนประสาท”
“นี่เธอจะว่าใครไม่ดูให้ดีก่อนเลยนะว่าเธอเองก็ใช่ย่อย”ป๊อปปี้สวนกลับทันทีไม่ต้องเสียเวลาคิดนาน
“ฉันยังไม่ได้เอ่ยชื่อใครเลยนะ นายน่ะสงสัยหวาดระแวงเกินไป ^^”ฟางยิ้มกวนๆแต่ก็ทำให้เธอน่ารักจัง
“พอๆๆกันเลยนะ แจมหิวข้าวๆ ถ้าไม่มีใครหยุดแจมกัดจริงๆด้วย”อยู่ๆเด็กผู้หญิงคนหนึ่งก็ลงมาจากรถพี่จงเบแล้วหยุดสงครามน้ำลายของสองคนนี้ เฮ้ย!!พี่จงเบซุกเด็กไว้หรอ O_o
“พะ...พี่นี่อะไรกัน แล้วเธอเป็นใครเนี่ย”
“ฉันชื่อแจมค่ะ เป็นลูกศิษย์ของพี่จงเบ เนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”อ่ายยยยย>.< น่ารักวุ้ย ยิ้มแล้วน่าบีบแก้มอ่ะ
“แก้ว แกห้ามคิดอะไรกับแจมนะเว้ย”พี่ชายฉันตะโกนข้ามฟากมา 55+ ยิ่งพี่จงเบเป็นอย่างนี้ยิ่งอยากแกล้ง
“ฮะๆๆ ยินดีที่ได้รู้จักนะ แล้วใครจะไปนั่งรถพี่จงเบอ่ะคราวนี้”
“แก้วๆๆๆ ออกรถเลยพี่ฟางจะไปรถพี่จงเบเอง”ฉันกำลังงงกับสิ่งที่เฟย์บอก แล้วเธอก็ขยิบตาให้ฉันแล้วไปประจำการข้างคนขับเรียบร้อยแล้ว สงสัยคงจะเอาคืนฟางล่ะมั้ง
“เฟย์ทำไมทำงี้อ่ะ เฟย์ลงมาให้ฟางนั่งเลยนะ”
“ไม่อาวววว พี่ฟางมาช้า พี่ฟางไปนั่งคันนู้นเลย”
“เฟย์อ่ะ ชิส์ โอเคๆๆๆ เดี๋ยวฟางไปนั่งคันนู้นก็ได้ แต่คืนนี้เธอไม่รอดแน่เฟย์!!”อุ๊ย!คืนนี้สงสัยไปห้องสองคนนี้ไม่ได้แน่ๆเลย
“เชิญคร้าบบบบบบ...”ป๊อปปี้ทำท่าฝายมือไปยังเบอะนั่งด้านหลัง ฟางก็กระแทกเท้าปึงปังเข้ารถไป แต่ยังไม่ทันขึ้นรถดีคำต่อท้ายก็ทำให้เธอแทบกรี๊ดทันที
“...คุณแม่มด ^^”
“ไอ้ผู้ชายปากปีจอ >[]<”
เอ่อ...ไม่รู้จะบรรยายยังไงเลย จริงๆนัดกันไว้แค่ 9 คน แต่ทำไมมันงอกเป็น 12 คนเลย โต๊ะของเราเลยกลายเป็น 3 ตัวต่อกันซะเลย อ่า..ฉันได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ด้วย นั่นคือขนมจีน เป็นชื่อคนนะไม่ใช่ขนมจีนน้ำยา!! เธอน่ารักมาก ออกแนวถ่อมตัวเสียด้วยซ้ำ ตอนนี้กำลังคุยกับฟางอย่างเมามัน เหมือนรู้จักกันสัก 10 ชาติ 55+ แต่มันก็ทำให้ทุกคนได้เห็นรอยยิ้มที่สดใสของเธอด้วยนะ คนที่ 2 นั่นก็คือแจมสาวน้อยน่ารักที่นั่งมากับพี่จงเบ เห็นว่าให้พี่จงเบสอนดนตรีให้ เลยสนิทกัน แต่ฉันว่าสองคนนี้มันยังไงๆอยู่นะเพราะปกติขนาดฉันเป็นน้องจะให้สอนเล่นเปียโนต้องหาอะไรมาแลกเสมอ อ่า คนที่ 3 ที่ฉันได้รู้จักแล้ว นั่นก็คือหวาย หวายก็น่ารักมาก แล้วก็นิสัยดี เธอคุยเก่งมากๆๆๆ แต่เหมือนขนมจีนจะกลัวหวาย เป็นเพราะอะไรฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน
แล้วอีกเรื่องที่ฉันเพิ่งจะรู้คือหวายเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพายุด้วย แต่ฉันก็ไม่เคยได้ยินพายุพูดถึงหวายเลย
พวกเรานั่งกันเป็นกันเป็นฝั่งหญิงฝั่งชายเลยก็ว่าได้ แถวฉันก็มี หวาย ฉัน เฟย์ ฟาง แจม ขนมจีน ส่วนฝั่งผู้ชายก็มี พายุ โทโมะ เว้นไว้ที่หนึ่ง ป๊อปปี้ พี่จงเบ แล้วก็เคนตะ เก้าอี้ที่ว่างไว้รู้สึกโทโมะจะบอกว่า ชื่อ เขื่อนหรืออะไรนี่แหละ ฉันไม่เคยเจอเขาสักครั้งเพราะหาตัวยากมากๆ เพราะเขื่อนชอบแว้บไปนู่นทีนี่ที จนฉันหาตัวไม่เจอ
“โมะเอาจานมาสิ เดี๋ยวหวายย่างให้นะ ^^”
“เอ่อ ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันทำเอง”โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงกระด้าง ฉันว่าสองคนนี้คงมีเรื่องอะไรสักอย่างที่ฉันไม่รู้อยู่แน่ๆเลย
“ขอโทษน้าคร้าบบบบบบบบบบ ที่มาช้า ^^”คนที่มาใหม่น่าจะเป็นเขื่อน เพราะไม่มีใครที่ยังไม่มานอกจากเค้า เอ่อ นี่แน่ใจนะว่านี่เป็นเพื่อนของโทโมะ ทำไมถึงแต่งตัวแปลกแยกดีจริง เส้นผมส่วนหนาถูกย้อมด้วยสีทองส่วนของหลังก็ยังเป็นสีดำ เสื้อยืดกับกางเกงเดฟก็ปกติดีอยู่หรอก แต่กระเปาสะพายเคโรโระเนี่ย มันเอามาทำไม!!
“นาย!!!”อยู่ๆเฟย์ก็ลุกขึ้นชี้หน้าเขื่อน เอ่อ มันเรื่องอะไรวะ
“อ้าว คุณแก้มนุ่มอยู่ด้วยหรอ”
“เฟย์ มีอะไรหรอทำไมหน้าแดงขนาดนั้น”
“ก็ไอ้หมอนี่มันเคยหอ..เอ๊ย ลวนลามฉันน่ะสิ”
“อ้าวไอ้เขื่อน แกไปทำอะไรเฟย์ไว้น่ะ”ป๊อปปี้ถามเพื่อนรักด้วยสีหน้าไม่ทุกข์ร้อนใดๆ แกชินหรือไงห๊า
“ป่าวน้าคร้าบ คุณเฟย์ต่างหากที่ลวนลามผม เพราะคุณเฟย์อยู่ข้างบน ผมน่ะสิน่าสงสารโดนอยู่ข้างล่าง^^”
“กรี๊ดดดดดดด นายลามก หยุดพูดเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นK.W. เซ็นเซอร์ฉากนี้แน่ บทยิ่งไม่ค่อยมีอยู่!!!”
“อ้อครับๆๆ อย่าทะเลาะกันเลยดีกว่า กินกันเถอะนะ หิ้วจะตายอยู่และ”
“ขนมจีนกินเยอะๆนะ เดี๋ยวผอมกว่านี้แย่แน่ๆเลย”
“ขอบคุณนะเคนตะ นายก็กินเยอะๆนะ”คู่นี้ก็อีกคู่
“คุณแม่มด กินเบคอนป่ะ อ่ะนี่ๆ”
“นายปากปีจอ ไม่ต้องมาตักให้ฉันเลย ฉันกินเองได้”
“โถ่ฟาง ผมอุตส่าห์เอาใจนะ”
“ใครใช้นายล่ะ”ฟางก้มหน้ากินจานของตัวเอง แต่ใครจะตาไวเท่าฉันที่เห็นรอยยิ้มแทบปริของฟางในตอนนี้
“แจม ไม่ต้องรีบกินก็ได้ ไม่มีคนแย่งหรอกนะ”
“ก็แจมจะกินอ่ะพี่จงเบ อร่อยน้า ^^”
“ไหนๆป้อนหน่อยดิ”
“อ้ามมมมมม อิอิ”แน่ใจนะว่าเป็นแค่ลูกศิษย์กับอาจารย์เนี่ย - -*
“แก้ว มันแต่มองคู่อื่นเนี่ยนะ กินซะบ้างเห็นแต่ก่อนกินอย่างกับพายุ”
“พายุแกใส่ร้ายฉันนะ ฉันไม่ได้กินจุขนาดนั้นสักหน่อย”
“พายุกับแก้วดูสนิทกันจังเลยเนอะโมะ”
“เค้าเป็นเพื่อนกันนิหวาย”
“โมะแน่ใจหรอจ๊ะว่าไม่มีคำเกินเลยกว่าคำวา’เพื่อน’”
ทำไมฉันรู้สึกว่ามีโต๊ะฉันเนี่ยแหละ ที่บรรยากาศมันแปลกๆ พายุ โทโมะ ก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าใครคิดยังไงกับแก้ว แต่ฉันอาจจะไม่เป็นแค่เพื่อนอย่างที่หวายคิดจริงๆก็ได้”อยู่ๆโทโมะก็พูดขึ้น ฉันมองหน้าโมะโดยไม่ได้พูดอะไร นายต้องการสื่ออะไรกันแน่
“โมะนี่ชอบเล่นจริงๆเลยนะ กินเยอะๆนะจ๊ะ”หวายยิ้มให้โทโมะแต่ดูเหมือนโทโมะจะมองแต่หน้าฉัน เอ่อฉันอึดอัดจริงๆ
“เอาล่ะอย่าเพิ่งคุยอะไรกันเลยนะ เห้!ทุกคน ดื่มให้กับการร่วมงานของพวกเรากันหน่อยมะ เอ้า!ดื่ม!”
ทุกคนยกแก้วน้ำพันช์ดื่ม เพื่อเริ่มต้นงานที่ต้องฝ่าฟันกันในพรุ่งนี้!!
วันต่อมา
ฉันกับเฟย์เอาโปสเตอร์การแข่งขันมาแปะไว้ที่โรงอาหาร การประกวดร้องเพลงโดยมีทังแบบเดี่ยวและแบบทีม โดยปีนี้ไม่บังคับว่าจะต้องเฉพาะสายดนตรี สายฉันก็สามารถเข้าได้ แล้วตอนนี้ฉันก็โดนบังคับให้ลงชื่อไปแล้วด้วย เป็นแบบทีม เฮ้อ อยากบอกว่าฉันร้องเพลงไม่เก่งนะ เครียด!! เอ้อ..ทีมของโทโมะก็ลงชื่อแข่งแบบทีมเหมือนกัน โดยที่ใช้ชื่อทีว่า’K-OTIC’ พวกที่แข่งประเภททีมต้องเน้นทั้งการร้องและการเต้น ส่วนประเภทเดี่ยวร้องอย่างเดียวจะมีท่าประกอบหรือไม่ก็ได้ โดยจะเชิญผู้ทรงคุณวุฒิมาตัดสินคัดเลือกในรอบแรกให้ได้เดี่ยวทั้ง 6 คน และทีม 6 ทีม โดยจะเริ่มแข่งวันที่ 1 ธันวาคม
ภายในอาทิตย์นี้พวกคณะกรรมการอย่างฉันยุ่งเป็นพิเศษ ไหนจะเรียน ไหนจะงาน ซ้อมเต้นซ้อมร้องเพลง แล้วต้องคอยประสานงานอีก พวกฉันต้องเตรียมสถานที่ด้วยในการแข่งครั้งนี้ การแข่งขันจะจัดขึ้นที่ตึกขาวชั้นล่าง ฉันต้องออกไปซื้อของมาตกแต่งจนพื้นที่เต็มไปด้วยสีสัน
“แก้วๆๆ ไปซ้อมกันเร็ว รอบคัดเลือกน่ะมันวันพรุ่งนี้แล้วนะ”
“เฟย์ไปก่อนเหอะ เดี๋ยวแก้วตามไป”
“ไม่แก้วต้องไปกับพวกเราเลย เดี๋ยวเบี้ยวอีก เมื่อวานแก้วก็เบี้ยวฟางนะ”
“อ่ะๆ ก็ได้ๆ”ฉันไม่อยากเป็นตัวถ่วงเลยต้องแอบไปซุ่มซ้อมคนเดียวบ่อยๆ น่ะ
4 ทุ่ม 30 /11/xx
“แก้วนี่เก่งจัง ซ้อมไม่กี่ทีก็ได้แล้ว”
“ไม่หรอกฟาง แก้วน่ะยังรู้สึกเหมือนยังร้องไม่ค่อยดีอยู่เลย กลัวเป็นตัวถ่วงเฟย์กับฟาง”
“ไม่หรอก ถึงพรุ่งนี้จะเป็นยังไง ถ้าทำเต็มที่แล้วพวกเราก็ไม่โกรธไม่ว่าแก้วหรอกนะ”ฟางและเฟย์กุมมือฉันไว้ มันทำให้ฉันมีกำลังใจมากเลยล่ะ
“โอเคงั้นพรุ่งนี้แก้วจะทำให้เต็มที่เลยนะ!!”
“FFK Fighting!!!”
ความคิดเห็น