ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : การพบกันครั้งแรก และ วันแห่งความสุข
ตอนที่ 1
การพบกันครั้งแรกของ การ์เดี้ยนอลิสซ่า และนาวิน
" มาสเตอร์คะ มาสเตอร์อยู่ไหนคะ ช่วยอลิสด้วย "หญิงสาวได้เอื้อมมือออกมาเพราะกับน้ำตาที่ไหลรินของเธอ เธอกำลังถูกทำร้ายโดยที่ผมยืนมองดูเธอโดนทำร้าย แต่ผมไม่สามารถช่วยเธอเอาไว้ได้เธอได้มองมาทางผมสีหน้าของเธอ ทำให้ผมปวดใจมาก ขณะที่เธอกำลังจะถูกพาไป
" ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"ผมตะโกนออกมาพร้อมลุกขึ้นกับมองไปรอบ ๆ ด้านนี่มันในห้องนอนผมเองนี่น่า
" แฮ่ก ๆ ๆ ๆ" ผมได้หายใจถี่ผมฝันอย่างนี้มาเป็นอาทิตย์แล้วตั้งแต่เกิดสุริยุปราคา ขึ้นมานั้นผมได้ฝันเห็นเธอคนนี้ตลอด และก็ฝันเหมือนเดิมซ้ำ ๆ กันทุกวันและวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมฝันเห็นเธอ
การพบกันครั้งแรกของ การ์เดี้ยนอลิสซ่า และนาวิน
" มาสเตอร์คะ มาสเตอร์อยู่ไหนคะ ช่วยอลิสด้วย "หญิงสาวได้เอื้อมมือออกมาเพราะกับน้ำตาที่ไหลรินของเธอ เธอกำลังถูกทำร้ายโดยที่ผมยืนมองดูเธอโดนทำร้าย แต่ผมไม่สามารถช่วยเธอเอาไว้ได้เธอได้มองมาทางผมสีหน้าของเธอ ทำให้ผมปวดใจมาก ขณะที่เธอกำลังจะถูกพาไป
" ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"ผมตะโกนออกมาพร้อมลุกขึ้นกับมองไปรอบ ๆ ด้านนี่มันในห้องนอนผมเองนี่น่า
" แฮ่ก ๆ ๆ ๆ" ผมได้หายใจถี่ผมฝันอย่างนี้มาเป็นอาทิตย์แล้วตั้งแต่เกิดสุริยุปราคา ขึ้นมานั้นผมได้ฝันเห็นเธอคนนี้ตลอด และก็ฝันเหมือนเดิมซ้ำ ๆ กันทุกวันและวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมฝันเห็นเธอ
“ อีกแล้วหรอเรา แฮ่ก ๆ” ผมฝันถึงเธอบ่อยมากทำให้ผมอยากเจอเธอเหลือเกิน ผมได้สลัดหัว 2 3 ที เพื่อให้ตื่นเต็มตา และลุกขึ้นไปอาบน้ำ เพื่อที่จะออกไปข้างนอก
คุณเชื่อเรื่องพรหมลิขิตไหม ผมเชื่อนะว่าสักวันผมจะได้เจอเธอ และผมเชื่อว่าเร็ว ๆ นี้ล่ะผมจะได้เจอเธออย่างแน่นอน ความรู้สึกผมบอกอย่างนั้น
เออ ลืมไป ผมขอแนะนำตัวก่อนนะ ผม นาวิน อาสม่า อายุ 18 ในปีนี้ เป็นนักศึกษาเตรียมเอน และวันนี้ผมได้จะไปหาที่ติวเตรียมเอนเข้ามหาลัยแห่งหนึ่ง
ขณะที่ผมกำลังเดินกลับเหมือนมีอะไรมาดลใจผมก็ไม่รู้ให้ผมเดินไปที่ซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่งซึ่งผมก็ไม่รู้จักแต่ขามันพามา ผมได้เดินตามทางมาเรื่อย ๆ ผมก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยและเป็นเสียงของคนที่ผมตามหามาตลอด
ขณะที่ผมกำลังเดินกลับเหมือนมีอะไรมาดลใจผมก็ไม่รู้ให้ผมเดินไปที่ซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่งซึ่งผมก็ไม่รู้จักแต่ขามันพามา ผมได้เดินตามทางมาเรื่อย ๆ ผมก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยและเป็นเสียงของคนที่ผมตามหามาตลอด
“ ปล่อยนะ ฉันไม่ไปกันพวกเธอ” ผมหันซ้ายหันขวาและวิ่งตามหาเสียงที่ดังอยู่ในหัวผมอย่างสุดชีวิต และในที่สุดผมก็เจอ หญิงสาวที่ผมตามหามาตลอด กำลังถูกผู้หญิง 3 คนล้อมรอบอยู่และมีชายหนุ่มยืนดูอยู่ห่าง ๆ
“ เธอยอมไปกับพวกเราดี ๆ ดีกว่านะ อลิสซ่า” ใช่แล้วไม่ผิดตัวแน่ ชื่อของเธอ อลิสซ่า ผมมองไปที่เธอ
“ ไม่ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะตามหามาสเตอร์ของฉัน” อลิสเธอช่างเด็ดเดี่ยวจริง ๆ ผมคิดอย่างนั้นนะ
“ ถ้าเธอไม่ไปพวกฉันคงต้องใช้กำลัง ซะแล้ว” ผู้หญิงผมสั้นสีดำได้พูดขู่ อลิสของผม( เป็นของนายตอนไหน )
“ เมย์ โม จับตัวอลิสมาให้ได้” เอ๊ะ! พวกเธอจะจับอลิสของผมไปไหน
ผมเห็นทั้ง 2 สาวได้เรียกอาวุธออกมา คนหนึ่งดาบยาว คนหนึ่งมีดสั้น ( ผมไม่ได้ตาฝาดใชไหม) ทั้งคู่วิ่งเข้าหาอลิสพร้อมกับ ฟันดาบลงมา อลิสเองก็เรียกดาบของเธอออกมาเป็นคาตานาสีดำ อลิสได้ยกดาบขึ้นมากันเอาไว้ “ เคร้ง ๆ ๆ ๆ” อลิสได้หมุนตัวเตะเข้าที่ท้อง “ตุบ” เธอลงไปนอนกุ้มท้องอีกคนที่ใช้มีดสั้นได้โผล่ออกมาด้านหลังอลิส ผมได้ตะโกนออกไป
“ ระวังข้างหลังด้วย” อลิสได้ยินเสียงของผม เธอได้หมุนตัวฟาดด้วยด้ามดาบทันที หญิงสาวคนนั้นได้ม้วนตัวหลบได้ทัน และหันมามองผมด้วยสายตาอาฆาต ( ผมจะรอดไหมนี่) ผู้หยิงผมสั้นที่สั่งให้ หญิงสาวทั้ง 2 คน เดินเข้ามา หาอลิสแล้วเรียกเคียวของเธอออกมาแล้วพูดกับอลิสว่า
“ ฉันให้โอกาสเธออีกครั้ง นะอลิสซ่า มากับพวกเราและเราจะเป็นพี่น้องกัน” สาวผมสั้นได้พูด
“ ไม่ ฉันไม่ไปกับเธอ ไม ฉันจะหามาสเตอร์ของฉันให้เจอ” อลิสของผมช่างเด็ดเดียวยิ่งนัก
“ ได้ ถ้าเธอเอาชนะฉันได้นะ และเธอจะรู้ว่าคนที่มี มาสเตอร์แล้วกับยังไม่มีมันต่างกันขนาดไหน มาสเตอร์คะ ” ไมเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่ยืนดูอยู่ห่าง ๆ
“ ได้ จัดการให้เต็มที่เลย การ์เดี้ยนของผม” ชายหนุ่มได้จุมพิศกับไม ได้เกิดแสงสว่างขึ้นจนผมต้องหลับตา พอผมลืมตาขึ้นมา ผมได้ยินเสียงของ ไม ได้พูดอะไรออกมาเหมือนบทสวดอะไรสักอย่าง จากนั้น ไมใช้เคียวของเธอฟาดใส่อลิส อลิสได้ยกดาบของเธอขึ้นมากันเอาไว้ แต่ก็กระเด็นออกไปชนกำแพง
“ ตุบ ตู้ม!” อลิสได้ทรุดเข่าลงพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมา
ผมต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ทำไงดี ทำไงดี อยู่ ๆ ผมก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย และ เศร้าสร้อย ดังขึ้นในหัว
“ ตุบ ตู้ม!” อลิสได้ทรุดเข่าลงพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมา
ผมต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ทำไงดี ทำไงดี อยู่ ๆ ผมก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย และ เศร้าสร้อย ดังขึ้นในหัว
“ มาสเตอร์คะ มาสเตอร์อยู่ไหนคะ ช่วยอลิสด้วย ช่วยด้วย” หลังจากนั้นหัวผมได้ว่างเปล่าร่างกายผมได้ขยับไปเอง ผมวิ่งไปข้างหน้าอลิสยกแขนกันเอาไว้ ผมได้ยืนมองโดยที่ขาผมสั่น
( ซวย แว้วววว ทำไมต้องมาสั่นตอนนี้ด้วย จะแมนหน่อยก็ไม่ได้ ) ผมได้หันไปบอกอลิสว่า
( ซวย แว้วววว ทำไมต้องมาสั่นตอนนี้ด้วย จะแมนหน่อยก็ไม่ได้ ) ผมได้หันไปบอกอลิสว่า
“ หนีไปครับ หนีไปเร็ว” ผมได้พุ่งเข้าไปกอดเอวของไมเอาไว้อย่างนั้น
“ แกเป็นใครมาขัดขวาง อยากตายใช่ไหม” ไมรู้สึกจะโมโหมากที่มีคนมาขัดขวางเธอ เธอได้เตะผมเข้าที่ชายโครง “ อั๊ก ๆ” พร้อมกับเหวี่ยงผมออกมา เธอได้เดินเข้ามาหาผมแล้ว
“ แกบังอาจมาจับตัวฉัน ตายซะ” นี่ผมจะต้องมาตายแบบนี้หรอนี่ ผมยังไม่เคยมีแฟนเลยนะ โธ่พระเจ้า ท่านช่างใจร้ายกับผมจริง ๆ ผมยกมือขึ้นมากันพร้อมกับหลับตา ทันที ที่ได้ยินเสียงของเคียวที่ตัดอากาศลงมา “ ฟิ้วววววว” “ เคร้ง” ผมได้ล้มลง
เอ๊ะ! มีนางฟ้ามารับผมไปแล้วใช่ไหม พระเจ้ายังคงใจดีที่ให้นางฟ้าที่สวย ๆ มารับผม
เอ๊ะ! มีนางฟ้ามารับผมไปแล้วใช่ไหม พระเจ้ายังคงใจดีที่ให้นางฟ้าที่สวย ๆ มารับผม
“ เพี๊ยะ!” “ อูยยย เจ็บจัง” ผมเอามือมาลูบแก้ม เอ๊ะ เรายังเจ็บอยู่นี่น่า แสดงว่าเรายังไม่ตาย พระเจ้ายังไม่ทอดทิ้งผมจริง ๆ ด้วย แต่ใครมาตบผมล่ะ ผมได้มองไปตรงหน้า เอ...ใครหว่า ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปใกล้ ๆ “หว่ายยยยยย” ผมถอยทันที ที่รู้ว่าเป็นอลิส
“เออ..ขอโทษครับ” ผมจะขอโทษเธอทำไมล่ะ เธอตบเรานะ
อลิสยังคงมองหน้าผม
อลิสยังคงมองหน้าผม
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมถามเธอแต่เธอไม่ตอบยังคงจ้องหน้าผมแล้วเดินเข้ามาใกล้ ๆ ผม เฮ้ยยย ใกล้ไปแล้ว ตุบ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ หัวใจของผมเต้นเร็วขึ้น เร็วขึ้น จนมันจนหลุดออกมาแล้ว ใครก็ได้ช่วยผมหน่อย “จุ๊บ” ผมได้มองเธอตาค้างอย่างนั้นเพราะเธอได้จูบผม โอยยย ไม่ไหวแล้ว ผมได้ทรุดตัวลงอย่างคนหมดเรี่ยวหมดแรง
ทางด้านอลิส ( ตอนที่โดนเคียวของ ไม )
(โอยย เจ็บจริงๆ นี่สินะพลังของการ์เดี้ยนที่มีมาสเตอร์แล้ว
มาสเตอร์คะ มาสเตอร์อยู่ไหน ช่วยอลิสด้วย )
อลิสได้คิด แต่เธอไม่ได้ยอมแพ้ขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นมาได้มีชายหนุ่มวิ่งเข้ามา ข้างหน้าของเธอและยกแขนขึ้นกันให้เธอแล้วหันมามองหน้าเธอและบอกกับเธอว่า
" หนีไป อลิส หนีไป" เขาเป็นใครทำไมต้องเข้ามาช่วยเราด้วย เมื่อกี้ก็ช่วยบอกเราว่าให้ระวังข้างหลัง
"ตุบ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ " เกิดอะไรขึ้นกับเราทำไมหัวใจมันเต้นแรงจังและความรู้สึกนี้มันคืออะไร อลิสได้มองแผ่นหลังของ นาวิน
"ต้องใช่แน่ ๆ ความรู้สึกนี้ ในที่สุด เราก็เจอแล้ว " อลิสมองไปทางนาวินที่กำลังโดนเคียวของ ไม ฟันลงมา อลิสได้พุ่งไปด้วยความเร็ว พร้อมกับยกดาบขึ้นมากันเอาไว้ " เคร้ง" อลิสได้ดันเคียวของ ไม ออกแล้วหมุนตัวเตะเข้าที่ท้องของ ไม ทำให้ ไม กระเด็นออกไป แล้วเดินมาหา นาวิน เห็นนาวินทำตาเหม่อลอย คิดว่าโดนเวทอะไรของ ไม เข้า จึงตบ " เพี๊ยะ " เธอเห็นนาวินได้สติแล้ว ก็โล่งอก "เอ๊ะ! เข้าเดินมาหาเราทำไม หรือว่าจะตบเราคืน " อลิสได้หลับตา แล้วได้ยินเสียงของนาวิน " หว่ายยยยยยย" เขาถอยหนีเราทำไม
" เออ....ขอโทษครับ " เขาจะขอโทษเราทำไมเราเป็นคนตบเค้านะ
" มีอะไรหรือเปล่าครับ" ตุบ ๆ ๆ ๆ ๆ ทำไมหัวใจเราเต้นเร็วอย่างนี้นะหน้าเราเริ่มร้อนเราเป็นอะไรไป ต้องพิสูจน์ เราต้องเดินไปมาหาเค้า ตุบ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ยิ่งเข้าใกล้ใจเรายิ่งเต้นแรง ต้องใช่แน่ ๆ มาสเตอร์คะ อลิสเจอคุณแล้ว เราต้องทำพันธสัญญากับเขาเดี๋ยวนี้ เพื่อไม่ให้เค้าเกิดอันตราย เราต้องมีพลังมากกว่านี้
อลิสเดินเข้ามาหานาวินแล้วจุมพิศทันที
กลับมาทางนาวิน
เกิดอะไรขึ้นกับเธอน่ะ ร่างกายของอลิสได้เกิดแสงสว่างแจ้งกว่าของไมอีก แสบตาจัง ผมได้หลับตา พอแสงสว่างจางลงผมได้ลืมตาขึ้นมา เห็นอลิสได้ ถือดาบคาตาน่าสีดำที่มีออร่าสีดำออกมาจากดาบ พวกไมเห็นเข้าหันไปคุณกับผู้ชายที่มาด้วยกันกับพวกเธอและพวกเธอชี้มือมาทางผม แต่ผมไม่ได้ยินว่าพูดว่าอะไรกัน ในหัวผมตอนนี้มันว่างเปล่าไปหมด และพวกเขาก็จากไป มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ บอกผมที่ พระเจ้า เอ๊ะ อลิสเดินเข้ามาหาเราอีกแล้ว
(โอยย เจ็บจริงๆ นี่สินะพลังของการ์เดี้ยนที่มีมาสเตอร์แล้ว
มาสเตอร์คะ มาสเตอร์อยู่ไหน ช่วยอลิสด้วย )
อลิสได้คิด แต่เธอไม่ได้ยอมแพ้ขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นมาได้มีชายหนุ่มวิ่งเข้ามา ข้างหน้าของเธอและยกแขนขึ้นกันให้เธอแล้วหันมามองหน้าเธอและบอกกับเธอว่า
" หนีไป อลิส หนีไป" เขาเป็นใครทำไมต้องเข้ามาช่วยเราด้วย เมื่อกี้ก็ช่วยบอกเราว่าให้ระวังข้างหลัง
"ตุบ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ " เกิดอะไรขึ้นกับเราทำไมหัวใจมันเต้นแรงจังและความรู้สึกนี้มันคืออะไร อลิสได้มองแผ่นหลังของ นาวิน
"ต้องใช่แน่ ๆ ความรู้สึกนี้ ในที่สุด เราก็เจอแล้ว " อลิสมองไปทางนาวินที่กำลังโดนเคียวของ ไม ฟันลงมา อลิสได้พุ่งไปด้วยความเร็ว พร้อมกับยกดาบขึ้นมากันเอาไว้ " เคร้ง" อลิสได้ดันเคียวของ ไม ออกแล้วหมุนตัวเตะเข้าที่ท้องของ ไม ทำให้ ไม กระเด็นออกไป แล้วเดินมาหา นาวิน เห็นนาวินทำตาเหม่อลอย คิดว่าโดนเวทอะไรของ ไม เข้า จึงตบ " เพี๊ยะ " เธอเห็นนาวินได้สติแล้ว ก็โล่งอก "เอ๊ะ! เข้าเดินมาหาเราทำไม หรือว่าจะตบเราคืน " อลิสได้หลับตา แล้วได้ยินเสียงของนาวิน " หว่ายยยยยยย" เขาถอยหนีเราทำไม
" เออ....ขอโทษครับ " เขาจะขอโทษเราทำไมเราเป็นคนตบเค้านะ
" มีอะไรหรือเปล่าครับ" ตุบ ๆ ๆ ๆ ๆ ทำไมหัวใจเราเต้นเร็วอย่างนี้นะหน้าเราเริ่มร้อนเราเป็นอะไรไป ต้องพิสูจน์ เราต้องเดินไปมาหาเค้า ตุบ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ยิ่งเข้าใกล้ใจเรายิ่งเต้นแรง ต้องใช่แน่ ๆ มาสเตอร์คะ อลิสเจอคุณแล้ว เราต้องทำพันธสัญญากับเขาเดี๋ยวนี้ เพื่อไม่ให้เค้าเกิดอันตราย เราต้องมีพลังมากกว่านี้
อลิสเดินเข้ามาหานาวินแล้วจุมพิศทันที
กลับมาทางนาวิน
เกิดอะไรขึ้นกับเธอน่ะ ร่างกายของอลิสได้เกิดแสงสว่างแจ้งกว่าของไมอีก แสบตาจัง ผมได้หลับตา พอแสงสว่างจางลงผมได้ลืมตาขึ้นมา เห็นอลิสได้ ถือดาบคาตาน่าสีดำที่มีออร่าสีดำออกมาจากดาบ พวกไมเห็นเข้าหันไปคุณกับผู้ชายที่มาด้วยกันกับพวกเธอและพวกเธอชี้มือมาทางผม แต่ผมไม่ได้ยินว่าพูดว่าอะไรกัน ในหัวผมตอนนี้มันว่างเปล่าไปหมด และพวกเขาก็จากไป มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ บอกผมที่ พระเจ้า เอ๊ะ อลิสเดินเข้ามาหาเราอีกแล้ว
“ มาสเตอร์คะเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ผมหันซ้ายหันขวาไม่มีใครนี่น่า หรือ ว่า เธอพูดกับผม
“ พูดกับผมหรือครับ” ผมยกนิ้วชี้ที่ตัวเอง อลิสพยักหน้า หน้าของเธอเริ่มแดงเธอได้ก้มหน้าลง อย่าทำอย่างนั้น ผมจะอดใจไม่ไหวแล้ว( อย่าคิดลึก ไม่ใช่อย่างที่คิด) คนอะไรน่ารักจังเลย ขอเป็นแฟนได้ไหมนี่
“เออ...คุณ...” ผมไม่อยากพูดชื่อเธอก่อนเดี๋ยวหาว่าเราแอบฟังตอนเธอถูกล้อมแล้วไม่เข้ามาช่วย
“ อลิสซ่า ค่ะ มาสเตอร์” เธอได้แนะนำตัว อย่าทำท่าแบบนั้น ( เอานิ้วจิ้มที่แก้มและบิดไปบิดมา)คนอะไรน่าร้ากน่ารัก
“ มาสเตอร์คะ มาสเตอร์” เอ๊ะ ผมสะดุ้ง
“ ครับ ว่าไงครับคุณอลิส ผมเรียกว่า อลิสนะครับดูสนิทกันดี” เธอพยักหน้าหน้าของเธอแดงอีกแล้ว ( น่ารักจริง ๆ)
“ แล้วแต่มาสเตอร์ค่ะ” เออใช่ผมจะถามเธอว่านึกมันเรื่องอะไรกันแน่
“ อลิสครับ คือว่า.... นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ครับ” ผมได้มาหน้าของอลิส
“ ถ้าอย่างนั้น ดิฉันของแนะนำตัวอีกครั้งนะคะ ดิฉัน อลิสซ่า เป็น การ์เดี้ยนสายดาบ นัมเบอร์ 66 มาจากองค์กรณ์การ์เดี้ยนในประเทศ....มาเพื่อเป็นผู้พิทักษ์มาสเตอร์คะ” อลิสพูดด้วยสีหน้าจริงจังจนผม ไม่รู้จะถามอะไรเธอดี เออใช่ เรายังไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่น่า
“ ผมแนะนำตัวบ้างนะครับ ผม นาวิน อาสม่า ยินดีที่ได้พบนะครับ อลิส งั้นฝากตัวด้วยนะครับ” ผมได้ยื่นมือออกไป เอาน่าไว้เดี๋ยวเราค่อย ๆ ถามเธอไปก็แล้วกัน
“ เช่นเดียวกันคะ มาสเตอร์ อลิส ดีใจที่ได้เจอมาสเตอร์ค่ะ” เธอยื่นมือมาจับมือผมไว้ ความรู้สึกนี้มันช่างดีจริง ๆ
“ เฮ้ยยยยยยยยยย” นาวินลุกขึ้นแล้วถอยไปที่มุมห้องทันที
“ อรุณสวัสดิ์ค่ะมาสเตอร์ ฮ้าวววววววว ” อลิสลุกขึ้นนั่งแล้วยกแขนขึ้นข้างนึงแล้วปิดปากอีกข้าง ( น่ารักจริง ๆ ในความรู้สึกของนาวิน)
“ อรุณสวัสดิ์ครับ อลิส” นาวินยังอยู่ที่มุมห้องแต่ยังส่งยิ้มให้อลิส
“ ไปทำอะไรตรงนั้นคะ มาสเตอร์” อลิสทำท่าจะคลานมาหานาวิน
“ เออ....เปล่าครับ ไม่ได้ทำอะไร แฮ่ แฮ่” นาวินเริ่มปาดเหงื่อ
“ หรือว่ามาสเตอร์......” อลิสทำท่าตกใจ นาวินหน้าซีดรีบพูดดักหน้าอลิสทันที
“ ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ จริงๆ นะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” นาวินยกมือขอโทษขอพายทันที
“ หืมมม” อลิสทำหน้าสงสัย ว่านาวินพูดเรื่องอะไรเพราะ เธอแค่จะพูดว่ามาสเตอร์นอนกลิ้งหรือคะ เท่านั้นเอง
“ เออ....วันนี้อลิสอยากกินอะไรครับ เดี๋ยวผมพาไปกินนะครับ” นาวินรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“ จริงหรือคะ มาสเตอร์ มาสเตอร์ของอลิสใจดีจังเลย” อลิสตาเป็นประกายพร้อมกับกระโดดเข้ากอดนาวิน
“ เออ...อะะะอลิสครับ ” นาวินหน้าแดง เสียงสั่น
“ อะไรคะ มาสเตอร์” นาวินชี้ไปที่แขนของเค้าที่อลิสกอดอยู่
“ว้ายยยยยยยยยย มาสเตอร์คนลามก” อลิสรีบปล่อยมือ ส่วนนาวินโบกไม้โบกมือเป็นพัลวัน
“เปล่านะครับ ผะผมไม่ได้ทำไรอะไรเลยนะ” อลิสหัวเราะในท่าทางของมาสเตอร์ตัวเอง
“ แล้วที่เมื่อเช้า มาสเตอร์....อ้าวไปซะแล้ว อิอิ” อลิสพูดยังไม่ทันจบนาวินวิ่งออกไปหน้าห้องทันทีแล้วตะโกนบอกอลิสว่า
“ ผมรออยู่หน้าห้องนะครับ อลิสอาบน้ำก่อน อาบเสร็จแล้วเรียกผมแล้วกัน” นาวินได้ออกมายืนหน้าห้องแล้วถอยหายใจพร้อมกับปาดเหงื่อ นาวินคิดว่า การที่มีคนอื่นมาอยู่ด้วยนี่ไม่ชินเลย แต่พอนึกถึงใบหน้าของอลิสตอนยิ้มขึ้นมา นาวินก็ยืนยิ้มอยู่คนเดียวอย่างมีความสุข
“ ค่า มาสเตอร์ มาสเตอร์ของอลิสน่ารักจริง ๆ อิอิ” อลิสคิดว่าเธอโชคดีมาที่มาเจอนาวินและได้นาวินมาเป็นมาสเตอร์ให้ อลิสยิ้มอย่างมีความสุขเหมือนกันแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำ
“ อลิสครับ อลิสอยากกินอะไรล่ะครับ บอกมาเลยเดี๋ยวผมพาไปกินเอง” นาวินยิ้มให้อลิสอย่างอ่อนโยน
“ มาสเตอร์คะ ” อลิสได้เริ่มสะอื้นน้ำตาของเธอค่อย ๆ ไหลออกมา นาวินเห็นรีบเข้าไปใกล้ ๆ อลิสพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าของเค้าออกมาเช็ดให้เธอ
“เป็นอะไรครับอลิส ผมพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า” นาวินถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ ไม่ค่ะ มาสเตอร์ไม่ได้พูดอะไรผิดค่ะ แค่ไม่เคยมีใครทำอะไรอย่างนี้ให้อลิสเลยค่ะ อลิส อลิสเลย ฮือ ๆ” อลิสปล่อยโฮออกมาแล้วเข้ากอดนาวิน นาวินรับรู้แล้วเอามือลูบหัวของอลิสพร้อมกับบอกว่า
“ อลิสครับ ขอแค่อลิสมีความสุข ผมก็ดีใจแล้ว ไว้เรามาเที่ยวกันบ่อย ๆ นะครับ อลิส” นาวินดันตัวของอลิสออกมาแล้วมองหน้าของเธอแล้วยิ้มให้อย่างเป็นกันเองและอบอุ่น
“ เออ....อลิสครับ” นาวินเรียกอลิส ( tot เสียดายอะ)
“ คะมาสเตอร์” อลิสได้ลืมตาขึ้นมามองนาวินอย่างสงสัย
“ผมว่าเราไปกันเถอะครับ” นาวินจูงมืออลิสออกจากตรงนั้นอย่างเร็ว ไม่ให้ไปได้ไง คนแถวนั้นหยุดเดินแล้วยืนมองพวกเค้า 2 คน ใครที่เดินผ่านไปผ่านมา ก็หยุดมอง และจะให้ทำได้ไง นาวินได้แต่เสียดายโอกาสดี ๆ
หลังจากที่นาวินพาอลิสกินข้าวเสร็จแล้วก็พามานั่งที่สวนสาธารณะและนาวินอยากรู้เรื่อง การ์เดี้ยนมากกว่านี้ จะได้รู้ว่าต้องทำอะไรต่อไป
“อลิสครับ ช่วยเล่าเรื่องของการ์เดี้ยนให้ผมฟังหน่อยสิครับ ผมอยากรู้ครับ” นาวินถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“ ได้ค่ะ มาสเตอร์” อลิสจัดท่านั่งให้สุภาพแล้วเริ่มเล่า
“ เริ่มจาก พวกเราการ์เดี้ยน เป็นองค์กรที่เป็นที่ยอมรับของประเทศต่าง ๆ ในเรื่องของการคุ้มครอง ปกป้อง บุคคลสำคัญให้กับประเทศต่าง ๆ ที่ขอร้องเข้ามา องค์กรการ์เดี้ยนนั้นมีอยู่ทุกประเทศ แต่ละประเทศจะฝึกการ์เดี้ยนของตนเองให้ได้การยอมรับจากประเทศต่าง ๆ และ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่องค์กร การ์เดี้ยนได้จัดการคัดเลือก สุดยอดการ์เดี้ยน เพื่อองค์กรที่ชนะจะได้รับความนับถือมากขึ้น และ จะได้เป็นผู้นำขององค์กร การ์เดี้ยน ทั่วโลกค่ะ มีอะไรสงสัยไหมคะ “ อลิสหยุดเพื่อให้นาวินถาม
“ ไม่มีครับ เล่าต่อเลยครับ” อลิสพยักหน้า
“ พวกเรา การ์เดี้ยนจะต้องออกมาตามหามาสเตอร์ของเรา ซึ่งมีความผูกพันกัน ถึงจะสามารถใช้พลังของการ์เดี้ยนคนนั้นได้อย่างเต็มที แต่พวกเรา การ์เดี้ยน ต้องตามหามาสเตอร์ของตัวเองซึ่งไม่รู้อยู่ส่วนไหนของโลกบ้าง ต้องอาศัยความรู้สึกล้วน ๆ ค่ะ ซึ่งถ้าเรามีความรู้สึกที่ผูกพันและเชื่อมถึงกัน เหล่าการ์เดี้ยนจะสามารถรับรู้ได้ทันทีค่ะว่ามาสเตอร์อยู่ที่ไหน” นาวินได้พยักหน้าตาม และถามว่า
“ เหมือนกับที่ผมฝันเห็น อลิสใช่ไหมครับ ผมฝันเห็นอลิสมาตลอดเลย” นาวินได้บอกออกไปตรง ๆ ซึ่งทำให้อลิสหน้าแดงขึ้นมาทันที และ พยักหน้า
“ ใช่ค่ะ มาสเตอร์ เหล่ามาสเตอร์เองก็มีความรู้สึกที่เชื่อมโยงกับการ์เดี้ยนของตนเหมือนกัน และ มีมาสเตอร์บางคนที่คิดจะเอาเหล่าการ์เดี้ยนมาเป็นพวกของตนโดยที่การ์เดี้ยนเหล่านั้นไม่ยินยอม และถ้าการ์เดี้ยนได้ทำพันธสัญญาแล้ว การ์เดี้ยนจะต้องอยู่กับมาสเตอร์คนนั้นไปตลอดจนกว่าจะแพ้หรือชนะเท่านั้นค่ะ” อลิสทำหน้าเศร้าเพราะเธอก็เกือบโดนทำพันธสัญญาโดยที่ไม่เต็มใจเหมือนกัน
“ อย่างนี้ก็ไม่ยุติธรรมกับการ์เดี้ยนเลยสิครับ ที่ไม่เต็มใจยอม” นาวินก็เริ่มโมโหเหมือนกันเพราะเหมือนกับว่าการ์เดี้ยนโดนเอาเปรียบ กฎบ้าบออย่างนี้ใครเป็นคนตั้งนะ และถ้าวันนั้นเค้าไม่ได้ไป อลิสคงต้องเป็นการ์เดี้ยนของคน ๆ นั้น
“ มันเป็นชะตากรรมของพวกเรา เหล่าการ์เดี้ยนค่ะ มาสเตอร์”
อลิสรู้สึกดีที่นาวินโมโหแทนเหล่าการ์เดี้ยนทั้งหลาย
“ และการต่อสู้จะเริ่มขึ้นเมื่อไรครับ อลิส” นาวินถามเพื่อที่จะได้เตรียมตัว
“ จนกว่าเหล่าการ์เดี้ยนจะหา มาสเตอร์ของตัวเองเจอทั้งหมด ตั้งแต่ นัมเบอร์ 00-99 ค่ะ มาสเตอร์ เมื่อการ์เดี้ยนทุกคนมีมาสเตอร์กันหมดแล้ว พวกเราจะต้องต่อสู้กันจนเหลือมาสเตอร์เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นค่ะ”
“ ถ้าแพ้ล่ะ อลิส” นาวินอยากรู้
“ถ้าแพ้ การ์เดี้ยนจะถูกคนขององค์กรจับตัวกลับไปที่องค์กรค่ะและจะไม่สามารถได้พบเกับมาสเตอร์ของตนเองได้อีกต่อไปค่ะ” อลิส
เริ่มทำหน้าเศร้าเมื่อพูดถึงการจากกัน นาวินได้ยื่นมือไปจับมือของ
อลิส และมองตาอลิส
“อลิสครับ” นาวินมองตาอลิสแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ อลิสอยากอยู่กับผมไหมครับ” อลิสหน้าแดงขึ้นมาทันที
“อยากค่ะ มาสเตอร์ “ เสียงหัวใจของอลิสเต้นแรงขึ้นทุกที
“ เพราะงั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ผมจะอยู่เคียงข้างอลิส
เองนะครับ เราจะสู้ไปด้วยกัน ไม่ต้องกังวลไปนะครับ ทำให้ดีที่สุดผมเชื่อว่า อลิสสามารถทำได้ครับ ผมเชื่ออย่างนั้น” นาวินพูดออกมาจากใจ อลิสที่มองหน้านาวินที่กำลังพูดอยู่นั้น น้ำตาของเธอได้ไหลออกมาอีกครั้งทั้ง ๆ ที่ปรกติเธอไม่ใช่คนที่ร้องไห้ออกมาง่าย ๆ ตั้งแต่เจอ นาวิน เธอร้องไห้ออกมาหลายครั้งแล้ว แต่ไม่ใช่เพราะเสียใจ แต่มันเป็นน้ำตาแห่งความสุข ที่เธอพึ่งเคยได้รับ ตั้งแต่เด็กเธอถูกสอนให้เป็นคนเข้มแข็ง ห้ามร้องไห้ ให้ต่อสู้กับอุปสรรคต่าง ๆ เพื่อให้พร้อมสำหรับการเป็นการ์เดี้ยน
“ มาสเตอร์คะ ฮือ ๆ” นาวินเห็นอลิสร้องไห้จึงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาและจับคางของอลิสเชิดขึ้นแล้วเช็ดน้ำตาให้เธออย่างนิ่มนวล
“ อย่าร้องเลยนะครับ เดี๋ยวไม่สวยนะครับ อลิส” นาวินพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่มนวลและอบอุ่น
“ ก็ก็ อลิสมีความสุขนี่คะ อะอลิสไม่เคยได้รับความรักอย่างจากใครเลยนอกจากอาจารย์คนเดียว” อลิสได้สะอื้น นาวินไม่อยากให้อลิสต้องร้องไห้อีกจึง
“โอ้ย อำอาไยอ๊า “ ( ทำอะไรค้า) อลิสโดนดึงแก้มทั้ง 2 ข้าง
“ มีความสุขต้องยิ้มสิครับ “ นาวินยิ้มให้อลิส ในสายตาของ
อลิสมันเป็นยิ้มที่ดูอบอุ่นอ่อนโยนมันทำให้อลิสใจเต้นรัวขึ้นอีกครั้งพร้อมกับสีหน้าที่ริ่มแดงขึ้นเรื่อย ๆ นาวินเห็นว่าอลิสหน้าแดงขึ้นเรื่อย ๆ จึงคิดจะแกล้ง
“ อลิส ไม่สบายหรือเปล่าครับ ไหนดูซิ” นาวินเอาหน้าผากของตัวเองไปแนบที่หน้าผากของอลิสยิ่งทำให้ใบหน้าของอลิสร้อนขึ้นไปอีก เธอได้มองหน้านาวินที่ห่างกันไม่ถึงคืบ อลิสได้ยื่นมือไปจับหน้าของนาวินแล้วเรียก
“ มาสเตอร์คะ” อลิสได้หลับตาแล้วยื่นหน้าไปจูบกับนาวิน
ส่วนนาวินนั้นมองอลิสตาค้างและ วิญญาณออกจากร่างไปแล้ว ผ่านไป 3 วินาที วิญญาณของนาวินกลับเข้าร่าง เค้ารีบดันร่าง
ของอลิสออกทันทีและลุกขึ้น
“ อลิสครับ เออ....ไปเดินเที่ยวกันต่อเถอะครับ” นาวินพยายามหักห้ามใจตัวเองแต่หัวใจของเค้ามันแทบหลุดออกจากตัวเลยมันเต้นแรงมาก นาวินได้ยื่นมือไปหาอลิส
“มาสเตอร์คะ ...ขอบคุณนะคะมาสเตอร์” อลิสได้ยื่นมือไปจับมือของนาวินและทั้งคู่ได้เดินจับมือกันไปอย่างมีความสุข
อ่านแล้วเป็นยังไงบ้างบอกด้วยนะครับ
มีคำผิดบอกด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ
ในตอนเช้าของอีกวัน
“หมับ ดิ๋ง ๆ อืมม นิ่มจัง” นาวินได้ลืมตาขึ้นมา O {} O
“ เฮ้ยยยยยยยยยย” นาวินลุกขึ้นแล้วถอยไปที่มุมห้องทันที
“ อรุณสวัสดิ์ค่ะมาสเตอร์ ฮ้าวววววววว ” อลิสลุกขึ้นนั่งแล้วยกแขนขึ้นข้างนึงแล้วปิดปากอีกข้าง ( น่ารักจริง ๆ ในความรู้สึกของนาวิน)
“ อรุณสวัสดิ์ครับ อลิส” นาวินยังอยู่ที่มุมห้องแต่ยังส่งยิ้มให้อลิส
“ ไปทำอะไรตรงนั้นคะ มาสเตอร์” อลิสทำท่าจะคลานมาหานาวิน
“ เออ....เปล่าครับ ไม่ได้ทำอะไร แฮ่ แฮ่” นาวินเริ่มปาดเหงื่อ
“ หรือว่ามาสเตอร์......” อลิสทำท่าตกใจ นาวินหน้าซีดรีบพูดดักหน้าอลิสทันที
“ ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ จริงๆ นะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” นาวินยกมือขอโทษขอพายทันที
“ หืมมม” อลิสทำหน้าสงสัย ว่านาวินพูดเรื่องอะไรเพราะ เธอแค่จะพูดว่ามาสเตอร์นอนกลิ้งหรือคะ เท่านั้นเอง
“ เออ....วันนี้อลิสอยากกินอะไรครับ เดี๋ยวผมพาไปกินนะครับ” นาวินรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“ จริงหรือคะ มาสเตอร์ มาสเตอร์ของอลิสใจดีจังเลย” อลิสตาเป็นประกายพร้อมกับกระโดดเข้ากอดนาวิน
“ เออ...อะะะอลิสครับ ” นาวินหน้าแดง เสียงสั่น
“ อะไรคะ มาสเตอร์” นาวินชี้ไปที่แขนของเค้าที่อลิสกอดอยู่
“ว้ายยยยยยยยยย มาสเตอร์คนลามก” อลิสรีบปล่อยมือ ส่วนนาวินโบกไม้โบกมือเป็นพัลวัน
“เปล่านะครับ ผะผมไม่ได้ทำไรอะไรเลยนะ” อลิสหัวเราะในท่าทางของมาสเตอร์ตัวเอง
“ แล้วที่เมื่อเช้า มาสเตอร์....อ้าวไปซะแล้ว อิอิ” อลิสพูดยังไม่ทันจบนาวินวิ่งออกไปหน้าห้องทันทีแล้วตะโกนบอกอลิสว่า
“ ผมรออยู่หน้าห้องนะครับ อลิสอาบน้ำก่อน อาบเสร็จแล้วเรียกผมแล้วกัน” นาวินได้ออกมายืนหน้าห้องแล้วถอยหายใจพร้อมกับปาดเหงื่อ นาวินคิดว่า การที่มีคนอื่นมาอยู่ด้วยนี่ไม่ชินเลย แต่พอนึกถึงใบหน้าของอลิสตอนยิ้มขึ้นมา นาวินก็ยืนยิ้มอยู่คนเดียวอย่างมีความสุข
“ ค่า มาสเตอร์ มาสเตอร์ของอลิสน่ารักจริง ๆ อิอิ” อลิสคิดว่าเธอโชคดีมาที่มาเจอนาวินและได้นาวินมาเป็นมาสเตอร์ให้ อลิสยิ้มอย่างมีความสุขเหมือนกันแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำ
หลังจากที่ทั้งคู่อาบน้ำกันเสร็จแล้ว นาวินพาอลิสไปกินข้าวที่ร้านอาหาร
“ ว้าววว น่ากินทั้งนั้นเลยค่ะ มาสเตอร์” อลิสชี้ร้านโน้น ร้านนี้ ราวกับว่าไม่เคยเห็นอะไรอย่างนี้มากก่อน นาวินเห็นท่าทางของ
อลิสแล้ว เค้าก็ยิ้มออกมาแล้วถามอลิสว่า
อลิสแล้ว เค้าก็ยิ้มออกมาแล้วถามอลิสว่า
“ อลิสครับ อลิสอยากกินอะไรล่ะครับ บอกมาเลยเดี๋ยวผมพาไปกินเอง” นาวินยิ้มให้อลิสอย่างอ่อนโยน
“ มาสเตอร์คะ ” อลิสได้เริ่มสะอื้นน้ำตาของเธอค่อย ๆ ไหลออกมา นาวินเห็นรีบเข้าไปใกล้ ๆ อลิสพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าของเค้าออกมาเช็ดให้เธอ
“เป็นอะไรครับอลิส ผมพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า” นาวินถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ ไม่ค่ะ มาสเตอร์ไม่ได้พูดอะไรผิดค่ะ แค่ไม่เคยมีใครทำอะไรอย่างนี้ให้อลิสเลยค่ะ อลิส อลิสเลย ฮือ ๆ” อลิสปล่อยโฮออกมาแล้วเข้ากอดนาวิน นาวินรับรู้แล้วเอามือลูบหัวของอลิสพร้อมกับบอกว่า
“ อลิสครับ ขอแค่อลิสมีความสุข ผมก็ดีใจแล้ว ไว้เรามาเที่ยวกันบ่อย ๆ นะครับ อลิส” นาวินดันตัวของอลิสออกมาแล้วมองหน้าของเธอแล้วยิ้มให้อย่างเป็นกันเองและอบอุ่น
“ตึก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” หัวใจของอลิสเต้นรั่วหน้าเริ่มร้อนผ่าว เธอหลับตาแล้วยื่นหน้าเข้าหานาวินใกล้ ๆ เพื่อที่จะ...
“ เออ....อลิสครับ” นาวินเรียกอลิส ( tot เสียดายอะ)
“ คะมาสเตอร์” อลิสได้ลืมตาขึ้นมามองนาวินอย่างสงสัย
“ผมว่าเราไปกันเถอะครับ” นาวินจูงมืออลิสออกจากตรงนั้นอย่างเร็ว ไม่ให้ไปได้ไง คนแถวนั้นหยุดเดินแล้วยืนมองพวกเค้า 2 คน ใครที่เดินผ่านไปผ่านมา ก็หยุดมอง และจะให้ทำได้ไง นาวินได้แต่เสียดายโอกาสดี ๆ
หลังจากที่นาวินพาอลิสกินข้าวเสร็จแล้วก็พามานั่งที่สวนสาธารณะและนาวินอยากรู้เรื่อง การ์เดี้ยนมากกว่านี้ จะได้รู้ว่าต้องทำอะไรต่อไป
“อลิสครับ ช่วยเล่าเรื่องของการ์เดี้ยนให้ผมฟังหน่อยสิครับ ผมอยากรู้ครับ” นาวินถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“ ได้ค่ะ มาสเตอร์” อลิสจัดท่านั่งให้สุภาพแล้วเริ่มเล่า
“ เริ่มจาก พวกเราการ์เดี้ยน เป็นองค์กรที่เป็นที่ยอมรับของประเทศต่าง ๆ ในเรื่องของการคุ้มครอง ปกป้อง บุคคลสำคัญให้กับประเทศต่าง ๆ ที่ขอร้องเข้ามา องค์กรการ์เดี้ยนนั้นมีอยู่ทุกประเทศ แต่ละประเทศจะฝึกการ์เดี้ยนของตนเองให้ได้การยอมรับจากประเทศต่าง ๆ และ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่องค์กร การ์เดี้ยนได้จัดการคัดเลือก สุดยอดการ์เดี้ยน เพื่อองค์กรที่ชนะจะได้รับความนับถือมากขึ้น และ จะได้เป็นผู้นำขององค์กร การ์เดี้ยน ทั่วโลกค่ะ มีอะไรสงสัยไหมคะ “ อลิสหยุดเพื่อให้นาวินถาม
“ ไม่มีครับ เล่าต่อเลยครับ” อลิสพยักหน้า
“ พวกเรา การ์เดี้ยนจะต้องออกมาตามหามาสเตอร์ของเรา ซึ่งมีความผูกพันกัน ถึงจะสามารถใช้พลังของการ์เดี้ยนคนนั้นได้อย่างเต็มที แต่พวกเรา การ์เดี้ยน ต้องตามหามาสเตอร์ของตัวเองซึ่งไม่รู้อยู่ส่วนไหนของโลกบ้าง ต้องอาศัยความรู้สึกล้วน ๆ ค่ะ ซึ่งถ้าเรามีความรู้สึกที่ผูกพันและเชื่อมถึงกัน เหล่าการ์เดี้ยนจะสามารถรับรู้ได้ทันทีค่ะว่ามาสเตอร์อยู่ที่ไหน” นาวินได้พยักหน้าตาม และถามว่า
“ เหมือนกับที่ผมฝันเห็น อลิสใช่ไหมครับ ผมฝันเห็นอลิสมาตลอดเลย” นาวินได้บอกออกไปตรง ๆ ซึ่งทำให้อลิสหน้าแดงขึ้นมาทันที และ พยักหน้า
“ ใช่ค่ะ มาสเตอร์ เหล่ามาสเตอร์เองก็มีความรู้สึกที่เชื่อมโยงกับการ์เดี้ยนของตนเหมือนกัน และ มีมาสเตอร์บางคนที่คิดจะเอาเหล่าการ์เดี้ยนมาเป็นพวกของตนโดยที่การ์เดี้ยนเหล่านั้นไม่ยินยอม และถ้าการ์เดี้ยนได้ทำพันธสัญญาแล้ว การ์เดี้ยนจะต้องอยู่กับมาสเตอร์คนนั้นไปตลอดจนกว่าจะแพ้หรือชนะเท่านั้นค่ะ” อลิสทำหน้าเศร้าเพราะเธอก็เกือบโดนทำพันธสัญญาโดยที่ไม่เต็มใจเหมือนกัน
“ อย่างนี้ก็ไม่ยุติธรรมกับการ์เดี้ยนเลยสิครับ ที่ไม่เต็มใจยอม” นาวินก็เริ่มโมโหเหมือนกันเพราะเหมือนกับว่าการ์เดี้ยนโดนเอาเปรียบ กฎบ้าบออย่างนี้ใครเป็นคนตั้งนะ และถ้าวันนั้นเค้าไม่ได้ไป อลิสคงต้องเป็นการ์เดี้ยนของคน ๆ นั้น
“ มันเป็นชะตากรรมของพวกเรา เหล่าการ์เดี้ยนค่ะ มาสเตอร์”
อลิสรู้สึกดีที่นาวินโมโหแทนเหล่าการ์เดี้ยนทั้งหลาย
“ และการต่อสู้จะเริ่มขึ้นเมื่อไรครับ อลิส” นาวินถามเพื่อที่จะได้เตรียมตัว
“ จนกว่าเหล่าการ์เดี้ยนจะหา มาสเตอร์ของตัวเองเจอทั้งหมด ตั้งแต่ นัมเบอร์ 00-99 ค่ะ มาสเตอร์ เมื่อการ์เดี้ยนทุกคนมีมาสเตอร์กันหมดแล้ว พวกเราจะต้องต่อสู้กันจนเหลือมาสเตอร์เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นค่ะ”
“ ถ้าแพ้ล่ะ อลิส” นาวินอยากรู้
“ถ้าแพ้ การ์เดี้ยนจะถูกคนขององค์กรจับตัวกลับไปที่องค์กรค่ะและจะไม่สามารถได้พบเกับมาสเตอร์ของตนเองได้อีกต่อไปค่ะ” อลิส
เริ่มทำหน้าเศร้าเมื่อพูดถึงการจากกัน นาวินได้ยื่นมือไปจับมือของ
อลิส และมองตาอลิส
“อลิสครับ” นาวินมองตาอลิสแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ อลิสอยากอยู่กับผมไหมครับ” อลิสหน้าแดงขึ้นมาทันที
“อยากค่ะ มาสเตอร์ “ เสียงหัวใจของอลิสเต้นแรงขึ้นทุกที
“ เพราะงั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ผมจะอยู่เคียงข้างอลิส
เองนะครับ เราจะสู้ไปด้วยกัน ไม่ต้องกังวลไปนะครับ ทำให้ดีที่สุดผมเชื่อว่า อลิสสามารถทำได้ครับ ผมเชื่ออย่างนั้น” นาวินพูดออกมาจากใจ อลิสที่มองหน้านาวินที่กำลังพูดอยู่นั้น น้ำตาของเธอได้ไหลออกมาอีกครั้งทั้ง ๆ ที่ปรกติเธอไม่ใช่คนที่ร้องไห้ออกมาง่าย ๆ ตั้งแต่เจอ นาวิน เธอร้องไห้ออกมาหลายครั้งแล้ว แต่ไม่ใช่เพราะเสียใจ แต่มันเป็นน้ำตาแห่งความสุข ที่เธอพึ่งเคยได้รับ ตั้งแต่เด็กเธอถูกสอนให้เป็นคนเข้มแข็ง ห้ามร้องไห้ ให้ต่อสู้กับอุปสรรคต่าง ๆ เพื่อให้พร้อมสำหรับการเป็นการ์เดี้ยน
“ มาสเตอร์คะ ฮือ ๆ” นาวินเห็นอลิสร้องไห้จึงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาและจับคางของอลิสเชิดขึ้นแล้วเช็ดน้ำตาให้เธออย่างนิ่มนวล
“ อย่าร้องเลยนะครับ เดี๋ยวไม่สวยนะครับ อลิส” นาวินพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่มนวลและอบอุ่น
“ ก็ก็ อลิสมีความสุขนี่คะ อะอลิสไม่เคยได้รับความรักอย่างจากใครเลยนอกจากอาจารย์คนเดียว” อลิสได้สะอื้น นาวินไม่อยากให้อลิสต้องร้องไห้อีกจึง
“โอ้ย อำอาไยอ๊า “ ( ทำอะไรค้า) อลิสโดนดึงแก้มทั้ง 2 ข้าง
“ มีความสุขต้องยิ้มสิครับ “ นาวินยิ้มให้อลิส ในสายตาของ
อลิสมันเป็นยิ้มที่ดูอบอุ่นอ่อนโยนมันทำให้อลิสใจเต้นรัวขึ้นอีกครั้งพร้อมกับสีหน้าที่ริ่มแดงขึ้นเรื่อย ๆ นาวินเห็นว่าอลิสหน้าแดงขึ้นเรื่อย ๆ จึงคิดจะแกล้ง
“ อลิส ไม่สบายหรือเปล่าครับ ไหนดูซิ” นาวินเอาหน้าผากของตัวเองไปแนบที่หน้าผากของอลิสยิ่งทำให้ใบหน้าของอลิสร้อนขึ้นไปอีก เธอได้มองหน้านาวินที่ห่างกันไม่ถึงคืบ อลิสได้ยื่นมือไปจับหน้าของนาวินแล้วเรียก
“ มาสเตอร์คะ” อลิสได้หลับตาแล้วยื่นหน้าไปจูบกับนาวิน
ส่วนนาวินนั้นมองอลิสตาค้างและ วิญญาณออกจากร่างไปแล้ว ผ่านไป 3 วินาที วิญญาณของนาวินกลับเข้าร่าง เค้ารีบดันร่าง
ของอลิสออกทันทีและลุกขึ้น
“ อลิสครับ เออ....ไปเดินเที่ยวกันต่อเถอะครับ” นาวินพยายามหักห้ามใจตัวเองแต่หัวใจของเค้ามันแทบหลุดออกจากตัวเลยมันเต้นแรงมาก นาวินได้ยื่นมือไปหาอลิส
“มาสเตอร์คะ ...ขอบคุณนะคะมาสเตอร์” อลิสได้ยื่นมือไปจับมือของนาวินและทั้งคู่ได้เดินจับมือกันไปอย่างมีความสุข
อ่านแล้วเป็นยังไงบ้างบอกด้วยนะครับ
มีคำผิดบอกด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น