ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 7
“นี่เราต้องอุ้มไปใช่มั๊ยเนี๊ย...หนักจังกินอะไรเข้าไปเนี่ย...หรือว่าเราเลี้ยงดีเกินไป....ไม่น่าเลี้ยงมันบ่อยเลย”โอมบ่น
“บ่นอะไรนักหนา”เสียงแผ่วเบาของใครคนหนึ่ง
“เสียงใครวะ....ยัยตัวนี่แน่เลย....ตื่นแล้วใช่มั๊ย”
โอมมองลงมาที่ปัท....แต่เธอก้อแน่นิ่ง
“จะแกล้งกันใช่มั๊ย...งั้นกองไว้ตรงนี้ละกัน”โอมวางปัทลง
“อะไรวะ....ทำกับผู้หญิงแบบนี้ได้ไง”ปัทโวย
“อย่ามาบ่น...ลุกขึ้นมาเร็วๆ”
โฮมยืนท้าวสั่งปัทที่นั่งพับเพียบอยู่ลุกขึ้นมา...ปัทจึงยื่นแขนให้ดึงตัวเธอขึ้น
“ลุกเองดิ”โอมเดินหนี
“โอม”ปัทเรียก
“เรียกดีๆก่อน”
“พี่โอมขา”ปัททำเสียงหวาน
“อะไร”โอมหยุดและหันกลับมา
“เจ็บขาอ่ะ...เดินไม่ได้”ปัทจับขาแสดงอาการปวด(กระแดะนิดหน่อย)
“ยังไม่ได้เดินเลย...รู้ได้ไงว่าเดินไม่ได้”
“ก้อมันเจ็บนี่”
“แล้วจะให้ทำไง....เรียกรถพยาบาลเหรอ”
ปัทไม่ตอบอะไรได้แต่มองหน้าโอม
“ก้อได้ๆ...เอ้า!ขึ้นมา”โอมหันหลังให้ปัทขี่หลัง
“ขอบใจ”ปัทรีบขึ้นก่อนโอมจะเปลี่ยนใจ
“หนักชะมัด”โอมบ่น
“เดินไปอย่าบ่น”ปัทดีดหูโอม
“เจ็บนะ...ถ้าแกดีดอีก...จะกองแกไว้ตรงนี้เลย”
“นายไม่กล้าหรอก”
“ลองมั๊ยล่ะ”
“ก้อเอาดิ”
เมื่อปัทท้าโอมก้อปล่อยมือที่จับขาปัทไว้แต่แทนที่ปัทจะตก...โอมกลับเกือบตายซะเอง....ก้อปัทดันล็อกคอโอมไว้นี่
“หายใจไม่ออก”โอมรีบจับขาปัทกลับไปเป็นเหมือนเดิม
“555...สมน้ำหน้า”
“มีความสุขจิงนะ”โอมกระแนะกระแหน
“แน่นอน”
“มีความสุขบนความทุกข์คนอื่น”
“ไม่สน”
โอมต้องเอาปัทไปส่งห้องพยาบาลซึ่งก้อไกลพอสมควร...สงสารโอมจังเลย
“เหนื่อยยัง”ปัทถามเพราะเห็นเหงื่อโอมโชกเลย
“เหนื่อยซิ...แค่แบกเธอก้อหนักแล้วยังต้องมาเถียงด้วยอีก”
ปัทหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อ(ตัวที่ใส่อยู่)ซับเหงื่อให้โอม
“ขอบใจ”โอมเกิดอาการซึ้งเล็กน้อย...แต่ก้อได้ไม่นาน ”เฮ้ย!อย่าปิดตามองไม่เห็น”โอมโวย
“555”ปัทสะใจ
“เล่นอะไร...อันตรายนะรู้มั๊ย”
“ก้อมันสนุกดี”
“จะสนุกมั๊ยถ้าพี่ล้มแล้วเธอตกหรือไปกระแทก...ตัวเธอก้อเจ็บ”ไม่ได้ห่วงตัวเองเลย
“ขอโทษ”รู้สึกผิดนิดๆ
“ตอนนี้รู้สึกไม่มีอะไรให้สนุกเลยนะ....เหนื่อย” โอมบ่น
“ขี้บ่นจริงอายุก็ยังน้อยบ่นเหมือนคนแก่เลย”
“ก็มันมีแต่เรื่องให้บ่นนี่...โดยเฉพาะเธอทำตัวสมกับชื่อเลย”
“หืม...ว่าฉันเหรอ”ปัทหยิกแก้มโอม
\"โอ๊ย!...เจ็บนะ..ยัยเด็กบ้า\"
\"555...สนุกจัง...อย่างที่พี่โอ๊ตบอกจริงๆด้วย...แกล้งพี่โอมอ่ะหนุกสุดแล้ว\"
\"เออ...อุตส่าห์หาคนมาให้แกล้ง....โดนแกล้งเองอีก\"
ภายในห้องพยาบาลไม่มีใครอยุ่เลย
“สวรรค์”โอมพูดอย่างโล่งอกเมื่อวางปัทลงบนเตียง ....แกร๊ก!(เสียงกระดูกลั่น)...ตอนนี้เองที่ปัทรุ้สึกว่าตัวเองหนักมาก...และคิดว่าโอม
ต้องอดทนมากแค่ไหนที่แบกเธอมาที่ห้องพยาบาล
“ขอโทษนะที่ทำให้ลำบาก”ปัทรู้สึกผิดอย่างรุนแรง
“มีจิตสำนึกด้วยเหรอ”
“พูดงี้เดี๋ยวได้ปากแตก”ปัทตั้งท่าชก
“สภาพอย่างนั้นจะทำอะไรใครได้...แน่จิงก้อชกให้ถึงเดะ”
เมื่อได้ยินดังนั้นปัทจึงพยายามชกไปทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางถึง...และชกไม่ลง
“ก้อเดินเข้ามาดิ”ปัทโวย
“เข้าไปให้โง่ดิ”
“งั้นเก็บความแค้นไว้ก่อนก้อได้...ถ้าเดินได้นะ”ปัทฝากความแค้นไว้
“งั้นสงบศึกชั่วคราว”โอมเดินไปตู้ยาและหยิบยาอย่างชำนาญ
“ชำนาญจิงนะ”ปัทแซว
“แค่แผ่นปิดแก้ปวด...กับยาทาแค่นี้หยิบไม่ได้....ปัญญาอ่อนป่าว”หลอกด่ากันไปในตัว
“ไม่มีแรงจะเถียงด้วยแล้ว...อย่ามายั่วโมโห...แล้วอาจารย์ไม่อยู่จะทำไงดีอ่ะ”
“ก้อทำเองไง...เอาขามาเดี๋ยวจะทำให้\"โอมจับขาของปัทขึ้นมา
\"เฮ้ย!จะทำไร\"ปัทอุทานอย่างตกใจ
\"อยากขาเคล็ดไปจนตายเหรอ...จะนวดให้\"โอมนวดให้คนที่นั่งหน้าแดงอยู่อย่างไม่สบอารมณ์
\"นวดเก่งเหมือนกันเนอะ...นวดให้สาวบ่อยล่ะซิ\"คนโดนนวดเมื่อรุ่สึกดีขึ้นก็เริ่มตั้งต้นแซว
\"เล่นกีฬาแล้วเป็นบ่อยเลยนวดได้แค่นั้น...อย่างพี่จะมีใครให้นวดให้\"เขาก้มหน้าลงเพื่อเก็บอาการเขินอาย
\"จะเชื่อดีมั๊ยเนี่ย\"
\"เอ้า เสร็จแล้ว\"โอมปล่อยขาปัทลงและขึ้นไปนอนบนเตียงที่ปัทนั่งอยู่
\"ทำอะไรน่ะ!!\"ปัทร้องขึ้นเมื่อโอมถอดเสื้อออก
\"ก้อนวดให้บ้างดิ แบกเธอมาน่ะปวดหลังจะตาย\"โอมยัดแผ่นปิดแก้ปวดใส่มือปัท\"ติดให้ด้วย\"เขานอนคว่ำหน้าลง
\"ก้อได้...นวดไม่เป็นนะขอบอกไว้ก่อน แล้วก้อมือหนักด้วย\"ปวดบอกแกมขู่โอม
\"งั้นก้อปิดแผ่นอย่างเดียวก้อพอ\"โอมเปลี่ยนใจกระทันหัน
\"ได้\"ปัทตอบอย่างร่าเริง แต่เมื่อเธอมองไปที่แผ่นหลังของโอมแล้วก็มืออ่อนจนแกะซองไม่ได้
\"ทำอะไรอยู่\"โอมลุกขึ้นมาโวยปัท และได้เห็นว่าปัทกำลังอายอยู่
\"แกะไม่ออก\"เธอพูดเสียงอ่อน
\"มะ เดี๋ยวแกะให้\"เขายิ้มให้กับท่าทีอันน่ารักของเธอ
\"ขอบใจ\"เมื่อได้แผ่นที่จะติดแล้ว แต่ปัทกลับติดมันลงไปบนแผ่นหลังกว้างของโอมได้ สุดท้ายเธอก็รวบรวมกำลังและตั้งสติใหม่ค่อยๆติดแผ่นปิดแก้ปวดลงไปอย่างทุลักทุเล
ไม่นานเต้ยตามเข้ามาในห้องพยาบาล(โชคดีที่ไม่เข้ามาตอนโอมถอดเสื้ออยู่)และรับหน้าที่พยุงปัทกลับหอโดยมีโอมเดินตามหลัง
“บ่นอะไรนักหนา”เสียงแผ่วเบาของใครคนหนึ่ง
“เสียงใครวะ....ยัยตัวนี่แน่เลย....ตื่นแล้วใช่มั๊ย”
โอมมองลงมาที่ปัท....แต่เธอก้อแน่นิ่ง
“จะแกล้งกันใช่มั๊ย...งั้นกองไว้ตรงนี้ละกัน”โอมวางปัทลง
“อะไรวะ....ทำกับผู้หญิงแบบนี้ได้ไง”ปัทโวย
“อย่ามาบ่น...ลุกขึ้นมาเร็วๆ”
โฮมยืนท้าวสั่งปัทที่นั่งพับเพียบอยู่ลุกขึ้นมา...ปัทจึงยื่นแขนให้ดึงตัวเธอขึ้น
“ลุกเองดิ”โอมเดินหนี
“โอม”ปัทเรียก
“เรียกดีๆก่อน”
“พี่โอมขา”ปัททำเสียงหวาน
“อะไร”โอมหยุดและหันกลับมา
“เจ็บขาอ่ะ...เดินไม่ได้”ปัทจับขาแสดงอาการปวด(กระแดะนิดหน่อย)
“ยังไม่ได้เดินเลย...รู้ได้ไงว่าเดินไม่ได้”
“ก้อมันเจ็บนี่”
“แล้วจะให้ทำไง....เรียกรถพยาบาลเหรอ”
ปัทไม่ตอบอะไรได้แต่มองหน้าโอม
“ก้อได้ๆ...เอ้า!ขึ้นมา”โอมหันหลังให้ปัทขี่หลัง
“ขอบใจ”ปัทรีบขึ้นก่อนโอมจะเปลี่ยนใจ
“หนักชะมัด”โอมบ่น
“เดินไปอย่าบ่น”ปัทดีดหูโอม
“เจ็บนะ...ถ้าแกดีดอีก...จะกองแกไว้ตรงนี้เลย”
“นายไม่กล้าหรอก”
“ลองมั๊ยล่ะ”
“ก้อเอาดิ”
เมื่อปัทท้าโอมก้อปล่อยมือที่จับขาปัทไว้แต่แทนที่ปัทจะตก...โอมกลับเกือบตายซะเอง....ก้อปัทดันล็อกคอโอมไว้นี่
“หายใจไม่ออก”โอมรีบจับขาปัทกลับไปเป็นเหมือนเดิม
“555...สมน้ำหน้า”
“มีความสุขจิงนะ”โอมกระแนะกระแหน
“แน่นอน”
“มีความสุขบนความทุกข์คนอื่น”
“ไม่สน”
โอมต้องเอาปัทไปส่งห้องพยาบาลซึ่งก้อไกลพอสมควร...สงสารโอมจังเลย
“เหนื่อยยัง”ปัทถามเพราะเห็นเหงื่อโอมโชกเลย
“เหนื่อยซิ...แค่แบกเธอก้อหนักแล้วยังต้องมาเถียงด้วยอีก”
ปัทหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อ(ตัวที่ใส่อยู่)ซับเหงื่อให้โอม
“ขอบใจ”โอมเกิดอาการซึ้งเล็กน้อย...แต่ก้อได้ไม่นาน ”เฮ้ย!อย่าปิดตามองไม่เห็น”โอมโวย
“555”ปัทสะใจ
“เล่นอะไร...อันตรายนะรู้มั๊ย”
“ก้อมันสนุกดี”
“จะสนุกมั๊ยถ้าพี่ล้มแล้วเธอตกหรือไปกระแทก...ตัวเธอก้อเจ็บ”ไม่ได้ห่วงตัวเองเลย
“ขอโทษ”รู้สึกผิดนิดๆ
“ตอนนี้รู้สึกไม่มีอะไรให้สนุกเลยนะ....เหนื่อย” โอมบ่น
“ขี้บ่นจริงอายุก็ยังน้อยบ่นเหมือนคนแก่เลย”
“ก็มันมีแต่เรื่องให้บ่นนี่...โดยเฉพาะเธอทำตัวสมกับชื่อเลย”
“หืม...ว่าฉันเหรอ”ปัทหยิกแก้มโอม
\"โอ๊ย!...เจ็บนะ..ยัยเด็กบ้า\"
\"555...สนุกจัง...อย่างที่พี่โอ๊ตบอกจริงๆด้วย...แกล้งพี่โอมอ่ะหนุกสุดแล้ว\"
\"เออ...อุตส่าห์หาคนมาให้แกล้ง....โดนแกล้งเองอีก\"
ภายในห้องพยาบาลไม่มีใครอยุ่เลย
“สวรรค์”โอมพูดอย่างโล่งอกเมื่อวางปัทลงบนเตียง ....แกร๊ก!(เสียงกระดูกลั่น)...ตอนนี้เองที่ปัทรุ้สึกว่าตัวเองหนักมาก...และคิดว่าโอม
ต้องอดทนมากแค่ไหนที่แบกเธอมาที่ห้องพยาบาล
“ขอโทษนะที่ทำให้ลำบาก”ปัทรู้สึกผิดอย่างรุนแรง
“มีจิตสำนึกด้วยเหรอ”
“พูดงี้เดี๋ยวได้ปากแตก”ปัทตั้งท่าชก
“สภาพอย่างนั้นจะทำอะไรใครได้...แน่จิงก้อชกให้ถึงเดะ”
เมื่อได้ยินดังนั้นปัทจึงพยายามชกไปทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางถึง...และชกไม่ลง
“ก้อเดินเข้ามาดิ”ปัทโวย
“เข้าไปให้โง่ดิ”
“งั้นเก็บความแค้นไว้ก่อนก้อได้...ถ้าเดินได้นะ”ปัทฝากความแค้นไว้
“งั้นสงบศึกชั่วคราว”โอมเดินไปตู้ยาและหยิบยาอย่างชำนาญ
“ชำนาญจิงนะ”ปัทแซว
“แค่แผ่นปิดแก้ปวด...กับยาทาแค่นี้หยิบไม่ได้....ปัญญาอ่อนป่าว”หลอกด่ากันไปในตัว
“ไม่มีแรงจะเถียงด้วยแล้ว...อย่ามายั่วโมโห...แล้วอาจารย์ไม่อยู่จะทำไงดีอ่ะ”
“ก้อทำเองไง...เอาขามาเดี๋ยวจะทำให้\"โอมจับขาของปัทขึ้นมา
\"เฮ้ย!จะทำไร\"ปัทอุทานอย่างตกใจ
\"อยากขาเคล็ดไปจนตายเหรอ...จะนวดให้\"โอมนวดให้คนที่นั่งหน้าแดงอยู่อย่างไม่สบอารมณ์
\"นวดเก่งเหมือนกันเนอะ...นวดให้สาวบ่อยล่ะซิ\"คนโดนนวดเมื่อรุ่สึกดีขึ้นก็เริ่มตั้งต้นแซว
\"เล่นกีฬาแล้วเป็นบ่อยเลยนวดได้แค่นั้น...อย่างพี่จะมีใครให้นวดให้\"เขาก้มหน้าลงเพื่อเก็บอาการเขินอาย
\"จะเชื่อดีมั๊ยเนี่ย\"
\"เอ้า เสร็จแล้ว\"โอมปล่อยขาปัทลงและขึ้นไปนอนบนเตียงที่ปัทนั่งอยู่
\"ทำอะไรน่ะ!!\"ปัทร้องขึ้นเมื่อโอมถอดเสื้อออก
\"ก้อนวดให้บ้างดิ แบกเธอมาน่ะปวดหลังจะตาย\"โอมยัดแผ่นปิดแก้ปวดใส่มือปัท\"ติดให้ด้วย\"เขานอนคว่ำหน้าลง
\"ก้อได้...นวดไม่เป็นนะขอบอกไว้ก่อน แล้วก้อมือหนักด้วย\"ปวดบอกแกมขู่โอม
\"งั้นก้อปิดแผ่นอย่างเดียวก้อพอ\"โอมเปลี่ยนใจกระทันหัน
\"ได้\"ปัทตอบอย่างร่าเริง แต่เมื่อเธอมองไปที่แผ่นหลังของโอมแล้วก็มืออ่อนจนแกะซองไม่ได้
\"ทำอะไรอยู่\"โอมลุกขึ้นมาโวยปัท และได้เห็นว่าปัทกำลังอายอยู่
\"แกะไม่ออก\"เธอพูดเสียงอ่อน
\"มะ เดี๋ยวแกะให้\"เขายิ้มให้กับท่าทีอันน่ารักของเธอ
\"ขอบใจ\"เมื่อได้แผ่นที่จะติดแล้ว แต่ปัทกลับติดมันลงไปบนแผ่นหลังกว้างของโอมได้ สุดท้ายเธอก็รวบรวมกำลังและตั้งสติใหม่ค่อยๆติดแผ่นปิดแก้ปวดลงไปอย่างทุลักทุเล
ไม่นานเต้ยตามเข้ามาในห้องพยาบาล(โชคดีที่ไม่เข้ามาตอนโอมถอดเสื้ออยู่)และรับหน้าที่พยุงปัทกลับหอโดยมีโอมเดินตามหลัง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น