ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 12
ในความเป็นจริงวันนี้โอมดูไม่ค่อยมีความสุขสักเท่าใดนัก เหมือนกำลังคิดอะไรอยุ่ในใจ ทำเอาคนที่ไม่เคยรู้ร้อนรู้หนาวอย่างปัทกินข้าวไม่อร่อย(ไม่น่าเชื่อ)
"นายเป็นอะไรรึป่าว...เครีอดอะไรปรึกษาได้นะ"ปัทพยายามทำลายสถานการณ์ขัดต่อการกินข้าวของเธอ
"กำลังคิดว่าจะทำยังไงดีให้คนที่ชอบเค้ารู้ตัวซักที"โอมเหลือบมองปัทนิดนึง
"นายก็บอกเค้าไปสิ ไม่เห็นจะยากเลย"ว่าแล้วก็กินข้าวต่อ(เริ่มกินลงละ)
"ฉันพยายามแสดงออกแล้วนะ แต่เค้าก็ไม่รุ้ตัวซักที"
"ก็บอกให้บอกไปตรงๆ"เธอพูดไปทั้งที่มือยังถือช้อนอยู่
"แล้วถ้าเค้าปฏิเสธล่ะ"
"โห
คนอย่างนายมีคนจะปฏิเสธด้วยเหรอ ถ้ามีจริงยัยนั่นคงโง่แล้วล่ะ"เธอเริ่มใส่อารมณ์กับช้อนโดยใช้มันประกอบการพูดอย่างมีอรรถรส
"ฉันชอบเธอ"ทันทีที่โอมพูดช้อนในมือปัทก็ร่วงลงไปในจานพร้อมกับใบหน้าที่เอ๋อกินของปัท
"เฮ่ย! ฉันพูดเล่น"โอมหัวเราะในท่าทีของปัท
"นายนี่มันจริงๆเลย วันหลังอย่าเล่นอย่างนี้อีกนะ"ปัทหยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวกินต่อ
"ทำไมล่ะ"
"เกิดชั้นชอบนายขึ้นมาจริงๆล่ะ คนยิ่งหวั่นไหวง่ายอยู่"ประโยคหลังปัทพูดกับตัวเองเบาๆ
"คิดแล้วสยอง สัญญาว่าจะไม่เล่นอีกเด็ดขาด"โอมยกมือขึ้นมาลักษณะเหมือนสาบานมากกว่าสัญญา
"แล้วตกลงเครียดอะไรล่ะ ใช่เรื่องเมื่อกี้รึเปล่า"
"ไม่ใช่หรอก ก็ปัญหาของลูกผู้ชายน่ะ"
"สังฆังกินเหรอ"
"ไม่ขนาดนั้น ก็แค่มีเรื่องกับโรงเรียนอื่นน่ะ"
"กลัว...ว่างั้น"
"ป่าว มันมาท้าแล้วก็รับคำท้าไปแล้ว มันขอเดี่ยวๆนะ แต่มันต้องหมาหมู่แน่นอน"
"ไม่รู้จะรับมือยังไง"
"ใช่"
"นายมาปรึกษาถูกคนแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวจัดการให้ ว่าแต่ที่ไหนล่ะ"
ที่สุดแล้วปัทก็รับอาสาโอมจัดการเรื่องนี้ให้ แม้ว่าโอมจะไม่ค่อยมั่นใจซักเท่าไรแต่เขาเองก็ไม่รุ้จะแก้ปัญหาอย่างไรแล้วจึงยอมรับความช่วยเหลือโดยที่ปัทไม่บอกแผนการเลยสักน้อย แต่ก็ใช่ว่าปัทจะทำงานให้ฟรีๆ ทุกอย่างในโลกของเธอไม่มีคำว่าฟรีสำหรับคนอื่น เอขอให้โอมช่วย แต่ยังไม่บอกว่าอะไร
เมื่อถึงวันที่นัดกับคุ่อริในโรงงานร้างแห่งหนึ่ง
"เมิงนี่โง่จริงๆ บอกให้มาคนเดียวก็มาคนเดียว"คู่อริตะโกนด่าสิ้นเสียงของมัน จากที่อยุ่คนเดียวก็มีคนเดินออกมาจากมุมมืดต่างๆอีกราวสามสิบคน ทำเอาโอมถึงกับขาสั่นขึ้นมาเล็กน้อย
"กรูก็คิดอยู่แล้วล่ะว่าแกต้องหมาหมู่แน่"เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแต่ยังไม่ทันจะกดก็โดนเตะร่วงไปซะก่อน(โธ่...เพิ่งซื้อ)
"เมิงคิดจะตามคนมาช่วยล่ะสิ ไม่มีวันซะละ"พูดจบก็ต่อยโอมเข้าหมัดนึง แต่โชคดีที่โอมหลบทันและเตะสวนกลับไปหนึ่งดอก
"เฮ้ย!รุมมันเลย"แล้วทุกคนก็วิ่งเข้ามาหาโอมหวังจะรุมยำ
ปัง!เสียงประตูถูกเปิดออกด้วยแรงอันมหาศาลเผยให้เห็นเด็กสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างมั่นใจ ทำให้ทุกคนหันเหความสนใจไปที่เธอ
"มาทำอะไรคนเดียวที่นี่จ๊ะน้องสาว"คนนึงแซวขึ้นมา
"มารับพี่ชายกลับบ้าน...แล้วฉันก็ไม่เคยมีพี่ชายหน้าตาอัปลักษณ์อย่างแกด้วย"สิ้นเสียงพูดของเธอทุกคนก็พากันหัวเราะ วินาทีนั้นเองโอมก็แอบย่องมายืนอยุ่ข้างปัท
"เธอจะทำอะไร"โอมกระซิบถามเธออย่างไม่ค่อยมั่นใจ
"เดี๋ยวนับสามแล้วหันหลังวิ่งไปเลยนะ"ปัทยิ้มให้พวกหน้าโง่ทีนึง
"สาม!"ปัทตะโกนทั้งสาวโกยอ้าวกันสุดชีวิต แล้วคนทั้งสามสิบคนก็วิ่งตามแต่สุดท้ายก็ต้องวิ่งกลับไปทางเดิม เมื่อมีชายกลุ่มหนึ่ง(ล่ำสัน บึกบึน)วิ่งสวนทั้งสองเข้าไปในโรงงาน
"ช่วยกันปิดประตูหน่อย"ปัทพูดขึ้นพลางดันประตู
"เมื่อกี้ทำไมนับแค่สาม หนึ่งสองไปไหน"โอมบ่น
"ก็บอกว่านับสามแล้วไป จะนับหนึ่งสองให้โดนรุมก่อนเหรอ"ปัททรุดลงกับพื้นหอบอย่างเหนื่อยอ่อน
"แล้วคนพวกนั้นเป้นใคร"
"พี่ๆกระเทยควายแถวบ้านน่ะ"
"กระเทยควาย"โอมมองหน้าปัทแบบไม่เชื่อสุดฤทธิ์
"ก็แบบว่าพี่ๆเค้าอารายแบบนี้ก็เลยจัดให้เค้าหน่อย"
ระหว่างที่ทั้งสองคุยกันหน้าประตูนั้น ก็ได้ยินเสียงโหยหวนขอร้องขอความช่วยเหลือมาจากด้านใน ประมาณได้ว่าคงหนีตายกันสุดชีวิต มีบางคนลงทุนกระโดดหน้าต่างหนีกันเลยทีเดียว
"แล้วเธอไปบอกพี่เค้าว่าไงอ่ะ ดูท่าทางมีสมาธิจับกันน่าดู"
"บอกว่าจับได้กี่ตัวเอากลับไปบ้านได้เท่านั้นเลย"
"โหย อย่างนี้ที่แกล้งเธอไปจะเอาคืนมั๊ยเนี่ย"โอมกลืนน้ำลายดังเอื้อก
"ไม่หรอก"ปัทยิ้มเย็นให้โอม เพิ่มความสยองเป้นสองเท่า
หลังจากวันนั้นโอมได้ไปแอบดูคู่อริผู้ประสบชะตากรรมอันเลวร้ายที่โรงเรียน ปรากฏว่าเดินไม่เป็นท่ากันเลยทีเดียว และกลุ่มนี้คงเข็ดไปอีกนาน เพราะไม่มีการมาท้าโอมอีกเลย ส่วนพี่ๆที่ช่วยเหลือเค้าไว้ก็ส่งรูปที่อัดไว้มาให้เผื่อเอาไว้แบลคเมล์ป้องกันตัวเอง หากพวกนั้นกลับมาล้างแค้น ช่างเป็นผู้มีพระคุณที่น่ารักจริงๆ มองการไกลมาก แถมยังฝากบอกมาด้วยว่ามีคราวหน้าจะมาช่วยอย่างแน่นอน
"นายเป็นอะไรรึป่าว...เครีอดอะไรปรึกษาได้นะ"ปัทพยายามทำลายสถานการณ์ขัดต่อการกินข้าวของเธอ
"กำลังคิดว่าจะทำยังไงดีให้คนที่ชอบเค้ารู้ตัวซักที"โอมเหลือบมองปัทนิดนึง
"นายก็บอกเค้าไปสิ ไม่เห็นจะยากเลย"ว่าแล้วก็กินข้าวต่อ(เริ่มกินลงละ)
"ฉันพยายามแสดงออกแล้วนะ แต่เค้าก็ไม่รุ้ตัวซักที"
"ก็บอกให้บอกไปตรงๆ"เธอพูดไปทั้งที่มือยังถือช้อนอยู่
"แล้วถ้าเค้าปฏิเสธล่ะ"
"โห
คนอย่างนายมีคนจะปฏิเสธด้วยเหรอ ถ้ามีจริงยัยนั่นคงโง่แล้วล่ะ"เธอเริ่มใส่อารมณ์กับช้อนโดยใช้มันประกอบการพูดอย่างมีอรรถรส"ฉันชอบเธอ"ทันทีที่โอมพูดช้อนในมือปัทก็ร่วงลงไปในจานพร้อมกับใบหน้าที่เอ๋อกินของปัท
"เฮ่ย! ฉันพูดเล่น"โอมหัวเราะในท่าทีของปัท
"นายนี่มันจริงๆเลย วันหลังอย่าเล่นอย่างนี้อีกนะ"ปัทหยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวกินต่อ
"ทำไมล่ะ"
"เกิดชั้นชอบนายขึ้นมาจริงๆล่ะ คนยิ่งหวั่นไหวง่ายอยู่"ประโยคหลังปัทพูดกับตัวเองเบาๆ
"คิดแล้วสยอง สัญญาว่าจะไม่เล่นอีกเด็ดขาด"โอมยกมือขึ้นมาลักษณะเหมือนสาบานมากกว่าสัญญา
"แล้วตกลงเครียดอะไรล่ะ ใช่เรื่องเมื่อกี้รึเปล่า"
"ไม่ใช่หรอก ก็ปัญหาของลูกผู้ชายน่ะ"
"สังฆังกินเหรอ"
"ไม่ขนาดนั้น ก็แค่มีเรื่องกับโรงเรียนอื่นน่ะ"
"กลัว...ว่างั้น"
"ป่าว มันมาท้าแล้วก็รับคำท้าไปแล้ว มันขอเดี่ยวๆนะ แต่มันต้องหมาหมู่แน่นอน"
"ไม่รู้จะรับมือยังไง"
"ใช่"
"นายมาปรึกษาถูกคนแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวจัดการให้ ว่าแต่ที่ไหนล่ะ"
ที่สุดแล้วปัทก็รับอาสาโอมจัดการเรื่องนี้ให้ แม้ว่าโอมจะไม่ค่อยมั่นใจซักเท่าไรแต่เขาเองก็ไม่รุ้จะแก้ปัญหาอย่างไรแล้วจึงยอมรับความช่วยเหลือโดยที่ปัทไม่บอกแผนการเลยสักน้อย แต่ก็ใช่ว่าปัทจะทำงานให้ฟรีๆ ทุกอย่างในโลกของเธอไม่มีคำว่าฟรีสำหรับคนอื่น เอขอให้โอมช่วย แต่ยังไม่บอกว่าอะไร
เมื่อถึงวันที่นัดกับคุ่อริในโรงงานร้างแห่งหนึ่ง
"เมิงนี่โง่จริงๆ บอกให้มาคนเดียวก็มาคนเดียว"คู่อริตะโกนด่าสิ้นเสียงของมัน จากที่อยุ่คนเดียวก็มีคนเดินออกมาจากมุมมืดต่างๆอีกราวสามสิบคน ทำเอาโอมถึงกับขาสั่นขึ้นมาเล็กน้อย
"กรูก็คิดอยู่แล้วล่ะว่าแกต้องหมาหมู่แน่"เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแต่ยังไม่ทันจะกดก็โดนเตะร่วงไปซะก่อน(โธ่...เพิ่งซื้อ)
"เมิงคิดจะตามคนมาช่วยล่ะสิ ไม่มีวันซะละ"พูดจบก็ต่อยโอมเข้าหมัดนึง แต่โชคดีที่โอมหลบทันและเตะสวนกลับไปหนึ่งดอก
"เฮ้ย!รุมมันเลย"แล้วทุกคนก็วิ่งเข้ามาหาโอมหวังจะรุมยำ
ปัง!เสียงประตูถูกเปิดออกด้วยแรงอันมหาศาลเผยให้เห็นเด็กสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างมั่นใจ ทำให้ทุกคนหันเหความสนใจไปที่เธอ
"มาทำอะไรคนเดียวที่นี่จ๊ะน้องสาว"คนนึงแซวขึ้นมา
"มารับพี่ชายกลับบ้าน...แล้วฉันก็ไม่เคยมีพี่ชายหน้าตาอัปลักษณ์อย่างแกด้วย"สิ้นเสียงพูดของเธอทุกคนก็พากันหัวเราะ วินาทีนั้นเองโอมก็แอบย่องมายืนอยุ่ข้างปัท
"เธอจะทำอะไร"โอมกระซิบถามเธออย่างไม่ค่อยมั่นใจ
"เดี๋ยวนับสามแล้วหันหลังวิ่งไปเลยนะ"ปัทยิ้มให้พวกหน้าโง่ทีนึง
"สาม!"ปัทตะโกนทั้งสาวโกยอ้าวกันสุดชีวิต แล้วคนทั้งสามสิบคนก็วิ่งตามแต่สุดท้ายก็ต้องวิ่งกลับไปทางเดิม เมื่อมีชายกลุ่มหนึ่ง(ล่ำสัน บึกบึน)วิ่งสวนทั้งสองเข้าไปในโรงงาน
"ช่วยกันปิดประตูหน่อย"ปัทพูดขึ้นพลางดันประตู
"เมื่อกี้ทำไมนับแค่สาม หนึ่งสองไปไหน"โอมบ่น
"ก็บอกว่านับสามแล้วไป จะนับหนึ่งสองให้โดนรุมก่อนเหรอ"ปัททรุดลงกับพื้นหอบอย่างเหนื่อยอ่อน
"แล้วคนพวกนั้นเป้นใคร"
"พี่ๆกระเทยควายแถวบ้านน่ะ"
"กระเทยควาย"โอมมองหน้าปัทแบบไม่เชื่อสุดฤทธิ์
"ก็แบบว่าพี่ๆเค้าอารายแบบนี้ก็เลยจัดให้เค้าหน่อย"
ระหว่างที่ทั้งสองคุยกันหน้าประตูนั้น ก็ได้ยินเสียงโหยหวนขอร้องขอความช่วยเหลือมาจากด้านใน ประมาณได้ว่าคงหนีตายกันสุดชีวิต มีบางคนลงทุนกระโดดหน้าต่างหนีกันเลยทีเดียว
"แล้วเธอไปบอกพี่เค้าว่าไงอ่ะ ดูท่าทางมีสมาธิจับกันน่าดู"
"บอกว่าจับได้กี่ตัวเอากลับไปบ้านได้เท่านั้นเลย"
"โหย อย่างนี้ที่แกล้งเธอไปจะเอาคืนมั๊ยเนี่ย"โอมกลืนน้ำลายดังเอื้อก
"ไม่หรอก"ปัทยิ้มเย็นให้โอม เพิ่มความสยองเป้นสองเท่า
หลังจากวันนั้นโอมได้ไปแอบดูคู่อริผู้ประสบชะตากรรมอันเลวร้ายที่โรงเรียน ปรากฏว่าเดินไม่เป็นท่ากันเลยทีเดียว และกลุ่มนี้คงเข็ดไปอีกนาน เพราะไม่มีการมาท้าโอมอีกเลย ส่วนพี่ๆที่ช่วยเหลือเค้าไว้ก็ส่งรูปที่อัดไว้มาให้เผื่อเอาไว้แบลคเมล์ป้องกันตัวเอง หากพวกนั้นกลับมาล้างแค้น ช่างเป็นผู้มีพระคุณที่น่ารักจริงๆ มองการไกลมาก แถมยังฝากบอกมาด้วยว่ามีคราวหน้าจะมาช่วยอย่างแน่นอน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น