คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : one
“ินยอ”
“ินยอ”
“เฮ้ ปาร์ ินยอ”
“ินยอโว้ยยยยยย”
“อ.....อะไร ว่าไแบมแบม” ินยอใหมเลย
ทำไมแบมแบม้อะโนใส่ัน้วยเล่า อยู่ันแ่นี้เอ ินยอว่าพลาทำปายู่
“ไม่้อมาทำปาเป็เลยนะินยอ เหม่ออะไร เรียั้หลายรั้ไม่หือไม่อือเลยห๊ะ
” แบมแบมบ่นินยออีแล้ว
แบมแบมหน่ะเป็นเพื่อนสนิทินยอั้แ่สมัยที่ินยอไปแลเปลี่ยนที่ประเทศไทยอนมอปลายแล้วล่ะ
แถมยัลายาวลายมาเป็นเพื่อนร่วมานันอี แบมแบมเป็นนไทย ผิวสีน้ำผึ้าลมโปาอิ่มๆน่าบีบนั่น
แถมยัรูปร่าผอมเพรียวาที่ยาวเินเพื่อนนั่นอี แ่รวมันเป็นแบมแบมที่น่ารัไ้อย่าลัวเลยแหละ
อย่าหาว่าินยออวยเพื่อนเลย แ่เอ๊ะ ินยอำลัอนแบมแบมอยู่ ฮึ่ย มาะโนใส่หูันทำไมนะ
“แบมแบมะโนใส่หูเราทำไม”
“แหนะ อบ็ไม่รำถาม เหม่ออะไร เหม่อมาหลายวันแล้วนะ” ใ่แล้ว ินยอเหม่อั้แ่เห็นุฮู้ทสีำนนั้น
เวลานึถึเ้าินยอน่ะสิหลุทุทีเลย ทำยัไีนะ เนี่ย
พูถึหัวใ็เ้นแรอีแล้ว ฮึ่ยๆ
“ป...เปล่า แบมแบมไม่ทำานเหรอ” ินยอหันไปถามเพื่อนัวเล็ที่ำลัเสียบหูฟัอี้าใส่หูินยอ
“ะพัเที่ยละ เอาไว้นั่น่อน อะ ฟัเพลัน”
แบมแบมหนะอบเอาเพลภาษาไทยมาให้ินยอฟัอยู่เรื่อยเลย แ่ินยออบนะ
ฟัออบ้าไม่ออบ้า มันเพลินๆี
เมื่อ่อนเธอและัน
เรา่าเป็นเพื่อนัน
ส่วนัวเรานั้น
เราเ้าันไ้ี
รู้ใันและัน
วามผูพันล้นปรี่
เยื่อใยและไมรี
แู่่ๆเราสอ
้อาันเหินห่า
่อหน้านานรั้
ึเอะันสัที
พบเอันเมื่อใ
เราสุใล้นปรี่
พูุยันทั้วัน
“นี่แบมแบม เพลนี้ื่ออะไรอะ” ินยอรู้สึอบเพลนี้ั
“เพลสายเินไปหนะ เป็นเพลั้แ่สมัยแบมเป็นเ็แล้ว แม่อบเปิให้ฟัอะ
แบมว่าเพราะี” แบมแบมว่าพลาโยหัวไป้วย
“โห เป็นเพลเ่าเหรอ ินยอว่ามันมีเสน่ห์ีนะ”
“ใ่เลย แบมหนะอบามม๊าเลยแหละ”
“เออนี่ินยอ ยัไม่ไ้บอแบมเลยนะว่าทำไม่วนี้เหม่อบ่อยๆหนะ
เหม่อไม่พอแอบยิ้มนเียวอี มีวามรัเหรอ แหน่ะๆ” แบมแบมถามเพื่อนัวาวพลาทำหน้าเ้าเล่ห์
“บ..บ้า ป่าวะหน่อย แบมแบมพูอะไรเพ้อเ้อ” วามรวามรัอะไรัน ฮึ่ย แบมแบมเอาที่ไหนมาพู
“แล้วเป็นอะไร เล่ามานะ”
“ไม่บอหรอ” ินยอว่าพร้อมออยู่ปาเป็
“ไม่บอเหรอ ไ้” แบมแบมพูเสร็็ระโนใส่ินยอ ั๊ะี๋นินยอ้อยอม
แบมแบมอบแล้ินยออยู่เรื่อยเลย
“ฮ่าๆ พะพอแล้ว ฮ่าๆ โอ๊ย” ินยอยันัวเอึ้นาพื้น
หยิบทิู่มาเ็น้ำา
“ะเล่าไ้ยั ถ้าไม่เล่าโนแน่”
“หึ เล่า็ไ้ แบมำแบอมไ้ไหม”
“แบอมไหนอะ”
“แบอมที่เมื่อ่อนไปแลเปลี่ยนพร้อมเราไ”
“อ๋อ ที่อยู่อีโรเรียนป่ะ”
“ฮื่ออ ใ่ๆ” ินยอ้มหน้าุ
“แล้วไ่อ”
“ือเมื่อวัน่อนเราเห็นผู้ายนนึ เ้าเหมือนแบอมมาเลย”
“อ่อ ็เลยิถึวามหลัอันหวานหยย้อมนมึ้นาเหรอ”
“บ้า วามหลัอะไรเล่า แบมแบมไม่้อมาล้อเราเลยนะ”
“ฮ่ะๆ แ็วแ่นี้หูแหน้าแหมแล้วินยอ ไม่้อมาโหเลย”
“แบมมมมมมมมมม” ินยอว่าไปหยิแบมแบมไป
“โอ๊ย ินยอเราเ็บนะ ฮ่าๆ นี่เินัวแหมแล้ว” ฮื่ออ
ินยอไมุ่ยำแบมแบมแล้ว เินที่ไหนัน ินยอแ่ร้อนเยๆหรอน่า ฟู่วว
ลุไปเร่แอร์ีมั้ยนะ
“มาๆ แบมแบมไม่แล้แล้ว” แบมแบมพูพลาเอาหูฟัเสียบหูเพื่อนรัแบบเิม
“เอาเพละี้เลยแบม ินยอยัฟัไม่บเลย”
“เฮ้ ทำไรันอะ ”
“อ้าว ยอแ ” ยอแเพื่อนสนิทอินยออีน
แ่ยอแทำานอยู่อีฝ่ายนึ้วยเป็นน่าพู่าเราเลยไปทำ้านประสานาน
ส่วนินยอับแบมแบมทำอยู่ฝ่ายออแบม ถึะไม่ไ้ทำานฝ่ายเียวัน
แ่เราทั้สามน็ะนัันมาินมื้อเที่ย้วยันทุวัน
“ฟัเพลหนะ ฟัมั้ย”
“ไม่อ่ะ แ่่อนะไปิน้าว เรามีเรื่อะเมาท์”
“อะไร ว่ามา” แบมแบมรีบึหูฟัออ พร้อมลาเ้าอี้เ้าไปใล้ยอแ
“โหยแบมแบม ใล้นานี้ไม่ึ้นมานั่ัเลยล่ะ”
ยอแถามน้ำเสียแบบประประัน
“ไม่อะ ไว้นั่ัพี่มาร์นเียว”
“แหวะ” ินอยับยอแพูออมาแทบะพร้อมัน
“เออยอแ ไหนว่าะเม้าท์ มาเล่ามา”
ินยอละวามสนใาเพลหันมาฟั
“วันนี้ะมี่าภาพนใหม่มาทำานแทนพี่ยอเที่เพิ่ลาออไปหนะสิ
ไ้่าวว่าหล่อแ่บมาแ๊” ยอแพูเสร็็ีิ้นลไปอป็น้อนที่โฟา
“ริเหรอ แล้วพี่แื่ออะไรอะ โสปะๆ” แบมแบมถามอย่าสนใ
“ื่อแ...”
“ื่อเบีรับ ” ินยอรีบเยหน้าึ้นไปู้นเสียที่เพิ่พูแทรึ้นมา
“ะ..แบอม” ินยอพูเสียเบานแทบะลายเป็นเสียระิบ
“สวัสีรับ ผมเบีรับ ยินีที่ไ้รู้ัรับ”
ายหนุ่มผู้ที่ถูล่าวในบทสนทนาล่าวแนะนำัวลับสาม้อนที่อนนี้นั่อ้าปา้า
“อา...แล้วนี่แฟนผมรับ ื่อแ็สัน” เบีพูเสร็็รวบเอวแ็สันมายืน้าๆ
“อ่า สวัสีรับทุน” แ็สันโ้เบาๆทัทาย
แ่หน้าสาม้อนยิู่็อว่าเิม
“เอ่อ สวัสีรับ ยินีที่ไ้พบนะรับ เี๋ยวพวเราอัว่อนนะรับ
ไวุ้ยันใหม่นะรับ”
แบมแมผู้ที่ไ้สิ่อนรีบบอลาผู้มาใหม่ทั้สอพร้อลาเพื่อนสอนที่อนนี้สิหลุไปแล้ว
แู่ินยอะอาารหนัสุ
----------------------------------------------------------------------------------------------
“ินยอ ไหวไหม” แบมแบมถามเพื่อัวาวที่มัวแ่นั่เี่ย้าว
ไม่ยอมพูาั้แ่เินลมาาึแล้ว
“ฮือออออออออออ” ินยอเยหน้าึ้นมา
วาอินยออนนี้เ็มไป้วยน้ำาลอที่พร้อมะใหลลมาไ้ลอ
ปาอิ่มเบะเหมือนเ็ที่ำลัโนัใ
“เห้ย เป็นอะไรอะ” ยอแรีบวา้อนแล้วหันไปับใหล่ินยอที่นั้าๆ
“แบอมอ่ะ แบอมอ่ะฮึ” เอาแล้วอนนี้ินยอร้อไห้แล้ว
“แบอมไหน” ยอแถามแบบๆ
“เี๋ยวเล่าให้ฟั” แบมแบมว่าพลาเินอ้อมโ๊ะมาอเพื่อนัวเล็อเา
“นั่นมันเบี ไม่ใ่แบอมะหน่อย” แบมแบมปลอบ
“ฮึ ...แ่หน้าเหมือนแบอมมาๆเลย ฮึ นที่เอราวที่แล้ว็นนี้นี้
เราำไ้ ฮึ” ินยอำไ้ นี่แบอมเพื่อนสมัยไปแลเปลี่ยนอเา ทำไมแบอมำินยอไม่ไ้
แล้วที่ินยอเสียใมาไปว่านั้น็ือแบอมมีแฟน
ทั้ๆที่เยสัาับนว่าะไม่มีแฟนนว่าะลับมาเอันอีรั้
“ไม่เอาหน่า อย่าร้อไห้ อายเ้า มอันเ็มแล้วเนี่ย”
ยอแว่าพลาลูบหลัปลอบ่วยแบมแบม
“ฮึ ็ไ้” ินยอทำไมรู้สึเหมือนอหัเลยล่ะ แนที่โอบเอวนั้นูรัันมาเลย ฮือออออินยอเ็บ แ่้อฮึบไว้เี๋ยวแบมแบมุ ฮือออออออแ่ินยออยาะบ้า ทำไมแบอมถึื่อเบีล่ะ อ่าว แล้วถ้าเบีไม่ใ่แบอมล่ะ อ้าว แ่ถ้าเป็นแบอมริๆละ เอ๊ะ แ่ินยอเื่อวามรู้สึัวเอ ว่านั่นือแบอม แ่ป็นแบอมที่มีแฟนแล้ว แน่สิ ใระไปทำามสัาเ็ๆไร้สาระแบบนั้นเหมือนินยอันล่ะ......
แล้ววันหนึ่เรามาเอหน้าัน
เธอนั้นสิมีู่วั
เป็นเาเฝ้าเธอไม่ห่า
ใแสนะปวร้าว
ทนฝืนยิ้มให้ับเา
ลืนลบรอยเศร้าหมอ
เพิ่ะรู้ว่ารั
มัน็สายแล้วนั่น
ไม่มีวันไ้ื่นมสมปอ
น้ำารินใน
เ็มปรี่ไปทุห้อ
เฝ้ามออย่าเสียาย
***************************************************************************************************************************************
สวัสี่า เป็นารแ่นิยายรั้แรเลย เริ่มเรื่อเพราะฟัเพล่ะเลยเอาเรื่อราวในเพลมาแ่เป็นเรื่อๆู ๆยัไ่วยบอหน่อยนะะ
**นที่อ่านในเว็บอย่าลืมเปิเพลฟั้วยน้า**
ความคิดเห็น