{NAMMIN} Cursed Monster : สัตว์ต้องสาป {BTS}

Title: Cursed Monster สัตว์ต้องสาป

Filed Under: BTS Fanfiction

Pairing: Kim Namjoon x Park Jimin

Genres: Yaoi, Fantasy, Drama

Note: เนื้อเรื่องในส่วน Prologue หรือบทนำนี้ ไม่เกี่ยวข้องโดยตรงกับเนื้อเรื่องและไม่มีตัวละครหลักออกมา แต่มีความเกี่ยวข้องเล็กน้อย และจุดประสงค์หลักคือเพื่อให้ทุกคนพิจารณาภาษาของเราว่าถูกจริตหรือไม่ เพื่อประกอบการตัดสินใจที่จะอ่านต่อค่ะ

Prologue

ย้อนไปเมื่อหลายพันปีก่อนคริสตกาล ในคืนจันทร์เสี้ยวสีเลือดที่ทุกอย่างกำลังมอดไหม้ เสียงของเหล็กดาบชั้นดีกระทบกันดังระงมจนอาจทำให้เสียวฟัน หากแต่ในนาทีชีวิตเช่นนี้ไม่มีแม้แต่เวลากังวลเรื่องการหายใจของตนเอง เสียงร้องแห่งความเจ็บปวดดังขึ้นพร้อมๆกับร่างของทหารหาญที่ค่อยๆคุกเข่าล้มลง ยอมแพ้ต่อโชคชะตาและโหยหาอ้อมกอดจากพื้นธรณีสีเลือด

หากนี่เป็นการต่อสู้เพื่อแย่งผืนแผ่นดินกัน จำนวนของศพเหล่านี้ก็ควรจะทำให้ตระหนักแล้วว่าควรจะสงบศึกต่อกัน ก่อนที่พระราชาจะเป็นประชาชนเพียงคนเดียวที่รอดกลับมาจากสนามรบ

หากแต่สนามรบแห่งนี้คลุ้งกลิ่นคาวเลือดมานานหลายเดือนแล้ว เพราะนี่ไม่ใช่การเดิมพันด้วยแผ่นดินของประเทศ หากแต่เป็นการเดิมพันถึงชีวิตของมนุษย์และผู้แตกต่าง

เหล่าผู้แตกต่าง คือสิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญาและวิถีชีวิตเหมือนกับมนุษย์ และในบางคราก็มีรูปร่างที่เหมือนกันเกือบจะทั้งหมด บางคนเป็นมนุษย์ที่มีขาเป็นม้า บางคนก็มีเขางอกออกมา บางคนมีหางและต้องอาศัยในน้ำ บางคนมีผิวหนังที่แข็งและชอบอากาศร้อน

และบางคน... มีปีก

"ครั้งหนึ่งเราเคยร่วมรบเคียงกัน! ใยยามนี้เราจึงรบกันเองเสีย สหายข้า!!" เสียงหอบเหนื่อยที่ยังคงทรงอำนาจเหนือผู้ใดกล่าว ราชาแห่งผู้แตกต่างอยู่ในคราบที่ไม่สมกับตำแหน่งเสียเลย เนื้อตัวปอนเปรอะคราบเลือดผสมโคลนดิน และชุดเกราะชั้นดีที่ขาดลิ่ว ปีกข้างหนึ่งหวิดสะบั้นไปกับการต่อสู้เมื่อครู่นี้ ราชาในร่างครึ่งมนุษย์ครึ่งวิหคมองเพื่อนรักของตนแล้วน้ำตาก็จะรื้นขึ้นเสียให้ได้

"พวกเจ้าเป็นปีศาจ!! เป็นสิ่งที่เราไม่รู้!!!" ราชาแห่งมนุษย์ตอบกลับ เสียงดังนั้นฟังดูเย็นเยียบ กรีดแทงบาดลึกลงไปในใจของผู้ฟัง "ในย่ำรุ่งเจ้าคือผู้แตกต่างที่เป็นมิตร ... หากแต่ยามนอน เรามิอาจรู้ได้ว่าพวกเจ้าจะกลายเป็นสิ่งใด!!!"

"ความกลัวกำลังครอบงำเจ้า!! ... เรามิเป็นอย่างอื่น เราก็คือเรา! เจ้ามิเข้าใจหรือ?" เสียงของราชาแห่งผู้แตกต่างอ่อนลงทุกเมื่อที่เปล่งออกไป คำพูดของเพื่อนรักช่างกรีดแทงหัวใจเขาเสียเหลือเกิน

"ข้ามิได้คิดจะทำความเข้าใจ!!" บันดาลโทสะ ราชาแห่งมนุษย์โถมดาบเข้าหาผู้ที่เคยเป็นเพื่อนรัก ... เขาพลาดเป้า ... นั่นทำให้เขาเลือดขึ้นหน้ายิ่งกว่าเดิม "ลูกหลานของข้า!! ประชาชนของข้า!! ทุกคนต่างหวาดกลัวในรูปลักษณ์ของพวกเจ้า!!"

"เพียงเพราะแค่นั้นพวกข้าจึงสมควรตายหรือ!!"

"เข้าใจแล้วนี่ ไอ้เดรัจฉาน!!!"

...

ฉึกก!..

...

"ท่านราชา!!!"

การต่อสู้อันยาวนานสิ้นสุดลงเกือบจะพร้อมกับที่หัวใจของราชาแห่งผู้แตกต่างหยุดการเคลื่อนไหว

ทุกคนร่วมกันทิ้งอาวุธ ผู้แตกต่างทั้งหลายก้มหน้าลง ยอมรับกับชะตากรรมอันโหดเหี้ยม ท่ามกลางสุรเสียงอันปรีดาของฝ่ายมนุษย์ที่พากันโห่ร้องเฮ กระโดดโลดเต้นด้วยรอยยิ้มเปื้อนเลือดอันน่าสะอิดสะเอียน

เสนาบดีฝ่ายมนุษย์อุ้มเอาหัวของราชาแห่งผู้แตกต่างขึ้นมา พิจารณาใบหน้าที่เหมือนกับมนุษย์ไม่มีผิดเพี้ยนอยู่ชั่วครู่ แล้วจึงบรรจงห่อไว้กับผ้าสักหลาดสีสวย พร้อมกับสั่งให้ทหารที่เหลือมานำร่างของราชากลับไปที่อาณาจักร --- ร่างของมนุษย์ ... ผู้มีปีก

"ราชาของพวกเจ้า เหลืออยู่เพียงองค์เดียว!!!" ผู้ชนะกล่าวขึ้นท่ามกลางความเงียบเมื่อทหารฝ่ายมนุษย์เริ่มสงบลงแล้ว "เหล่าปีศาจจะต้องได้รับการชะล้างให้หมดไปจากผืนแผ่นดินนี้! นี่คือคำสิ่งเด็ดขาดของข้า!!" เขากล่าวอย่างเยือกเย็น หัวของเพื่อนรักยังคงจ้องเขม็งผ่านชายผ้าสักลาดตรงมาที่เขา เขาส่งยิ้มกลับไปให้อย่างไม่แยแสนัก

"ท่านจะทำแบบนี้ไม่ได้นะขอรับ" หนึ่งในผู้แตกต่างกล่าวขึ้น เขาก้าวขึ้นมาข้างหน้า เนื้อตัวสั่นเทิ้มต่อความตายที่ไม่รู้ว่าจะได้รับมาเมื่อใด แต่ก็ยังอยากจะลองพยายามเจรจาดูอีกสักครั้ง

"ข้าเป็นราชา คำสั่งนี้ถือเป็นเด็ดขาด" ราชาว่า เขาหันหลังเตรียมจะกลับไปที่พระราชวัง พร้อมกับคำสั่งสุดท้ายที่เหล่าผู้แตกต่างจะได้ยินในชีวิตที่เหลืออยู่

"ฆ่าพวกมันให้หมด อย่าให้เหลือรอดมาได้"

ย้อนกลับไปเมื่อหลายพันปีก่อนคริสต์กาล ตำนานเล่าขานในคืนจันทร์เสี้ยวสีเลือดที่ทุกอย่างกำลังมอดดับ กลายเป็นผงขี้เถ้าล่องลอยไปในอากาศ คืนที่ดวงจันทร์และดวงดาวแสยะยิ้มเย้ยหยันให้กับความตายของเหล่าผู้แตกต่าง

ไม่มีคำกล่าวอำลาใดๆถูกเอื้อนเอ่ย ราตรีนี้เงียบงันและเต็มไปด้วยความเศร้าโศก น้ำตาสีใส เลือดสีสด จันทราสุกส่อง และศีรษะที่หลุดออกจากบ่าของผู้เป็นราชัน

End Prologue

Writer's Twitter account: @__winterless

Hashtag on Twitter: #นัมมินต้องสาป