ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : The Real LovE [ chapter 4 ] = ซวยจริงๆ ซวยเพราะหมอนั่น
“มันเรื่องอะไรกันหรอ อึนบี”
“ยัยนี่ก็เป็นแบบนี้แหละ”ฉันพูดพลางดันตัวขึ้นจางที่นอน
“เธอจะไปไหนน่ะ”
“กลับบ้านแล้ว ไม่อยากอยู่”
“อืม”
ฉันเดินเข้าไปหาคุณครู นาคาซิกะ ครูประจำชั้น
“อ้าว อึนบี หายแล้วหรอจ๊ะ แต่หน้ายังดูซีดๆอยู่เลยนะ”
“หนูมาขอลากลับบ้านค่ะ”
“อ่าว อืมๆเดี๋ยวครูจัดการให้นะ กลับบ้านไปเถอะจ่ะ”
“ขอบคุณมากค่ะ”ฉันกล่าวขอบคุณและเดินออกไปเอากระเป๋านักเรียน
“จะกลับบ้านแล้วหรอ”โยชิโกะถามแบบเบือนๆ
“อืม”
ขณะที่ฉันกำลังเดินออกจากโรงเรียน
“เธอๆ”ฉันกลับไปมองต้นเสียง
“O_O”นายมิกอีกแล้วหรอ จะเอาอะไรกับฉันอีกล่ะ
ฉันรีบเดินอย่างเร็วๆ เพื่อหนีนายนั่น
“เดี๋ยวสิ อึนบี”ห๊ะ นายนั่นเรียกชื่อฉันหรอ แล้วฉันก็เหลือบมอง o_O มันวิ่งมาแล้ว ฉันรีบวิ่งเหมือนกัน จะเอาอะไรกับฉันอีกน๊า
“อึนบี อึนบี อึนบี!!”
“เรียกอะไรนักหนา กลัวคนแถวนี้ไม่รู้จักชื่อฉันหรอ -*-”
“ฟังก่อนสิ”
“ฉันจะกลับบ้าน นายก็ไปเรียนสิ”
ฉันวิ่งไกลแค่ไหน นายนั่นก็ตาม นี่ฉันไปทำอะไรให้นายเมื่อชาติก่อนหรอ ถึงได้มาตามทวงคืนเนี่ย -*-
“ยัยแว่น!!”
“นาย ว่าฉัน...โอ๊ย”ปวดท้องอีกแล้ว
ฉันทรุดตัวลงกองกับพื้น
“เป็นอะไรมากมั้ย”นายมิกค่อยๆเอามือมาพยุง
“O_O อย่าได้แตะ”
เพรี้ย
แล้วฉันก็ตีแขนหมอนั่นอย่างแรง
“อะไรของเธอเนี่ย”
“ก็บอกว่าอย่าแตะ ตอนนั้นฉันพูดไม่ไหว ไม่มีแรง ถึงได้ให้นายอุ้มแต่โดยดี ฉันไม่ชอบให้คนแปลกหน้ามาแตะตัวฉัน -_-* ”
ฉันค่อยๆลุกขึ้นมา
“โอเคๆ ฉันจะไม่ยุ่งกับเธออีกก็ได้ แต่อย่าหาว่าฉันขี้โกงน้า -_,-”ยิ้มอย่างมีเลศนัยแบบนี้ต้องมีอะไรแหงๆ
“มีอะไร”
“ฉันจะไม่ยุ่งกับเธอแล้ว”
“เออ ให้มันได้แบบนี้สิ”
แล้วนายนั่นก็เดินจากไป
“โอยหิวจังเลย หาอะไรกินดีกว่า”ฉันเดินไปทั่วๆชิบุยะเพื่อหาของกินลองท้องก่อนกลับบ้าน
“อ๊ะ ราเม็ง”ฉันหยุดเจอร้านราเม็งร้านหนึ่ง ร้านนี้ตกแต่งน่ารักดี ฉันเริ่มอ่านเมนูหน้าร้าน
“มีแต่น่ากิน เอานี่ละกัน ราเม็งหน้าหมูทอด 350 เยน”ฉันขวักดูว่าตังค์พอรึเปล่า
เอ๋ กระเป๋า กระเป๋าตังค์อยู่ไหนอ่ะ ฉันขวักกระเป๋าทุกซอกทุกมุม ก็ไม่เจอกระเป๋าตังค์
“โฮ T_T”กระเป๋าตังค์ฉันอุตส่าห์เก็บวันละร้อยเยน และฉันก็เดินกลับบ้านอย่างคอตก
กริ๊งๆ
“กลับมาแล้วค่ะ T_T”
“อ้าว อึนบี นี่ยังไม่เลิกเรียนนี่ ทำไมกลับมาก่อนล่ะ แล้วร้องไห้ทำไม”
“แม่ทำอาหารให้หนูกินหน่อยสิT_T”
“โอ๋ๆ ลูกลืมข้าวกล่องไว้ด้วย แม่เข้าใจละ เดี๋ยวแม่ทำหมูชุบแป้งทอดให้นะ”
“ค่ะ”
ฉันนั่งรอหมูทอดของแม่อยู่ที่โต๊ะพร้อมทั้งนึกถึงกระเป๋าสตางค์ของฉัน
มันจะหายไปได้ยังไงน๊า... อ๊ะ หรือว่าจะเป็น…
“ทำไมกลับมาก่อนล่ะลูก”แม่ถามขณะที่แม่กำลังทอดหมู
“หนูไม่ได้กินข้าว พร้อมทั้งโดนบาสอัด เป็นลมตั้งหลายที”
“ตายจริง งั้นต่อไปตื่นเช้าๆหน่อยนะ จะได้มีเวลาเตรียมตัวเยอะหน่อย”
“ค่า -0-”
ฉันนั่งกินหมูชุบแป้งทอดอย่างเอร็ดอร่อย และขอแม่ไปนอนพัก
7.00น.
วันนี้ฉันตื่นเองโดยอัตโนมัติ เพื่อจะได้ไปโรงเรียนเช้าๆ ฉันทำอาหารเช้ากินเองถึงมันจะไม่อร่อยก็เถอะ Y_Y
“ฮ้าวว V0V…OoO อ้าวอึนบี เป็นอะไรไปเนี่ยตื่นตั้งแต่เช้าเลย เดี๋ยวแม่ทำข้าวกล่องให้นะ”
“ค่ะ พ่อกลับเมื่อไหร่อ่ะแม่”
“เดี๋ยวก็กลับแล้วแหละมั้ง ไม่นานหรอก รับแขกนานขนาดนี้คงต้องเป็นแขกสำคัญมากแน่ๆ อ่ะนี่ข้าวกล่องเสร็จแล้วลูก”
“ขอบคุณค่ะ หนูไปก่อนนะคะ”
ฉันบอกลาแม่แล้วเดินออกไป เออใช่...
“แม่คะ”
“หืม”
“หนูขอค่าขนมเพิ่มได้มั้ยอ่ะ”
“อะไรกัน แม่เพิ่งให้เมื่อวานไว้ใช้ตั้งเดือนนึงนะ”
“โธ่ แม่คะ แบงค์มันใหญ่ หนูยังไม่กล้าใช้”
“เฮ้อ จะเอาเท่าไหร่ล่ะ”
“ห้าร้อยเยนก็ได้จ่ะ”
แม่ขวักเหรียญห้าร้อยเยนให้ฉัน
“แม่น่ารักที่สุดเลยหนูไปก่อนนะจ๊ะ”
แล้วฉันก็ออกจากบ้านไป ที่โรงเรียนเงียบเหมือนป่าช้า ยังไม่มีใครมาสักคน ฉันต้องเอากระเป๋าคืนจากนายมิกให้ได้ นายนั่นต้องเอาไปแน่ๆ เพราะในนั้นมีเงินที่ฉันเก็บไว้ทุกวันๆ เหมือนกระปุกออมสินเลยด้วย ไม่พอในนั้นฉันยังเขียนรักแรกของฉันไว้ด้วย อ๊าย >< คิดแล้วอายจัง
ฉันรอหน้าห้องD รอแล้วรอเล่าจนคนเริ่มมาเยอะแล้ว นายนั่นยังไม่โผล่หัวออกมาเลย
กริ๊งงงง
- - เสียงออด อ๊ากกก ทำไมนายนั่นยังไม่มาอีกนะ ฉันตัดสินใจไม่รอนายนั่นแล้ว ฉันเดินคอตกไปยังห้องของตัวเอง
“อึนบี”
“อ่าว โยชิโกะ อรุณสวัสดิ์”
“อืม อรุณสวัสดิ์”
“หายโกรธฉันหรือยัง –w-”
“อืมๆ มาคิดดูแล้ว ฉันต่างหากที่ขี้หึงเกินไปจนทำให้เธอเป็นกังวล ^^”
“ดีใจจัง ฉันไม่รู้จะทำยังไงถ้าเธอโกรธฉัน”
“แล้ววันนี้เป็นอะไรอ่ะ ดูซึมๆนะ”
“กระเป๋าสตางค์หาย”
“O_O จริงหรอ แล้วทำไงดีล่ะ”
“ฉันไม่แน่ใจว่าไปอยู่กับหมอนั่นหรือเปล่า”
“ใคร?”
“ก็นายนักเรียนที่ชื่อมิกน่ะ นายนั่นท่าทางแปลกๆ”
“0o0 โอ้ว เธอโชคดีมากนะ ถ้ากระเป๋าไปอยู่กับมิกซัง”
“ดีตรงไหน -*-”
“เวลาเธอไปเอากระเป๋าคืนใช่มั้ย เธอก็จะได้ใกล้ชิดกับเขา ต๊าย น่าอิจฉา >o<”
“- -”
“ฮ่าๆๆๆ”
“คุณโคโมดิกะ อาจารย์เข้ามาแล้วนะ ยังมาหัวเราะอีก”อาจารย์สอนภาษาญี่ปุ่นเดินเข้ามาพร้อมว่าโยชิโกะ
“ขอโทษค่ะ”
เอาล่ะหลังคาบนี้ฉันต้องไปเอากระเป๋าตังค์คืนให้ได้ >0< v
กริ๊งงงงงงง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น