ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : The Real LovE [ chapter 3 ]=ฉันเกลียดหมอนั่น
ป๊ากกก
โอ๊ะ อะไรเนี่ยใครอัดลูกบาสมาใส่ฉันเนี่ย โอ๊ยจุกอ๊า ใครนะ ฉันจะต้องเห็นหน้ามันให้รู้แล้วรู้รอดเลย
“เธอๆ เป็นอะไรไหม”
ฉันลืมตาไม่ได้ ฉันอยากเห็นหน้ามันจริงๆเลย ถามว่าเจ็บมากไหมจะดีกว่านะ สนามบาสก็มี มาเล่นอะไรแถวนี้
ฟรืบบบบ
“อ่าว เธอๆๆ ทำใจดีๆสิ เธอๆ...”
“ฮิๆๆ หล่อเนอะ อิจฉาจริงๆเลย”เสียงใครมาพูดอะไรแถวนี้เนี่ย
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น ที่นี่มันห้องพยาบาลนี่นา เอ่อ... จริงด้วยลูกบาสๆ ฉันลุกขึ้นมาจากหมอน เห็นพยาบาลสองนางกำลังgossipอะไรอยู่
“อ่าว ฟื้นแล้วหรอคะ คุณๆแฟนคุณฟื้นแล้วจ่ะ”ฟะ...แฟน แฟนอะไร ไม่มี๊
“เอ่อ...”มีชายคนหนึ่งเดินออกมาจากหลังม่านที่กั้นเตียงอยู่ อ่ามองไม่เห็นขอแว่นหน่อยค่ะ
“แว่นฉัน หายไปไหน”
“นี่ครับ”
“ขอบใจ”
ทันทีที่ฉันใส่แว่นตาฉันก็เห็นผู้ชายร่างสูง อืม... อ้อเด็กใหม่ห้องDนี่นา
“พอดีผมจะส่งบาสให้เพื่อนเก็บน่ะ แล้วคุณออกมาจากไหนก็ไม่รู้เลยโดน”
“อ่อ นี่นายเองหรอ ฮึ ตรงนั้นมันสนามบาสหรอคะ ถึงได้ส่งกันส่งกันอย่างสนุกสนานน่ะ รู้ไหมว่าฉันน่ะจุกเกือบตาย ถ้าฉันเป็นอะไรไปคุณจะยอมเสียค่ารักษาพยาบาลให้ฉันไหม พ่อแม่ฉันจะเสียใจแค่ไหน ฉันละเกลียดที่สุดเลยคนเล่นไม่เป็นที่เป็นทางเนี่ย นี่อย่าหาว่าฉันเรื่องมาก...”
“ผมยอมครับ”
“เอ๋”
“ผมยอมแพ้แล้วครับ”
ฉันเหลือบไปเห็นนาฬิกา 13.20น.
“อ๊ากกกกกก =[]= ฉันต้อง...”
“ชู่ -.- เบาๆหน่อยสิคุณ ข้างห้องก็มีคนไข้นะ”
“จะมายุ่งทำไมฮะ”นายนี่นิ เห็นว่าเป็นนักเรียนใหม่หรอก ถึงไม่ด่าแรงไปกว่านี้ ชิ
หลังจากนั้นฉันก็โดดลงจากเตียงด้วยความว่องไว เพื่อจะไปเรียนพละ วิชานี้โปรดมาก ไม่เรียนไม่ได้
“นี่ เธอชื่ออะไรหรอ”
“อึนบี”
“เธอๆๆ...”จะเอาอะไรกับฉันนักหนาเนี่ยไม่ฟังแล้ว
แล้วฉันก็รีบวิ่งไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อเพื่อจะไปเรียนพละ
“อึนบีหรอ เธอลืมของไว้นะ”
รู้สึกหวิวๆยังไงก็ไม่รู้แหะ เหมือนลืมอะไร เมื่อฉันเปลี่ยนเสื้อพละเสร็จฉันก็รีบวิ่งไปโรงยิม
“อ่าว อึนบี เธอมาสาย”ครูพละถามฉันด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น
“ไปห้องพยาบาลมาค่ะ”
“อ่อ ใช่ จริงสิ ครูลืมไปเลย เข้ามาได้”
“ขอบคุณค่ะ”
“อ่านักเรียนมาครบกันหมดแล้วนะ ครูจะให้นักเรียนวอร์มร่างกายโดยการวิ่ง สามรอบ แบ่งชายและหญิง ถ้าใครถึงคนแรกครูมีคะแนนพิเศษให้”55 วิ่งงั้นหรอ ไม่มีผู้ใดชนะฉันเรื่องนี้
“ค่า/ครับ”
“นักเรียนหญิง เตรียมตัว ระวัง ไป!!!”สิ้นเสียงอาจารย์พละ เท้าฉันติดเทอร์โบ วิ่งอย่างสุดชีพ สาม รอบงั้นหรอ ชิวๆ
รอบที่1ผ่านไป ฉันวิ่งเป็นที่หนึ่ง ฉันแชมป์วิ่ง แต่พอวิ่งไปซักพัก ฉันรู้สึกเวียนหัวยังไงก็ไม่รู้ โธ่ อึนบี แดดแค่นี้ทำอะไรเธอไม่ได้หรอกน่า
รอบที่สอง ผ่านไป ฉันไม่ได้นำเป็นที่หนึ่ง แล้ว ฉันรู้สึก หน้ามืด เวียนหัว จุก หอบ โธ่เอ้ย ทำไมร่างกายฉันถึง...
ฟรืบ
“อึนบี เธอเป็นอะไรน่ะ อึนบี!!!”นั่นเสียงยัยโยชิโกะนี่นา
“นักเรียนคนนั้นเป็นอะไร คุณมินางาตะซัง!!”
“อาจารย์คะ อึนบีหมดสติค่ะ”
“เอาไปห้องพยาบาล!!”
“ -_- … o_o”
“อึนบีเธอฟื้นแล้วหรอ ^^”
ฉันลืมตาขึ้นมาก็รู้ว่าอยู่ที่ห้องพยาบาล นี่วันนี้ฉันเป็นลมสองครั้งแล้วหรอเนี่ย
“โยชิโกะ”
“อ๊ะ อึนบีฟื้นแล้วจริงๆด้วย ^^”
“ฉันเป็นลมหรอ”
“อืม ฉันรอเธอฟื้นจนคอฉันแห้งไปหมดแล้ว”
“ละ...แล้วการแข่งล่ะ ฉันได้ที่เท่าไหร่!! O_OII”
“นั่นแค่วอร์ม ยัยเบ๊อะ -*- ฉันล่ะเบื่อจริงๆ คิดว่าตัวเองเป็นนักวิ่งเหรียญทองรึยังไง”ยัยโยชิโกะพูดจบแล้วเขกหัวฉันหนึ่งที
“เจ็บนะ - -#”
“เธอ ไม่น่าจะอ่อนแอแบบนี้นะ”
“อึนบี!!!!!”
“ใครน่ะเสียงดังมาเชียว”โยชิโกะพูดพลางหันหัวไปมอง
“ใครหรอ”
“ว๊าย!!! OoO อุนซูมา ฉันสวยรึยัง”
“-_-”
“อึนบี แกเป็นอะไรมากมั้ย”อุนซูถาม
“ก็รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยน่ะ”
“อ๊ะหรอ งั้นต้องดื่มน้ำเกลือแร่นะ ฉันเอามาให้แกเต็มเลย”
“พอ...ฉันบอกแล้วว่าไม่เป็นไร”
“อืม ฉันก็แค่เป็นห่วงแก”
“โยชิโกะ เธอบอกว่า เธอคอแห้งไม่ใช่หรอ”
“อ๊ะ อึนบีเธอนี่ -*- (พูดเบาๆ)”
“เอาน้ำสักขวดมั้ยครับ”
“ก็ได้ค่ะ”ฉันละมีความสุขจริงๆ เห็นเพื่อนมีความสุขเนี่ย ^^
“อึนบี ทำไมแกถึงเป็นแบบนี้หล่ะ เธอไม่น่าอ่อนแอแบบนี้นะ - -?”โยชิโกะถาม
“เพราะหมอนั่นคนเดียว =*=”
“ใคร ใคร ใครมันทำแก”อุนซูฉุน
“ก็เด็กใหม่น่ะสิ มันปาลูกบาสใส่ฉัน ตอนนั้นฉันยังไม่ได้กินข้าวด้วย”
“อ๊าย อึนบี ยัยโง่ >*<”โยชิโกะตีหัวฉันอย่างแรงด้วยความโมโห
“คุณ อึนบีเจ็บอยู่นะ”
“เธอบ้าแล้วหรือไงอ่ะ เมื่อตอนพักเที่ยง ที่ฉันตีเธอ เพราะฉันโมโหเฉยๆ ทำไมเธอต้องทำร้ายตัวเองเพื่อความสุขของฉันด้วยนะ เธอมันโง่ที่สุด เธอก็รู้ว่าฉันเป็นยังไง เธอก็กินไปสิ อุนซูเขามีน้ำใจ เธอไม่ต้องมาแคร์ความรู้สึกของฉันก็ได้ เธอเกือบจะฆ่าตัวเองแล้ว รู้ตัวบ้างมั้ย!!! ”
“นี่มันอะไรกันหรอ”อุนซูถาม
“โธ่เอ้ย!! ”โยชิโกะออกจากห้องไปเพราะความโมโห
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น