ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : The Real LovE [ chapter 2 ] = นักเรียนใหม่
“นักเรียนใหม่หรอ ผู้หญิงหรือผู้ชาย O_O”เสียงยัยผู้หญิงจากไหนก็ไม่รู้คงอยากรู้อยากเห็นเหมือนกันถามขึ้นมา
“ผู้ชาย ห้องD”สิ้นสุดเสียงนายฮากาซึมะ นักเรียนชาย-หญิง-แอบ-ชะนี กรูออกไปนอกห้อง
“เฮ้อ =_= พวกนี้หนิ จะบอกว่าแค่นักเรียนชิงทุน”
แล้วนายฮากาซึมะก็นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามฉัน
“ฮากาซึมะซัง นักเรียนชิงทุนหรอ?”ฉันถาม
“อืม คนแถบเอเชียตอนล่างนี่เก่งเนอะ”
“มาจากประเทศอะไรหรอ”
“ประเทศไทย”
“อ้อ ประเทศไทย หล่อรึเปล่า o_O”
“ฉันยังไม่เห็นหน้าหรอก”
“เห็นเค้าว่าคนไทยถ้าหน้าตาดีก็ดีจริงๆ ถ้าขี้เหร่ก็ขี้เหร่จริงๆ -o-^”
*โปรดใช้วิจารณญาณ มันคือนิยาย
“ไปดูมั้ยล่ะ อึนบีซัง”
“ตอนนี้คนเยอะอยู่น่ะ”
“แต่ฉันอยากเห็นอ่ะ อึนบี”โยชิโกะพูดขึ้นมา
“คนมันเยอะ=_=^^”
“ก็อยากเห็นอ๊า Q_Q”โยชิโกะพูดพลางกระตุกแขนเสื้อฉันยังกับเด็ก
“เฮ้อ –w-^ อ่ะๆไปก็ได้ๆ”
“น่ารักจริงๆเลย อึนบี ^0^”
ณ ห้อง 2-D
“อย่าเบียดสิยะ”
“ฉันจะดู หลบไปสิ”
“เอาหัวออกไป”
“หลบหน่อยสิยะ”
เสียงผู้หญิงสิบๆคนดังโหวกแหวกอยู่หน้าห้อง
“กลับเถอะคนเยอะจะตาย - -^^”ฉันบอกโยชิโกะ
“โธ่ อึนบีเสียเที่ยวหมด”
“เฮ้อ=_=”
“นักเรียนใหม่แนะนำตัวสิ”อาจารย์ในห้องDพูด
“สวัสดีครับ ผมชื่อ พีระครับ ชื่อเล่นว่ามิกครับ ^^”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”
จะกรี๊ดอะไรนักหนานะ ก็แค่นักเรียนชิงทุน แต่ฉันยังไม่เห็นหน้าหมอนั่นเลย ใช่ ฉันเตี๊ยสินะ
“พวกเธอไม่มีเรียนหรือยังไง กลับห้องไป”อาจารย์ที่กำลังสอนห้องDตะโกนไล่
แล้วนักเรียนชาย-หญิง-แอบ-ชะนี ก็แยกย้ายกลับตามห้องของตัวเอง ฉันก็เดินตามพวกเขาไป ในขณะที่ฉันเดินกลับ ประตูห้องDที่ปิดไม่สนิทเผยใบหน้าเด็กผู้ชายคนนั้นให้ฉันรับรู้ เขาไม่เหมือนผู้ชายแถบเอเชียล่างเลย แต่เขาหน้าเหมือนคนญี่ปุ่นเลยหล่อกว่าผู้ชายญี่ปุ่นบางคนด้วยซ้ำ ผมของเขาซอยเป็นทรงเหมาะกับหน้า
และตอนนั้นชายที่ชื่อว่ามิกก็หันมามองอึนบีเช่นกัน ทั้งสองมองตากันนานพอสมควร แต่แล้วอึนบีก็หันกลับไปคงจะเป็นเพราะความอายที่ไม่อยากจะมองผู้ชายคนนั้นต่อไป
ฉันกลับห้องดีกว่านะ มัวแต่อยู่ตรงนี้เข้าห้องช้าพอดี โดนอาจารย์ด่าแน่ อึนบีนึก
เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน เธออยู่ห้องไหนนะ มิกนึก
12.00น.
“นี่ๆอึนบีๆๆ”โยชิโกะเรียกฉันให้หันกลับไปมองเธอ
“จ๊ะๆ มีอะไรหรอ”
“เธอว่านักเรียนใหม่ที่ชื่อว่า มิกอ่ะ เป็นไงบ้าง”
“ถามอะไรอ่ะ ไม่รู้สิ แต่ฉันไม่ค่อยชอบ ตาตี่”
“อะไรกัน เขาเรียกว่าตาชั้นเดียวย่ะ”
“แล้วแต่อ่ะ ฉัน...ไม่รู้สิ”
“มัวแต่ว่าคนอื่น แบบนี้จะหาแฟนได้มั้ยจ๊ะ”
“ไม่ต้องมาพูดแบบนี้เลยนะ โยชิโกะ เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะย่ะ”
“ยัยอึนบี ขอกินข้าวเที่ยงด้วยสิ”อุนซูเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ใกล้ๆฉัน
“อืมๆ”
“แกไม่กินหรออึนบี”อุนซูถาม
“พอดีว่าฉันรีบจนไม่ได้หยิบมาน่ะ”
“อ้าว งั้นก็ไม่ได้กินน่ะสิ งั้น...ฉันแบ่งให้แกก็ได้นะ อืมมันมีตะเกียบแค่คู่เดียว...”
“ไม่เป็นไรอุนซู แกกินไปก่อนเถอะ ฉันไดเอ็ท”ที่ไหนได้หล่ะ ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว
“ไม่ได้นะ แกต้องกินสิ ต่อไปแกเรียนวิชาพละไม่ใช่หรอ กินไปก่อนเลย กินให้อิ่มแล้วเดี๋ยวฉันกินทีหลัง”
“อ่าขอบใจ”
“^^”
ในขณะที่ฉันลังเลใจ ฉันเหลือบไปมองโยชิโกะที่ทำหน้าไม่พอใจใส่ฉัน ก็บอกแล้วว่าเป็นเพื่อนกัน
“อ๊ะ บ๊วย ยี๋ บ๊วยฉันไม่อยากกินแล้วอ่า”ฉันพูดหลังจากที่เปิดข้าวกล่องของนายอุนซู แต่จริงๆแล้วฉันชอบบ๊วยนะ -*-
“อ่าว แกชอบ...”
“อ๊าาาา ฉันไปซื้อข้างล่างดีกว่านะแก”ถ้านายอุนซูบอกว่าฉันชอบกินบ๊วย ยัยโยชิโกะต้องรู้แน่ว่าฉันโกหก
12.50น.
“อ๊ากกกกกกก จะบ่ายโมงแล้วหรอเนี่ยยังไม่ได้กินอะไรเล๊ยยย!!!!” ฉันตะโกนอย่างอารมณ์เสีย เพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนกันหรอกนะโยชิโกะ
ในตอนนั้นฉันก็เหลือบไปเห็นซุ้มขายของอยู่ ฮ่าๆๆ เสร็จอึนบี(เน้นหนักๆคำว่าบี)
“ป้าจ๊ะ มีอะไรขายบ้างจ๊ะป้า”
“ก็มี น้ำเปล่า น้ำส้ม ไอติม จ่ะ”
“- - อ่า มีแค่นี้หรอจ๊ะ”
“ใช่จ่ะ”
แล้วฉันก็เดินหนีร้านนั้นไป เสียงท้องร้องมันกำเริบขึ้นทุกที ทำไงดีเนี๊ย โฮฮฮฮQ_Q
ต่อไปวิชาพละด้วย ฉันน่าจะกินของอุนซูซะตั้งแต่ทีแรก โธ่เอ้ย ถ้าไม่มีโยชิโกะก็ดีสิ ถ้าเผลอกินไป โยชิโกะโกรธฉันใครจะให้ฉันลอกการบ้านหล่ะ
“ระวัง!!!!”
“หา”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น