รวมมิตรรักรสแซ่บ

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของเรื่องราว

            สวัสดีค่ะ  เพื่อนๆผู้อ่านทุกคน  ก่อนอื่นฉันต้องขอแนะนำตัวเองก่อนนะคะ  ฉันชื่อมณฑิรา  ฤทธิ์ธาอภินันท์  ชื่อเล่นของฉันนะหรือคะ อยากจะรู้กันแล้วใช่ไหมคะ งั้นจะบอกให้ก็ได้ค่ะ  ชื่อเล่นของฉันก็คือ  มณ  เพราะไหมคะ (ฮิ ฮิ ฮิ…ล้อเล่นนะคะอย่าเพิ่งเบื่อกันนะคะ)  เรื่องที่ท่านผู้อ่านทุกท่านจะได้อ่านต่อไปนี้ มาจากเรื่องจริงของฉันเองค่ะ เรื่องของฉันและเขาคนนั้นมันเริ่มขึ้นเมื่อ 3 ปีที่แล้ว…

“คุณ…คุณ…คุณครับตื่นเร็วครับ ป้ายต่อไปก็ถึงวัดแล้วครับ”  ฮืม…ใครนะมาปลุกอยู่ได้คนกำลังฝันเพลินๆ ฉันทนต่อเสียงปลุกและแรงเขย่าของชายคนนั้นต่อไปไม่ไหม จึงค่อยๆลืมตาขึ้น แต่ภาพที่ฉันเห็นในตอนนี้ทำเอาฉันแทบจะช็อคตายเพราะความอับอาย เพราะคนทั้งคันรถกำลังมองฉันด้วยความเอือมระอา

“เฮ้อ…คุณตื่นสักทีเร็วเถอะครับเดี๋ยวจะเลยป้ายซะก่อน” ชายคนนั้นบอกกับฉันด้วยสีหน้าที่เหนื่อยล้าเพราะความขี้เซาของฉัน ส่วนฉันในตอนนั้นน่ะหรือคะไม่ต้องพูดถึงฉันอายจนแทบจะอยากจะหายตัวได้

“เอ่อ…ขอบคุณคุณมากเลยนะคะถ้าไม่ได้คุณฉันคง…” ฉันพูดยังไม่ทันจบชายคนนั้นก็พูดขัดฉันขึ้นมาซะก่อน

“ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว ผมขอให้คุณโชคดีครับ” เฮ้อ…และในที่สุดฉันก็เดินทางมาถึงวัดโดยสวัสดิภาพ โอ้โห…วัดนี้ทำไมสวยงามอย่างนี้นะ ฉันไม่เคยเห็นวัดที่ไหนสวยงามขนาดนี้เลยล่ะ สงสัยกันใช่ไหมคะว่าฉันมาทำอะไรที่วัด ขอใบ้นะคะไม่ได้เข้ามาทำบุญหรือปฏิบัติธรรมอะไรทั้งนั้นล่ะคะ อยากรู้แล้วใช่ไหมล่ะคะ ถ้าอยากรู้ก็ต้องอ่านต่อสิคะ

“ขอโทษค่ะ…ไม่ทราบว่าเขารายงานตัวนักเรียนกันที่ไหนหรอคะ”

“อ๋อ…หนูมารายงานตัวใช่ไหมคะ งั้นตามคุณครูมาเลยค่ะ” โห…คุณครูคนนี้ท่าทางใจดีจังเลย หน้าตาของคุณครูก็น่ารัก หุ่นเพรียวบางสมส่วน ผิวของคุณครูขาวสะอาด แหมคุณครูเนี่ยน่ารักจังเลย O^Oรู้นะคิดอะไรอยู่เปล่านะคะฉันไม่ได้ชอบเพศเดียวกัน ฉันแค่เห็นคนสวยๆแล้วชอบชมเท่านั้นเอง ฉันกับคุณครูเดินมาได้สักประมาณ 10 นาที ก็มาถึง ณ จุดรายงานตัว นักเรียนที่มารอลงรายงานตัวมีจำนวนมากพอสมควร คุณครูท่านนั้นให้ฉันนั่งคอยอยู่กับเพื่อนๆที่มารอรายงานตัว

“นั่งรออยู่ตรงนี้นะคะอีกสักครู่ก็คงจะถึงเวลาปฐมนิเทศแล้วล่ะ เดี๋ยวครูต้องไปรอรับเพื่อนๆของหนูต่อก่อนนะจ๊ะ”

“ค่ะ…คุณครู” ฉันยิ้มตอบคุณครูด้วยฟันขาวใสของฉันเอง *-* ฉันรายงานตัวเสร็จแล้วล่ะคะตอนนี้ฉันกำลังฟังการปฐมนิเทศจากครูใหญ่อยู่ค่ะ

“สวัสดีครับ…นักเรียนใหม่ที่รักทุกคน  ก่อนอื่นครูขอแนะนำตัวก่อนครูชื่อ พิบูลย์ชัย อ้อนคำเมือง เป็นครูใหญ่ของสถานศึกษาแห่งนี้ นักเรียนอาจจะสงสัยว่า ทำไมโรงเรียนแห่งนี้ถึงอยู่ในวัด แต่จะพูดว่าอยู่ในวัดก็คงจะไม่ถูกต้องนัก โรงเรียนของเราไม่ได้อยู่ในวัด และไม่ได้อยู่ในพื้นที่ของวัด เพียงแต่ที่ดินผืนนี้เป็นพื้นที่ที่ทางวัดยกให้ทางเราสร้างสถานศึกษา ที่ดินแห่งนี้จึงเป็นของโรงเรียนโดยชอบธรรม สำหรับการแต่งกายในการเรียนทางเราอนุญาตให้ใส่ชุดโปรเวทได้ แต่เมื่อเราออกนอกสถานศึกษานักเรียนทุกคนจะต้องใส่เครื่องแบบของทางโรงเรียน นักเรียนทุกคนจะต้องเรียกผู้สอนทุกคนว่าครู ไม่อนุญาตให้เรียกว่าอาจารย์ เนื่องจากคำว่า “ครู” มีความหมายที่ลึกซึ้งมากกว่าคำว่า “อาจารย์” และการเรียนการสอนของที่นี่จะแบ่งออกเป็น สายสามัญ สายอาชีพ และความถนัดเฉพาะทาง คำขวัญของโรงเรียนเราคือ “คิดเป็น ทำเป็น มุ่งการเรียนรู้ตน เป็นที่พึ่งของตนเองได้ และเป็นที่พึ่งของผู้อื่นได้” ครูขอจบการปฐมนิเทศเพียงเท่านี้ ” ^O^ O^O *-* สุดยอดเลยคะแค่ได้ฟังการปฐมนิเทศฉันก็รู้สึกชอบโรงเรียนนี้มากๆเลยล่ะ ฉันดีใจจังที่ได้มาเรียนที่นี่ O^O โอ้โห…ที่พักทำไมสวยงามอย่างนี้นะ เพื่อนรู้ไหมคะว่าที่พักที่นี่เป็นแบบไหนเอ่ย…?? บอกให้ก็ได้ที่พักของที่นี่เป็นแบบคล้ายๆกับบังกะโล หรือจะเรียกว่าบ้านพักชั้นเดียวก็ได้ ภายในตัวบ้านมีห้องนอนใหญ่ๆที่สามารถนอนรวมกันได้ประมาณ 5-6 คน มีห้องน้ำ 2 ห้อง และมีห้องครัวด้วย สุดยอดเลยใช่ไหมคะ รอบๆตัวบ้านก็ดื่นดาษไปด้วยพืชไม้นานาพันธุ์ เขียวชะอุ่มไปหมดเลยตอนนี้นะฉันรู้สึกสดชื่นมากๆเลยล่ะคะเพื่อนๆ

“อ้าว…นักเรียนจ๊ะเงียบๆกันหน่อยครูจะประกาศรายชื่อนักเรียนที่พักตามบ้านหลังต่างๆดังนี้จ้า หลังที่ 1   อ๊อฟ โบ๊ท เป้ เต๋ อั๋น

        หลังที่ 2  เอ๊ะ ฟลุ๊ค ไปร์ เต้นท์ เม่น

        หลังที่ 3 มณ นก กาน บีม นาว

        หลังที่ 4 อ้อย กิ๊ก แพท ไผ่ ต่าย

        หลังที่ 5……………………ฯลฯ

ทุกคนรู้ว่าตัวเองพักที่บ้านหลังไหนแล้วก็เข้าจัดเก็บข้าวของ พักผ่อนตามอัธยาศัย ส่วนของทำครัวในแต่ละบ้านมีครบแล้วทุกคนต้องทำอาหารทานเอง ขอให้สมาชิกทุกคนในบ้านเลือกหัวหน้าบ้านออกมา บ้านละ 1 คนเดียวนี้ค่ะ” พอจบคำสั่งของคุณครูเสียงพูดคุยของนักเรียนก็ดังขึ้นๆ

“ห๊า…อะไรนะพวกเธอจะให้ฉันเป็นหัวหน้าบ้านหรอ” ฉันชี้นิ้วมาที่ตัวเองพร้อมๆกับตาโตเท่าไข่ห่านของฉัน

“ใช่”ประสานเสียงพร้อมกันทั้ง 4 คน

“แต่ว่า…” ฉันพูดยังไม่ทันจบเสียงทั้ง 4 เสียงก็ขัดขึ้นพร้อมกันอีกว่า

“ไม่มีแต่ เพราะนี่คือประชาธิปไตย” พอฉันได้ฟังดังนั้นถึงกับคอตกเลยคะ ทำไมหรอคะก็ฉันน่ะไม่มีความเป็นผู้นำเอาซะเลย ฉันจะทำยังไงดีล่ะTT-TT

“เมื่อแต่ละบ้านได้หัวหน้าบ้านนะคะให้หัวหน้าบ้านไปเอาตารางสอน และคอยเข้าประชุมต่างๆเพื่อรับฟังและนำมาขยายผลให้กับเพื่อนๆภายในบ้านฟังอีกครั้งหนึ่ง ขอให้นักเรียนทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อนได้แล้วคะ”

“ขอบคุณครับ/ค่ะ”

“ไปมณไปเก็บของกันเถอะ”

“อืม…ไปสิ”