คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : กลีโกลบัล ขบวนที่ 2
ในห้อนอนอผม ผมนั่มออเล่นที่เพิ่ื้อมาใหม่ในราาแสนถูนน่าเหลือเื่อ แะล่อแล้วประอบเส้นทารารถไฟอย่าั้ในเสร็ แล้ว็ถึเวลาที่ะ้อแะเอาส่วนบวนรถไฟึ้นมาวาบนรา แ่ในระหว่าที่ั้ใะแะเอาบวนรถไฟออาล่อไม้ ็มีเสียที่ผมไม่อยาไ้ยินัึ้นััหวะ เสียนั้นเป็นเสียทีุ่้นหูผมมาลอว่าสามปีที่เาเริ่มหัพู ‘สโนว’
“นั้นอเล่นใหม่เหรอ ราฟท์! อันเล่น้วยนิ” สโนวถือวิสาสะเินเ้ามาในห้ออผมโยที่ไม่ไ้เาะประ่อน้วย้ำ
ผมหันมอามเสียที่ัเ้ามาใล้ึ้นเรื่อยๆ อย่าไม่พอใ “นายเ้ามาในห้อันไ้ไ ออไป! ันเยบอนายแล้วไ สโนว ันไม่อบที่นายเ้ามาในห้ออัน และัน็ไม่อนุาให้นายเ้ามา้วย ออไป!”
ทั้ที่ผมะโนเสียัโวยวายไล่เาให้ออาห้อไป แ่สโนวลับไม่ไ้สนใในสิ่ที่ผมำลัพูเลยแม้แ่น้อย เาเอาแ่้อมออเล่นที่วาอยู่ลาห้อราวับ้อมน์สะ อเล่นที่ผมเพิ่ประอบเสร็ใหม่ไ้ไม่นาน
ล่อไม้บรรุบวนรถไฟที่วาอยู่้าน้าถูนอายุน้อยว่าหยิบวยไปอย่าไ้ใ
“เอามานี่นะ อย่า – มา – ยุ่” ผมเน้นเสีย “นี่มันอเล่นอัน นายมันี้แย่!” ผมึล่อนั้นลับืนมา แ่มืออสโนวไม่ยอมปล่อยมันออ
“อันเล่น้วยิ ราฟท์! ให้ันเล่นมั้” สโนวยัึันที่ะยื้อมันลับไป “ันเป็นน้อนะ”
“นายไม่ใ่น้อัน! ันไม่มีน้อาย!” ผมปิเสธเสียร้าว พร้อมับผลัสโนวนล้มล้วยวามโมโห ทำให้ล่อไม้ที่บรรุบวนรถไฟหล่นระแทับพื้นห้อนแออ
วามโรธทำให้ผมไม่อยาสนใับเสียประหลาที่ไ้ยินอย่าเบาบานแทบะเป็นเสียระิบ “ึั... ึั... ึั...”
ผมสบาับสโนวนิหน่อย เามอผม้วยแววาเศร้า ไร้ึ่วามสใสร่าเริในแววาวน้อยอย่าที่ไม่เยเห็นมา่อน ผมหยิบหัวบวนรถไฟที่หล่นระแทพื้นอย่าแรึ้นพร้อมับไล่เาให้ออไปอีรั้
“ออไป!” ราวนี้เายอมไปแ่โยี สโนวเินอไปที่ประูแล้ว
ผมเอ็ไม่อยาสนใเาหรอ สมน้ำหน้า อยามาแย่อเล่นผมีนั ในะที่ผมิว่าัวเอทำถูแล้ว เสียสโนว็ร้อเรียผมัลั่นมาาประูห้อ
นี่! เายัอยู่ในห้ออีเหรอไ ไม่ยอมออาห้อไปริๆ ใ่ไหม ื้อ้าน!
“ราฟท์! นายมาูนี่ิ” เสียสโนวร้อเรีย้วยวามื่นระหน
“ออไปไ้แล้ว อย่ามาลูไม้น่ะ สโนว ออไปเี๋ยวนี้นะ หรือะให้ันับนายโยนออไป” ผมเหลืออับเ็นี่แล้ว
ผมเิมมาที่ประูห้อหมายะับอเสื้อเ็นั้นโยนออาห้อไป แ่่อนที่ะทำอย่านั้นไ้ ผม็้อผะเมื่อภาพุ้นาที่พบเห็นอยู่นอประูห้อหายไป
แล้วส่วนภาพที่ผมำลัมอเห็นอยู่ในอนนี้นั้นนะหรือ ็ือวิวที่เลื่อนที่ไหวไปมาราวับอยู่บนยานพาหนะอะไรบาอย่า
“ูนั้นิ! ราฟท์! ระ...รถ - ไฟ!” เสียสโนวร้อบอพร้อมับี้ผ่านหน้าผมไปทาที่ยานพาหนะำลัมุ่หน้าพาพวเราไปที่ไหนสัทีหนึ่อย่าไม่รู้ทิศทา
ผมื่นระหนนา้า นี่! มันเิเรื่อบ้าอะไรึ้นับผม ทำไม? ผมถึไ้มาอยู่บนบวนรถไฟที่ะไปไหน็ไม่รู้ แล้วที่น่าแปลไปว่านั้น นี่! มันห้อผมน่ะ ทำไม? ห้อผมถึไ้ลายเป็นู้โบี้รถไฟไปไ้
ผมับสโนวหันมอหน้าัน แล้วพร้อมใันเป็นรั้แรออเสียร้อัลั่น้วยวามใ ่อนะปิประูวิ่เ้ามาระโึ้นไปอยู่บนเียนอน หยิบผ้าห่มลาึ้นมาปิอำพลาัวไว้อย่ามิิเพื่อหลบหนี้วามริที่อยู่รหน้า
และหลัาั้สิไ้ บวนรถไฟ็หยุัวล พวเรา่อยๆ แ้มผ้าห่มออ มอไปรอบห้ออย่าระแวระวั ่อนะเินออมาูภายนออสถานที่ที่รถไฟไ้อัวล
านราแปลๆ สีสใสูไมุ่้นาราวับหลุมาอยู่นละโลเียวัน รหน้าผมเ็มไป้วยไม้รร้าเรียไ้ว่าป่าอแท้เลยแหละ ผมเอแทบะไม่เื่อสายาว่าะมีสถานที่แบบนี้อยู่ริๆ
ไร้ผู้น ไร้สิ่มีีวิใๆ เท่าที่มอสำรวออไปโยรอบ มีเพียวามหนาทึบอป่าสีเียวส
“ะ...ันว่าเรา มะ...ไม่น่าออไปเลยนะ ระ...ราฟท์” น้ำเสียที่สั่นเรือและสีหน้าอสโนวแสออถึวามลัวอย่าัเน
“ไปเถอะหน่า ้าหน้าอาะพอมีใร่วยเราไ้็ไ้ หรือนายะรออยู่ที่นี้นเียว”
“มะ...ไม่เอาๆ ันไม่อยู่ที่นี้นเียว” สโนวรีบรี่เ้ามาเาะแนผมไว้แน่น
น่าแปล...ทั้ที่ผมไม่เยิว่าเาเป็นน้อายเสีย้วย้ำ แ่็ไม่ไ้ปิเสธที่เาะอาศัยแนผมเป็นที่ยึเหนี่ยวในเวลานี้
เราสอนเินห่าออาบวนรถไฟนั้นไลออมาเรื่อยๆ เ้าไปในป่าที่สุแสนะพิศว ้นไม้แ่ละ้นน่าลัวอย่าประหลา สัาาเริ่มบอผมว่าให้รีบเินออไปาที่นี้ให้เร็วที่สุ
ความคิดเห็น