รักใสๆ สไตล์มัธยม

ลำดับตอนที่ #8 : วันที่สองของการเข้าค่าย

ตีห้าสี่สิบห้า

                   “เสียงดังจังสงสัยมีคนตื่นกันแล้วแน่เลย ฮ้าวง่วงนอนเป็นบ้า”เสียงน้อยดังขึ้น แล้วก้อเอาผ้าห่มมาคลุมโปงต่อ

                   “ตื่นไปล้างหน้าแปรงฟันได้แล้วแก  นอนอยู่ได้”ฉันกำลังมัดผม ทาแป้งนิดหน่อย  

                  “รีบไปไหนวะ ขออีกสิบนาทีนะ”

                  “ไม่ได้พี่เขานัดหกโมงนะเฟ้ยแล้วเนี่ยก้อเหลืออีกสิบนาทีถ้าแกไม่ลุกขึ้น ฉันจะถีบแกออกไปนอกเต๊นท์”

                 “เออๆๆ  ลุกก้อได้”น้อยมันลุกขึ้นด้วยท่าทางของเหมือนคนที่ยังไม่ตื่น หยิบแปรงสีฟัน ยาสีฟันผ้าขนหนูและขันน้ำไปข้างนอก

                   ฉันลุกขึ้นตามไป ตอนนี้ฉันยังใส่ชุดเมื่อคืนอยู่เลย คนอื่นก้อเหมือนกัน  ฉันตื่นตั้งแต่ตีห้าครึ่งแล้วล่ะ หลังจากที่ฉันออกไปห้องน้ำเป็นเพื่อนไอน้อยฉันไม่ได้หลับหรอก มัวแต่ฝันถึงพี่โด่ง อิอิ ไม่พูดแล้วยิ่งพูดยิ่งเขิน >_< น้อยมันทำธุระส่วนตัวเสร็จ เราก้อเดินไปที่ลานกว้าง   เพื่อนๆรอกันครบแล้วขาดแต่สามนางมารที่ยังนอนหลับอุตุอยู่ ขี้เกียจไปปลุกมัน เลยปล่อยให้นอนอยู่นั่นแหละ ความจริงอากาศตอนนี้มันน่านอนนะ แต่มาออกกำลังกายน่ะดีแล้ว วันนี้ต้องเดินทางไกลเพื่อไปเข้าฐานด้วย

                  “เอาล่ะครับน้องๆ คงมาครบกันแล้ว เดี๋ยวพี่ๆจะแนะนำตัวกันก่อนนะครับ พี่ชื่อพี่วิวครับ”พี่คนที่ไอหลิวปิ๊งแนะนำตัว  ชื่อวิวเหรอเนี่ย  น่ารักจัง  เอ้ยไม่ได้ๆ เดี๋ยวโดนไอหลิวมันตบ  พี่ๆเค้าก้อแนะนำตัวกันไป เพิ่งได้รู้จักอย่างเป็นทางการนี่แหละ หล่อๆทั้งนั้น  แหะๆ มีทั้งหมดสิบห้าคนอ่ะ  ที่รู้จักแล้วก้อมีพี่วิว พี่โด่ง พี่เกมส์  พี่ทับ พี่บอย พี่ก้อง พี่เอก ส่วนที่เหลือไม่ต้องไปสนใจหรอกแค่ตัวประกอบ

                “น้อยคนนี้แหละที่ไอหลิวปิ๊งอ่ะ”ฉันรีบสะกิดบอกไอน้อยทันที

               “จริงเหรอวะ น่ารักดีนี่หว่า ทำไมพวกแกเจอถึงแต่คนหน้าตาดีวะ อิจฉาว่ะ ”น้อยมันบ่นพึมพำด้วย

ความเสียดาย

                “แกดูไอหลิวดิ  เคลิ้มน่าดู อิอิ”ฉันกับน้อยมองไปทางไอหลิวมัน  สงสัยจะปลื้มพี่วิวอย่างหนัก ไปซะแล้วเพื่อนฉัน

                 “เรามายืดเส้นยืดสายกันก่อนนะครับ  แล้วเดี๋ยวจะพาไปวิ่งขึ้นเขากัน รับรองได้น่องโป่งกันแน่ ฮ่าๆๆ”พี่เกมส์พูด พวกเราทุกคนโห่กันเลย  ไม่ได้โห่เพราะพี่เกมส์นะ  แต่โห่เพราะที่เราต้องวิ่งขึ้นเขาน่ะ คงเหนื่อยน่าดู พี่ๆเขาก้อนำกันวอร์มร่างกายไป  จากนั้นก้อเริ่มวิ่งกันโดยเริ่มจากหมู่สุดท้ายกับหมู่เก้าก่อน แบ่งเป็นสองแถวตอน

พี่วิวเป็นคนนำไป ไอหลิวได้แต่มองตาละห้อย  น่าสงสารจัง จะช่วยมันไงดีวะเนี่ย    จากนั้นก้อถึงหมู่เรากะหมู่สองเป็นแถวสุดท้าย ฉันอยู่หลังสุดเลย เพราะเป็นรองหัวหน้า  

               “น้องบุ๋มไหวนะครับ”พี่โด่งวิ่งมาคู่กะฉัน

               “ถ้าเหยาะๆ ไปเรื่อยก้อพอไหวค่ะ”ฉันยิ้มให้

               “ถ้าไม่ไหวก้อรีบบอกละกัน  แล้วเมื่อคืนเป็นไงบ้างฝันดีป่ะ”ประโยคหลังพี่โด่งหันมากระซิบแทน 

                “ก้อ อ่า ไม่รู้ซิคะ”คนมันเขินนะ  เล่นถามกันตรงๆแบบนี้ ฉันตอบพี่เขาไม่ถูกเลยได้แต่ยิ้มอย่างเดียว ไม่กล้ามองหน้าพี่เขาด้วยได้แต่เหลือบมอง  เห็นพี่โด่งก้อวิ่งไปยิ้มไปเหมือนกัน อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้จัง

                “ว่าแต่   ตาพี่โด่งหายดีรึยังคะ  เมื่อคืนบุ๋มต่อยซะเต็มแรงด้วยดิ”

                “ก้อดีขึ้นครับ มันไม่บวม  ไม่เขียวเท่าไหร่แล้ว ไอวิวมันเอายามาให้ทาด้วย”

              “พี่วิวที่แนะนำตัวคนแรกรึป่าวคะ น่ารักดีนะคะ เป็นคนมีน้ำใจซะด้วย”

              “เหรอ ดูท่าทางน้องบุ๋มจะชอบมันนะ”พี่โด่งหน้าเจื่อนนิดนึง

              “เปล่านะคะ คนที่ชอบพี่วิวน่ะไอหลิวต่างหาก บุ๋มแค่อยากจะช่วยมันเท่านั้น”ฉันรีบแก้ตัวไม่อยากให้พี่โด่งเข้าใจผิด

              “จริงเหรอ คนที่ชอบไอวิวไม่ใช่บุ๋มแน่นะ”พี่แกรีบเปลี่ยนสีหน้าทันที  อะไรของแกเนี่ย ฉันมองด้วยสีหน้างงๆ

               “เอ่อ  น้องหลิวชอบไอวิวมันเหรอ  เดี๋ยวพี่ติดต่อให้นะ บอกน้องหลิวไปเลยไม่ต้องห่วง”พี่โด่งพูดแก้เขิน 

               “จริงเหรอคะ  งั้นดีเลย ฮิฮิ”ฉันกับพี่โด่งหันมายิ้มให้กันและกัน ก่อนจะหันหน้ากลับไปด้วยความเขิน ตอนนี้พวกเราตั้งหน้าตั้งวิ่งอย่างเดียว ฉันเริ่มเหนื่อยซะแล้วล่ะ    วิ่งกันไปได้สิบห้านาทีก้อถึงตีนเนิน ชันน่าดู นี่เราต้องวิ่งขึ้นไปเหรอ ฉันไม่ไหวนะ

              “บุ๋มไม่ขึ้นไปละกันนะคะ  ชันขนาดนี้ไม่ไหวแน่ๆ  น้อยฉันไม่ขึ้นไปนะโว้ย ไม่ไหวว่ะ”ฉันหยุดวิ่ง ปล่อยให้เพื่อนๆวิ่งต่อไป

               “เออๆ  แกรอตรงนั้นแหละ”น้อยหันมาแป๊บนึงแล้วก้อวิ่งไปต่อ

              “เหนื่อยมั้ย  ต้องเอายาป่ะ”พี่โด่งก้อหยุดวิ่งเหมือนกัน

               “อ้าว พี่โด่งไม่ขึ้นไปเหรอคะ”ฉันถาม เอาผ้าขนหนูเช็ดเหงื่อไปพลางๆ ไม่เคยวิ่งนานขนาดนี้เลยนะเนี่ย

             “พี่จะทิ้งน้องไว้คนเดียวได้ยังไงละครับ”

             “ค่ะ  ขอบคุณนะคะ”ฉันได้แต่ยิ้มให้   ทำไมเวลาอยู่ใกล้พี่โด่งถึงทำตัวไม่ถูกนะ ใจมันสั่นๆยังไงไม่รู้

            “ไม่เป็นรัยครับ เดี๋ยวเรารอคนอื่นตรงนี้ก้อได้   ไอวิวมันจะพาวิ่งไปข้างบนแล้วก้อวนกลับลงมาทางนั้นน่ะ”พี่โด่งชี้ให้ดู  โห ไกลไม่ใช่เล่น ดีแล้วที่ฉันไม่ขึ้นไป  ไม่งั้นตอนนี้คงได้นอนชักแหง็กๆแล้ว  ฉันยืนจนหายเหนื่อย   ก้อลองเดินไปรอบดูต้นไม้ต่างๆ ที่นี่ร่มรื่นมากเลย  มีต้นไม้หลายพันธุ์ด้วย ที่โคนต้นแต่ละต้นจะมีประวัติที่เกี่ยวข้องกับวรรณคดีเรื่องใดบ้าง   มีรูปปั้นเกี่ยวกับวรรณคดีเรื่องนั้นด้วยล่ะ  น่าเที่ยวเป็นบ้า  ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าจังหวัดเราจะมีสถานที่แบบนี้อยู่ด้วย  วันหลังชวนพี่เบิ้มพี่บอยมาตั้งแคมป์ที่นี่ดีกว่า  

              “อ้าว ไอโด่ง ไหงมึงมาอยู่ตรงนี้วะ”เสียงพี่วิวทักพี่โด่ง และเดินออกมานอกแถว ให้พี่คนอื่นๆนำแทน เราต้องวิ่งกลับค่ายกัน

              “พอดีมีน้องเค้าเป็นโรคหอบน่ะ  วิ่งขึ้นไปไม่ไหว  กูเลยอยู่เป็นเพื่อน ยาน้องเขาก้ออยู่ที่กูด้วย”

               “เหรอ คนไหนวะ”พี่โด่งชี้มาทางฉัน ซึ่งกำลังเดินกลับมา ที่พี่เขายืนอยู่ พี่วิวพยักหน้ารับ

             “กลับค่ายเหอะว่ะ  น้องบุ๋มไหวป่ะ  กูว่าเดินไปเรื่อยๆดีกว่า  ท่าทางน้องเขาคงวิ่งไม่ออกแล้ว”พี่โด่งเสนอ โดยที่ฉันยังไม่ทันตอบอะไร แล้วจะมาถามทำไมเนี่ย   ตอนนี้พวกเราเดินตามคนอื่นๆที่วิ่งกลับค่ายไปก่อนหน้านี้แล้ว  ไอน้อยมันหันมาแลบลิ้นใส่ด้วย

              “ก้อดีเหมือนกัน  ไม่ได้วิ่งซะหลายวัน  เล่นเอาเหนื่อยเลย  แล้วน้องชื่ออะไรนะครับ”พี่วิวหันมาทางฉัน

              “บุ๋มค่ะ”ฉันยิ้มให้

               “อืม  เป็นไรกับไอโด่งป่าวเนี่ย ท่าทางสนิทกันน่าดู”พี่วิวหยอกฉันเล่น

             “คนไข้ประจำตัวกูโว้ย”พี่โด่งตอบแทน  ฉันตีแขนไปทีหนึ่ง ไม่ได้ตั้งใจนะ แต่มือมันไปเอง อยากพูดออกมาไม่คิดดีนัก

              “โอ๊ย  ทำไมล่ะครับ  มันเรื่องจริงนะ  บุ๋มอ่ะต้องป่วยให้พี่คอยดูแลอยู่เรื่อยเลย จนพี่กลายเป็นหมอประจำตัวไปแล้ว”พี่โด่งหันมาทำตาหวานเยิ้มใส่  โอ๊ยเห็นแล้วหมั่นไส้จัง เดี๋ยวก้อจับมาจูบซะหรอก    ส่วนพี่วิวก้อได้แต่ขำ

              “เออ  ไอวิว  กูมีเรื่องจะคุยด้วยว่ะ”พี่โด่งเดินไปคู่กับพี่วิวข้างหน้า  ฉันก้อได้แต่เดินตามหลัง คงเป็นเรื่องส่วนตัวล่ะมั้ง

              ตอนนี้ฉันเดินมาถึงร้านขายขนมร้านหนึ่ง  เพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามีขนมขายด้วย  เพื่อนคนอื่นๆ ก้อซื้อขนมซื้อน้ำกันเต็มเลย  สงสัยพี่เขาปล่อยให้พักแล้วมั้ง

            “ไอบุ๋ม ทางนี้”เสียงน้อยตะโกนเรียกฉัน ฉันหันไปดูมันก่อนจะกลับไปดูพี่โด่ง  อ้าว ไปไหนซะแล้ว  แต่ช่างเหอะ

             “ว่าไงวะ  เหนื่อยมั้ย”ฉันเดินไปหาน้อย อยู่กันครบทั้งเจ็ดคนเลยต่างคนต่างกินขนมกินน้ำกันอยู่

            “โคตรเหนื่อยเลยว่ะ  พี่แกเล่นพาวิ่งซะ  เมื่อกี้พี่วิวพาพวกเราหลงด้วยล่ะ  โคตรจะโก๊ะเลย ใช่มั้ยไอหลิว”

            “บ้า  พี่เขาไม่ชำนาญทางหรอกย่ะ”หลิวแก้ตัวแทน

            “ท่าทางไอหลิวเป็นหนักว่ะ   ว่าแต่แกเป็นไงบ้าง อยู่กับพี่โด่งอีกแล้ว ตกลงพวกแกเป็นอะไรกันยัง ท่าทางหนิดหนม อยู่ห่างกันไม่ได้เลยนะ”น้อยหันมาแซวฉัน ปากแกหยุดพูดไม่ได้ใช่มั้ยเนี่ย

           “อะรัยของแก  พูดบ้าๆ ฉันก้อแค่เห็นทางมันไกลคงวิ่งไม่ไหวแน่ เลยหยุดใครจะไปรู้ว่าพี่แกจะหยุดวิ่งด้วยล่ะ”

           “เออๆ   หายเหนื่อยยังพวกเรา  ฉันว่าไปที่เต็นท์กันเหอะหิวข้าวแล้ว”น้อยลุกขึ้นยืนชวนคนอื่นๆกลับเต๊นท์

          “แกนี่ห่วงแก่กินจริงๆ”

           “ไม่ได้ซี  เมื่อกี้เสียพลังงานไปเยอะ ต้องกินทดแทน”น้อยมันเอามือลูบพุงไปด้วย

              พวกเราก้อพูดคุยกันเรื่อยเปื่อยจนถึงค่าย   มื้อเช้าวันนี้เราจะทำโจ๊กกัน ก้อเป็นพวกสำเร็จรูปน่ะแต่จะใส่เนื้อกุ้งลงไปด้วย ยังมีเหลือจากแกงส้มนิดหน่อย ไอหลิวมันเอากระติกใส่น้ำแข็งมา เก็บอุณหภูมิได้ดี ถึงจะไม่สดเท่าไหร่แต่ก้อใช้ได้  อาจารย์แวะมาชิมแล้วก้อให้คะแนน พวกเราทานโจ๊กอย่างเอร็ดอร่อย เราทำไว้เหลือเฟือ   ฉันกินไปตั้งสองถ้วยแน่ะ พี่โด่ง พี่เกมส์ พี่วิวมาทานที่หมู่เราด้วย  ไอหลิวเลยยิ้มหน้าบานใหญ่ เพราะว่ามันได้นั่งใกล้กับพี่วิว ดูท่าทางมันตื่นเต้นแฮะ มือสั่นไปหมดเลย  ทำโจ๊กหกใส่พี่วิวด้วย โก๊ะน่าดู     พี่วิวก้อยิ้มๆไม่ได้ว่าอะไร  มีลุ้นแล้วยัยหลิวเอ๊ย

               มื้อนี้สามนางมารมาขอทานโจ๊กด้วยล่ะ ก้อไม่เชิงขอตรงๆหรอกนะ ฉันเห็นนั่งดูอยู่เลยชวนมากินเองแหละ พวกนั้นก้อมานะ สงสัยไม่อยากไปล้างจานล่ะมั้ง ตอนนี้เรากับพวกนั้นไม่ค่อยได้คุยกัน  เพราะว่าพวกนั้นจะไปอยู่กับดาด๊ามากกว่า   ดาด๊าอยู่หมู่สาม หมู่เดียวกับฟาอ่ะ   หมู่นี้ฮอตเหมือนกันเพราะมีคนน่ารักเยอะ แถมแต่ล่ะคนก้อไวไฟไม่ใช่น้อย ยกเว้นฟากับเพื่อนอีกคนที่ชื่อเปี๊ยกนะ

             “เป็นไงฝีมือพี่”พี่โด่งถามฉันตอนที่เอาถ้วยมาล้าง  พี่แกก้อมาช่วยด้วย

             “อะไรเหรอคะ”ฉันไม่เข้าใจที่พี่โด่งถาม

             “ก้อเรื่องไอวิวกับน้องหลิวไง  ดูท่าจะไปได้สวยนะ  รู้ป่ะไอวิวมันเคยมาพูดกับพี่นะว่ามันรู้สึกถูกชะตากับน้องคนหนึ่งที่มันไปช่วยไว้น่ะ  น้องคนนั้นก้อน้องหลิวอ่ะแหละ”

             “จริงเหรอคะ  ถ้าอย่างนั้นก้อดีเลย ฮิฮิ”ฉันดีใจจังที่เพื่อนจะสมหวังแล้ว

             “ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วไป  เดี๋ยวพี่ล้างเอง  ใกล้จะแปดโมงแล้วนะเดี๋ยวไม่ทัน”พี่โด่งไล่ฉัน  วันนี้อาจารย์นัดตอนแปดโมงครึ่ง

             “แล้วพี่โด่งล่ะคะ”

            “พี่ไม่มีปัญหาหรอก  ไปทีหลังได้   แค่ล้างถ้วยไม่กี่ใบเอง  มากินของเขาแล้วให้เขาล้างด้วยมันไม่ใช่นิสัยของทหารจ้ะ  ไปเหอะ”

           “ก้อได้ค่ะ  ฝากด้วยนะคะ”

            “ครับ”