คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ผีที่หล่อที่สุดในโลก
“แบร่”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ผีหลอก ช่วยด้วย”ต่างคนต่างวิ่งหนีกันเตลิดเปิดเปิง
“แว้กกกกกก มีผีอยู่ข้างหน้า ฮือๆๆๆๆ อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันต่อยนะ” ฉันหลับตาปี๋ ไม่กล้าลืมตาขึ้นมา จู่ๆก้อมีมือมาจับที่แขนฉัน
“กรี๊ดดดดดดดด มันจับแขนฉัน นี่แน่ะ ผัวะ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้เพื่อนบ้ารอช้านด้วย” ฉันต่อยเข้าไปที่หน้าของผีตัวนั้นเต็มแรง
“โอ๊ย” เอ๋ ผีบ้าอะรัยร้องโอ๊ย แต่ฉันไม่สนใจแล้ว ฉันหยิบสิ่งที่อยู่ในไหออกมา แล้วรีบวิ่งตามคนอื่นๆไปที่ลานกว้างโดยเร็ว แฮ่กกๆๆๆๆ โอ๊ย เหนื่อย ไม่น่าวิ่งเลย สงสัยหอบกำเริบแล้ว ไม่เป็นรัยอีกนิดเดียว จะถึงแล้ว ทนอีกนิดนะไอบุ๋ม
“แฮ่กกกกๆๆๆๆๆๆ พวกแกวิ่งไม่รอฉันเลย แฮ่กๆๆๆ ปล่อยให้ฉันอยู่ คนเดียวได้งัย แฮ่กกๆๆ โอ๊ย เหนื่อย” ฉันวิ่งมาที่ลานกว้าง ไอพวกนั้นแต่ละคนต่างวิ่งหนีกันหมดแรงเลย
“ก้อคนมันตกใจนี่หว่า เฮ้ย บุ๋มสงสัยแกจะโรคหอบกำเริบ เดี๋ยวฉันไปเอายาให้นะ”น้อยวิ่งไปที่เต๊นท์
“ไอน้อย ยาไอบุ๋มอยู่ที่พี่โด่ง”หลิวรีบบอกน้อย
“เออจริง ลืมว่ะ แล้วจะหาพี่โด่งได้ที่ไหนวะเนี่ย”น้อยไม่รู้จะหาพี่โด่งได้ที่ไหน เลยมองหารอบๆ จนสังเกตเห็นไมโครโฟนที่อาจารย์ใช้ มันรีบวิ่งไปขออนุญาตใช้ไมโครโฟนทันที
“ประกาศ พี่โด่งกรุณามาที่ลานกว้างด่วนค่ะ ตอนนี้บุ๋มหอบกำเริบ เอายามาให้ด้วย พี่โด่งกรุณามาที่ลานกว้างด่วนค่ะ ตอนนี้บุ๋มหอบกำเริบ เอายามาให้ด้วยนะคะ”น้อยประกาศเสร็จก้อขอบคุณอาจารย์แล้วรีบวิ่งมาที่บุ๋มนอนอยู่ทันที มีอาจารย์ตามมาดูแลด้วย
“นี่ครับน้องน้อย ยาของน้องบุ๋ม แฮ่กกกกกๆๆๆ” เสียงพี่โด่งดังมาจากข้างหลัง
“ขอบคุณค่ะ เฮ้ย ผี นี่นา แว้กกกกก”น้อยหันกลับไปเจอพี่โด่งใส่ชุดขาวแล้วก้อหน้ากากผี
“ไม่ใช่ครับนี่พี่โด่งเองครับ” พี่โด่งถอดหน้ากากออก แล้วรีบยื่นยาให้หลิว หลิวก้อรีบพ่นยาให้ฉันทันที เกือบตายแล้วมั้ยล่ะไอบุ๋ม
“เป็นงัยบ้างวะ”หลิวถาม
“เออ ดีขึ้นแล้ว เพราะพวกแกอ่ะแหละวิ่งไม่รู้จักรอกันบ้างเลย ทิ้งฉันให้อยู่กับผี รู้ป่ะเมื่อกี้มันจับแขนฉันด้วย ฉันเลยต่อยเข้าไปหมัดหนึ่ง แต่แปลกว่ะผีบ้ารัยร้อยดัง โอ๊ย”
“ก้อเพราะมันไม่ใช่ผีจริงน่ะซีครับ”พี่เกมส์ที่เดินมาทีหลังเฉลย พี่แกใส่ชุดเหมือนพี่โด่งเลย
ฉันหันไปมองพี่โด่งอีกที พี่แกตลกชะมัด เอ ดูดีดีทำไมตาพี่โด่งเขียวอ่ะ
“อย่าบอกนะว่าที่บุ๋มต่อยเมื่อกี้น่ะ เป็นพี่โด่ง”ฉันยกมือชี้ไปทางพี่โด่ง ทำให้ทุกคนมองตามและก้อเห็นเหมือนอย่างที่ฉันเห็น คือตาพี่โด่งเริ่มเขียว
“ก้อใช่นะซีครับ น้องบุ๋มนี่หมัดหนักเป็นบ้า เล่นเอาพี่ปวดตาไปหมดแล้ว”
“เอ่อ ขอโทษนะคะ คือบุ๋มไม่รู้แล้วตอนนั้นมันตกใจด้วย บุ๋มก้อว่าแปลกแล้ว ผีที่ไหนจะร้องโอ๊ย แต่บุ๋มไม่อยากหันหลังกลับไปดู วิ่งมานี่ลูกเดียวเลย ขอโทษจริงๆนะคะ” ฉันยกมือไหว้พี่โด่ง ตายแล้วฉันจะทำคนหล่อเสียโฉมมั้ยเนี่ย บุ๋มยินดีรับผิดชอบโดยการยอมเป็นแฟนเลยน้า อิอิ
“ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้โด่งคราวนี้มึงเสียโฉมแน่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”พี่เกมส์หัวเราะอย่างสะใจมาก
“เงียบไปเลยมึง”พี่โด่งหันไปตวาดพี่เกมส์ที่ยังไม่หยุดขำ
“หลิวว่าพี่โด่งไปหาน้ำแข็งประคบเถอะค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตามันจะบวมนะคะ”หลิวแนะนำ
“ช่ายๆๆ พี่ไปหาน้ำแข็งประคบเหอะ”น้อยสนับสนุน
“อืมๆๆ งั้นพี่ไปก่อนนะ ฝากไว้ก่อนนะยัยตัวแสบ ไว้เดี๋ยวพี่จะเอาคืน อ้อ น้องหลิวขอยาของน้องบุ๋มด้วยจ้ะ ไม่เป็นรัยแล้วใช่ป่ะ เดี๋ยวเก็บไว้ให้”พี่โด่งขยี้หัวฉันทีหนึ่ง ก่อนจะหันไปขอถุงยาของฉันที่ไอหลิวเพื่อเก็บไว้ให้ น้ำเสียงของแกเหมือนหยอกเล่นมากกว่าจะโกรธจริง
“นี่ค่ะ”หลิวยื่นให้ พี่เกมส์พาพี่โด่งไปที่เต็นท์อำนวยการ
“ไอเราก้อนึกว่าผีจริง ถ้ารู้ว่าเป็นพี่โด่งปลอมตัวมา เค้าจะจับจูบซะเลย จ๊วบๆๆๆ”ดูไอน้อยพูดเข้า พวกเราก้อได้แต่ขำ
“เออ ตกลงไหใบสุดท้าย ข้างในมันคืออะไรอ่ะบุ๋ม”ทุกคนหันมาทางฉัน ฉันก้อได้แต่ยื่นสิ่งหนึ่งไปให้นั่นคือ
“ปาปริก้า”ทุกคนตะโกนพร้อมกัน ใช่แล้วล่ะ มันคือขนมปาปริก้าห่อละห้าบาท เพราะไอ้นี่นี่แหละที่ทำให้พี่โด่งตาเขียว
“ไรวะ เล่นเอาเหนื่อยแทบตาย สุดท้ายได้ปาปริก้ามาห่อเดียว เซ็งเป็ดเลย”น้อยเริ่มบ่น
“น่านอ่ะดิ อุตส่าห์ระดมสมองคิดกัน เสียแรงเปล่า คิดว่าจะเจอะอะไรดีดีกว่านี้ซะอีก”รุ้งสนับสนุน
“ก้อได้เจอผีงัยแก อิอิ”หลิวหยอกเล่น
“แต่ฉันซิซวยกว่าเพื่อน ดันล้วงไปเจอน้ำปลาเข้า ตอนนี้ยังไม่หายเหม็นเลยอ่ะ ”จิ๋วคร่ำครวญ
“เอาเหอะน่า ไปล้างกับสบู่เยอะๆเดี๋ยวก้อหาย แต่พวกเรายังไม่ได้โชคร้ายเสมอไปนะโว้ย ลองดูไปรอบๆดิ พวกเรามาเป็นกลุ่มแรกนะ” รุ้งบอก
พวกเราลองหันมองไปรอบๆๆ มีแต่พวกเราจริงๆด้วย แสดงว่าพวกเราชนะอ่ะดิ ฮิฮิ
“ใช่จริงๆด้วย อิอิ ถ้าอย่างนั้นเรามารอคนอื่นๆกันดีกว่า ตอนนี้นอนเล่นเอาแรงก่อน วิ่งเมื่อกี้โคตรเหนื่อยเลย” ทุกคนเห็นด้วยกับความคิดของฉัน พวกเราก้อนอนเล่นกันแถวนั้นฟังเสียงกลุ่มอื่นๆกรี๊ดกัน สงสัยโดนพี่ๆหลอกผีเหมือนพวกเราแน่ๆ ร้ายจริงๆ
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ทุกนก้อมากันพร้อมที่หน้าลานกว้างแล้ว แต่ละคนมีสภาพไม่ต่างกันเลยนั่นเป็นเพราะว่าโดนพวกพี่ๆนศท.แต่งตัวเป็นผีหลอกนั่นเอง
“ยุวกาชาติทุกคนเช็คสมาชิกในหมู่ด้วยนะว่ามีใครตกใจหายไปจากหมู่ตัวเองบ้างรึป่าว ถ้าครบทุกคนเราก้อจะมาประกาศหมู่ที่มาถึงเป็นหมู่แรกนะจ้ะ นั่นคือหมู่ดอกมยุรีจ้า ขอเสียงปรบมือแสดงความยินดีกับหมู่นี้ด้วยนะจ้ะ เชิญออกมารับรางวัลข้างหน้าทั้งหมู่เลย เอาของที่เป็นคำตอบมาด้วยนะจ้ะ”
พวกเราเดินออกไปตรงกลาง อายคนชะมัด
“แหม หมู่นี้พร้อมเพรียงซะจริงๆใส่สีชมพูยกหมู่เลย เป็นเคล็ดรึป่าวจ้ะเนี่ย อิอิ ไหนคือคำตอบที่พวกหนูไปหามาจ้ะ”อาจารย์ถาม
“เอ่อ สำหรับคำตอบของ ปลาหมออยู่ในไห ปลาอะไรอยู่ในโอ่ง คือนี่ค่ะ ปาปริก้าห่อละห้าบาทค่ะ”ฉันเป็นคนตอบ
“ใช่ แล้วล่ะจ้า เก่งมาก ได้ข่าวว่ามีการทำร้ายผีกันด้วยนี่ ใช่มะ เล่นเอาพี่เขาตาเขียวเลย อิอิ เราก้อมามอบรางวัลให้กับหมู่นี้กันเลยดีกว่า ในเมื่อคำตอบคือขนมปาปริก้า อาจารย์ก้อแจกปาปริก้าให้เป็นรางวัลจ้า”
ฉันก้อได้แต่ยิ้มแหยๆ เล่นพูดกันตรงนี้เขินแย่เลย คนอื่นๆก้อหัวเราะกัน จากนั้นอาจารย์ก้อนำขนมมาให้ ไม่ใช่ห่อเดียวนะ แต่เป็นยี่สิบห่อแน่ะ ผูกริบบิ้นซะสวยเชียว พี่นศท.คนนึงเอามาให้ พี่คนนี้เพิ่งจะเห็นแฮะ หน้าตาน่ารักดี พวกเราเลยจัดการแบ่งขนมให้ทุกหมู่รวมทั้งให้อาจารย์และก้อพี่ๆนศท.ด้วยล่ะ ใจดีใช่มั้ยล่า
ความคิดไอบุ๋มเองแหละอิอิ
“ บุ๋มๆ คนเมื่อกี้แหละแกที่ฉันบอกว่าพี่เค้ามาช่วยฉันเมื่อเช้า ที่ฉันบอกว่าหล่ออ่ะ โอ๊ยเห็นแล้วใจจะละลายซะให้ได้”หลิวกระซิบบอกฉัน ตอนที่พวกเราเดินกลับมาที่นั่งประจำหมู่
“จริงเหรอวะ หน้าตาน่ารักดี เมื่อกี้ฉันก้อยังชมในใจเลย”ฉันบอกมัน
“ใช่ม้า ทีนี้แกรู้แล้วแกอย่าลืมติดต่อให้ฉันนะโว้ย”
“ซุบซิบไรกันวะ ไอสองคนนี้ มีไรบอกกันบ้างดิ๊”น้อยเห็นฉันกะไอหลิวคุยกันท่าทางมีลับลมคมใน
“ก้อพี่นศท.คนเมื่อกี้ที่เป็นคนเอาของรางวัลมาให้น่ะคือคนที่ไอหลิวมันปิ๊งๆงัย”ฉันเล่าให้มันฟัง
“จริงดิ เมื่อกี้ไม่ทันสังเกตอ่ะ มัวแต่ดูว่าของรางวัลจะเป็นอะไร”น้อยพูดพร้อมกับแกะปาปริก้าห่อที่สองกิน มันเอาไปครองคนเดียวหมดเลย
“แป่ว ไอนี่ เห็นแก่กินจริงๆเฮ้อ เอางี้ ถ้าฉันเจออีกทีฉันจะบอกแกละกัน ว่าแต่เอามากินบ้างดิ๊”ฉันขอขนมจากมัน
“ไม่ให้ แบร่”น้อยมันแลบลิ้นใส่ฉัน
“เออ ไม่กินก้อได้วะ ไอขี้งก”ฉันแกล้งเป็นงอนหวังจะให้มันง้อที่ไหนได้มันกลับกินต่อหน้าตาเฉย หึย ให้มันได้อย่างนี้ซิเพื่อนฉัน
“แหม หมู่แรกนี่ช่างมีน้ำใจจริงๆอุตส่าห์แบ่งขนมให้เพื่อนด้วย ทีนี้เราก้อมาประกาศหมู่ที่มาถึงเป็นหมู่สุดท้ายกันบ้าง นั่นก้อคือหมู่ดอกจำปีจ้า ออกมายืนตรงกลางเลย อาจารย์มีรางวัลให้เหมือนกัน”อาจารย์ชมพวกเราจนยิ้มซะแก้มปริเลย
“หมู่ที่แพ้เราจะให้เต้นท่าลิง กับเต้นเพลงมดแดง มีอาจารย์ท่านอยากดูอีกที ตอนที่ไปกรมป่าไม้ได้ข่าวว่าสนุก เอ้าถ้างั้นพวกเราช่วยกันร้องเพลงให้หน่อย”
อาจารย์ให้หมู่ที่แพ้เต้น พวกเราก้อช่วยกันร้องเพลง น้อยบอกฉันด้วยว่าไอท่าลิงนี้แหละที่สามนางมารเต้นกันตอนที่ไปกรมป่าไม้ ฮ่าๆๆ ท่าอุบาทโคตรๆๆ อยากเห็นตอนที่พวกนั้นมันเต้นกันจริงๆ นึกแล้วยิ่งเสียดาย จากนั้นพวกเราก้อช่วยกันร้องช่วยกันเต้นสนุกสนานกันใหญ่ พี่ๆนศท.เอากีต้าร์มาเล่นด้วย ไอน้อยออกไปเต้นกลางลานเลยล่ะ มันช่างกล้าจริงๆ จนกระทั่งเกือบๆตีหนึ่งอาจารย์ก้อปล่อยให้ไปนอนกัน พรุ่งนี้ต้องตื่นตอนหกโมง พี่ๆ เค้าจะพาไปวิ่งออกกำลังกายกันก่อน เดี๋ยวจะตื่นกันไม่ไหว ฉัน น้อย หลิว ไปแปรงฟันกันก่อนเข้านอนแล้วก้อหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า
ตีสาม
“บุ๋มๆๆ ตื่นไปห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อยดิ ปวดฉี่ว่ะ”น้อยปลุกฉันด้วยเสียงเบาๆเกรงเพื่อนคนอื่นจะตื่นกัน
“อะไรของแกวะคนจะหลับจะนอน”เสียงฉันงัวเงียมากเลย
“น่านะ เพื่อนสุดที่รัก เพื่อนเลิฟ เพื่อนดีเลิศประเสริฐศรี ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย ปวดฉี่ ฉันไม่อยากปลุกไอหลิวมัน”
“เออๆ ก้อได้วะ แป๊บนึง เอาเสื้อแจ๊คเก็ตก่อน”สุดท้ายฉันก้อต้องไปเป็นเพื่อนมัน ฉันหยิบเสื้อมา เปิดซิบเต็นท์ด้วยความเบาที่สุด ก่อนจะออกมาข้างนอก บรื้ออ หนาวโคตรๆ ตอนนี้ทั่วบริเวณลานกว้างที่พวกเราเข้าค่ายกันนั้นเงียบสนิทเลย สงสัยคงหลับกันหมดแล้วมั้ง ฉันรอไอน้อยออกมาจากเต๊นท์ แล้วเดินไปที่ห้องน้ำ
“จะไปไหนกันครับ”
“ว้าย พี่โด่ง ตกใจหมดเลย มาไม่ให้สุ้มให้เสียง”ฉันกับน้อยยืนกอดกันด้วยความตกใจ
“แหะๆๆ โทษทีครับ ตกลงจะไปไหนกันครับนี่”
“ไปห้องน้ำน่ะค่ะ น้อยมันปวดฉี่ โอ๊ย”ฉันร้องขึ้นเพราะไอน้อยมันหยิกฉัน เจ็บนะเฟ้ย หยิกมาได้
“เป็นรัยป่าวครับ”พี่โด่งถาม
“ไม่เป็นรัยค่ะ แค่แมงหมาบ้ามันกัดนิดหน่อย รีบไปเถอะค่ะ”ฉันหันไปถลึงตาใส่ไอน้อย
“ไปครับเดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน”พี่โด่งเดินถือไฟฉายนำหน้าไป ฉันกับไอน้อยเดินกอดกันตามหลังไป อากาศตอนนี้หน๊าวๆ
“แล้วพี่โด่งไม่นอนเหรอคะป่านนี้แล้ว”ฉันถามระหว่างที่รอไอน้อยเข้าห้องน้ำ
“อ๋อ พี่เฝ้ายามครับ เดี๋ยวประมาณตีสามครึ่งก้อจะมีคนอื่นๆมาเปลี่ยนแล้ว”พี่โด่งยิ้มให้
“ค่ะ”ฉันก้อยิ้มตอบ คนมันเขินนี่นา
“ไปเหอะเสร็จแล้ว”น้อยออกมาแล้ว
“ไปครับ”พี่โด่งเดินมาส่งที่เต็นท์อย่างปลอดภัย น้อยมันรีบเข้าเต็นท์ไปก่อนแล้ว ส่วนฉันกำลังจะเข้าไป
“น้องบุ๋มครับ”
“คะ”ฉันหันหน้ากลับไป เกือบชนพี่เขาซะแล้ว
“ฝันดีนะครับ อย่าลืมห่มผ้าด้วย มันหนาว”พี่โด่งก้มลงมากระซิบข้างหู ก่อนจะเดินจากไป เมื่อกี้พี่โด่งบอกเราว่าฝันดีเหรอ ตายแล้ว เป็นไปได้ยังงัยกัน ฝันรึป่าวเนี่ย ฉันหยิกแก้มตัวเองดู โอ๊ยเจ็บ ไม่ได้ฝันนี่หว่า ฮิฮิ คนบ้ารัยก้อไม่รู้ทำเอาเค้าเขินหมด
“ไอบุ๋มแกจะนอนป่าว ยืนตากน้ำค้างอยู่ได้”น้อยเปิดเต๊นท์มาเรียกฉันก่อนจะกลับไปนอนต่อ
“อืมๆๆ ไปและ”ฉันรีบเข้ามาในเต๊นท์ ห่มผ้า นึกถึงคำพูดเมื่อกี้แล้วยิ่งเขิน อิอิ ไม่ได้ๆต้องรีบนอนพรุ่งนี้ตื่นเช้าอีก ฉันตั้งสติอยู่ตั้งนานก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราอันแสนหวาน
ความคิดเห็น