รักใสๆ สไตล์มัธยม

ลำดับตอนที่ #4 : มื้อเย็น

ทางด้านหลิวกับน้อย

             “น่าอิจฉาไอบุ๋มเนอะ  ได้อยู่กับพี่โด่งสองต่อสอง”น้อยกับหลิวโม้กันไปตลอดทาง ตอนนี้ยุวกาชาติเดินทางด้วยเท้า ไปที่กรมป่าไม้ ห่างจากที่ตั้งค่ายกันประมาณห้ากิโล

                 “น่านดิ บรรยากาศก็เป็นใจนะตอนนี้ คริคริ”

                “น้อย บุ๋มมันเป็นยังไงบ้างอ่ะ”น้ำเย็นถาม

                “ไข้ขึ้นน่ะ เมื่อกี้เป็นลมด้วย แต่ตอนนี้คงไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ  มีพี่โด่งดูแลอยู่”

               “ใครเหรอ พี่โด่ง”

               “รุ่นพี่นศท.อ่ะ  พี่เขาอาสาดูแลให้ เพราะว่าตอนนี้ไม่มีใครอยู่ที่ค่าย”

               “ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้วล่ะ ”น้ำเย็นได้คำตอบเสร็จก็กลับไปเดินตามแถวต่อ

             “นี่โบว์ แกได้ยินรึป่าว เมื่อกี้ไอน้อยมันบอกว่าพี่โด่งกะนังบุ๋มอยู่ที่ค่ายกันแค่สองคนอ่ะแก สงสัยนังบุ๋มมันต้องให้ท่าพี่เขาแน่ๆเลยล่ะ”แป้งหนึ่งในสามหน่อที่พวกฉันตั้งฉายาว่าแก๊งนางมาร กระซิบบอกโบว์หัวหน้าแก๊ง

              “เออ ฉันได้ยินแล้ว หนอย นังบุ๋มบังอาจมายุ่งกับสุดที่รักฉัน เห็นทีจะปล่อยไว้ไม่ได้ซะแล้ว เอาไว้เรากลับไปที่ค่ายแล้วค่อยจัดการมัน”  โบว์พูดด้วยน้ำเสียงที่นางมารตัวจริงยังต้องหลบ

               ตอนนี้ยุวกาชาติและอาจารย์เข้าร่วมอบรมเกี่ยวกับพันธุ์ไม้ สัตว์ป่า และการอนุรักษ์ธรรมชาติจากวิทยากรที่กรมป่าไม้จัดมา ทั้งน้อยและหลิวต่างเข้าร่วมทำกิจกรรมเป็นอย่างดี พร้อมทั้งจดความรู้ใส่สมุดบันทึกด้วย  ทั้งสองไม่กังวลเรื่องบุ๋มเลย  เพราะรู้ว่าพี่โด่งต้องดูแลเป็นอย่างดีแน่

              ส่วนทางด้านบุ๋มมีอาการดีขึ้น ไข้ลดลงแล้ว แต่ยังเพลียอยู่ ตื่นมาครั้งหนึ่งเพราะพี่โด่งปลุกให้ขึ้นมาทานยา ก่อนจะหลับไปอีกครั้งโดยมีพี่โด่งนั่งเฝ้าไม่ห่าง และคอยเช็ดตัวเป็นระยะๆ

ห้าโมงเย็น

            “เอาล่ะจ้ะ ยุวกาชาติทุกคน วันนี้พวกเธอคงได้ความรู้ไปพอสมควร ถึงเวลาที่เราจะต้องกลับไปที่ค่ายได้แล้ว ขอบคุณวิทยากรด้วยนะ”

            “ขอบคุณค่ะ”เสียงยุวกาชาติทุกคนกล่าวขอบคุณเสียงดังฟังชัด

            “ไม่เป็นไรครับ  ยังไงก้อขอฝากเรื่องที่พวกเราให้ความรู้ไปนะครับ น้องๆทุกคนต้องช่วยกันรักษาธรรมชาติด้วยนะครับ”พี่ปุ้ยหัวหน้าวิทยากรเป็นคนกล่าว

            “ค่ะ”

             “เรากลับกันได้แล้วนะ  เดี๋ยวอาจารย์ให้เวลาสองชั่วโมงในการทำธุระส่วนตัวกับทำอาหารมื้อเย็น ตอนหกโมงตรงจะมีอาจารย์และพี่ๆนศท.ไปชิมเพื่อให้คะแนนนะจ้ะ ทำให้สุดฝีมือไปเลยล่ะ ไปกันเถอะ  พี่ๆดูแลน้องๆด้วย”

            “เฮ้อ  เสร็จสักที  วันนี้เหนื่อยจังเลยเนอะ  รีบเดินให้ถึงไวๆเถอะจะได้กลับไปอาบน้ำกัน เหนียวตัวจะแย่”หลิวบ่น

            “อืม ไปดูบุ๋มด้วยไม่รู้จะเป็นไงบ้าง”ทั้งสองคนรีบเดินตามอาจารย์และรุ่นพี่ไป

Boom Talk

ขณะเดียวกัน  

             “โอ๊ย  มึนหัวจัง  เพื่อนๆหายไปไหนกันหมดนะ ” ฉันลุกขึ้นออกมาจากเต๊นท์    ไม่เจอใครเลย  สงสัยยังไม่กลับกัน

             “อ้าว น้องบุ๋มตื่นแล้วเหรอครับ ดีขึ้นแล้วเหรอ พี่ว่านอนต่อดีกว่านะ”เสียงพี่โด่งดังมาจากข้างหลัง

เออ ใช่ พี่โด่งเป็นคนเฝ้าเรานี่นา

             “ค่อยยังชั่วแล้วล่ะค่ะ มึนๆนิดหน่อยเท่านั้น เพื่อนๆยังไม่กลับกันเหรอคะ”

             “เดี๋ยวก็คงกลับกันแล้วล่ะครับ ตามกำหนดการเสร็จประมาณห้าโมงเย็น นี่ก็ห้าโมงกว่าแล้ว  ไหน ให้พี่ดูซิ อืมไข้ลดแล้ว ถ้าคืนนี้ไม่ไหวน้องบุ๋มไม่ต้องร่วมกิจกรรมก็ได้นะ” พี่โด่งเอามือมาแตะหน้าผากฉัน ดูซิเล่นเอาหน้าซีดๆเปลี่ยนเป็นแดงอีกแล้ว

               “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ตอนค่ำคงไหวแล้ว ขอบคุณนะคะพี่โด่งที่ดูแลบุ๋ม อ้อ”ฉันเข้าไปในเต็นท์อีกครั้งเพื่อไปเอายาประจำตัวมาให้พี่เขา

                “นี่ค่ะ  ยาประจำตัวบุ๋ม มันมียาพ่นด้วย บุ๋มฝากไว้ที่พี่โด่งแล้วกันนะคะ”ฉันยื่นมันไปให้พี่โด่ง

               “ครับเดี๋ยวพี่จะเก็บไว้ให้ พรุ่งนี้เรามีการเดินทางไกลนิดหน่อย ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาเรียกพี่เลยนะ”พี่โด่งยิ้มให้ เล่นเอาใจฉันสั่นอีกแล้ว

              “กลับมาแล้ว”เสียงน้อยดังมาแต่ไกล ดูมันวิ่งมาดิ ฉันอายแทนมันเลย

             “เป็นไงบ้างวะ หายรึยัง แฮ่กๆๆๆ โอ๊ยเหนื่อยไม่น่าวิ่งเลยตู”

              “สมน้ำหน้าใครใช้ให้แกวิ่งมาเล่า  เดินช้าๆก้อได้ ถึงเหมือนกัน”เสียงหลิวที่เดินตามมาทีหลัง

               “ก้อเป็นห่วงไอบุ๋มมันอ่ะ ตกลงหายยังวะ”

               “อืม ดีขึ้นเยอะแล้ว ตอนนอนฉันคลุมโปงน่ะ เหงื่อออก ไข้เลยลด แล้วพวกแกเป็นไงบ้างวะ หนุกมั้ย”

               “หนุกดิ เสียดายแกไม่ได้ไปด้วย อดเห็นไอสามนางมารนั่นเต้นลิงด้วยล่ะ อาจารย์ให้ทำท่าทางเลียนแบบสัตว์ตามที่เพื่อนบอก ฉันเลยบอกให้มันเต้นลิงซะเลย โอ๊ยยิ่งพูดยิ่งขำ 5555555+”น้อยขำจนต้องงอตัวไปนั่งกับพื้น สงสัยมันคงตลกน่าดู ว้า เสียดายจัง

                “ถ้างั้นพี่ขอตัวก่อนนะครับ เพื่อนๆก้อมากันแล้ว”เสียงพี่โด่งพูดขึ้น  ตายล่ะฉันลืมไปซะสนิทเลย

                “เอ่อ ค่ะ ขอบคุณนะคะ”

                “ขอบคุณนะคะพี่โด่งที่ดูแลเพื่อนน้อยให้”น้อยมันยกมือไหว้  แต่พี่เขาไม่ได้พูดอะไรแค่ยิ้มๆและก้อเดินไปรวมกับพี่นศท.คนอื่นๆ ฉันก้อได้แต่ยิ้มตาม

               “อั่นแน่ บอกมานะเว้ยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง กิ้วๆๆๆ”น้อยหันกลับมาแซวฉันอีกแล้ว

              “ไม่มีไรซักหน่อย ฉันน่ะหลับไม่รู้เรื่องเลย ตื่นมาทีนึงเพื่อกินยาเท่านั้นเอง แล้วตอนนี้อาจารย์ให้ทำอะไรเหรอ”ฉันหันไปถามไอหลิวแทน ถ้าถามไอน้อยเดี๋ยวมันแซวไม่เลิก

              “ตอนนี้อาจารย์ให้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะ แล้วทำกับข้าวสำหรับมื้อเย็นด้วย ตอนหกโมงอาจารย์กับพี่ๆเขาจะมาเดินชิมให้คะแนนน่ะ”หลิวบอก

              “ตายล่ะหว่า นี่ก้อจะห้าครึ่งแล้วรีบๆทำกันเหอะเดี๋ยวค่อยไปอาบน้ำกัน  โน่นงัย พวกจิ๋วมากันพอดี”ฉันดูนาฬิกาแล้วตะโกนบอก

              “โทษที พอดีแวะไปห้องน้ำก่อนน่ะเลยมาช้า เรารีบทำอาหารกันเถอะเดี๋ยวไม่ทัน  บุ๋มเป็นงัยบ้างอ่ะ”

จิ๋วหัวหน้ากลุ่มบอก

             “ดีขึ้นเยอะแล้ว  ไข้ลดแล้วด้วย งั้นเดี๋ยวฉันไปหุงข้าวเองนะ”ฉันบอกเสร็จ ก้อหยิบหม้อกับข้าวสารที่พวกเราเตรียมไว้ก่อนจะไปที่แทงค์น้ำ ที่อาจารย์เตรียมไว้ให้   เมื่อก่อนฉันชอบไปตั้งแคมป์กับพี่เบิ้มบ่อยๆเลยหุงข้าวกับเตาถ่านเป็น    กับข้าวก้อพอใช้ได้นะ แต่ไม่อร่อยหรอกแค่กินได้ไม่ท้องเสียก้อเท่านั้น  เรื่องทำกับข้าวน่ะต้องยกให้หลิวโน่นมันทำอร่อยมาก พวกเรายกให้มันเป็นหัวหน้าแม่ครัวเลย

               “ถ้างั้นฉันไปหาไม้ฟืนมาก่อไฟนะ”น้อยบอก ส่วนไอน้อยเนี่ยมันถนัดใช้แรงงาน

               “เดี๋ยวฉันไปช่วยด้วยนะ”โอรีบวิ่งตามน้อยไป

               “งั้นพวกเรามาช่วยกันหั่นผัก แกะกุ้งกันเถอะ”หัวหน้าหมู่เราเป็นคนสั่ง วันนี้พวกเราจะทำแกงส้มชะอมไข่ กับผัดผักรวมมิตร เครื่องแกงส้มหลิวทำมาเองเลย  รับรองอร่อยโคตร

            ตอนนี้กลุ่มทุกคนต่างก้อช่วยกันทำอาหารกัน ส่วนน้อยมากที่ไปอาบน้ำก่อน นั่นเพราะเวลาจำกัดนั่นเอง

ฉันลืมบอกไปกลุ่มฉันน่ะมีสมาชิกสิบเอ็ดคน ก้อคือ จิ๋ว หัวหน้าหมู่ ฉันรองหัวหน้า  น้อย หลิว โอ น้ำเย็น ทิพ รุ้ง

และก้ออีกสามนางมารนั่นแหละ โบว์ แป้ง อ๊อฟ  ว่าแต่พวกยัยนั่นไปไหนนะ

             “รุ้ง ไอสามนางมารเอ๊ย  โบว์ แป้ง อ๊อฟหล่ะ ไม่เห็นมาช่วยกันเลย”ฉันถามระหว่างที่ดูข้าวไปด้วย

             “ไปอาบน้ำแล้วหล่ะ เห็นกลับมาเอาผ้าขนหนูไปเมื่อกี้”รุ้งเป็นคนบอก

             “รัยวะ คนอื่นวุ่นกันจะตายแทนที่จะช่วยดันหนีไปอาบน้ำ อย่างนี้มันน่าจะให้อดข้าวนะ”น้อยบ่น

          “บ่นให้มันได้รัยขึ้นมาวะ แกก้อรู้ว่าสามคนนั้นมันเป็นยังงัย ลูกคุณหนูจะตาย ให้มาช่วยเดี๋ยวก้ออดกินยกกลุ่มหรอก” รุ้งเป็นคนบอก

              “เออ ไม่บ่นก้อได้  ทิพ แกทอดไข่เสร็จยัง รีบๆเข้าเดี๋ยวไม่ทัน ไอบุ๋มแกไหวแน่นะโว้ยไม่ไหวก้อรีบบอก  ไอหลิวแกก้อรีบๆทำเข้าดิ หิวนะเฟ้ย”ไอน้อยมันบ่นสัพเพเหระตามนิสัยของมัน พวกฉันก้อได้แต่ยิ้มๆ