รักใสๆ สไตล์มัธยม

ลำดับตอนที่ #3 : โด่ง talk

Dong  Talk

          สวัสดีครับทุกๆคน ผมมีชื่อว่าโด่งครับหรือนายวัชรพงศ์  ทองเลิศประทุมมา ผมเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่5ครับ  วันนี้เป็นวันเข้าค่ายลูกเสือ เนตรนารีและยุวกาชาติ อาจารย์ให้นักศึกษาวิชาทหารมาช่วยดูแลความปลอดภัยให้กับน้องๆ  ด้านยุวกาชาติมีทั้งหมดสิบห้าคน มีพวกผมเจ็ดคนคือผม เกมส์ วิว ทับ บอย เอก ก้อง และน้องม.4อีกแปดคน   โดยอาจารย์อรรณพเป็นคนเลือก

            พวกเรานั่งเล่นกีต้าร์ร้องเพลงรอน้องๆทำกิจกรรมหน้าเสาธงที่ห้องคหกรรม  จนได้เวลาที่อาจารย์ปล่อยให้ไปขึ้นรถ ผมก้อแบกสัมภาระตามไปทีหลัง ของยุวกาชาติเป็นรถบัสจำนวนสองคัน ในขณะที่ลูกเสือเนตรนารีต้องเดินเท้าไป ผมเลือกขึ้นรถบัสคันแรก วางสัมภาระและอุปกรณ์ของอาจารย์เสร็จเรียบร้อย   เราก็ออกเดินทาง

           หลังจากที่รถแล่นไปได้สิบห้านาที ผมก้อเดินสำรวจดูความเรียบร้อย เนื่องจากผมนั่งอยู่ด้านหลัง ก็ต้องเดินไปข้างหน้าก่อนจะวกกลับมาที่เดิม น้องๆหลายคนนั่งหลับ บางส่วนก็คุยโม้กัน เด็กปีนี้หน้าตาน่ารักหลายคนแฮะ ตอนที่ผมเดินมาเกือบหลังสุด  ผมสะดุดตาน้องคนหนึ่ง เธอนั่งหลับแถวก่อนหลังสุดด้านซ้ายริมหน้าต่าง  ไม่รู้ทำไมผมเห็นหน้าเธอแล้ว ผมถึงกับก้าวขาไม่ออก  เธอไม่ถึงกับสวยมากแต่เธอมีอะไรหลายอย่างที่ทำให้ผมต้องชะงัก  หน้าตาเธอคมเหมือนสาวแขก คิ้วหนาสวยได้รูป ขนตางอนยาว จมูกโด่งนิดๆ ปากเรียวเล็ก ผิวสองสี  สเป็กผมเลยล่ะ  ผมมองเธออยู่นาน จนไอเกมส์มันเรียก ผมถึงได้เดินกลับไปนั่งที่เดิม  ตลอดทางที่รถแล่นนั้นในสมองผมคิดถึงแต่หน้าน้องเขาทั้งๆที่น้องเขานั่งอยู่ข้างหน้าผม ห่างกันแค่เอื้อมมือเอง  

          สิบห้านาทีผ่านไป  เราเดินทางมาถึงอุทยานวรรณคดีภาคใต้แล้ว ที่นี่จะเป็นสถานที่ที่เรามาทำกิจกรรมกัน ผมลงจากรถเอาของออกไปเก็บไว้ที่เต็นท์ซึ่งอาจารย์เตรียมไว้และเดินมาเอารอบสอง น้องๆก้อเริ่มลงมาจากรถแล้ว  ผมมองหาน้องคนนั้นไปพลางเอาของลงมาพลาง  ทำไมไม่เห็นนะ หรือว่าจะลงไปแล้ว 

           “ฮ้าว ถึงแล้วเหรอแป๊บเดียวเองอ่ะ”ผมได้ยินเสียงน้องคนหนึ่งที่กำลังลงจากรถทางด้านหลัง

            “แกก้อเอาแต่นอนจริงๆเล๊ย  ไอบุ๋มอ่ะ หลิว แกปลุกไอบุ๋มด้วยเด๊ะ ไม่รู้มันเมารถอีกป่าว”น้องคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆผมพูด  ผมก็เอากระเป๋าให้น้องเขาไปเรื่อยไม่ได้สนใจอะไร

           “เออๆๆ    บุ๋ม บุ๋มโว้ย ถึงแล้วลุกขึ้นเร็ว…………”

           “เออ ตื่นแล้วกำลังจะไป     อุ๊บ …แหวะ”ผมหันไปดูว่าใครกำลังแพ้ท้อง   เห็นน้องคนหนึ่งวิ่งลงจากรถอย่างรวดเร็วไปที่โคนต้นไม้ทันที นั่นมันน้องคนนั้นนี่หว่า เป็นอะไรเนี่ย

            “เฮ้ย ไอเกมส์ เดี๋ยวกูมา ไปดูน้องเขาหน่อย เป็นอะไรไม่รู้ว่ะ”ผมบอกไอเกมส์ แล้วรีบวิ่งตรงไปที่น้องเขาทันที

           “น้องเป็นอะไรมากหรือป่าวครับ”ผมถามน้องเขาด้วยความเป็นห่วง มีน้องคนหนึ่งหันมาแทนสงสัยเป็นเพื่อนกัน ทำสีหน้าอึ้งๆ คนนี้ก็น่ารักดีแฮะ สูงดี แต่ไม่ค่อยชอบอ่ะ ผมรักเดียวใจเดียว คนอื่นแค่อาหารตา คริคริ

           “เอ่อ น้องครับ เป็นไรครับ”ผมถามอีกครั้งกระตุ้นความรู้สึกน้องเขา สงสัยจะตะลึงกับหน้าตาอันหล่อเหลาของผมถึงกับตอบไม่ได้

           “อ้อ โทษทีค่ะ พอดีแค่งงว่าทำไมถึงมี นศท. มาด้วย คือเพื่อนน้องเมารถน่ะค่ะ”น้องคนนั้นตอบมา  อ๋อ ที่แท้ก็เมารถนี่เองนึกว่าแพ้ท้องซะอีก

          “เป็นอะไรมากป่าวครับ  หน้าซีดเลย ไปครับ ไปพักผ่อนก่อน”ผมรีบพยุงน้องเขาทันที เห็นหน้าตาซีดเชียวท่าทางจะเป็นหนักเหมือนกัน ตอนที่พยุงเธอเดิน ผมกลัวเธอได้ยินเสียงหัวใจผมเต้นจัง

            ผมพาเธอมาที่เต็นท์อำนวยการ  มีน้องคนที่ตัวสูงๆแบกกระเป๋าตามมาด้วย  ส่วนอีกคนที่ตัวขาวๆเล็กๆเดินไปที่ที่จัดไว้ให้กางเต็นท์พักผ่อนโดยเฉพาะ ตอนนี้อาจารย์ให้ยุวกาชาติกางเต็นท์เตรียมที่พักกัน

            “เอ่อ ขอบคุณนะคะ”น้องคนนั้นขอบคุณผม พร้อมกับยิ้มให้ ตอนยิ้มยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ น้องจะรู้มั้ยเนี่ยว่าใจพี่จะละลายอยู่แล้ว  

              “ไม่เป็นไรครับมันเป็นหน้าที่พี่ ที่ต้องดูแลน้องๆน่ะ ตอนนี้น้องก้อพักผ่อนไปก่อนนะ แล้วค่อยไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆละกัน”ผมยิ้มกลับไปให้ ก่อนจะเดินไปช่วยไอเกมส์จัดของต่อ มันส่งสายตาอาฆาตมาให้ผมประมาณว่าถ้าไม่มาช่วยมึงตายแน่   ผมเลยจำใจต้องจากนางฟ้าของผมไป แต่ไม่เป็นไรยังมีเวลาอีกเยอะ ไว้เจอกันนะครับนางฟ้า 

               “มึงมัวแต่จีบสาวอยู่นั่นแหละ ไปจัดของเร็วๆ เต๊นท์ก็ยังไม่ได้กางทีเดี๋ยวคืนนี้ได้นอนกลางสนามหรอก”ไอเกมส์มันบ่น

               “กูยังไม่ได้จีบซักหน่อย   น้องเขาเมารถกูต้องดูแลดิ อาจารย์ให้พวกเรามาดูแลน้องๆนะโว้ย  แต่ว่าคนนี้พิเศษหน่อย  สเป็คกูเลยว่ะ  คนอะไรไม่รู้น่ารักจริงๆ”

               “เออ  น้องเขาก้อน่ารักดีนี่นา    กูเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าสเป็คมึงออกแนวแขก ถึงว่าทีสาวๆขาวหมวยมาชอบมึงเห็นปฏิเสธทุกราย    ว่าแต่น้องเขาชื่อรัยวะ”

              “ง่ะ  กูลืมถาม   เพราะมึงอ่ะแหละไม่น่าเรียกกูเลย ไม่งั้นคงได้คุยกันต่อ”

              “อ้าว  มาพาลกูอีก เดี๋ยวปั๊ดซะนี่”

              “มึงกล้าเหรอวะ”ผมทำหน้าตาดุ ชูกำปั้นใส่มัน

               “แว้ก  ขอโทษคร๊าบพี่  ผมหยอกเล่นหรอกน่า”

               “มึงนี่กะล่อนจริงๆ ไปทำงานได้แล้ว”ผมกับคนอื่นๆรีบช่วยกันจัดของให้เรียบร้อย ผมหันไปดูน้องเขาอีกที อ้าวหายไปซะแล้ว สงสัยไปช่วยเพื่อนๆแล้วมั้ง  ว้า ไม่น่าลืมถามชื่อเลยกู

              ผมกางเต็นท์เรียบร้อยก็นอนแผ่หราอยู่หน้าเต๊นท์ วันนี้อากาศร้อนจริงๆ

           “กรี๊ดดดดดดดดด แกว่าใครปากหมาห้ะ นังบุ๋ม”ใครมาส่งเสียงกรี๊ดเนี่ยคนกำลังนอนสบายเลย

            “ใครกรี๊ดวะ แม่งกูกำลังนอนได้ที่เลย ไอโด่งมึงไปดูดิ๊ โน่นทางเต๊นท์หมู่หนึ่งอ่ะ”ไอเกมส์มันสั่งผม

            “เออ กูไปก็ได้”ผมรีบเดินไปทางที่ไอเกมส์มันว่าแล้วผมก็ต้องอุดหูอีกรอบเมื่อคราวนี้เสียงดังกว่าเดิม

            “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  แก จะไปไหนกลับมาเดี๋ยวนะ อ้ากกกก มันด่าชั้น”เสียงน้องโบว์นี่นา   เกิดอะไรขึ้นละเนี่ย

             “เกิดอะไรกันขึ้นครับ เสียงดังเชียว”ผมถาม  อ้าว  นั่นมันนางฟ้าของผมนี่นา ได้เจอกันอีกแล้ว

               “พี่โด่ง   พี่โด่งต้องช่วยโบว์ด้วยนะ  นัง เอ้ย บุ๋มมันว่าโบว์ปากหมาอ่ะค่ะ”น้องโบว์เกาะแขนผม พร้อมกับทำเสียงออดอ้อนใส่   ผมไม่ชอบผู้หญิงอย่างนี้เลย  น่ารำคาญ

              “อ๋อ ครับๆๆๆ ไม่เป็นไรนะครับ ไปพักผ่อนเถอะนะ เดี๋ยวก้อได้เวลาทำพิธีเปิดแล้ว เพื่อนกันก้อลืมๆไปเถอะนะครับ”ผมพยายามไกล่เกลี่ย พร้อมกับแกะแขนน้องเขาออก แน่นอย่างกะปลาหมึกเชียว   เมื่อดูท่าทางว่าเรียบร้อยแล้วผมก้อรีบเดินไปทันที ความจริงไม่ได้อยากไปหรอกนะ แต่กลัวน้องปลาหมึกอ่ะ  นางฟ้าครับรอโอกาสหน้าเราคงได้คุยกันนะ  

              “ใครกรี๊ดวะ   ไอโด่ง”เกมส์มันถามผมทันทีที่มาถึง

              “น้องโบว์น่ะ    สงสัยทะเลาะกับนางฟ้าของกูแน่ๆเลยว่ะ  เมื่อกี้เจอด้วย”

               “ใครวะนางฟ้าของมึง  หรือว่าน้องคนเมื่อเช้า”ผมพยักหน้า

               “สงสัยคนนี้มึงเอาจริงว่ะ  กูไม่เห็นมึงจีบใครตั้งนานแล้วตั้งแต่…..”

               “หุบปากไปดลยมึง ถ้าไม่อยากถูกเตะ”ผมรีบห้ามมันก่อนที่มันจะพูดเรื่องที่ผมอยากลืม ดูเหมือนมันจะรู้ตัวจึงหยุดและนอนหลับต่อ    ผมไม่รู้จะว่าอะไรมันก็เลยนอนหลับไปด้วย   ผมพยายามไม่คิดเรื่องนั้น ผมต้องลืมมันให้ได้ ถึงแม้มันจะทำได้ยากก็ตามที

            ผมนอนหลับไปนานเลยล่ะ  ตื่นขึ้นมาก็ตอนที่น้องๆกำลังทานข้าวกันแล้ว   ไอเกมส์มันชวนไปทานข้าวด้วยแต่ผมไม่หิวเลยได้แต่เดินรอบๆ  จนไปเจอนางฟ้ากับเพื่อนสองคนนั่งทานข้าวกัน ได้การล่ะต้องเข้าไปตีสนิทซักหน่อยแล้ว

                “เอ่อ  โทษนะครับน้อง”ผมขัดจังหวะการคุยของน้องเขา  ดูเหมือนว่าทั้งสามคนจะหยุดทานข้าวไปโดยปริยาย  นางฟ้าผมถือช้อนค้างเลย  สงสัยความหล่อมันเตะตาอีกแล้ว

                 “คะ”ดูเหมือนนางฟ้าเพิ่งจะได้สติ

                 “เป็นยังไงบ้างครับ ดีขึ้นรึยัง เอายามั้ยครับ”หรือถ้าเป็นหนักเอาผมไปกินแทนยาได้นะ อิอิ

              “ไม่เป็นไรแล้วล่ะค่ะ ดีขึ้นมากแล้ว คือมันเหมือนเป็นโรคประจำตัวไปแล้วล่ะค่ะ แก้ยังงัยก้อไม่หาย”

               “ยัยนี่มันขี้โรคค่า มันเป็นโรคหอบกับภูมิแพ้ด้วย”น้องคนที่ตัวสูงๆพูดแทรกขึ้นมา ถ้าอย่างนั้นรีบมากินผมเถอะครับจะได้หายไวไว

                  “เหรอครับ  มียารึป่าวครับ เอามาฝากที่พี่ไว้นะ เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยทัน”ผมหาโอกาสใกล้ชิดทันที

                  “มีค่ะ แต่อยู่ในกระเป๋า ถ้าไงเดี๋ยวทานข้าวเสร็จจะเอาไปให้นะคะ”เข้าล็อคพอดีเลย  ฮ่าๆๆๆ

                  “ได้ครับ กินเยอะๆละกันจะได้แข็งแรง พี่ไปและ”ผมเกรงว่าถ้าอยู่นานเกินไป น้องเขาจะไม่ได้ทานข้าวเลยขอตัวออกมา ก่อนจะไปผมขยี้หัวน้องเขาทีหนึ่งด้วยข้อหาทำตัวน่ารักเกินเหตุ

                   “เออ น้องครับ”ผมหันหลังกลับมาอีกครั้ง  นึกขึ้นได้ว่าลืมถามชื่อ  เกือบไปแล้วมั้ยกู

               “เอ่อ คะ คะ”เหมือนน้องเขาใจลอย  สงสัยตกหลุมรักผมเข้าแล้วมั้ง หรือว่าผมทำอะไรติ๊งต๊องไปหว่า  
   
      

               “น้องชื่ออะรัยครับ อยู่ห้องไหนเหรอ”รู้ชื่ออย่างเดียวไม่ได้ ต้องรู้ห้องด้วย กลับไปที่โรงเรียนจะได้ติดต่อถูก

                “บุ๋มค่ะ ม 2/1”บุ๋มเหรอ  เรียนห้องคิงซะด้วย

                 “ครับ น้องบุ๋ม พี่ชื่อโด่งนะ 5/3ครับ”ผมยิ้มโปรยเสน่ห์ให้อีกครั้งก่อนจะเดินจากมา มีความสุขจริงๆโว้ย      ผมกลับไปหาที่นั่งที่มันมองเห็นน้องบุ๋มได้ถนัด ผมมองเธอทานข้าวจนเสร็จและก็หลับไป เหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมงผมหลับต่อด้วยดีกว่า เผื่อจะได้เจอนางฟ้าในฝัน ^_^

                ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

                เสียงนกหวีดที่ดังขึ้นทำเอาผมและใครๆหลายคนตื่นขึ้นมาทันที สงสัยได้เวลาไปอบรมแล้ว ไปเตรียมตัวดีกว่า   ผมไปเตรียมของที่เต็นท์นิดหน่อยก่อนจะกลับมานั่งรอที่เต็นท์อำนวยการ

                “อาจารย์คะ  ดวงกมลไม่สบายค่ะ ตัวร้อนจี๋เลย”มีน้องคนหนึ่งวิ่งมาบอกอาจารย์ชุลี  นั่นน้องคนที่อยู่กับน้องบุ๋มนี่หว่า หรือว่าคนที่ไม่สบายจะเป็นน้องบุ๋มวะ 

                “เหรอ  งั้นพาอาจารย์ไปดู  วัชรพงศ์ นพดล ไปกับอาจารย์หน่อย”อาจารย์ชุลีเรียกผมกับไอเกมส์ไป  มีหรือผมจะปฏิเสธ  ผมรีบตามอาจารย์ไปทันที

                 “อาจารย์มาแล้ว”น้องคนนั้นรีบบอก ใช่น้องบุ๋มจริงๆด้วย ตายล่ะหว่าเป็นอะไรมากรึป่าวเนี่ย  เมื่อกี๊ยังคุยกันดีๆเลย  ไม่สบายได้ไงนะ

               “ไหนดูซิ ดวงกมลเป็นไงบ้าง ตายแล้วตัวร้อนจี๋เลย อาจารย์ว่าเธอไปทานยาแล้วก้อนอนพักผ่อนซะเถอะนะ เรื่องเข้าฐานตอนบ่ายคงไม่ต้องไปแล้วล่ะ ดูท่าทางไม่ไหวแน่ วัชรพงศ์เธอพาน้องไปที่เต๊นท์ที พวกเธอก้อช่วยกันหน่อย ส่วนนายนพดลเธอไปเอากล่องพยาบาลมานะ”ไอเกมส์วิ่งไปเอากล่องพยาบาลทันที ผมก็เข้าไปดูน้องเขา ตัวร้อนจริงๆด้วย ท่าทางหนักเอาการ อย่าเป็นอะไรมากเลยนะนางฟ้า ผมมาช่วยแล้ว

              “อ้าวเฮ้ย บุ๋มเป็นลมไปซะแล้ว”ผมตกใจรีบพยุงน้องเขาทันที

              “งั้นก็รีบพาไปที่เต็นท์เหอะ พวกเธอรีบไปเข้าแถวได้แล้ว เดี๋ยวเราจะเดินทางไปที่กรมป่าไม้ในอุทยานนี่แหละ เจ้าหน้าที่เขารออยู่”

           “แล้วเพื่อนหนูล่ะคะอาจารย์”

              “อืม เอาไงดีล่ะ เดี๋ยวอาจารย์ก็ต้องไปกันหมดด้วยสิ”อาจารย์ทำท่าคิด

          “เอางี้ครับ เดี๋ยวผมพาน้องไปที่เต๊นท์ แล้วก็จะดูแลให้เองครับ อาจารย์ไปดูแลน้องๆเถอะครับ”ผมรีบอาสาทันที  จะปล่อยให้นางฟ้าอยู่คนเดียวได้ไงล่ะ

            “เหรอ   เอางั้นก็ได้ อาจารย์ฝากด้วยนะ ไปกันได้แล้ว”

         “ฝากดูแลบุ๋มด้วยนะคะพี่โด่ง”น้องตัวสูงๆบอกผม

            “ครับ พี่จะดูแลให้ เดี๋ยวน้องๆไปเข้าฐานกัน อย่าลืมจดข้อมูลเผื่อน้องบุ๋มด้วยแล้วกันนะครับ ไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้นะครับ”

            “ขอบคุณนะคะพี่”น้องทั้งสองคนรีบวิ่งไปที่ลานกว้างทันที ผมก็อุ้มน้องเขาไปที่เต็นท์หมู่หนึ่ง วางน้องเขานอนลงอย่างทะนุถนอม  

            “อ่อนแอจริงนะเรา”ผมพูดเบาๆ ก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ ผมไม่เคยรู้สึกกับใครอย่างนี้มาก่อนเลย

            “ยิ้มไรวะไอ้โด่ง”ไอเกมส์มันพูดขึ้นเล่นเอาผมสะดุ้งเลย  ไอบ้านี่มาไม่ให้สุ้มให้เสียง

             “รัยของแกวะ เอากล่องยามาได้แล้ว   เออ เดี๋ยวกูจะอยู่ที่นี่ดูแลน้องเขา         มึงไปกับอาจารย์ละกัน ดูแลน้องคนอื่นๆด้วยล่ะ อย่าเที่ยวไปหม้อน้องเขาอีก”ผมพูดพลางหายาไปด้วยแก้เขิน

              “นั่นแน่ ได้อยู่สองต่อสอง บรรยากาศเป็นใจอย่างนี้ มันน่า……..เฮ้ย ไรของแกวะไอ้โด่ง”ผมยกขาจะถีบมัน  หนอยพูดมาได้ 

             “ก็จะถีบแกงัย  ไอปากเสีย น้องเขาไม่สบายนะโว้ยฉันก็ต้องดูแล    แกไปได้แล้ว พวกอาจารย์เดินทางกันแล้วโน่น”ผมรีบไล่มันไป

             “เออ  ไปก็ได้  ไม่อยากอยู่เป็น ก ข ค”\

             “ไอนี่  เดี๋ยวปั๊ด”ผมยกขาจะเตะมันอีกครั้ง

             “อ่ะจ๊าก  ไปแล้วจ้า พี่โด่งสุดโหด”ไอเกมส์มันรีบวิ่งตามอาจารย์ไป  ไอนี่ทำตัวน่าหมั่นไส้จริงๆ

               “ปากเสียไม่เคยเปลี่ยนเลยนะมึง”หลังจากที่คนอื่นๆไปกันหมดแล้ว  ผมจัดการถอดผ้าพันคอ  ปลดเข็มขัดให้น้องเขาหายใจได้สะดวก  ผมค้นกระเป๋าน้องบุ๋มหยิบผ้าขนหนูเล็กๆออกมาชุบน้ำเช็ดตัวให้ คงสงสัยล่ะซีว่าผมรู้ได้ยังไงว่ากระเป๋าน้องบุ๋มใบไหน เพราะผมเก่งน่ะซี ก๊ากๆๆๆๆๆๆ   จริงๆแล้วไม่ใช่หรอก เพราะที่กระเป๋าน้องเขาแขวนพวงกุญแจไม้เขียนว่าบุ๋มต่างหาก  ผมเช็ดไปยิ้มไป ผมไม่เคยเช็ดตัวให้ผู้หญิงเลยนะ น้องบุ๋มคนแรกเลย ผมหยิบผ้าห่มออกมาห่มให้น้องเขาด้วย   ผมนั่งเฝ้าน้องเขาตลอดเวลา ผมอยากดูแลน้องเขาตลอดไปจัง