รักใสๆ สไตล์มัธยม

ลำดับตอนที่ #2 : คนอะไร น่ารักจัง

            พี่นศท. พาฉันมานั่งที่เต็นท์กองอำนวย การ อาจารย์ต่างพากันมาดูกันเต็มเลย อายจริงๆ แต่พอเห็นไม่เป็นอะไรมากก้อแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง

            “เอ่อ ขอบคุณนะคะ”

            “ไม่เป็นรัยครับมันเป็นหน้าที่พี่ ที่ต้องดูแลน้องๆน่ะ ตอนนี้น้องก้อพักผ่อนไปก่อนนะ แล้วค่อยไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆละกัน” พี่ นศท. คนนั้นตอบและยิ้มให้ก่อนไปช่วยอาจารย์ขนของ  ผู้ชายรัยวะเท่ห์เป็นบ้า  ^_^

            “นั่งยิ้มใหญ่เชียวนะแก เมื่อกี้หน้าซีดตอนนี้หน้าแดงเป็นลูกตำลึงแล้วย่ะ เขินอ่ะดี้ พี่เขาหล๊อ หล่อเนอะ”น้อยแบกกระเป๋ามา มีของฉันด้วย แซวฉันใหญ่เลย

             “อะไรของแก ใครเขินยะ แค่อาการดีขึ้นต่างหาก แต่เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าอาจารย์ให้พี่ นศท. มาดูแลน้องด้วย” ฉันพูดพร้อมกับสูดยาดมไปฟอดใหญ่

            “น่านดิ ฉันก้อเพิ่งรู้พร้อมแกอ่ะแหละ มากันประมาณสิบกว่าคนมั้ง   เยอะเหมือนกัน   เป็นไงบ้างอ่ะ ดีขึ้นยัง ไปช่วยเพื่อนๆกางเต็นท์กันเหอะ”

            “อืมๆๆ  ไป แล้วไอหลิวอ่ะ”ฉันมองไปรอบๆไม่เจอไอหลิวเลย หายไปไหนนะ เมื่อกี๊ไม่ได้ตามมาด้วยนี่นา

            “มันไปช่วยเพื่อนกางเต็นท์แล้วล่ะ เห็นพี่นศท.เป็นคนพามามันเลยไม่ห่วงเท่าไหร่”

            “ฉันดีขึ้นแล้ว   งั้นเราไปกันเหอะส่วนกระเป๋าแกแบกไปให้ด้วยนะ”ฉันพูดพร้อมกับเดินหน้าออกไป

              “อ้าว ไหงเป็นงั้นอ่ะ     ไอ้นี่ กินแรงเพื่อนจริงๆ” น้อยก้อได้แต่บ่น แต่ก้อเดินตามมา เพราะมันรู้ว่าฉันที่ดูห้าวๆอย่างนี้แต่จริงๆแล้วอ่อนแอที่สุดในกลุ่มเลย ฉันล่ะซึ้งกับแกจัง

              “ว้าว สวยจังเลยอ่ะแก มีบึงด้านหลังด้วย” ฉันรีบเดินไปที่ๆหมู่ของฉันกางเต็นท์กัน ด้านหลังเป็นบึงขนาดใหญ่ สวยมากแต่คงลึกน่าดู นี่ถ้าเกิดตอนกลางคืนมีผีพรายผุดขึ้นมาลากเราลงไป จะทำไงดีเนี่ย บรื๋อ คิดรัยบ๊องๆอีกแล้วฉัน

             “ขอโทษด้วยนะ พอดีเมารถน่ะเลยมาช้าไปหน่อย” ฉันพูดพร้อมกับช่วยดึงผ้าเต็นท์ให้ตึงขึ้น

             “ไม่เป็นไรหรอกจ้า นี่ก้อใกล้เสร็จแล้ว ว่าแต่เป็นไงบ้างอ่ะ ดีขึ้นยัง” จิ๋ว หัวหน้ากลุ่มบอก(ฉันเป็นรองหัวหน้าล่ะ)

              “ดีขึ้นแล้วล่ะ ขอบคุณนะที่เป็นห่วง”

             “สำออยอ่ะไม่ว่า”ยัยโบว์พูดขึ้นมาเบาๆ แต่ฉันได้ยินนะ  ยัยเนี่ยเป็นคนที่น่ารำคาญที่สุดในโลกเลย

ไม่ใช่มีแค่มันนะยังมีอีกสองคนคือยัยแป้งกะยัยอ๊อฟ  เข้าขากันได้ดีเชียวล่ะ แล้วที่มาอยู่หมู่ฉันเนี่ยเพราะสงสารหรอกเห็นเหลืออยู่แค่สามหน่อไม่ค่อยมีใครคบ  เลยใช้สิทธิของรองหัวหน้าเกลี้ยกล่อมให้เพื่อนๆรับเข้ากลุ่ม

ไม่อยากให้มันได้ มผ (เกรดน่ะ แปลว่าไม่ผ่าน ใช้กับวิชากิจกรรม)

              “ใครว่าไอบุ๋มสำออยห้ะ เดี๋ยวแม่ต่อยปากแหกเลย คนไม่สบายแทนที่จะเป็นห่วง ชิ”น้อยพูดขึ้นหลังจากที่แบกกระเป๋าอันหนักอึ้งมาให้ฉัน

              “ช่างมันเหอะ น้อย คนมันปากหมาน่ะ เอาของไปเก็บกันได้แล้ว”ฉันแบกกระเป๋าไปไว้ในเต็นท์จองที่ไว้สามคนซึ่งก้อแน่นอนฉันเลือกริมประตู ฉันไม่ชอบตรงกลางมันอึดอัด ถัดจากฉันก้อเป็นไอน้อย และก้อไอหลิว

             “กรี๊ดดดดดดดดด แกว่าใครปากหมาห้ะ นังบุ๋ม” ยัยโบว์พูดพร้อมกับชี้หน้ามาทางฉัน

               “ไม่ได้เจาะจงโว้ย อยากรับก้อรับไปดิ แล้วกรุณาอย่ามาขึ้นนังกับฉัน เก็บนิสัยถ่อยๆไปใช้ที่บ้านไป๊”

ฉันกับไอน้อยเดินหนีทันที พร้อมอุดหูไปด้วย เพราะรู้แน่ว่าจะต้องมีเสียงกรี๊ดตามมา

               “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  แก จะไปไหนกลับมาเดี๋ยวนะ อ้ากกกก มันด่าชั้น”

ยัยโบว์ได้แต่กรี๊ดเต้นเป็นเจ้าเข้าอยู่ได้ น่าเบื่อจริงๆๆ 

               “เกิดอะไรกันขึ้นครับ เสียงดังเชียว” เฮ้ยนั่นมันเสียงพี่สุดหล่อ เอ๊ย พี่นศท.คนนั้นนี่หว่า ฉันรีบหันหลังกลับไปทันที ใช่จริงๆด้วย

               “พี่โด่ง   พี่โด่งต้องช่วยโบว์ด้วยนะ  นัง เอ้ย บุ๋มมันว่าโบว์ปากหมาอ่ะค่ะ” ยัยโบว์เกาะแขนพี่โด่งรัยนั่นด้วยท่าทางฉอเลาะ โอ๊ยหมั่นไส้ว่ะ ไอผู้หญิงสองหน้า

               “อ๋อ ครับๆๆๆ ไม่เป็นรัยนะครับ ไปพักผ่อนเถอะนะ ใกล้เวลาทำพิธีเปิดแล้ว เพื่อนกันก้อลืมๆไปเถอะนะครับ” พี่โด่งพูดพร้อมกับแกะแขนยัยปลาหมึกนั่นออก แล้วก็รีบเดินไป  อ้อ พี่สุดหล่อนั่นชื่อพี่โด่งเหรอ

                “เห็นแล้วหมั่นไส้ว่ะ อยากไปตบซักทีสองที”

              “แกคิดเหมือนฉันเลยว่ะน้อย แต่ขี้เกียจมีเรื่อง  ยังไงก้ออยู่หมู่เดียวกัน”

              “แกก้อขี้สงสารตามเคย ครั้งก่อนถ้าแกไม่ขอร้องนะ  ฉันไม่เอาเข้าหมู่ด้วยเด็ดขาด ยังดีที่ตอนนี้ยัยแป้งกะยัยอ๊อฟไม่อยู่ ไม่งั้นคงได้ฉะกันแน่เลยว่ะ”

              ฉันก้อได้แต่ยิ้มๆๆ  ไม่พูดอะไร เอ ยังไม่เห็นไอหลิวเลย มันไปไหนวะเนี่ย

             “น้อย แกเจอหลิวบ้างป่ะ”

            “เห็นน้ำเย็นบอกว่าไปห้องน้ำกับโอน่ะ”

            “เหรอ  อืมๆๆๆๆ”

             ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

            เสียงนกหวีดดังขึ้นแล้ว คงได้เวลาแล้วสินะ  ตอนนี้ร้อนเป็นบ้าเลยอ่ะ  ฉันรีบวิ่งไปเข้าแถว

             ตอนนี้พวกเราต้องยืนกันเป็นครึ่งวงกลม โดยหมู่แรกจะยืนทางด้านซ้ายของผู้กำกับ(ไม่ใช่ภาพยนตร์นะ อิอิ)  ซึ่งก้อคือหมู่ฉัน ยืนเรียงตั้งแต่หัวหน้าหมู่ สมาชิกและคนสุดท้ายคือรองหัวหน้า ฉันเองแหละ ถัดไปก้อเป็นหมู่สอง ไปเรื่อยๆจนถึงหมู่สุดท้าย   มีทั้งหมดสิบหมู่ จะมีชื่อหมู่เป็นดอกไม้ ธงประจำหมู่ โดยหัวหน้าจะเป็นคนถือตลอด      และสีประจำหมู่สิบสี   หมู่ฉันชื่อดอกมยุรี สีประจำหมู่ก้อคือสีแดง เพื่อแบ่งแยกหมู่ง่ายๆอาจารย์เลยเปลี่ยนผ้าพันคอจากสีน้ำเงินเป็นสีต่างๆตามหมู่   

               เราทำพิธีต่างๆเสร็จ ชี้แจงรายละเอียดของการมาค่าย ตรวจสอบว่าสมาชิกมากันครบหรือป่าว ก้อปาเข้าไปสิบเอ็ดโมงกว่าเกือบเที่ยงแล้ว อาจารย์เลยปล่อยให้มาพักทานข้าว   เจอกันอีกทีตอนบ่ายโมงเพื่อเข้าฐานความรู้

                 “ร้อนเป็นบ้าเลยอ่ะ  หิวก้อหิว เมื่อเช้าออกหมดท้องเลย พวกแกไปหาที่นั่งพลางไป เดี๋ยวเอาข้าวไปให้”ฉันรีบเดินไปเอากล่องข้าวในถุงที่พามา  เรารู้ว่าตอนเที่ยงจะไม่มีเวลาทำกับข้าวมากนักแถมเหนื่อยจากการเดินทางด้วยเลยซื้อข้าวกล่องมาก่อน

                 “เออ รีบๆนะ หิวข้าวเหมือนกัน” น้อยเดินไปที่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งใกล้ลานกว้าง    ถอดผ้าพันออกพร้อมกับปลดกระดุมอีกสองเม็ด

                 “มาแล้วๆๆๆ  บ่นอยู่นั่นแหละแก  อ้ะ เอาไป นี่ของแก นี่ของไอหลิว เป็นข้าวหมกไก่ทอดนะ”ฉันโยนข้าวกล่องให้มัน

                “ขอบใจจ้ะ”หลิว แกะข้าวกล่อง ทานอย่างช้าๆ สมกับเป็นกุลสตรีจริงจริ๊ง ยังดีที่ไม่ใช้มือเปิบด้วย  ผิดกะฉันกับไอน้อยเลย  

                “เมื่อเช้าแกหายไปไหนวะไอหลิว ไม่อยู่ดูไอบุ๋มมันมั่ง ง่ำๆๆ” น้อยพูดทั้งที่ข้าวยังเต็มปาก

               “หือ แกเนี่ย กินให้มันเสร็จก่อนได้มั้ยวะ แล้วค่อยพูด ไม่มีมารยาท ฉันล่ะสงสารพ่อแม่แกจริงๆ มีลูกสาวสวยทั้งทีแต่นิสัยเหมือนผู้ชายเลย เออ แล้วตกลงแกหายไปไหนมา”ฉันด่าไอน้อยเสร็จก็หันมาถามไอหลิวต่อ คนมันสงสัยนี่หน่า ปกติมันไปไหนมันต้องบอกให้พวกเรารู้

             “ก้อไม่ได้ไปไหนหรอก  ก้อแค่   แค่ ”พอเราถามมันเริ่มมีอาการหน้าแดงปนเขิน อะรัยของมันวะ

              “แค่อะไร มึงรีบพูดมาเลย ไม่ต้องมาอ้ำอึ้ง”

              “แค่  ไปเจอคนหล่อน่ะ”

             “หา” O_O ฉันกับน้อยตะโกนออกมาพร้อมกัน  เกือบสำลักข้าวตายแล้วมั้ยล่ะ

             “แกไปเจอคนหล่อ  พระเจ้า! น้ำท่วมโลกแน่ๆๆ  ปกติไอหลิวมันเคยเห็นใครหล่อที่ไหน”ฉันถามด้วยความสงสัย

              “ช่าย ๆๆ  แกไปเจอที่ไหนวะ เล่ามาให้ฟังเลยนะโว้ย”แกไม่ค่อยอยากรู้เลยนะไอน้อย

             “ก้อตอนที่ฉันไปห้องน้ำกับไอโอใช่ม้า แล้วทีนี้ฉันไปสะดุดล้มตอนที่ได้ยินเสียงนกหวีดอ่ะ แกรู้มั้ย มีคนวิ่งมาช่วยฉัน เป็นรุ่นพี่เรานี่แหละ ที่เรียนนศท.อ่ะ เข้ามาช่วยไว้ทัน พี่เขาโคตรหล่อเลยอ่ะ  มีลักยิ้มด้วย ทั้งขาวทั้งสูง  หน้าตาอย่างกับพระเอกเกาหลี สงสัยฉันคงตกหลุมรักพี่เขาไปแล้วล่ะมั้ง” หลิวทำหน้าตาเคลิ้มไปด้วย อึ๋ยเห็นแล้วหมั่นไส้

               “สงสัยแกเป็นเอามาก เหอะๆๆๆๆๆ กินข้าวต่อดีกว่า”น้อยมันไม่สนใจรัยแล้ว กินเอาๆ ระวังติดคอนะเพื่อน

              “เออๆๆ  กินข้าวก่อนเหอะ เดี๋ยวไม่ทันกะจะงีบนิดนึง แล้วถ้าเกิดว่าแกเจอพี่เขาอีกอย่าลืมชี้ให้ดูนะโว้ย เผื่อจะได้เป็นแม่สื่อให้”ฉันยักคิ้วให้มันทีนึงก่อนจะรีบกินเหมือนกัน รู้สึกเพลียๆไงไม่รู้

              “เอ่อ  โทษนะครับน้อง” ฉันหันหลังไปดู  พี่โด่งนี่หว่ามาได้ไงเนี่ย

               “คะ” ฉันถือช้อนค้างเลย

                “เป็นยังไงบ้างครับ ดีขึ้นรึยัง เอายามั้ยครับ”พี่โด่งถามด้วยท่าทางที่ห่วงใย ว้าย อย่าทำตาอย่างนั้นซีเดี๋ยวบุ๋มก้อหลงหรอก

                “ไม่เป็นไรแล้วล่ะค่ะ ดีขึ้นมากแล้ว คือมันเหมือนเป็นโรคประจำตัวไปแล้วล่ะค่ะ แก้ยังไงก้อไม่หาย”

                “ยัยนี่มันขี้โรคค่า มันเป็นโรคหอบกับภูมิแพ้ด้วย” นี่ถ้าแกเงียบก้อคงไม่มีใครว่าแกหรอกไอน้อย ฉันหันไปด่ามันด้วยสายตาก่อนจะหันกลับมายิ้มแหยๆให้พี่เค้า

                “เหรอครับ  มียารึป่าวครับ เอามาฝากที่พี่ไว้นะ เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยทัน”

                “มีค่ะ แต่อยู่ในกระเป๋า ถ้าไงเดี๋ยวทานข้าวเสร็จจะเอาไปให้นะคะ”

              “ได้ครับ กินเยอะๆละกันจะได้แข็งแรง พี่ไปและ” พี่โด่งเอามือมาขยี้หัวฉันนิดนึงก่อนจะเดินไป

โอ๊ย ใจจะละลายอยู่แล้วนะ

                 “เออ น้องครับ” พี่โด่งหันกลับมาอีกครั้ง

                 “เอ่อ คะ คะ” ฉันตื่นจากภวังค์ทันที

                 “น้องชื่ออะไรครับ อยู่ห้องไหนเหรอ”

                 “บุ๋มค่ะ ม 2/1”

                 “ครับ น้องบุ๋ม พี่ชื่อโด่งนะ 5/3ครับ”พี่โด่งยิ้มให้ก่อนเดินไป มีเขี้ยวด้วย  เล่นเอาเคลิ้มเลย อิอิ

                “เคลิ้มเลยนะแก สงสัยไม่ต้องทานข้าวแล้วมั้ง คริคริ” น้อยแซว

                “ใครอ่ะบุ๋ม หล่อดีนะ เขามาจีบแกเหรอ”หลิวถามด้วยหน้าตาทะเล้น

               “บ้าแกซี  พี่เขาไม่ได้มาจีบซักหน่อย  ก็แค่รุ่นพี่ที่เขาต้องดูแลน้องอ่ะแหละ o///o” ไอพวกนี้นี่ แซวกันอยู่ได้ คนมันเขินนะโว้ย ฉันได้แต่นั่งเขี่ยข้าวไปมา นึกถึงหน้าคนเมื่อกี้แล้วยิ่งเขิน

               “พี่คนเมื่อเช้างัยหลิว ที่มาช่วยพยุงมันไปพักที่เต็นท์อ่ะ  เอ้า ตกลงแกจะกินข้าวมั้ยนั้น เขี่ยอยู่ได้ หน้าก็แด๊งแดง   อิอิ”น้อยช่วยบอกให้หลิวหายงง ก่อนจะหันมาแซวฉันอีกรอบ ฉันก้อได้แต่ค้อนใส่ไม่พูดอะไร เพราะยิ่งพูดมันก้อยิ่งแซว

              กินข้าวเสร็จแล้ว พวกเราก้อนั่งเล่นกันใต้ต้นไม้ สองคนนั้นนั่งโม้กันอยู่ ส่วนฉันกำลังจะหลับแล้ว ฉันนั่งพิงโคนต้นไม้ แต่ก่อนที่จะหลับฉันรู้สึกเหมือนมีคนมองฉันอยู่นะ แต่ฉันคงคิดไปเองละมั้งนอนดีกว่า ทำไมมันเพลียจังเนี่ย ปวดหัวด้วย

             ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

              “ยุวกาชาติทุกคน อีกสิบห้านาทีมาพร้อมกันที่ลานกว้าง เตรียมตัวให้พร้อมนะคะ ถือสมุดปากกามาด้วย เพราะตอนบ่ายเราจะมีกิจกรรมเข้าฐานความรู้กัน”เสียงอาจารย์จำเริญประกาศ

              “ไปล้างหน้าล้างตากันเหอะหลิว”  น้อยลุกขึ้นพร้อมกับบิดขี้เกียจ

             “อืมๆๆๆ    บุ๋ม บุ๋ม ตื่นได้แล้ว เหลืออีกสิบห้านาทีแล้วนะ ไปล้างหน้ากันเหอะ” หลิวเขย่าตัวฉันไปด้วย

             “ถึงเวลาแล้วเหรอ  อืม ทำไมมันปวดหัวจังอ่ะแก หนาวด้วย”ฉันพยายามจะลุกขึ้นแต่มันปวดหัวจัง

             “ แกเป็นอะไรป่าววะ ไหนดูดิ๊    เฮ้ย  ตัวร้อนจี๋เลยอ่ะ  ไข้ขึ้นซะแล้วเพื่อนฉัน”น้อยเอามือมาแตะที่หน้าผากก่อนจะร้องเสียงดัง

             “งั้นเดี๋ยวฉันไปบอกอาจารย์ก่อนนะ”หลิววิ่งไปที่เต็นท์อำนวยการเพื่อบอกอาจารย์

           “ไม่เป็นไรหรอกน่า พักแป๊บเดียวเดี๋ยวก้อดีขึ้น อาจารย์เรียกแล้วไม่ใช่เหรอ รีบไปกันเหอะ”ฉันพยายามลุกขึ้น แต่ไม่ไหวจริงๆ

            “ทำเป็นเก่ง แกเป็นไข้ด้วยนะโว้ย ไม่ต้องลุกขึ้นหรอกเดี๋ยวเป็นลมไปรออาจารย์มาพาไปดีกว่า”

            “อาจารย์มาแล้ว”หลิววิ่งมาพร้อมกับอาจารย์ชุลีและก้อพี่นศท.สองคน รู้สึกจะมีพี่โด่งด้วย

           “ไหนดูซิ ดวงกมลเป็นไงบ้าง ตายแล้วตัวร้อนจี๋เลย อาจารย์ว่าเธอไปทานยาแล้วก็นอนพักผ่อนซะเถอะนะ เรื่องเข้าฐานตอนบ่ายคงไม่ต้องไปแล้วล่ะ ดูท่าทางไม่ไหวแน่ วัชรพงศ์เธอพาน้องไปที่เต๊นท์ที พวกเธอก็ช่วยกันหน่อย ส่วนนายนพดลเธอไปเอากล่องพยาบาลมานะ”

            “ครับ”พี่ที่ชื่อนพดลวิ่งไปที่กองอำนวยการอีกครั้งเพื่อไปเอากล่องพยาบาล โอย ตอนนี้มึนไปหมดแล้วฉันไม่ไหวแล้วนะ ตาจะปิดแล้วล่ะ

             “อ้าวเฮ้ย บุ๋มเป็นลมไปซะแล้ว”เสียงน้อยตะโกนขึ้นทำเอาอาจารย์ตกใจเลย

            “งั้นก็รีบพาไปที่เต็นท์เหอะ พวกเธอรีบไปเข้าแถวได้แล้ว เดี๋ยวเราจะเดินทางไปที่กรมป่าไม้ในอุทยานนี่แหละ เจ้าหน้าที่เขารออยู่”

          “แล้วเพื่อนหนูล่ะคะอาจารย์”หลิวถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

          “อืม เอาไงดีล่ะ เดี๋ยวอาจารย์ก็ต้องไปกันหมดด้วยสิ”อาจารย์ทำท่าคิด

            “เอางี้ครับ เดี๋ยวผมพาน้องไปที่เต๊นท์ แล้วก็จะดูแลให้เองครับ อาจารย์ไปดูแลน้องๆเถอะครับ”พี่โด่งเป็นคนอาสา

             “เหรอ   เอางั้นก็ได้ อาจารย์ฝากด้วยนะ ไปกันได้แล้ว”อาจารย์เรียกน้อยกับหลิวให้ตามไปที่ลานกว้าง ตอนนี้เพื่อนๆไปรอกันเยอะแล้ว

            “ฝากดูแลบุ๋มด้วยนะคะพี่โด่ง”น้อยบอก

            “ครับ พี่จะดูแลให้ เดี๋ยวน้องๆไปเข้าฐานกัน อย่าลืมจดข้อมูลเผื่อน้องบุ๋มด้วยแล้วกันนะครับ ไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้นะครับ”

         “ขอบคุณนะคะพี่”น้อยกับหลิวรีบวิ่งไปที่ลานกว้าง ส่วนพี่โด่งก้ออุ้มฉันขึ้นพาไปที่เต๊นท์ วางฉันนอน

ลงอย่างนิ่มนวล

           “อ่อนแอจริงนะเรา”พี่โด่งพูดเบาๆหลังจากที่พาฉันไปที่เต็นท์เรียบร้อยแล้ว ก่อนจะยิ้มนิดๆ

          “ยิ้มไรวะไอ้โด่ง”พี่นพดลหรือพี่เกมส์ พูดขึ้นหลังจากที่เอากล่องยามาให้

          “รัยของแกวะ เอากล่องยามาได้แล้ว   เออ เดี๋ยวกูจะอยู่ที่นี่ดูแลน้องเขา         มึงไปกับอาจารย์ละกัน ดูแลน้องคนอื่นๆด้วยล่ะ อย่าเที่ยวไปหม้อน้องเขาอีก”พี่โด่งพูดพลางหายาไปด้วยแก้เขิน

           “นั่นแน่ ได้อยู่สองต่อสอง บรรยากาศเป็นใจอย่างนี้ มันน่า……..เฮ้ย ไรของแกวะไอ้โด่ง”พี่เกมส์ร้องดังลั่นเพราะพี่โด่งยกขาจะถีบ

            “ก็จะถีบแกงัย  ไอปากเสีย น้องเขาไม่สบายนะโว้ยฉันก็ต้องดูแล    แกไปได้แล้ว พวกอาจารย์เดินทางกันแล้วโน่น”

             “เออ  ไปก็ได้  ไม่อยากอยู่เป็น ก ข ค”

             “ไอนี่  เดี๋ยวปั๊ด”

             “อ่ะจ๊าก  ไปแล้วจ้า พี่โด่งสุดโหด”พี่เกมส์รีบวิ่งไปก่อนที่พี่โด่งจะเตะอีกครั้ง

            “ปากเสียไม่เคยเปลี่ยนเลยนะมึง” พี่โด่งบ่น จากนั้นก็ ดึงผ้าพันคอฉันออก    ปลดเข็ดขัดให้ จะได้หายใจสะดวก (ผู้อ่านอย่าคิดลึกล่ะ) แล้วเอาผ้ามาชุบน้ำ เช็ดตัวฉัน เพื่อให้ไข้ลด พี่แกเช็ดไปยิ้มไป ก่อนจะห่มผ้าห่มให้ พี่แกรื้อเอามาจากกระเป๋าฉันอ่ะแหละ เก่งเนอะรู้ด้วยว่าใบไหน