รักใสๆ สไตล์มัธยม

ลำดับตอนที่ #12 : ผู้ชายเฮงซวย+คิดถึงจัง

                     “ไม่เข้าใจแกเลยยัยหมู จะลากฉันออกมาทำไมเนี่ยคนกำลังคุยกันอยู่”พี่เบิ้มบ่นทันทีที่กลับถึงบ้าน

                    “ก็เขาอยากกลับแล้วนี่  พี่อ่ะแหละปล่อยให้รอตั้งชั่วโมงกว่า”

                    “เออๆ โทษที่ปล่อยให้รอ ไปอาบน้ำได้แล้วไป หิวข้าวแล้ววันนี้เหนื่อยเป็นบ้า”พี่เบิ้มเดินขึ้นไปบนห้องแกทันที ไปอาบน้ำบ้างดีกว่า คิดถึงพี่โด่งอีกแล้ว ยิ่งนึกถึงหน้าพี่โด่งตอนที่มองฉันกับพี่เบิ้มแล้วรู้สึกเศร้าไงไม่รู้ อย่าให้พี่โด่งเข้าใจผิดเลยนะ วันนี้ไม่ใช่ว่าไม่อยากคุยด้วยแต่บุ๋มกลัวพี่เบิ้มอ่ะ โทษนะคะพี่

                    สองอาทิตย์ผ่านไป  วันนี้ฉันก็ไปเรียนตามปกติ ที่ผ่านมาเวลาที่ฉันอยู่กับพี่เบิ้มแล้วเจอพี่โด่งฉันจะแกล้งทำเป็นไม่รู้จักตลอดเลย  รู้สึกอึดอัดจัง

                     “นี่ไอบุ๋ม ตอนนี้แกกับพี่โด่งเป็นไงบ้างวะ”น้อยถามฉันตอนพักกลางวัน หลังจากที่ทานข้าวเที่ยงเสร็จแล้วเราก็จะมานั่งโม้กันที่ศาลากลางน้ำหลังห้องเกษตรที่นี่เงียบสงบดี

                      “ก็ไม่ยังไงอ่ะ ตอนนี้ไม่ได้คุยกันเลย แกก็เห็นวันๆก็เอาแต่เรียนพอตอนเย็นมีโอกาสได้เจอแต่พี่เบิ้ม อยู่ด้วยซะนี่ แล้วฉันก็ไม่อยากทะเลาะกันด้วย เลยต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้จักพี่โด่งอ่ะ”

                      “น่าสงสารแกจริงๆ พี่เบิ้มกับพี่โด่งก็รู้จักกันไม่ใช่เหรอ แทนที่มันจะดีขึ้นกลับแย่ลงซะงั้น”

                      “น่านดิ พี่ชายรู้จักกับว่าที่แฟนน้องสาว ความจริงน่าจะส่งเสริมไหงพี่แกกลับมากันท่าก็ไม่รู้”

                     “เฮ้อ”เราสามคนถอนหายใจพร้อมกัน

                      “โทษนะครับน้อง ที่นี่ห้ามนักเรียนมานั่งเล่นแล้วนะครับ เพราะเขากำลังซ่อมแซมอยู่”เสียงผู้ชายคนนึงทักขึ้น  โอ้ พระเจ้า หล่อชะมัด คนอะไรไม่รู้หล่อบาดลึกไปถึงขั้วหัวใจ  สูงยาวเข่าดี ขาวล่ำหุ่นมาดแมนจริงๆ หน้าตาคมเข้ม โอยเห็นแล้วใจละลาย ใครหนอช่างสรรปั้นแต่ขึ้นมาได้งดงามเช่นนี้(บรรยายได้น้ำเน่ามากเลยผู้แต่ง)

                      “คะ เมื่อกี้พี่ว่าอะไรนะคะ”น้อยถาม ไอ้นี่ก็เคลิ้มไปกับเขาเหมือนกัน นี่ฉันเรียนที่นี่มาตั้งสองปีทำไมไม่เคยเห็นล่ะเนี่ย

                     “เอ่อ ไม่ทราบว่าหูของน้องมีปัญหาเหรอครับ ถึงพูดครั้งเดียวแล้วไม่เข้าใจ หรือว่าฟังภาษาคนไม่ได้ครับ เอางี้พี่จะบอกซ้ำอีกครั้งถือว่าแผ่ส่วนบุญนะครับ คือที่นี่ห้ามนักเรียนมานั่งเล่นเพราะกำลังจะซ่อมแซมครับ ฉะนั้นน้องทั้งสามคนควรจะรีบออกไปจากที่นี่ทันที หรือจะนั่งต่อก็ได้พี่ไม่ว่านะครับ แต่ถ้าน้องตกน้ำไปกรุณาอย่าเรียกให้ช่วยนะครับ พี่มาเตือนด้วยความหวังดี”พูดเสร็จก็เดินจากไป 

                     “เอ๋  ไอน้อย ที่พี่คนนั้นพูดเนี่ยมันยังไงๆอยู่นะ พี่เขาด่าพวกเราเหรอ”ฉันถามไอน้อย   ตอนนี้เราทั้งสามคนนั่งหน้าเอ๋อไม่แพ้กันเลย

                     “ก็ใช่น่ะซียะ เพิ่งรู้ตัวเหรอ  ผู้ชายบ้าอะไรวะ หล่อซะเปล่า แต่ปากยังกะสุนัขหลังวัดกำลังแย่งอาหารกัน   พูดแล้วอยากจะกรี๊ด คอยดูนะถ้าเจอหน้าอีกเมื่อไหร่แม่จะด่าให้เละเลย”สงสัยไอน้อยมันคงโกรธมากแน่ๆ ดูดิหน้าแดงหมดเลยอ่ะ  แต่ก็จริงของมัน ผู้ชายประเภทไหนกันเนี่ยเกิดมาไม่เคยพบเคยเจอคนปากจัดอย่างนี้มาก่อนเลย

                      “เอาเหอะแก  ฉันว่ารีบออกไปจากที่นี่เหอะว่ะ  ดูๆไปก็เสียวเหมือนกันนะโว้ย ฉันยังไม่อยากเปียกว่ะ”หลิวเตือนให้ทำตามที่พี่คนนั้นบอก

                      “เออๆ  ได้เวลาเข้าเรียนแล้วเหมือนกัน”พวกเราเดินออกมาจากศาลากลางน้ำทันที และต่างก็สัญญาว่าจะไม่มาที่นี่อีกเป็นอันขาด รวมทั้งสาปแช่งไอรุ่นพี่บ้าคนนั้นด้วย

เลิกเรียน

                     “ฮัลโหล พี่เบิ้มพี่อยู่ที่ไหนเนี่ยปล่อยให้รอตั้งนาน ทำไมไม่ออกมาสักทีบุ๋มอยากกลับบ้านแล้วนะ”ฉันโทรตามพี่เบิ้มที่วันนี้ไม่รู้หายหัวไปไหนสี่โมงกว่าแล้วยังไม่เห็นหน้าเลย

                      “ฮัลโหลยัยหมูเหรอ โทษทีว่ะ วันนี้คงจะกลับพร้อมกันไม่ได้แล้วล่ะอาจารย์พาห้องฉันไปแนะแนวที่ม.ทักษิณว่ะ ตอนนี้ยังอยู่ที่สงขลา (คนที่นั่นจะเรียก อ.เมือง ว่า สงขลา)อยู่เลย”

                      “อะไรนะอยู่ที่สงขลา ทำไมพี่ไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะ แล้ววันนี้บุ๋มจะกลับไงล่ะเนี่ย”

                       “เอางี้ วันนี้ฉันอนุญาตให้แกนั่งรถกลับเองหนึ่งวัน ห้ามไปเถลไถล ภายในห้าโมงครึ่งฉันจะโทรไปที่บ้านถ้าแกยังไม่ถึงแกตายแน่ แค่นี้แหละอาจารย์จะเช็คชื่อกำลังจะกลับแล้ว บาย”

                          ติ๊ด

                      “เดี๋ยวดิ ฮัลโหลๆๆๆ หึยไอพี่บ้า ทำอย่างนี้ได้ไงเนี่ย ฉันต้องนั่งรถกลับคนเดียวเหรอเนี่ย วันนี้มันวันซวยอะไรของฉันนะ”ฉันได้แต่บ่นอยู่คนเดียวทำอะไรไม่ได้นอกจากรีบเดินไปที่ถนนใหญ่เพื่อขึ้นรถกลับบ้านถ้าไม่ถึงตามที่แกสั่งมีหวังฉันคงโดนฆ่าจริงๆแน่ แต่ถ้าฉันไปถึงก่อนนะคนที่จะโดนฆ่าก็คือพี่เบิ้ม โทษฐานที่ให้น้องนั่งรถกลับเองโดยไม่บอกล่วงหน้า และขณะที่ฉันเดินเกือบถึงหน้าประตูโรงเรียนแล้ว

                       “น้องบุ๋ม”พี่โด่งเรียกฉัน ฉันหันไปดูที่ลานจอดรถเห็นพี่โด่ง พี่เกมส์ พี่วิว พี่บอย พี่เอกนั่งอยู่ ฉันเลยเดินเข้าไปหา

                       “ดีใจจังที่ได้เจอกันอีก ไม่เห็นหน้าตั้งนานเป็นไงบ้างล่ะ แล้วทำไมวันนี้ถึงกลับบ้านช้าจัง ไอเบิ้มล่ะ”พูดถึงชื่อนี้แล้วยังแค้นไม่หาย

                       “บุ๋มสบายดีค่ะ แล้ววันนี้ที่กลับช้าเพราะบุ๋มนั่งรอไอพี่ชายตัวแสบนั่นแหละ พี่แกดันไปแนะแนวที่สงขลา บุ๋มเลยต้องนั่งรถกลับเองค่ะ”

                       “เออใช่วันนี้ห้องหนึ่งห้องสองไปแนะแนวกัน แล้วนี่จะกลับเลยเหรอ”

                       “ใช่ค่ะ  พี่เบิ้มสั่งไว้ว่าถ้าห้าโมงครึ่ง พี่แกโทรไปที่บ้านแล้วบุ๋มไม่ได้เป็นคนรับสายแกจะตามมาฆ่า”ฉันยืนถือกระเป๋าทำหน้ามุ่ย

                       “ไอเบิ้มมันหวงน้องอย่างที่แกเล่าเลยว่ะไอบอย”พี่เกมส์พูดขึ้น พวกพี่เขาใส่ชุดนักเรียนแล้วดูแปลกตาแฮะโดยเฉพาะพี่เกมส์สีเสื้อกับสีผิวแกตัดกันสนิทเลย ฉันเริ่มยิ้มออก

                         “ถ้างั้นให้พี่ไปส่งนะ”พี่โด่งอาสา

                         “เอ๋ จะไปส่งเหรอคะ”

                        “ก็ใช่น่ะซี  ยังไงก็ไปทางเดียวกันอยู่แล้ว  ดีกว่าบุ๋มต้องนั่งรถกลับคนเดียวนะ  ไปนะ”พี่โด่งอ้อน

                         “เอ่อ ก็ได้ค่ะ กลับเลยนะคะ จะห้าโมงแล้วเดี๋ยวไม่ทัน”

                         “ครับผม  พวกมึงจะกลับกันยัง ขับไปพร้อมกันดิ”

                         “อย่าเลยว่ะ นานๆพวกแกจะได้เจอกันโดยปราศจากผู้คุม เพราะฉะนั้นไปกันสองคนเหอะ พวกกูขี้เกียจไปเป็นก้าง”พี่วิวแซว เล่นเอาฉันหน้าแดงเลย

                       “ใช่ๆ   กว่าจะมีโอกาสดีๆสักที พวกแกจะได้คุยกันให้หายคิดถึงไง ใช่มั้ยพวกเรา”

                       “ใช่”ทุกคนพูดพร้อมกันหมด  ฉันยิ่งเขินเข้าไปใหญ่

                        “ไอพวกนี้นี่ แซวกันอยู่ได้  งั้นกูกลับก่อนล่ะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้”พี่โด่งสตาร์ทรถออกมาฉันซ้อนท้ายนั่งออกไปทันที ได้ยินเสียงวี้ดวิ้วตามหลังมาด้วยล่ะ เขินจัง

                        “ขอโทษแทนไอพวกนั้นด้วยนะ ปากมันอย่างนั้นแหละพูดอะไรไม่คิด”พี่โด่งพูดหลังจากที่ขับออกมาได้ไกลพอสมควรแล้ว ได้นั่งซ้อนท้ายพี่เขา คืนนี้ต้องฝันดีแน่เลย ฉันนั่งมองแผ่นหลังที่กว้างของพี่โด่ง เห็นแล้วอยากกอดจัง

                         “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ    เอ่อ บุ๋มต้องขอโทษพี่โด่งด้วยนะคะเรื่องที่บุ๋มแกล้งเฉยชาใส่พี่เวลาที่พี่เบิ้มอยู่ บุ๋มเกรงใจพี่เบิ้มน่ะค่ะ”

                         “อ๋อ เรื่องนั้นเหรอ ไม่เป็นไรหรอกพี่เข้าใจดี เนี่ยกำลังหาทางหว่านล้อมไอเบิ้มให้มันใจอ่อนอยู่ ไม่รู้เมื่อไหร่มันจะไฟเขียวให้จีบน้องสาวได้ซักที”

                         “บ้า”

                         “ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”พี่โด่งหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ  และยิ้มไปตลอดทางจนกระทั่งถึงบ้าน

                         “ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”

                         “ไม่เป็นไรครับ งั้นพี่ไปก่อนนะ”

                        “ค่ะ บ๊ายบาย”ฉันโบกมือให้และหันหลังกลับกำลังจะเข้าบ้าน  แต่เปลี่ยนใจหันกลับมาอีกที

                        “พี่โด่งคะ  แป๊บนึง”ฉันบอกให้พี่โด่งรอ  และหยิบกระดาษใบเล็กๆกับปากกาขึ้นมาจดอะไรบางอย่าง ยื่นให้พี่โด่งแล้ววิ่งเข้าบ้านทันที พี่โด่งรับมาด้วยสีหน้างงๆ ก่อนจะยิ้มออกมาและทำท่าดีใจอย่างที่สุด

                          “นี่เราทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย   อึ๋ย”ฉันวิ่งขึ้นห้องนอนและหยิบหมอนมากอดระบายด้วยความเขินทันที