รักใสๆ สไตล์มัธยม

ลำดับตอนที่ #11 : เปิดเรียน

บ้านบุ๋ม

                 “กลับมาแล้วค่ะ”ฉันถอดรองเท้าวางไว้ที่ชั้น แบกกระเป๋าเข้าไปในบ้านก่อนจะล้มลงที่โซฟาทันที  โอ๊ยเหนื่อยเป็นบ้าเลย   ร้อนจัง

                  “กลับมาแล้วเหรอยัยเบ๊อะ   สลบไสลเลยนะ”เสียงพี่เบิ้มดังมาจากชั้นบน   แหม เสียงมาก่อนตัวอีก

                 “โห พี่ เรียกน้องดีๆไม่เป็นเรอะไง  เค้าชื่อบุ๋มย่ะไม่ใช่ยัยเบ๊อะ”

       

                 “เอาน่า  เรียกอะไรก็เหมือนกันนั่นแหละ  มาถึงก็ไปอาบน้ำได้แล้วไป  เหม็น”

                  “นี่  เค้าอาบน้ำเมื่อตอนเช้าแล้วนะ  ไม่ได้เหม็นขนาดนั้นสักหน่อย ไม่ต้องทำมาปิดจมูกเลย  แต่ไปอาบหน่อยก็ดี เหนียวตัวจะแย่ เดี๋ยวกะว่าจะงีบด้วย”ฉันแบกกระเป๋าขึ้นไปด้านบน

                  “แล้วกินอะไรมายัง จะได้บอกป้าจิตทำให้”

                   “ไม่ล่ะค่ะ   แต่มื้อเย็นนี้ขอพิเศษเลยนะ บอกว่าทำเยอะๆเดี๋ยวตื่นมาแล้วจะฟาดให้เรียบเลย”

                  “ยัยหมูตอนเอ๊ย”

                 “ย่ะ พ่อหุ่นนายแบบ  แบร่”ฉันรีบขึ้นห้องนอนทันทีก่อนที่จะโดนทำมิดีมิร้ายจากพี่ชายที่แสนจะประสาทอย่างพี่เบิ้ม   เปิดเข้าไปในห้องแอร์เย็นฉ่ำ สบายจังเลยสงสัยป้าจิตทำความสะอาดห้องแล้วเปิดแอร์รอไว้ ช่างรู้ใจบุ๋มจริงๆ   ไปอาบน้ำแล้วนอนดีกว่า

หกโมงเย็น

                   ก๊อก   ก๊อก  ก๊อก

                    “นี่ยัยหมูตอนจะนอนกินประเทศชาติไปถึงไหนหา   ตื่นได้แล้ว หกโมงกว่าแล้วนะเว้ย”

                  เสียงใครมาตะโกนเนี่ยคนกำลังนอนหลับสบายเลย  

                  “ยัยหมูตอน  ยัยเบ๊อะ ยัยเฉิ่มเว้ย ตื่น ถ้าไม่ตื่นจะพี่จะกินกับข้าวให้หมดเลยนะ”

                   หืม   กับข้าว  มื้อเย็น  ตายละหว่า กี่โมงแล้วเนี่ย อ้าก จะหกโมงครึ่งแล้ว  ซวยๆๆๆๆ ฉันรีบตื่นไปเปิดประตูทันที

                   “นี่ยัย…….”

                  “ตื่นแล้วเจ้าค่า” 

                  “กว่าจะตื่นได้นะยัยหมูตอน   ปล่อยให้พี่เคาะจนมือจะเป็นไม้เคาะระฆังอยู่ได้ รีบไปล้างหน้าล้างตาได้แล้วไป เร็วๆเลย  พี่บอยกลับมาด้วยวันนี้”

                 “พี่บอยมาเหรอ  เออใช่วันนี้วันศุกร์   ขอเวลาห้านาทีนะเดี๋ยวรีบลงไป”ฉันปิดประตู วิ่งเข้าห้องน้ำล้างหน้า  เปลี่ยนเสื้อผ้ารีบวิ่งลงไปข้างล่างทันที 

                   “พี่บอย  กอดหน่อย คิดถึงจังไม่เจอมาสองอาทิตย์เต็มๆ”ฉันวิ่งไปกอดพี่บอยทันที

                    “นี่ๆๆ  ทำตัวเป็นเด็กไปได้  ปล่อยได้แล้ว  พี่หายใจไม่ออก แค่กๆๆ”พี่บอยแกะมือฉันออก

                    “ก็คนมันคิดถึงนี่นาอาทิตย์ที่แล้วไม่ยอมกลับมาบ้านเอง”

                   “คนมันติดเรียนจะให้มาได้ไงล่ะ ช่วงนี้ใกล้สอบแล้วด้วย ”

                  “ยัยเนี่ยมันไม่เต็มพี่ก็รู้   ไปกินข้าวเหอะผมหิวแล้ว”

                  “ไปๆๆ  แล้วอย่าไปกัดกันบนโต๊ะอาหารอีกล่ะขี้เกียจฟังปวดหู”

                  “พี่บอยอ่ะ  บุ๋มไม่ใช่หมานะ แต่จะว่าไปแล้วถ้าไม่กัดกันก็ไม่ใช่บุ๋มกับพี่เบิ้มแล้ว  ใช่มั้ยพ่อหน้าปลาจรวด”

                   “ ยัยหมู  นี่กล้าว่าพี่ขนาดนี้เลยเรอะ ตายซะเถอะ  ย้าก”แว้กไอพี่บ้านี่เตะมาได้  คนยิ่งไม่มีก้นอยู่ หึ ได้เวลาเอาคืน ย้ากกก       ฉันกับพี่เบิ้มไล่เตะกันตลอดทางที่ไปโต๊ะอาหาร  พี่บอยก็ได้แต่กุมขมับ  ถือซะว่ามีน้องเป็นหมากับแมวนะพี่บอย  

                      พวกเราทานข้าวกันเสร็จก็มานั่ง ดูหนังกันที่โซฟา พี่เบิ้มเอาซีดีมาให้ดู เรื่องนี้โคตรจะมันเลย

 บู๊กันล้างผลาญสุดยอด  จากนั้นเราก็นั่งคุยกันจนดึก พี่บอยก็ไล่ให้ไปนอน  ฉันขึ้นมาที่ห้องอาบน้ำอีกรอบก่อนหลับไปอย่างง่ายดาย วันนี้ไม่ได้ทำอะไรมากมายแต่ทำไมมันเหนื่อยจังนะ

                     เช้าวันจันทร์ที่แสนจะสดใส เมื่อคืนฝนตกนิดหน่อย แต่ตอนนี้อากาศดีมากๆ ได้เวลาไปโรงเรียนแล้วล่ะ  ฉันตื่นตั้งแต่หกโมงอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วลงมานั่งรอที่ห้องนั่งเล่น รอไอพี่เบิ้มที่แสนจะอืดอาด   พี่เบิ้มอยู่ชั้นม.5  โรงเรียนเดียวกับฉัน ปกติฉันจะนั่งรถมอเตอร์ไซด์ไปโรงเรียนกับพี่เบิ้มทุกวัน  ถ้าวันไหนพี่แกตื่นสายฉันก็จะไปสาย และวันนั้นจะเป็นวันที่พี่เบิ้มหูหนวกเพราะโดนฉันด่าทั้งวัน    สะใจโคตรๆ

                   ชุดนักเรียนของฉันจะเป็นเสื้อคอบัวสีขาวแขนยาว  ปลายแขนเสื้อมีกระดุม คอเสื้อผูกโบว์ที่ไขว้เป็นรูปกากบาท ใส่ชายเสื้อไว้ในกระโปรงสีกรมท่าจีบซ่อน  เข็มขัดหนังสีดำ ตราโรงเรียน   ถุงเท้าสีขาวรองเท้าสีดำ  ถ้าเป็นชุดม.ปลายจะผูกเนคไทสีกรมแทน    ส่วนของผู้ชายม.ต้นจะเป็นเสื้อเชิตสีขาวแขนสั้น  กางเกงขาสั้นสีดำ เข็มขัดหนังสีดำ ถุงเท้าขาวรองเท้าผ้าใบดำ ม.ปลายจะเป็นเสื้อแขนสั้น กางเกงขายาวสีดำ ผูกเนคไท    ม.ต้นปักดาวที่ปกตามชั้นม.1ปักหนึ่งดวงม.2ปักสอง ม.ปลายปักเป็นจุดแทน

                     หลังจากที่ฉันสาธยายเรื่องไร้สาระอยู่นี่ก็เจ็ดโมงสิบห้า ไอพี่ชายตัวดียังไม่ลงมาอีก อย่างนี้ต้องขึ้นไปตามซะแล้ว

                    “มาแล้ว ยัยหมูตอน รอนานป่าว โทษทีวันนี้แต่งตัวเพลินไปหน่อย”เสียงพี่เบิ้มดังลงมาก่อนที่ฉันจะลุกไปตามซะอีก แล้วดูพี่แกดิแต่งตัวซะหล่อเฟี้ยวเลย

                      “นึกว่ายังนอนขึ้นอืดอยู่ รีบๆไปสตาร์ทรถเลยจะสายแล้ว”

                      “ไม่ทานข้าวเช้าเหรอ”พี่เบิ้มเดินลงมาใส่รองเท้าหน้าบ้าน

                      “บุ๋มกินนมไปกล่องหนึ่งแล้ว”

                      “อืม งั้นไปกันเถอะ  เอาถือกระเป๋าให้ด้วย”พี่แกโยนกระเป๋ามาให้ฉันยังดีที่รับทัน ไม่งั้นมีหวังน่าแหกแน่เลย

                      ฉันใส่รองเท้าเดินไปหน้าบ้าน ขึ้นรถมีโอสีดำที่แสนจะหวงของพี่เบิ้มทันที คันนี้พ่อซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว  พี่แกเอาไปแต่งซะสวยเลย  พอรถออกมาที่ปากทางก็เจอกับฟาและปุ้ยน้องฟายืนรอรถสองแถวอยู่

                       “ฟา  เจอกันที่โรงเรียนนะ”ฉันตะโกนโบกมือให้

                      “จ้า”ฟาหันมายิ้มให้

                     เจ็ดโมงสามสิบห้า ตอนนี้ฉันยืนรอพี่เบิ้มเอารถไปจอดที่ลานจอดรถของโรงเรียนและเดินเข้าโรงเรียนพร้อมๆกัน  เจอเพื่อนพี่เบิ้มหลายคนเลย บางคนทักว่าเราเป็นแฟนกันด้วย ทำไมเขาถึงดูไม่ออกนะว่าเป็นพี่น้องกัน พี่เบิ้มบอกฉันว่าไอพวกนั้นรู้ฉันเป็นน้องสาวแต่แซวไปอย่างนั้นเพราะอยากจะจีบฉันเท่านั้นเอง   นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ว่าทำไมฉันถึงต้องมาและกลับพร้อมกัน พี่แกกลัวหนุ่มๆมาจีบนั่นเอง  แหมมันช่วยไม่ได้นะคะพี่ขาที่มีน้องสาวสวยมันก็ต้องมีคนมาจีบเป็นธรรมดา  เอิ๊ก ๆๆๆๆๆๆ   

                    “วันนี้พี่มีสอบ เลิกช้านะ กว่าจะเสร็จคงห้าโมงกว่าๆมั้ง”

                  “โห แล้วบุ๋มไม่ต้องนั่งรอจนเหงือกแห้งเหรอ  ถ้าอย่างนั้นวันนี้บุ๋มนั่งรถกลับเองนะ”

                  “ไม่ได้ ต้องรอกลับพร้อมกัน เดี๋ยวแกนั่งรอใต้อาคาร1อ่ะแหละ ห้ามหนีไปไหน แล้วอย่าให้เห็นว่าอยู่กับใครไม่งั้น ตาย”พี่เบิ้มขู่เสร็จก็เดินไปเข้าห้องเรียนโดยไม่รอให้ฉันทักท้วง ไอพี่บ้าเผด็จการจริงๆ

ห้าโมงเย็น

                 
                    ฉันนั่งรอพี่เบิ้มใต้อาคาร1ตามที่พี่แกสั่ง   โรงเรียนเลิกตั้งแต่สี่โมง นั่งรอมาตั้งชั่วโมงกว่าแล้วไม่รู้เมื่อไหร่จะสอบเสร็จสักที ตอนแรกฉันขอให้น้อยกับหลิวอยู่ด้วยแต่สองคนนั้นต้องรีบกลับบ้านให้ตรงเวลาเลยไม่มีใครรอเป็นเพื่อน อยู่คนเดียวเหงาชะมัด ตอนนี้ที่โรงเรียนไม่ค่อยมีเด็กเลย จะมีก็แต่นักกีฬาที่ซ้อมบาสกันไม่กี่คนเอง

                 “น้องบุ๋ม”

                 “คะ   อ้อ พี่บอยนั่นเอง”

                  “มาทำอะไรจ้ะเนี่ย ป่านนี้แล้วไม่กลับบ้าน”

                 “บุ๋มรอพี่เบิ้ม พี่ชายน่ะค่ะ วันนี้แกติดสอบ”

                 “เหรอ เนี่ยพี่ก็เพิ่งสอบเสร็จเหมือนกัน  วันนี้ม.5มีสอบทั้งระดับเลย”

                 “ใช่ค่ะพี่เบิ้มก็บอกอย่างนั้นเหมือนกัน พี่บอยรู้จักมั้ยล่ะคะ พี่เบิ้มอยู่ห้อง1”

                 “ทำอะไรอยู่ยัยหมูตอน อ้าว ไอบอยมาทำอะไรวะ”พี่เบิ้มเดินลงมาจากอาคาร

                 “ไอเบิ้ม พอดีเห็นน้องเขานั่งอยู่น่ะก็แค่มาถามว่าทำไมยังไม่กลับบ้านเท่านั้นเอง สอบเป็นไงบ้างวะ สำหรับกูโคตรยากเลยว่ะ”

                 “ก็ยากใช้ได้  เฮ้ยๆอย่ามายุ่งกับน้องสาวกู กูหวง”พี่เบิ้มเดินมาโอบไหล่ฉัน ไอพี่นี่หวงไม่เข้าท่า

                  “น้องสาวมึงเหรอ กูเพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามึงมีน้องด้วย แถมน่ารักอีกต่างหาก”พี่บอยยิ้มมาให้ เพิ่งเห็นพี่แกทำท่ากะล่อนนะเนี่ย

                  “พอเลยมึง เดี๋ยวปั๊ด”

                  “นี่พี่สองคนรู้จักกันเหรอคะ”

                  “รู้จักดิ  ไอ้นี่มันโดนจับคู่ไปแข่งทักษะวิชาการกับพี่น่ะ พูดแล้วยังเจ็บใจไม่หาย อุตส่าห์พยายามแทบตายดันได้แค่ที่สอง”

                   “เอาน่า  ที่สองของจังหวัดเลยนะมึง ไม่ใช่เล่นๆนะโว้ย”

                   “เออ  แล้วแกไปรู้จักกะไอบอยได้ไงอ่ะ ยัยหมู”

                  “นี่ เรียกชื่อบุ๋มดีๆ เป็นบ้างมั้ยเนี่ย  เขาไม่ใช่หมูซักหน่อย  คืองี้พี่บอยอ่ะเค้าไปเป็นพี่เลี้ยงตอนที่บุ๋มไปเข้าค่ายยุวกาชาติเมื่อสามวันที่แล้วไง”

                   “อ๋อ  ว่าแต่ไอบอยมีใครมาจีบยัยนี่ป่าววะ”พี่บอยหันมาสบตาฉันประมาณว่าให้เล่ามั้ย ฉันส่ายหน้าลูกเดียว

                 “ไม่มี๊ ไม่มี โธ่ น้องเขาไปเข้าค่ายส่วนพวกฉันก็ไปดูแลใครที่ไหนจะมีเวลาว่างไปจีบล่ะ แกนี่หวงน้องไม่ใช่เล่นเลยนะโว้ย”

                   “ไม่ได้ดิคนนี้ต้องดูแลพิเศษหน่อย  ฉันกลัวว่ามันจะไปกัดคนที่จีบมันน่ะ ยิ่งเดือนนี้ไม่ได้พาไปฉีดยาที กลัวเชื้อบ้าแพร่กระจาย”

                   “หนอย  ไอพี่บ้านี่คนนะยะไม่ใช่หมา”พี่บอยหัวเราะใหญ่เลย โอ๊ยทำไมพี่ฉันต้องมาทำอะไรน่าขายหน้าเนี่ย

                    “เฮ้ย ไอ้บอยออกมานานแล้วเหรอวะ อ้าว น้องบุ๋มมาทำอะไรครับเนี่ย ยังไม่กลับบ้านเหรอ”เสียงคุ้นๆดังมาจากทางด้านหลัง ฉันว่าแล้วเสียงพี่โด่งน่ะเอง ซวยแล้วมั้ยล่ะฉัน

                   “เอ่อ บุ๋มมารอพี่เบิ้มน่ะค่ะ นี่ก็จะกลับแล้ว ไปล่ะนะคะ”ฉันลากพี่เบิ้มออกมาทันทีไม่อยากให้รู้ว่าฉันกับพี่โด่งรู้จักกัน ยิ่งรู้ๆกันอยู่ว่าพี่เบิ้มหวงฉันขนาดไหน เกิดรู้ว่าน้องสาวตัวดีไปกุ๊กกิ๊กกับผู้ชายมีหวังตายอย่างไม่เหลือศพให้เผาแน่ๆ

                   “เฮ้ย อะไรเนี่ย ไอบอยไอโด่งไปก่อนนะโว้ย”พี่เบิ้มตะโกนมาบอกพวกพี่เขา  

                   “เออๆ”พี่บอยตะโกนตอบรับ

                   “คู่นี้น่ารักจริงๆ อ้าวไอโด่งมึงเป็นไรวะ หน้าเศร้าเชียว”

                   “แฟนกันเหรอวะ”

                   “ใครวะ น้องบุ๋มกับไอเบิ้มน่ะเหรอ ไอบ้านั่นพี่น้องกันโว้ย พี่น้องแท้ๆคลานตามกันมา มึงคิดได้ไงเนี่ยว่าเป็นแฟนกัน”

                   “จริงเหรอ น้องบุ๋มเป็นน้องไอเบิ้มเนี่ยนะ ไม่ยักกะรู้แฮะ ว่าไอเบิ้มมีน้องสาว งั้นก็ดีอ่ะดิ อย่างนี้ค่อยจีบง่ายหน่อยรู้จักพี่แล้ว”

                    “กูว่ายากว่ะ ไอเบิ้มโคตรหวงเลยขนาดกูยืนคุยเฉยๆยังโดนกันท่าเลยมึง   ของดีต้องได้มายากเพื่อน กลับเหอะว่ะ โน่นไอพวกโน้นมาพอดีไปหาไรกินกันก่อนแล้วค่อยกลับ ไป”พี่บอยตบไหล่ให้กำลังใจพี่โด่ง