คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : กลับบ้าน
“ตีสามแล้วนะ ” พี่โด่งบอกเบาๆ
“เหรอคะ แป๊บเดียวเองนะคะเนี่ย”ถึงว่าซิ ทำไมเริ่มง่วงแล้ว ปกติไม่เคยนอนดึกเลย
“พี่ว่าเรากลับกันเหอะ ตากน้ำค้างนานๆเดี๋ยวก็ไม่สบายอีก ดูซิมือเย็นเฉียบเลย”
“บ้าซิ แต่บุ๋มว่ามันไม่น่าจะเย็นนะ พี่เล่นกุมไว้ไม่ยอมปล่อยเนี่ย”ฉันชูมือที่พี่แกกุมไว้
“แหะๆๆๆ”พี่โด่งเกาหัวแก้เขิน
“ไปเถอะค่ะ บุ๋มก็ง่วงแล้ว”
“ครับ”พี่โด่งเดินจูงมือฉันไปช้าๆ ฉันก็ไม่อยากให้มันผ่านไปเร็วเหมือนกัน
“ปล่อยได้แล้วค่ะ จะถึงค่ายแล้วเดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า”
“ไม่เห็นเป็นอะไรนี่ครับ ให้เขารู้ไปเลยว่าคนนี้พี่จอง”
“หา พี่พูดว่าอะไรนะคะ”
“อ๋อ ป่าวครับ ”พี่โด่งปล่อยมือฉัน
“คืนนี้นอนหลับฝันดีนะครับ”
“ค่ะ พี่ก็เช่นกันนะคะ”
“ครับ”พี่โด่งเดินกลับไปที่เต็นท์ของพี่เขา ส่วนฉันก็เข้าไปในเต็นท์อย่างเบาที่สุด
“ไปไหนมาวะ”เสียงไอน้อยดังขึ้นเล่นเอาฉันสะดุ้งเลย
“เฮ้ย ตกใจหมดเลย นี่พวกแกยังไม่นอนอีกเหรอ ดึกแล้วนะ”
“ไม่ต้องมาเฉไฉเลย บอกมาว่าไปไหนกัน เล่ามาให้ฟังเลยนะโว้ย”
“ไม่ได้ไปไหนก็แค่ไปนั่งคุยกันเฉยๆ ไม่มีอะไร”
ฉันพูดด้วยเสียงที่เบาที่สุด เกรงใจคนอื่นเพราะนอนกันหมดแล้วเหลือแต่น้อย หลิว ฟาที่นั่งรอฉัน
“จริงง่ะ”
“ก็จริงอ่ะดิ”
“ไม่มีเรื่องโรแมนติกบ้างเลยเหรอ แบบว่าบอกรักกันไรเนี่ย ”หลิวมันยังซักไม่เลิก
“ไม่มีจริงๆ ว่าแต่แกเหอะ กับพี่วิวเป็นไงบ้างวะ เล่าให้ฟังบ้างดิ”
“ก็ไม่ไง เรื่อยๆ แต่คิดว่าน่าจะใจตรงกันนะ”
“งั้นก็ดีอ่ะดิ เพื่อนฉันจะมีแฟนแล้ว เย้”ฉันเผลอเสียงดัง แหะๆๆ มันลืมตัว
“เงียบๆดิแก เดี๋ยวก็ตื่นหมดหรอก”
“เออๆ โทษที ฉันว่านอนเหอะดึกแล้ว”พวกเราสลายพากันไปนอน
วันรุ่งขึ้น พวกเราตื่นกันตอนหกโมงเช้าไปอาบน้ำกัน น้ำเย็นเฉียบ โดนตัวนิดเดียวเล่นเอาสะดุ้งจนหายง่วงเลย หมู่เราตื่นมาอาบน้ำก่อนใครๆทั้งๆที่นอนทีหลัง พวกเราอยากทำอะไรให้มันเสร็จเรียบร้อยเร็วๆจะได้กลับบ้านกันซักที หลังจากที่เราอาบน้ำแล้วเราก็จัดการเก็บข้าวของใส่กระเป๋า เก็บเต็นท์ เคลียร์พื้นที่กัน รู้สึกว่าตอนขากลับเนี่ยกระเป๋ามันตุงๆยังไงไม่รู้
วันนี้เราไม่ได้ทำมื้อเช้ากันเพราะตกลงกันว่ากลับถึงโรงเรียนเมื่อไหร่ เราจะแวะไปกินก๋วยเตี๋ยวเรือแสนอร่อยหน้าโรงเรียน ที่เราต้องนั่งรถกลับไปที่โรงเรียนก่อนก็เพื่อที่จะสรุปกิจกรรม เคลียร์สัมภาระ และคืนอุปกรณ์ที่ยืมมาเข้าค่าย
“เราจะได้กลับบ้านกันซักที คิดถึงป๊ากับม๊าแล้ว”หลังจากที่ทำอะไรเสร็จแล้วเราก็มานั่งคุยกัน
“ช่าย เดี๋ยวเย็นนี้ฉันจะให้ม๊าทำของอร่อยๆให้กิน คิดถึงกับข้าวฝีมือมาม๊าจะแย่”หลิวบ่น
“แต่ฉันไม่เห็นอยากจะกลับบ้านเลยอ่ะ อยู่ที่บ้านน่าเบื่อจะตาย อยู่กับพวกแกหนุกกว่าเยอะ”ฉันแย้งขึ้นมา
“จะได้อยู่กับพี่โด่งอ่ะดิ ถึงไม่อยากกลับอ่ะ”น้อยแซว
“บ้า ไม่ใช่เรื่องนั้นซักหน่อย แต่แกก็รู้ว่าตอนนี้ที่บ้านฉันเหลือแค่ฉันกับพี่เบิ้มเอง อ้อป้าจิตอีกคนนึง(แม่บ้าน) กลับไปก็ไม่รู้จะทำอะไรง่ะ”
“เออ ใช่ พ่อกับแม่แกนี่ก็แปลกเนอะ ปล่อยให้ลูกอยู่ที่บ้านกันสองคน แล้วตัวเองไปอยู่เชียงใหม่ซะงั้น”น้อยพูด
“แล้วพี่บอยล่ะบุ๋มไม่อยู่ด้วยกันเหรอ”ฟาถามฉัน
“พี่บอยอยู่หอพักที่มหาลัยจ้ะ วันศุกร์เสาร์จะกลับมานอนที่บ้าน ฟายังไม่รู้อ่ะดิว่าพี่บอยเข้ามหาลัยแล้ว เรียนที่ม.อ.นี่แหละ”
“เหรอ เร็วจัง ฟานึกว่าพี่บอยเรียนม.ปลายอยู่อีก แล้วพี่บอยเรียนคณะอะไรอ่ะ”
“วิศวะจ้ะ วิศวะไฟฟ้า”
“หืม เก่งเนอะ สอบติดวิศวะม.อ.ด้วย”
“แน่นอน พี่ฉันซะอย่าง อิอิ”
“เราไปเข้าแถวกันเหอะ ได้เวลาทำพิธีปิดค่ายแล้ว”หลิวเตือนเมื่อถึงเวลาเก้าโมง
“อืมๆ”พวกเราไปเข้าแถวกัน โดยที่เอาสัมภาระไปด้วย เพราะทำพิธีเสร็จก็ขึ้นรถกลับกันเลย
เรามาถึงโรงเรียนตอนสิบโมงกว่าๆ กว่าจะแยกย้ายกันกลับได้ก็ปาเข้าไปเกือบสิบเอ็ดโมงแล้ว
“เหนื่อยเป็นบ้า หิวก็หิว รีบเดินไปที่ร้านพี่หงส์กันเถอะเดี๋ยวคนเยอะ”น้อยพูดขึ้นระหว่างที่เราเดินออกจากโรงเรียน โรงเรียนเราอยู่ลึกเข้าไปจากถนนใหญ่ เวลาที่เรามา เรานั่งรถลงแค่ถนนใหญ่แล้วเดินเข้ามา ตอนนั้นจะเป็นช่วงที่รถติดที่สุดเพราะถนนแคบ แถมมีสองโรงเรียนด้วยอยู่ตรงข้ามกัน มีทางรถไฟคั่นกลาง ชนบทมั้ยล่ะโรงเรียนฉัน แต่เห็นอย่างเนี้ยได้รางวัลโรงเรียนสิ่งแวดล้อมดีเด่นของจังหวัดสงขลาสองปีซ้อนแล้วนะ
เรามาถึงร้านพี่หงส์แล้ว ร้านพี่หงส์อยู่ติดกับถนนใหญ่ คนเยอะแต่ยังพอมีที่ว่างด้านหน้า เราเลยต้องนั่งร้อนกันนิดหน่อย
“น้องๆคร๊าบ วู้ รอกลับด้วยนะ”เสียงพี่เกมส์ดังมาจากรถกระบะ ทำไมเพิ่งมาถึงละเนี่ย สงสัยโดนใช้งานหนักแน่เลย มีพี่โด่งรึป่าวน้า วันนี้ไม่ได้เห็นที นั่นไง นั่งอยู่จริงๆด้วย พี่โด่งก็ยิ้มมาให้ฉัน ตอนนี้เหลือแค่ฉัน น้อย หลิว ฟาเท่านั้น เพราะรุ้ง ทิพ เปี๊ยกนั่งรถประจำกลับ น้ำเย็น โอ จิ๋วก็มีแม่มารับกลับตั้งนานแล้ว
“เราจะรอพวกพี่ๆเขามั้ยล่ะ”ฟาถามหลังจากที่กินก๋วยเตี๋ยวกันเสร็จแล้ว
“ไม่รู้ดิ แต่ฉันอยากกลับแล้วอ่ะ เหนียวตัวจะตาย”ฉันบอก
“เหมือนกันเลย ฉันก็อยากกลับไปอาบน้ำแล้วนอนให้เต็มอิ่มซักที”หลิวสนับสนุน
“งั้นเรากลับกันเถอะ บ๊ายบายไว้เจอกันวันจันทร์นะ”
“จ้า กลับดีๆล่ะ ไปและ”ฉันกลับกับฟาเพราะเราอยู่หมู่บ้านเดียวกัน ส่วนน้อยกับหลิวไปอีกทางเราเลยแยกกันขึ้นรถคนละฝั่ง
“น้องบุ๋มน้องฟารอด้วย”เสียงพี่โด่งเรียก พี่แกวิ่งมาจากซอยทางเข้าโรงเรียนข้ามฝั่งมาที่ฉันกับฟายืนอยู่ มีพี่บอย พี่ทับ พี่เอกด้วย ส่วนพี่วิว พี่เกมส์ พี่ก้องขึ้นรถเมลล์คันเดียวกับหลิว
“เกือบไม่ทันซะแล้ว”
“ก็เกือบล่ะค่ะ บุ๋มอยากกลับไปอาบน้ำ นอนให้สบาย เลยไม่ได้รอ ว่าแต่ทำไมมาถึงช้าล่ะคะ”
“อาจารย์ให้พวกพี่เก็บของให้เรียบร้อยน่ะ ไปเหอะรถมาแล้ว”พี่โด่งกวักมือเรียกรถสองแถวเพราะบ้านพวกเราอยู่ไม่ไกลนักนั่งรถสองแถวสะดวกกว่า พวกเราขึ้นกันสี่คนเพราะพี่เอก พี่ทับรอรถเมลล์ บ้านของพวกพี่เขาอยู่แถวเขตแปดน่ะ
“พี่บอยลงแถวไหนเหรอคะ”
“แถวบ้านพรุน่ะ ปกติพี่ขับรถมาเอง นานๆจะได้นั่งรถกลับอย่างนี้สักที”พี่บอยยิ้มให้ ดูๆพี่เขาก็หล่อแฮะ สเป็คฉันด้วย
“แล้วพี่โด่งล่ะ”ฟาหันไปถามพี่โด่งบ้าง
“พี่อยู่อิงกมลครับ หมู่บ้านเดียวกันน่ะแหละ”
“เหรอคะ ทำไมฟาไม่เคยเห็นหน้าเลยล่ะ อยู่หมู่บ้านเดียวกันแท้ๆ”
“น่านดิ บุ๋มว่าบุ๋มก็ขับรถจักรยานเล่นบ่อยนะ ทำไมไม่ยักกะเห็น”
“สงสัยพี่ไปหลบอยู่ในรูมั้ง อิอิ”พวกเราคุยกัน แป๊บเดียวก็ถึงหมู่บ้านอิงกมลแล้ว อิงกมลเป็นหมู่บ้านจัดสรรอยู่แถวๆคลองปอม ข้างในเป็นบ้านหลายร้อยหลังเลยล่ะ
“ถึงสักที บ๊ายบายพี่บอย นั่งรถดีๆล่ะ”ฉันแบกกระเป๋าลงจากรถ พี่โด่งเป็นคนจ่ายตังค์ค่ารถให้ พี่แกบอกว่าจ่ายทีเดียวสะดวกดี
“ครับ ไว้เจอกันที่โรงเรียน ไปแล้วไอโด่ง”
“เออ”
“รีบเดินเถอะค่ะร้อน”ฉันรีบเดินนำไป เหนียวตัวจะแย่แล้ว
“บ้านน้องบุ๋มหลังไหนอ่ะ”
“บุ๋มอยู่ซอยสามหลังแรกค่ะ ส่วนฟาซอยสี่ เนี่ยล่ะค่ะบ้านบุ๋ม ไปล่ะนะคะไว้เจอกันที่โรงเรียน บ๊ายบาย ”
“บ๊ายบายครับ”ฉันยืนรอให้พี่โด่งกับฟาเดินไปก่อนค่อยเข้าบ้าน
“ท่าทางน้องบุ๋มเหนื่อยน่าดูวันนี้ดูไม่ร่าเริงเลยอ่ะ”
“ก็คงงั้นแหละค่ะ ถึงบ้านฟาแล้ว บ้านพี่โด่งล่ะคะหลังไหน”
“บ้านพี่อยู่ซอยสิบโน่น ปกติพี่ก็พารถไปเองไม่ได้มาเดินอย่างนี้หรอก งั้นพี่ไปละนะ”
“ค่ะ”
ความคิดเห็น