เพียงเราลิขิต

เ พี ย ง เ ร า ลิ ขิต

เขมจิรา (ข้าว) Vs เตชิน (เต)

“ถ้าไม่อยากมดลูกฝ่อ แกก็ต้องหา ( ว่าที่ ) พ่อของลูกให้เจอ” ได้ยินประโยคนี้ทีไรเธอเจ็บจี๊ดเข้าไปถึงหัวใจทุกที นี่คงจะถึงเวลาแล้วสินะ ที่ชะนีวัย 28 ปีอย่างเธอต้องออกตามล่าหาเนื้อคู่

“พวกแกคอยดูก็แล้วกัน...ตราบใดที่มดลูกของฉันยังไม่ได้ใช้งาน ฉันจะไม่ยอมขึ้นคานเด็ดขาด!”

***************

คำโปรย

“มาได้ไงเนี่ย”

“คิดถึง ก็เลยมาหา”

เตชินตอบยิ้มๆพร้อมกับกวาดตามองร่างแน่งน้อยที่ยืนอยู่ตรงหน้า เจอกันครั้งก่อนก็ว่าเธอดูเด็กแล้วนะ ยิ่งมาเจอตอนนี้ที่เธอไม่ได้แต่งหน้าแบบนี้ ผิวแก้มใสๆน่ารักชะมัด

นั่นไง มาถึงก็ปล่อยหมัดใส่เลยนะ 

“แล้วคิดถึงมากไหมล่ะ” เอาวะ...อ่อยมาก็อ่อยกลับ ไม่โกง ถึงจะเขินๆกับสายตาที่เตชินจ้องมองมาแต่เธอก็ยังทำใจกล้าต่อปากต่อคำสวนกลับอย่างทันท่วงที

“ก็น่าจะมากอยู่นะ ไม่งั้นคงไม่มาถึงนี่หรอก” พูดจบเตชินก็เอื้อมมือมาเขย่าหัวเขมจิราเบาๆ

“มาถึงก็ถึงเนื้อถึงตัวเลยนะ แล้วข้าวจะกล้าพาขึ้นไปบนห้องไหมเนี่ย” เขมจิราก็เอามือขึ้นลูบผมตัวเองในตำแหน่งที่เตชินจับเมื่อครู่

“ไม่ทำอะไรมากไปกว่านี้หรอกน่า...สัญญา” เมื่อรู้ว่าเขมจิรากำลังกลัวอะไร เตชินก็รีบบอกทันที

“ถ้างั้นก็ตามมาค่ะ” พูดจบเขมจิราก็รีบเดินนำลิ่วไปก่อน  ไอ้ข้าวเอ้ยไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้พาผู้ชายขึ้นห้องในวัยยี่สิบแปดปี ทำไมใจมันเต้นแรงแบบนี้นะ ใจเย็นข้าวเอ้ย ใจเย็นๆ

“เดินไม่ยอมรอกันเลยนะ ถ้าพี่หลงไปจะว่าไงเนี่ย” เขมจิราได้ยินดังนั้นก็รีบพูดขึ้น

“อย่ามาเว่อร์...มาตั้งไกลไม่หลง แต่จะมาหลงตอนนี้เนี่ยนะ”

“ก็หลงจริงๆ รู้สึกว่าจะหลงคนแถวๆนี้ เหมือนจะหาทางออกไม่เจอแล้วด้วย” เมื่อสาวเท้าตามมาทันเตชินก็เอียงหน้ามามองสาวน้อยที่เดินอยู่ข้างๆกัน  เขมจิราเองก็ได้ยินชัดเจนเต็มสองรูหู แต่ก็ไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาโต้ตอบได้ และตอนนี้คาดว่าที่ใบหน้าเธอก็คงมีริ้วสีแดงปรากฏให้เห็นอย่างแน่นอนเพราะมันรู้สึกร้อนวูบวาบจนเธอสัมผัสได้ เธอจึงได้แต่รีบเดินจ้ำอ้าวโดยไม่พูดจา