(fic reborn) the love of the rain ความรักของสายฝน

ลำดับตอนที่ #1 : intro

"นี่ ทาเคชิ"

เสียงของหญิงสาวเรียกชายหนุ่มที่นั่งอยู่เคียงข้าง

"มีอะไรหรอ?"

ชายผู้เป็นเจ้าของว่าที่ผู้พิทักษ์แห่งพิรุณเอ่ยตอบหญิงสาวที่เขายกให้เธอเป็น'เจ้าของหัวใจ'ของเขา

"เอ่อ... ค...คือ คือว่า"

แต่ฝ่ายหญิงกลับมีท่าทีอึกอักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งยังไม่ยอมหันมาพูดกับเขาซึ่งๆหน้าอีกสร้างความสงสัยให้แก่เขาเป็นอย่างมาก

"ชายหนุ่มจึงหันไปเพื่อที่จะสบตากับเธอตรงๆ

"เป็นอะไรไปน่ะ ปกติเธอไม่เป็รนแบบนี้นะ มีเรื่องอะไรรึเปล่า"

เจอแบบนี้หญิงสาวจึงหันหลังให้เพราะไม่กล้าสบตากับเขา

"นี่...ยู"

"ถ้าซักวันชั้นไม่อยู่กับนายแล้ว...นาย จะลืมชั้นมั้ย.."

ชายหนุ่มอึ้งไปซักพักกับคำถามที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากของอีกฝ่าย

"ฮะ 55555 โธ่เอ้ย!นึกว่าเรื่องอะไร มันจะเป็นอย่างนั้นไปได้ยังไงกัน ยังไงชั้นก็ไม่คิดจะทิ้งเธอไปใหนหรอกน่า"

ไม่พูดเปล่า สองมือที่ว่างอยู่ก็สวมกอดฝ่ายหญิงจากด้านหลังไม่ยอมปล่อย

"นี่ปล่อยนะ! ชั้นไม่ได้หมายถึงว่านายจะทิ้งชั้นไปนะยะ!!! เพราะถ้านายคิจะทิ้งชั้นขึ้นมาวันใหนนะ ชั้นจะฆ่านายทิ้งซะ!!!!"

พูดไป ก็พยายามแกะหนวดปลาหมึกออกให้พ้นตัว ให้ตายสิ หมอนี่ พอพูดเรื่องที่เป็นจริงเป็นจังทีไร อีตานี่ต้องคิดว่าเป็นเรื่องเล่นๆอยูเรื่อยไปสิ

"ชั่งมันเถอะน่า เพราะยังไงซะ ตอนนี้เธอก็ยังอยู่กับชั้น ที่นี่ ตอนนี้ เรื่องอื่นน่ะเอาไว้คิดตอนที่มันจะมาถึงก็ได้"

"ทาเคชิ"

อีกฝ่ายหันมาสบตากับยามาโมโตะ ไม่นึกว่าคนที่ขี้เล่นอย่างเขาจะพูดอะไรแบบนี้

"เชื่อชั้นซี่"

"อื้อ"

ปากพูดไปแบบนั้น แต่ในใจกลับไม่ได้คิดอย่างที่ปากพูดเอาไว้เลย ก็เคยคิดไว้เหมือนกันนะว่าถ้าซักวัน'เธอ'จะต้องจากเขาไปโดยที่เขาไม่รู้ตัว เขา

จะทำอย่างไร แต่ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนเปิดประเด็นก่อน...

"แต่ตอนนี้ชั้นชักจะหิวซะแล้วซิ...อยากกิน!??ของหวานๆยังไงก็ไม่รู้..."

มือไวตามคำพูด ยามาโมโตะก็กระชับอ้อมกอดให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้เขามากขึ้นพร้อมกับซบหน้าลงบนใหล่บาง ทำให้คนที่ถูกกอดสะดุ้งขึ้นมาใน

ทันที

"อย่ามาฉวยโอกาสตอนคนอื่นเขาเผลอสิ!!!"

พูดไปก็พยยามแกะมืออีกฝ่ายออก แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผล

"คนอื่นที่ใหนกัน เธอก็(ว่าที่)แม่ของจิโร่ไม่ใช่รึไง"

คำหลังยามาโมโตะแกล้งกระซิบบอกเป็นเชิงว่าเขาเอาจริง ทำให้อีกฝ่ายขนลุกซู่ไปทั้งตัว

"ชะ ชั้นไม่ใช่หมานะ จะให้ชั้นไปเป็นแม่ของจิโร่ได้ไง!"

ปากก็เถียงไปแบบนั้นแหละ ทั้งที่หน้าตังเองเริ่มขึ้นสีระเรื่อเนื่องจากความอาย เพราะรู้ความหมายที่อีกฝ่ายพูดดี ซึ่งแนนอนว่าไม่สามารถรอดพ้น

สายตาของยามาโมโตะไปได้

"55555� พ่อของจิโร่ก็คนที่กำลังกอดเธออยู่นี่ไงเล่า"

"ตาบ้า พะ พูดอะไรออกมาน่ะเดี๋ยวคุณลุงมาได้ยินเข้าก็เป็นเรื่องเอาหรอก"

"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า...พ่อชั้นเค้าเข้าไปทำธุระเมืองข้างๆ กว่าพ่อชั้นจะกลับมาก็คงก็คงมืดๆโน่นล่ะ..."

รอยยิ้มมีเลสนัยผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเขาเป็นสัญญาณเตือนว่าเหตการณ์แบบใน'คืนนั้น'กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้เธออีกครั้ง

"นะ..นี่ จะ...จะทำอะไรน่ะ ว้าย!!!!!"

ไม่ทันได้ทักท้วงยามาโมโตะก็เธอขึ้นจนตัวลอย

"เรามาหาหลานให้พ่อชั้นกันดีกว่า"

พูดจบยามาโมโตะก็อุ้มคนในออ้มแขนหายเข้าไปในห้องเขาทันที